สรุปเนื้อหา บทที่ 1326 แกยังต้องการดวงตาของเมียแกอยู่ไหม? – ยัยหมอวายร้ายที่รัก โดย เมียวเมียว
บท บทที่ 1326 แกยังต้องการดวงตาของเมียแกอยู่ไหม? ของ ยัยหมอวายร้ายที่รัก ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เมียวเมียว อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ม็อกโกเข้ามา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นบริเวณชุมชนนี้ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็มาถึงที่พักส่วนบุคคลโดยการนำทางของคนที่มาที่นี่ด้วยกัน
"ติ้งต่อง--"
"อากิยามะ คุณม็อกโกมาหาคุณ"
ตอนที่กดกริ่ง คนที่มาด้วยกันอาจกลัวว่าคณาธิปจะไม่ยอมเปิดประตู
ดังนั้นเขาจึงจงใจพูดชื่อม็อกโกที่ประตู
เป็นไปตามคาด หลังจากเอ่ยนามสกุลนี้ไป แม้ว่าจะใช้เวลาสักครู่ในคอนโด แต่สุดท้ายเข้ามาเปิดประตูให้
"ธิป สวัสดีตอนเย็น"
ม็อกโกเห็นเขาก็เอ่ยทักทายก่อน
จะพูดยังไงดี?
โดยรวมของคนคนนี้ก็ยังโอเคอยู่
แต่ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาอาจจัดแจงตัวเองก่อนเปิดประตู
ม็อกโกมองไปยังแขนเสื้อตรงจุดที่เปียกโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
"สวัสดีตอนเย็น มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร? หนูดาราไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" คณาธิปหลบสายตาของม็อกโก หันหลังกลับเดินเข้าไปข้างใน เขาหยิบแก้วไปเทน้ำใส่
ม็อกโกเดินเข้ามา
"อืม ไม่เป็นอะไรมาก น่าจะเป็นเพราะป้อนยาที่มีส่วนผสมของยานอนหลับเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีผลอะไร ปริมาณน้อยมาก"
ตอนที่ม็อกโกอธิบาย เขาพยายามที่จะปลอบบุคคลนี้อย่างเต็มที่
สำหรับเรื่องนี้ จริงๆแล้วเขาไม่ค่อยแน่ใจนัก
เพราะถ้าหากเป็นเหมือนอย่างที่บอกไปเมื่อครู่ว่าหญิงวัยกลางคนต้องการจะลักพาตัวเด็กไปขาย หากไม่ให้เธอส่งเสียงร้องก็ควรจะให้ในปริมาณที่มากถึงจะถูก
แต่ตอนที่เขามาถึงเรืองรองในตอนเย็น แสงดาวที่รับลูกสาวกลับไปแล้ว กลับบอกกับเขาว่าตอนที่เธอพบลูก ลูกเอาแต่ร้องไห้ พอตื่นมาก็ยังคงร้องไห้อยู่
ตรงจุดนี้ค่อนข้างแปลก
ยังมีจุดที่น่าสงสัยอีก ถ้าเป็นการลักพาตัวเด็กเพื่อไปขายจริงๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องจนเจอตัวเด็กใช้เวลาไปกว่า 6 ชั่วโมงกว่า ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่รีบพาเด็กไปล่ะ?
ยังคงรออยู่ที่บ้านตัวเองรอคนมาจับ
แต่ม็อกโกก็ไม่ได้ถามอะไรอีก
เพราะเขาเห็นว่าหลังจากที่เขาพูดจบ ชายที่สงบอยู่เมื่อครู่ตรงหน้า หลังจากเขาเห็นว่ารูม่านตาของเขาหดลงอย่างรวดเร็ว ก็มีท่าทางที่น่ากลัวมากปรากฏขึ้น
แถมยังแฝงด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง
"ธิป?"
"..."
หลังจากนั้นก็หลบด้วยความตื่นตระหนกอีกครั้ง
"อืม กินอะไรรึยัง? สั่งอะไรกินหน่อยไหม?
"ไม่ล่ะ ฉันกินแล้ว ฉันมาที่นี่เพื่อจะขอบคุณ วันนี้หนูดาราโชคดีที่มีน้าแบบนายถึงทำให้เธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย"
ม็อกโกแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
คณาธิปอึ้งไป
ม็อกโกตอบ "อืม" อีกครั้ง "ใช่ ตอนนี้พ่อแม่ของพวกเขาอยู่ที่ญี่ปุ่น ถ้าฉันพาดาวสองแม่ลูกไป งั้นพวกเขาทั้งสามคนก็จะไม่มีอยู่ที่เรืองรองดูแล นายก็คงดูแลเด็กตลอดเวลาไม่ได้"
สุดท้ายเขามองไปที่ชายคนนั้นแล้วยิ้ม
คณาธิปรู้สึกทำตัวไม่ถูกชั่วขณะ
ไม่นานม็อกโกก็จากไป แสงดาวรออยู่ที่เรืองรอง เมื่อเห็นเขากลับมาก็รีบถามว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ม็อกโกไม่ตอบ เขากดโทรหาไพบูลย์ที่ไกลถึงเมืองหลวง
สุดท้ายหลังจากที่ไพบูลย์ได้ฟังเรื่อง จึงบอกเขาว่าเกิดจากปัญหาทางจิตใจ ศัลยแพทย์อย่างเขาไม่สามารถรักษาให้ได้
จิตวิทยา?
ก็คือเส้นหมี่ไม่ใช่เหรอ?
ม็อกโกคิดได้เช่นนั้นก็ส่งข้อความให้เส้นหมี่
สิ่งที่คิดไม่ถึงคือทางฝั่งญี่ปุ่น เส้นหมี่ไม่เห็นข้อความ โทรศัพท์ของเธออยู่ที่แสนรัก
[ม็อกโก : สถานการณ์ก็เป็นแบบนี้แหละ เธอคิดว่าปัญหาคืออะไร?]
[เส้นหมี่ : ...]
หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนนี้ถึงจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวด้านนอกห้องพักผู้ป่วยที่ปิดไว้ จากนั้นก็ไปที่ห้องทดลองของแพทย์ เอาโทรศัพท์โยนให้โชกิ โดโมโตะที่กำลังทำการทดลองกับศพทารกในครรภ์
โชกิ โดโมโตะ "..."
เขาที่ยังคงถือแหนบอยู่ จำต้องก้มหน้าไปชั่วขณะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก