ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1392

“เป็นไงบ้าง? ไปได้ไหม?”

“ได้ ก็ไม่ได้ต้องอยู่ที่ฐานวิจัยตลอดเวลา คือไปแค่เป็นครั้งคราว ปกติก็คืออยู่ที่บนเกาะแห่งนี้”

ม็อกโกตอบคำถามตามความเป็นจริง

แสนรักพยักหน้า: “งั้นเอาแบบนี้ ชินจัง ต่อไปนี้ลูกก็ไปเรียนรู้ที่ฐานวิจัยกับคุณปู่มัตถ์ บนเกาะกลางทะเลแห่งนี้ คุณอาธิปของลูกจะไม่เข้าบริษัทสักระยะหนึ่ง แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ก็ต้องกลับเมือง A ชั่วคราว เดี๋ยวให้น้าภาของลูกมาดูแลลูกนะ แบบนี้ได้ไหม?”

เขามองดูยังลูกชายและปรึกษากับเขา

พอสิ้นเสียงคำพูด สองสามคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะโดยไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แต่ละคนต่างพากันเบิกตากว้างโต

แสงดาว: “ไม่เข้าบริษัท? นายให้ไปไหน?”

ม็อกโก: “.........ไปโรงพยาบาลประชาชนที่สี่แห่งเมืองหลวงจริงเหรอ?”

“……”

ไอแห้งกันสักพักหนึ่ง!

สุดท้ายก็เป็นคณาธิปเป็นคนเอ่ยปากขึ้นก่อนว่า: “ไม่ใช่ คือไปที่ด็อกเตอร์ไพบูลย์ทางนั้นติดต่อไว้เรียบร้อยแล้ว น่าจะประมาณสักสองสามเดือน”

เชียนหยวนล๋ายเย่: “ใช่ค่ะใช่ค่ะ ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ฉันก็ไปเป็นเพื่อนสามีด้วยค่ะ”

“……”

พากันเงียบงันทั้งโต๊ะอีกครั้ง

เพราะว่าคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ภายใต้การจัดการแบบนี้ต่างรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่คนหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม ทุกคนก็พอใจมากกับการจัดการแบบนี้ ดังนั้นหลังจากที่บรรยากาศเคอะเขินแบบเวลาสั้นๆ ทุกคนก็กลับเข้าสู่สภาพปกติ และเริ่มกระตือรือร้นขึ้นมามากอีกครั้ง

ในตอนนั้นหลังจากที่ทุกคนกินอาหารเสร็จแล้ว ก็จัดเตรียมสัมภาระเสร็จเรียบร้อย แสนรักกับเส้นหมี่ และคณาธิปกับเชียนหยวนล๋ายเย่ก็พาหนูรินจังกับคิวคิวออกเดินทางกลับเมือง A

ส่วนแสงดาวกับม็อกโกสองคนก็คงอยู่ที่บนเกาะเพื่อดูแลชินจังก่อนชั่วคราวก่อนที่พี่ภาจะมาถึง

ชินจัง: “คุณป้า อันที่จริงป้าก็กลับไปได้นะ ไม่ต้องอยู่ที่นี่”

แสงดาวรู้สึกได้ถึงความขยะแขยงของเจ้าหลานชายคนโต ทันใดนั้นจึงขมึงตาใส่

“ทำไม? เธอรังเกียจป้าเธอเหรอ? ฉันจะบอกเธอให้นะชินจัง หากเธอทำให้ป้าของเธอโมโหขึ้นมาละก็จะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนเลย!”

“……”

เด็กน้อยร้อนใจแล้ว!

สุดท้ายได้เพียงแค่วิ่งลงมาชั้นล่าง แล้วนั่งทำการบ้านของตัวเอง

แสงดาวเห็นแล้วก็หัวเราะชอบใจอยู่พักหนึ่ง

“แม่น้องชินชิน? แม่น้องชินชิน? คุณอยู่ไหม?”

“หา?”

แสงดาวที่อยู่ในห้องได้ยินแล้วจึงรีบออกมา

“น้าตรี? น้านี่เอง”

เธอมองดูผู้หญิงวัยกลางคนที่ไว้ผมสั้นทัดหู บนร่างกายก็สวมเสื้อกาวน์สีขาวของสถาบันวิจัยอยู่ แต่ในมือกลับถือกล้วยสองเครือใหญ่อยู่ด้วยความแปลกประหลาดใจเล็กน้อย

ราตรียิ้ม: “ใช่ แม่น้องชินชินไม่อยู่เหรอ? ฉันเอากล้วยมาให้ นี่ไม่ใช่กล้วยธรรมดานะ เอามาจากที่บ้านของพวกเรา อร่อยมากๆ เลย”

เธอถือกล้วยสองเครือนั้นอยู่ในมือดูแล้วจ่าจะหนักสักห้ากิโลกว่าๆ

อุตส่าห์นำมาให้ถึงหน้าประตูแล้ว จะปฏิเสธได้อย่างไรกัน