ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1399

“ภา? เธอตื่นหรือยัง? ฉันเอาผักสดใหม่มาให้เธอน่ะ”

คนคนนี้ตะโกนเรียกเสียงดังอยู่ที่ชั้นล่าง ห่างกันหนึ่งชั้นก็ยังรู้สึกได้ถึงความกระตือรือร้นของเธอ

เส้นหมี่ชะโงกศีรษะออกมาจากทางหน้าต่างชั้นบน

“น้าตรี? น้ามาแต่เช้าเลย?”

“เอ๊ะ? หมี่ เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเมื่อวานฉันไม่เห็นเธอเลย?”

ถูกต้อง คนที่อยู่ชั้นล่างนี้ก็คือราตรี ภรรยาของ ถมัตถ์

หลังจากที่เธอเห็นว่าชั้นบนปรากฏเป็นเส้นหมี่ ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

เส้นหมี่จึงยิ้มอยู่ตรงช่องหน้าต่างตรงนั้น: “อืม มาเมื่อคืนค่ะ พ่อของลูกเขามีธุระนิดหน่อยเลยกลับไปก่อน ฉันจึงมาแทน”

“แบบนี้เอง งั้นเธอยังไม่ทำอาหารใช่ไหม? ตอนนี้ก็แปดโมงกว่าแล้ว ลูกน่าจะหิวแล้ว ไปกินที่บ้านน้าก่อนสักนิดไหม? น้าห่อหุนตุ้นไว้จำนวนหนึ่ง ยังมีที่ไม่ต้มอยู่”

หลังจากที่ ราตรี คนนี้ซึ่งอยู่ชั้นล่างได้ยินเธออธิบายแบบนี้ ก็กระตือรือร้นเชื้อเชิญเส้นหมี่สองคนแม่ลูกไปกินอาหารเช้าที่บ้านของเธออีกครั้ง

ตอนนี้เส้นหมี่ได้ลงมาจากชั้นบนเรียบร้อยแล้ว

เปิดประตูบ้านออก เธอมองดูผู้อาวุโสคนนี้และเผยให้เห็นรอยยิ้มที่รู้สึกผิด: “ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันทำเองก็เร็ว ในตู้เย็นพ่อของลูกเขาก็ซื้อของเอาไว้เยอะแยะแล้ว สะดวกมาค่ะ”

“อย่างนี้.....”

พอสิ้นเสียงคำพูด ผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านนอกคนนี้ก็เผยให้เห็นถึงความผิดหวังเล็กน้อย

แต่ในท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากที่ยื่นผักในมือที่ถือมาส่งให้กับเส้นหมี่แล้วก็ทักทายปราศรัยอีกสองสามคำ และก็กลับไป

เส้นหมี่เห็นแล้วก็ไม่คิดมาก หิ้วผักเข้าไปในห้องครัว เธอเริ่มจากหยิบไข่ไก่และเส้นหมี่ออกมาจากในตู้เย็น เพื่อต้มเป็นอาหารเช้าสำหรับสองคนแม่ลูก

ประมาณสักช่วงสิบโมง สองคนที่แม่ลูกกินอาหารเช้าเสร็จก็เริ่มจะออกจากบ้าน

“ชินชิน วันนี้ลูกต้องไปเรียนกับคุณปู่มัตถ์ ที่ฐานวิจัยอีกไหมครับ?”

“ใช่ครับ หม่ามี๊”

ชินจังทางนี้ในขณะที่จัดเตรียมกระเป๋าใบเล็กของตัวเองไป ก็ยังพยักหน้าอย่างเชื่อฟังไปด้วย

ในช่วงระยะเวลาเกือบจะยี่สิบวันมานี้ เด็กคนนี้ได้ฟื้นฟูสู่สภาวะปกติเหมือนเมื่อก่อนแล้วจริงๆ มีถามมีตอบ ในดวงตาที่สวยงามคู่นั้นก็แวววาวระยิบระยับ

เส้นหมี่ได้ฟังแล้ว ทันทีนั้นก็จัดเตรียมของของตัวเองแบบง่ายๆ

ชินจัง: “หม่ามี๊?”

เส้นหมี่: “ไม่เป็นไร ไป หม่ามี๊ไปด้วยกันกับลูก เพราะยังไงหม่ามี๊อยู่ที่นี่ก็เบื่อ หม่ามี๊ก็อยากไปดูสุดที่รักของหม่ามี๊ทำการทดลอง ได้ยินว่ายานอวกาศลำนั้นที่ติดตั้งชิปที่ลูกทำกำลังจะปล่อยตัวแล้วใช่ไหม?”

พอเส้นหมี่พูดถึงเรื่องนี้ เป็นถึงแม่คนแล้ว กลับยังตื่นเต้นมากกว่าลูกชายคนนี้เสียอีก

หนุ่มน้อยเห็นหม่ามี๊เป็นแบบนี้ก็เขินอายจนก้มศีรษะเล็กๆ ลง

แต่เขาก็ดีใจเป็นอย่างมาก อีกทั้งยินยอมให้หม่ามี๊ไปกับตัวเองด้วย ตอนนั้นสองคนแม่ลูกก็เดินจูงมือกันออกเดินทางนั่งเรือไปที่ฐานวิจัยนั่น

“หมี่ เธอก็ไปเหรอ เธอไม่เมาเรือเหรอ?”