ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1407

เพราะว่า เธอสังเกตเห็นว่าเขานิ่งเงียบไม่พูดเป็นเวลาอยู่นาน มีเพียงสายตาคู่หนึ่ง จ้องมองอย่างเหม่อลอยอยู่ด้านนอกเฮลิคอปเตอร์อย่างตกอยู่ในภวังค์

“หืม?”

แววตาของแสนรักมองมาแล้ว

“เธอพูดว่าอะไรนะ?”

“……”

รู้สึกว่าจิตใจไม่สงบ อย่างไร้เหตุไร้ผล

เส้นหมี่ออกแรงทั้งหมดกำนิ้วแน่นอย่างลับๆ สักพักใหญ่ๆ ถึงจะได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูดซ้ำอีกรอบว่า : “ฉันพูดว่า หลังจากที่กลับไป จะพาลูกไปตรวจสักหน่อยไหมคะ?”

“โอเค แต่ว่า……พี่อาจจะไปเป็นเพื่อนเธอไม่ได้แล้วนะ พี่ต้องไปเมืองหลวงสักรอบ”

“หา?”

เส้นหมี่มองเขาด้วยความประหลาดใจทันที

ไปเมืองหลวงเหรอ?

ทำไม? นี่เขามีเรื่องอะไรหรือปล่าว? หรือจะบอกว่า เขาจะไปหาไพบูลย์หรอกเหรอ?!!

ใบหน้าของเธอยิ่งซีดขาวลงไปอีก

“ที่รัก พี่……”

“หืม?”

ผู้ชายยังคงครุ่นคิดอยู่ จู่ๆก็ได้ยินคำที่ใช้เรียกไม่บ่อยคำนี้ ในที่สุดเขาก็มองไปทางผู้หญิงคนนี้อย่างจริงจังสักที

หลังจากนั้น เขาสังเกตเห็นเสียทีว่า หน้าตาเธอซีดเซียวไปหมด ดวงตาที่ทั้งสวยงามกลมโตและใสสะอาดคู่หนึ่ง จ้องมองเขาอยู่มีบางสิ่งบางอย่างที่เรียกว่าความตื่นกลัวแผ่ขยายออกมาแล้ว

ยัยเด็กโง่นี่ กำลังคิดอะไรอยู่กันนะ?

เธอคิดว่าเขากำลังจะเป็นบ้าอยู่อีกหรือปล่าว?

เขาจึงเอื้อมมือจับข้อมือเล็กบอบบางที่เธอวางอยู่บนโต๊ะอย่างเสียไม่ได้

เป็นไปตามคาด มือก็จับไว้แน่นเช่นกัน

“เด็กโง่ เธอกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ? สามีของเธอปกติดีอยู่นี่ ลมและคลื่นลูกใหญ่ขนาดนี้สามีของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเป็นคนอื่นสักหน่อยเลย ตกลงว่าเธอไม่มั่นใจในตัวผู้ชายของตัวเองมากแค่ไหนกันแน่เนี่ย?”

“หะ?”

เส้นหมี่กำลังถูกปกคลุมด้วยความกลัวเต็มทั่วไปหมด ทั่วทั้งร่างกายของเธอต่างไม่รับรู้อะไรเลยอยู่ตรงนั้น พอได้ยินคำพูดนี้เข้า

“พี่……พี่ไม่มีเหรอคะ?”

“ไม่มีแน่นอน พี่ไปเมืองหลวง เพียงแค่อยากจะหาครอบครัวของวิศวกรเหล่านั้น ชดเชยให้พวกเขาหน่อยน่ะ การตายของเปรมไตร ก็เป็นเพราะว่าพี่จริงๆนั่นเเหละ ดังนั้น พี่ควรจะรับผิดชอบ ผลพ่วงที่ก่อให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น”

“ว่าแต่คำพูดของหญิงเสียสตินั่น กับโดนสุนัขกัดกลับมันแตกต่างกันยังไง? ก็เหมือนกับผู้หญิงโดนอิทธิพลโหดร้ายป่าเถื่อน แล้วนักโทษกลับบอกว่านั่นก็เป็นเพราะว่าใส่กระโปรง อยากจะล่อลวงให้เขาทำความผิดอย่างนั้นเหรอ เธอคิดว่ามันมีเหตุผลไหม?”