ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 174

แต่หลังจากที่เข้ามาแล้ว ก็ได้รู้สึกถึงแสงที่อบอุ่นที่ปกคลุมร่างกายของเขาขึ้นมาในทันที และยังมีกลิ่นหอมของอาหารที่เป็นที่ยั่วยวนอีกด้วย ที่นี่อยู่ในพื้นที่ที่น้อยกว่า60 ตารางเมตรเสียอีก ไม่คิดว่าจะทำให้เขารู้สึกสบายเป็นอย่างมาก

นี่เขาพิลึกคนไปแล้วใช่ไหม?

สถานที่แย่ๆแบบนี้ยังจะรู้สึกสบายขึ้นมาได้

เขาก้าวขายาวๆเข้ามา แล้วไปยังโซฟาตัวเล็กเก่าๆทางด้านนั้น

“แด๊ดดี้ ดื่มน้ำไหมครับ? ผมรินน้ำให้นะ” คิวคิวรู้ความมาก หลังจากที่มาถึงบ้านตัวเองแล้ว เขาก็จัดการรินน้ำให้แด๊ดดี้

แน่นอนว่าแสนรักยินยอมอยู่แล้ว

ในขณะนั้น เขาก็นั่งลงบนโซฟาตัวเล็กตัวนี้ รอลูกชายที่กำลังรินน้ำให้พลางมองพิจารณาสถานที่เล็กๆที่ไม่ใหญ่เท่ากับห้องนอนของเขาอีกครั้ง

เมื่อวานนี้เขามาดึกเกินไป จึงไม่ทันได้เห็น

ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็วุ่นวายมาก และยิ่งไม่มีเวลาอีกด้วย

เส้นหมี่ไปที่ห้องครัวแล้ว เธอได้ยินลูกชายบอกว่าพวกเขาพ่อลูกสามคนยังไม่ได้กินข้าว แน่นอนว่าเธอต้องเตรียมให้พวกเขากินอยู่แล้ว

แต่หลังจากที่เธอมองไปที่ตู้เย็นแล้ว จู่ๆก็รู้สึกลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณ....ก็ไม่ได้ทานเหมือนกันเหรอ?”

เธอออกมา สายตามองไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา และเอ่ยถามด้วยความลังเล

แสนรักกำลังดื่มน้ำ จู่ๆได้ยินคำพูดนี้แล้ว สายตาก็กวาดตามองไปอย่างเป็นธรรมชาติ

เป็นผู้หญิงที่ไม่สนใจเรื่องการแต่งเนื้อแต่งตัวเลยจริงๆ!

ชุดอยู่บ้านตัวใหญ่ๆหลวมๆ ทางด้านหลังยังมีหมวกฮู้ดหูยาวนั่นอีก ผมสั้นปะบ่าก็ไม่ได้จัดแจงให้ดี ใช้ที่คาดผมลายจุดมัดเอาไว้ เผยให้เห็นใบหน้าเล็กๆที่เป็นตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง

เธอไม่รู้ที่จะจัดการเลยจริงๆอย่างนั้นใช่ไหม? หรือว่าลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อนเป็นคุณหนูผู้สูงส่ง? อย่างน้อยที่สุดแม้แต่รูปลักษณ์หน้าตาก็รักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว

แสนรักขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ที่ประหลาดใจก็คือ เขาไม่ได้รู้สึกไม่พอใจเลยแม้แต่นิดเดียว

ในทางตรงกันข้าม หลังจากที่เขาเห็นท่าทางนี้ของเธอปรากฏอยู่ตรงสายตาตัวเองแล้ว ในหัวนั้นมีฉากหนึ่งลอยปรากฏขึ้นมา คืนนั้น เขากลับมาดึกมาก จู่ๆเธอเปิดประตูออกมา เขาเห็นแสงไฟสีส้มสดส่องออกมาจากทางด้านใน

เวลานี้ เหตุการณ์นี้ ทำให้เขารู้สึกตรงกับมันอยู่บ้างเล็กน้อย

แสนรักเลิกคิ้ว : “คุณว่าไงล่ะ?”

“ไม่ใช่ว่าพวกคุณไปทานข้าวกันเหรอ? ทำไมจู่ๆก็ไม่มีใครได้ทานอะไรกันเลยซักคนเดียว?”

“มีธุระขึ้นมากะทันหันก็เลยไม่ได้ไปแล้ว ทำไม? คุณไม่มีของกินเหรอ?”

“ไม่ ไม่ใช่.....”

เส้นหมี่รีบปฏิเสธ

แน่นอนว่าเธอจะไม่มีของกินไม่ได้อยู่แล้ว ที่นี่เป็นบ้านของเธอ จะไม่มีของกินเลยได้อย่างไรกัน เธอเพียงแค่อยากจะเช็คให้แน่ใจ ว่าเขาจะอยู่กินข้าวที่นี่จริงๆหรือเปล่า?

ดูแล้ว นี่คือคำตอบที่แน่นอนแล้ว