ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 196

เส้นหมี่เดินตามเคมีเข้ามา

และพบว่า ยิ่งทั้งสองคนเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นเท่าไร เสียงเอะอะโวยวายของผู้หญิงก็ยิ่งจะดังชัดเจนมากขึ้น และบรรดาคนใช้ที่เดินผ่านไปมา ต่างก็พากันอกสั่นขวัญแขวน และวิ่งแจ้นไวราวกับกระต่าย

เส้นหมี่“……”

ขณะที่กำลังจะตามทัน ในช่วงจังหวะนี้เอง ก็มีเสียงกรีดร้องแปลกๆดังขึ้นมา“แสนรัก วันนี้หากแกไม่เรียกตำรวจมาจับตัวฉัน แกเตรียมเรียกฉันว่าแม่ได้เลย！！”

“……”

คำพูดนี้ ช่างไม่น่าฟังเอาซะเลย ！

สีหน้าของเส้นหมี่มืดมนในทันที และเคมีที่เดินอยู่ข้างหน้า ก็โกรธจนตบขาไปฉาดหนึ่ง ！

“ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือไง ? จนป่านนี้แล้ว ยังกล้าเอาเรื่องพวกนี้มายั่วยุท่านประธานอีก เธอคิดว่าเขาไม่กล้าทำหรือไง？”

เขาโกรธมาก ก้าวเท้าแล้วเดินปรี่ตรงไปข้างหน้าทันที

เมื่อเส้นหมี่เห็น ก็ทำได้แค่ก้าวเท้ายาวๆแล้วเดินตามไป

กว่าที่คนทั้งสองจะไปถึงที่ห้องโถงใหญ่ ในตอนนี้เอง หูของเส้นหมี่ อาจเพราะคำพูดที่ไม่น่าฟังของแสงดาวเมื่อครู่ ทำเอาคนที่อยู่ด้านในต่างพากันโกรธเคือง

เสียง“ป้าบ”ดังขึ้น！

ทันใดนั้น เสียงของคนถูกตบหน้าที่คมชัดก็ดังขึ้นมา！

“แสงดาว แกพูดอีกครั้งสิ ? เชื่อไหมว่าฉันกำจัดแกได้ทันที ？！！”

มันเป็นเสียงอันน่ากลัวของชายชราคนหนึ่ง เขากรุ่นโกรธอย่างมาก คำพูดแต่ละคำล้วนเค้นเสียงลอดไรฟัน จากระยะไกล ก็ยังสัมผัสได้ถึงความเกรี้ยวกราดที่รุนแรง

เป็นคุณท่านเอง เขาตบหน้าแสงดาวไปฉาดหนึ่ง

เหงื่อที่ซึมตามฝ่ามือของเส้นหมี่ก็เพิ่มมากขึ้นไปอีกในทันที

เธอวิ่งเหยาะๆเข้าไปหา และแล้ว หลังจากที่เข้ามาในห้องโถงใหญ่ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นของดินปืน เธอก็เห็นแสงดาวที่ทรุดตัวอยู่ที่พื้นในทันที

และยังมีคุณท่านที่โกรธจัดจนเส้นเลือดฝอยในดวงตาแดงชัดกำลังถือไม้เท้ายืนอยู่ข้างๆตรงนั้น

ผู้หญิงคนนี้ เธอบ้าไปแล้วหรือไง ?

ไปทำเขาโกรธแบบนี้ เธอรู้หรือเปล่าว่าพ่อของเธอมีโรคความดัน ? หากเป็นอะไรไปจะทำยังไง?

เส้นหมี่เดินตัวลอยอย่างไม่สนใจ เข้ามาในทันที“คุณพ่อ ช่วย……ใจเย็นๆก่อนนะคะ เรื่องไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น หนูก็สบายดีอยู่นี่ไงคะ？”

เธอคว้าไปที่มือของเขา กลัวว่าเขา จะฉุนเฉียวขึ้นมาอีก

แสนรักที่อยู่ในห้องโถงไม่คิดว่าจู่ๆเธอจะปรากฏตัวขึ้น ทันใดนั้น สายตาที่เย็นชาของเขา ก็กวาดมองไปยังเคมีที่เพิ่งเข้ามาในทันที

เคมีรู้สึกผิด จึงเบี่ยงหน้าไปอีกทางอย่างเงียบๆ

“พอเถอะนะคะ คุณพ่อ อย่าโกรธเลย หนูพาคุณพ่อไปนั่งพักที่ตรงนั้นนะคะ ”

เส้นหมี่จงใจเมินเฉยชายหนุ่มที่นั่งอยู่ทางด้านขวาของห้องโถงและกำลังจ้องมองเธออยู่อย่างไม่พอใจ ดวงตาหลุบลงเล็กน้อย เธอพยุงชายชราไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงด้านบน

หลังจากนั้นไม่กี่นาที พักผ่อนไปชั่วครู่ แล้วจิบชาร้อนไปอึกหนึ่ง อารมณ์คุณท่านก็จึงสงบลง

พูดตรงๆ เธอก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในครอบครัวของพวกเขาเท่านั้น ！

เธอกลับไม่คิดจะรับน้ำใจนี้！

คิดไม่ถึง ว่าภาพนี้จะถูกมองมาจากสายตาที่ไร้ความรู้สึกทางมุมขวา ทันทีทันใด เธอก็รู้สึกราวกับร่างกายถูกแช่แข็ง จากนั้นลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็ผุดขึ้นมา

“อย่างนี้นี่เอง ฉันคิดว่านังสารเลวคนนี้คิดทำร้ายอะไรเธออีก เมื่อกี้ฉันแทบอยากจะฟาดเขาให้ตายด้วยไม้เท้านี้ไปแล้ว！”

“ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่”

ทางฝั่งเส้นหมี่กับคุณท่าน ไม่ได้สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของคนทั้งสอง

พวกเขายังคงพูดเรื่องของแสงดาวอยู่

เมื่อคุณท่านได้ยินเส้นหมี่ปฏิเสธ ในใจก็ยิ่งเป็นสุขมากขึ้น“งั้นก็ดี แล้วเมื่อวานเธอถูกคุมตัวไว้ที่สถานีตำรวจทั้งวัน เป็นยังไงบ้าง ? มีอะไรหรือเปล่า？”

“ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อวานหนูอยู่แต่ในห้องสอบสวน จะมีเรื่องอะไรได้ยังไงละคะ ？”

เส้นหมี่ยังคงพูดปฏิเสธ

เธอต้องทำแบบนี้ คุณท่านแสดงออกชัดเจนซะขนาดนี้ เธอจะมองไม่เห็นได้ยังไง ?

ถึงเขาจะดีกับเธอมาก แต่แสงดาวก็เป็นลูกสาวแท้ๆของเขา ในมุมมองของเขา เขาต้องอยากจะช่วยเธออยู่แล้ว ไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไป

ดังนั้น เธอไม่จำเป็นต้องปฏิเสธ

ถือซะว่าเป็นการตอบแทนความรักที่เขามีต่อเธอแล้วกัน