ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 211

แสนรักเริ่มอารมณ์ดีขึ้น และความเย็นชาในแววตาของเขาก็ลดลงมากแล้วเช่นกัน

"เธอกำลังทำอะไรอยู่"

“ฉันกำลังหยิบการ์ดเสียง แสนรักวันนี้ฉัน… อาจจะสร้างความเดือดร้อนให้คุณแล้วละ เมื่อกี้ฉันพึ่งทะเลาะกับคนใช้ของบ้านป้าคุณ อิคคิวทนฟังฉันทะเลาะไม่ไหว เขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายหลานชายของป้าคุณจนขาหัก ฉันจะทำยังไงดี "

ทันใดนั้นท่าทางของผู้หญิงคนนั้นก็เปลี่ยนเป็นเศร้าโศกและกังวลใจทันที

หล่อนปกป้องลูกโดยการที่หล่อนยอมรับผิดทั้งหมดไว้เพียงคนเดียว แต่ในขณะเดียวกัน หล่อนกลับรู้สึกประหม่าอีกครั้ง เพราะนั้นเป็นป้าของตระกูลหิรัญชา

เส้นหมี่อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก หล่อนเหมือนแมวตัวน้อยที่ทำความผิดมา แล้วอยู่ไม่เป็นสุข

เมื่อแสนรักเห็นท่าทางของหล่อน ก็ผิดหวังในตัวของเขา “ขาหักก็หักน่ะสิ จะให้ทำยังไงได้ละ”

“เอ๋?” เส้นหมี่ตกตะลึง “เรื่องนี้มัน... มันไม่ร้ายแรงเหรอ?”

ใบหน้าที่เย็นชาของแสนรัก แต่ภายในตัวเขารู้สึกอาฆาตอยู่บ้าง: "เธอกำลังคิดอะไรอยู่? มีคนรังแกลูกชายของเธอ เธอยังคิดที่จะใจดีกับเขาอยู่เหรอ?"

“เปล่านะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่คิดว่าเขาเป็นแค่เด็ก และอิคคิว...ก็เล่นแรงไปจริงๆ”

เส้นหมี่รีบอธิบาย และแสดงท่าทีว่าหล่อนไม่ได้หมายความอย่างนั้น

สัญชาตญาณของความเป็นแม่ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ บางครั้งที่ต้องเผชิญกับปัญหาของลูก หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะลำเอียงไปบ้าง แต่ไม่ใช่กับแม่ที่มีจิตใจดี เป็นเพียงความอ่อนโยนสำหรับคนเป็นแม่คนหนึ่ง

แสนรักฟังแล้ว แต่ก็ไม่ได้คิดอย่างนั้น

“เด็กบางคนก็คือเด็ก แต่เด็กบางคนก็เกิดมาเพื่อเป็นมาร เธอคิดว่าอิคคิวเล่นแรงเกินไป แล้วเธอเคยคิดไหมว่า ถ้าเขาใส่การ์ดเสียงนี้ไปในพินของชินจังได้สำเร็จ ผลที่ตามมาจะเกิดอะไรขึ้น ? "

“……”

เส้นหมี่ไม่พูดอะไร

ผลที่ตามมาจะเป็นยังไงเหรอ？

คนที่พึ่งได้รับความสำเร็จอย่างชินจังก็จะถูกเยาะเย้ยและถูกติฉินนินทาอย่างแน่นอน และสิ่งเหล่านี้สำหรับคนที่เป็นโรคกลัวตัวเองดีไม่พออย่างเขา อาจถึงแก่ชีวิตได้

มือของเส้นหมี่ก็ค่อยๆกำหมัดแน่นในที่สุด สุดท้ายแล้ว ความรู้สึกผิดและความสำนึกผิดทำให้นัยน์ตาหล่อนเริ่มแดงก่ำ เพราะเกลียดตัวเองที่ยังห่วงใยคนอื่น

“ขอโทษที่ฉันอ่อนแอเกินไป”

“ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เป็นเพราะเธอใจดีเกินไปต่างหาก ความเมตตาเป็นสิ่งที่ดี แต่เส้นหมี่ เธอต้องจำไว้ว่า ความเมตตาต้องอยู่บนพื้นฐานการปกป้องตัวเองและคนรอบข้าง แบบนี้ถึงจะเรียกว่าความเมตตา เข้าใจไหม?”

แสนรักพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

บางที อาจจะเห็นหล่อนสำนึกผิดโทษตัวเองแบบนี้ อารมณ์ของเขาก็ดูอ่อนโยนและสงบเงียบลง ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สั่งสอน แต่เหมือนเป็นการเตือนสติมากกว่า