ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 212

สามีภรรยาตระกูลไวท์รีบเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าบรรพบุรุษ!

“ลูกพี่ลูกน้อง พวกเราสำนึกผิดแล้ว ได้โปรดให้โอกาสเราอีกครั้ง คุณวางใจได้เลย ถ้ากลับไปฉันจะลงโทษเจ้าสัตว์เดรัจฉานตัวนั้น คุณผู้สูงส่งผู้มีอำนาจบารมี ยกโทษให้กับพวกเราครั้งนี้ด้วย ได้ไหม?”

พวกเขาพยายามวางท่าทีให้ดูอ่อนน้อมถ่อมตนมากที่สุด

แต่ก็ไม่มีใครสนใจพวกเขาเลย

หลังจากที่แสนรักพูดประโยคนั้นจบอย่างช้าๆ แม้แต่หางตาเขาก็ไม่มองพวกเขาด้วยซ้ำ ในใจเขาคิดถึงแต่แม่ลูกที่เดินออกไป เขาหันหลังกลับก้าวออกไปด้วยขาที่เรียวยาว

ตระกูลโรแกนไม่อยู่ในสายตาเขาเลย

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าหล่อนจะเป็นป้าแท้ๆของเขาก็ตาม แต่ตระกูลโรแกนอ้างชื่อตระกูลหิรัญชาเพื่อสร้างอำนาจบารมีไปทุกที่ ซึ่งทำลายชื่อเสียงของตระกูลหิรัญชาไปไม่น้อย แสนรักรู้สึกไม่พอใจมานาน

อีกทั้งครั้งนี้ ยังกล้ามาสะกิดต่อมเขาถึงที่

แสนรักไม่เหลือเยื่อใยใด ๆ เขาถอดทิ้งคนในสตูดิโอแล้วเดินออกไป

“ชินจัง นายว่า พวกเราสร้างปัญหาใหญ่ให้ปาป๊านายเกินไปหรือเปล่า?”

"ไม่นิ"

"อ้าว? ไม่เหรอ? นั่นเป็นคนของบ้านป้านายนะ"

นอกโรงละคร เส้นหมี่กำลังนั่งอยู่บนบันไดกับลูกทั้งสามคนของเธอ เธอมองไปข้างหน้าด้วยความท้อแท้และถามลูกชายไม่หยุดว่าหล่อนเป็นคนก่อเรื่องเหรอ?

ชิงจังทำได้เพียงยืนยันอีกครั้งว่า แม่ไม่ได้ก่อเรื่อง!

ทำไมแม่งี่เง่าขนาดนี้ พ่อไม่เห็นตระกูลโรแกนอยู่ในสายตาอยู่แล้ว ปัญหาจะเกิดมาจากไหนได้? เกรงว่า เขาต่างหากที่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ของตระกูลโรแกนมากกว่า?

ชิงจังมองแม่ที่งี่เง่าแล้วถอนหายใจ

อิคคิวในเวลานี้ รู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย ถึงอย่างไรเขาก็พึ่งกลับมา ยังไม่คุ้นชินกับความสัมพันธ์ของตระกูลหิรัญชาสักเท่าไหร่

แต่ไม่นาน เขาก็เห็นพ่อเดินออกมา

"ปาป๊า!!"

เด็กน้อยตามรอยพ่อเก่งมาก เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของพ่อไม่มีบาดแผล ก็ตะโกนเรียกพ่ออย่างมีความสุขทันที เขาลุกขึ้นยืนเหมือนนกนางแอ่นตัวน้อย รีบวิ่งไปหาพ่ออย่างมีความสุข

เส้นหมี่นิ่งไปสักพัก

หล่อนค่อยๆ หันกลับไปอย่างช้าๆ พบว่าผู้ชายคนนั้นเดินออกมาจริงๆ หล่อนทำได้เพียงพาลูกอีกสองยืนขึ้นอย่างหวาดหวั่น

“ปาป๊า ช่วยอิคคิวสั่งสอนคนชั่วแล้วใช่ไหมครับ? ได้ยินว่าคุณยายคนนั้นเป็นคุณป้า ปาป๊าจะกลัวคุณยายไหมครับ?”

แสนรักอุ้มอิคคิวไว้ในอ้อมแขน และอิคคิวก็กอดคอคุณพ่อไว้ เขาถามคำถามนี้ด้วยความห่วงใยทันที

แสนรักอุ้มลูกด้วยแขนข้างเดียว และเหลือบมองผู้หญิงที่จ้องมองเขาอย่างประหม่าอยู่ไม่ไกล แล้วหรี่ตาลงยิ้มแล้วพูดว่า "อะไรกัน ในสายตาของอิคคิว ปาป๊าเป็นคนขี้ขลาดมากเหรอ?"

“ไม่ใช่ครับ แค่ได้ยินมาว่าหล่อนเป็นป้าของปาป๊า”