ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 239

เส้นหมี่ตะลึง "รินจังก็เชื่อฟังด้วยหรอ เธอทำให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า"

"สาวน้อยคนนั้นหรอ" ชายที่ก้มหัวสนใจแต่อาหารขมวดคิ้วอย่างที่คาดไว้

เมื่อเห็นอย่างนั้นเส้นหมี่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

"ทำไม เธอไม่เชื่อฟังเหรอ อย่าโกรธเลย เธอถูกเอาใจตั้งแต่เด็ก คุณช่วยอดทนและปลอบเธอมากกว่านี้นะ เธอเชื่อฟังมาก"

เส้นหมี่อยากจะบอกเขาจริงๆว่าเขาต้องปฏิบัติต่อรินจังอย่างดี

เพราะนั่นก็เป็นลูกสาวของเขาด้วย

แต่เธอยังคงไม่สามารถพูดประโยคนี้ได้ เธอกังวลว่าเขาจะสงสัยเมื่อพูดออกไปในเวลานี้

นอกจากนี้ ถ้าจู่ๆเธอบอกเขาว่ารินจังก็เป็นลูกของเขาด้วย เกรงว่าเขาจะไม่เชื่อ และคิดว่าเธอต้องมีแผนการอีกครั้งหนึ่ง

หัวใจของเส้นหมี่เหมือนถูกตัดด้วยมีด!

โชคดีที่หลังจากได้ยินน้ำเสียงกังวลใจของเธอแล้ว เขาก็พูดว่า "คุณกังวลอะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรกับเธอเลย ไม่ต้องกังวล เธอสบายดี"

เส้นหมี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ดูแลดีก็ดีแล้ว เธอจะได้โล่งใจ

เธอกะพริบตาลง ไม่รู้ว่าเธอควรจะมีความสุขหรือควรจะเศร้าดี

เด็กๆเชื่อฟังเขาแล้ว เธอควรจะมีความสุขใช่ไหม

เส้นหมี่ต้องการทำให้ตัวเองมีความสุข

แต่ความจริงก็คือ หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ แม้แต่ตะเกียบเธอก็ไม่สามารถยกขึ้นได้ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าหินก้อนใหญ่กำลังกดทับหัวใจของเธออย่างหนัก เศร้าใจมากจนหายใจไม่ออก

"เป็นอะไรไป ทำไมไม่กิน"

"เอ่อ กิน กิน" เส้นหมี่กลับมามีสติอีกครั้ง และซ่อนอารมณ์ของเธอไว้อย่างรวดเร็ว

แสนรักเหลือบมองเธอ

เขาเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาคิดว่านั่นเป็นผลสืบเนื่องจากอาการป่วยของเธอ เหมือนกับตอนที่เขามา เธอก็เอาตัวเองไปตากลงหนาวเหมือนคนโง่

หลังจากกินไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ทั้งสองก็ทานอาหารเสร็จในที่สุด

แต่ส่วนใหญ่แล้วเป็นเส้นหมี่ที่กิน เขาไม่ได้กินอะไรมาก

เขาเป็นคนที่จุกจิกเรื่องการกิน และเข้มงวดมากต่อสิ่งแวดล้อมที่จะกินข้าว ดังนั้นเส้นหมี่จึงตกใจมากเมื่อเขาสามารถกินข้าวเป็นเพื่อนเธอที่นี่ได้

"จะกลับเลยมั้ย"

"พี่ภาดูแลเด็กเยอะขนาดนั้นไม่ไหว ผมจะรีบกลับไปพาเด็กๆเข้านอน"

หลังจากจัดโต๊ะเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็ไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างมือ จากนั้นจึงสวมเสื้อคลุมและเตรียมจะออกไป

เส้นหมี่มองเขาเงียบๆ

เธอเห็นความเหน็ดเหนื่อยระหว่างคิ้วและตาของเขา อาจเป็นได้ว่าเขาทำงานหนักเกินไปจากการไปมาระหว่างโรงพยาบาลและบริษัทในช่วงสองวันที่ผ่านมา

แต่ถึงอย่างนั้นผู้ชายที่งานยุ่งจนกินข้าวไม่ได้ เวลานี้ก็ยังคิดที่จะเลี้ยงลูกที่บ้าน จริงๆแล้วในฐานะพ่อเขามีคุณสมบัติมาก