ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 239

เส้นหมี่ตะลึง "รินจังก็เชื่อฟังด้วยหรอ เธอทำให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า"

"สาวน้อยคนนั้นหรอ" ชายที่ก้มหัวสนใจแต่อาหารขมวดคิ้วอย่างที่คาดไว้

เมื่อเห็นอย่างนั้นเส้นหมี่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

"ทำไม เธอไม่เชื่อฟังเหรอ อย่าโกรธเลย เธอถูกเอาใจตั้งแต่เด็ก คุณช่วยอดทนและปลอบเธอมากกว่านี้นะ เธอเชื่อฟังมาก"

เส้นหมี่อยากจะบอกเขาจริงๆว่าเขาต้องปฏิบัติต่อรินจังอย่างดี

เพราะนั่นก็เป็นลูกสาวของเขาด้วย

แต่เธอยังคงไม่สามารถพูดประโยคนี้ได้ เธอกังวลว่าเขาจะสงสัยเมื่อพูดออกไปในเวลานี้

นอกจากนี้ ถ้าจู่ๆเธอบอกเขาว่ารินจังก็เป็นลูกของเขาด้วย เกรงว่าเขาจะไม่เชื่อ และคิดว่าเธอต้องมีแผนการอีกครั้งหนึ่ง

หัวใจของเส้นหมี่เหมือนถูกตัดด้วยมีด!

โชคดีที่หลังจากได้ยินน้ำเสียงกังวลใจของเธอแล้ว เขาก็พูดว่า "คุณกังวลอะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรกับเธอเลย ไม่ต้องกังวล เธอสบายดี"

เส้นหมี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ดูแลดีก็ดีแล้ว เธอจะได้โล่งใจ

เธอกะพริบตาลง ไม่รู้ว่าเธอควรจะมีความสุขหรือควรจะเศร้าดี

เด็กๆเชื่อฟังเขาแล้ว เธอควรจะมีความสุขใช่ไหม

เส้นหมี่ต้องการทำให้ตัวเองมีความสุข

แต่ความจริงก็คือ หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ แม้แต่ตะเกียบเธอก็ไม่สามารถยกขึ้นได้ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าหินก้อนใหญ่กำลังกดทับหัวใจของเธออย่างหนัก เศร้าใจมากจนหายใจไม่ออก

"เป็นอะไรไป ทำไมไม่กิน"

"เอ่อ กิน กิน" เส้นหมี่กลับมามีสติอีกครั้ง และซ่อนอารมณ์ของเธอไว้อย่างรวดเร็ว

แสนรักเหลือบมองเธอ

เขาเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาคิดว่านั่นเป็นผลสืบเนื่องจากอาการป่วยของเธอ เหมือนกับตอนที่เขามา เธอก็เอาตัวเองไปตากลงหนาวเหมือนคนโง่

หลังจากกินไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ทั้งสองก็ทานอาหารเสร็จในที่สุด

แต่ส่วนใหญ่แล้วเป็นเส้นหมี่ที่กิน เขาไม่ได้กินอะไรมาก

เขาเป็นคนที่จุกจิกเรื่องการกิน และเข้มงวดมากต่อสิ่งแวดล้อมที่จะกินข้าว ดังนั้นเส้นหมี่จึงตกใจมากเมื่อเขาสามารถกินข้าวเป็นเพื่อนเธอที่นี่ได้

"จะกลับเลยมั้ย"

"พี่ภาดูแลเด็กเยอะขนาดนั้นไม่ไหว ผมจะรีบกลับไปพาเด็กๆเข้านอน"

หลังจากจัดโต๊ะเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็ไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างมือ จากนั้นจึงสวมเสื้อคลุมและเตรียมจะออกไป

เส้นหมี่มองเขาเงียบๆ

เธอเห็นความเหน็ดเหนื่อยระหว่างคิ้วและตาของเขา อาจเป็นได้ว่าเขาทำงานหนักเกินไปจากการไปมาระหว่างโรงพยาบาลและบริษัทในช่วงสองวันที่ผ่านมา

แต่ถึงอย่างนั้นผู้ชายที่งานยุ่งจนกินข้าวไม่ได้ เวลานี้ก็ยังคิดที่จะเลี้ยงลูกที่บ้าน จริงๆแล้วในฐานะพ่อเขามีคุณสมบัติมาก

เส้นหมี่รู้สึกว่าเธอสามารถวางใจได้จริงๆแล้ว

"โอเค งั้นกลับระวังๆนะคะ"

เธอบอกอย่างอ่อนโยนโดยมองเขาด้วยสายตาอาลัย เหมือนเธอจะอยากมองเขามากขึ้น

เธอจะจำใบหน้า น้ำเสียง และตัวเขาทั้งหมดไว้ในใจเสมอ

แสนรัก "…"

หรือสายตาแบบนี้รุนแรงเกินไป

เขาหันกลับมามอง

แต่ในตอนนี้หญิงสาวได้ถอนสายตากลับไปแล้ว เธอหันกลับมาแสร้งทำเป็นเทน้ำให้ตัวเอง สงบจนทำให้มองไม่เห็นสายตาของเธอ

แสนรักหรี่ตาลง

บางทีเขาอาจจะมองผิดไป

ในที่สุดแสนรักก็ออกจากโรงพยาบาล และเมื่อเขาออกไป เขาไม่ลืมที่จะโทรหาเค ให้เขามาทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้แต่เช้า

ผู้หญิงคนนี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บางทีเธออาจต้องการกลับบ้านจริงๆ

งั้นก็ให้เธอกลับมาเร็วๆเถอะ

แต่เขาไม่รู้เลยว่าสองสามชั่วโมงต่อมา เมื่อโรงพยาบาลเงียบที่สุด พยาบาลและแพทย์ที่ปฏิบัติหน้าที่กำลังนอนพักผ่อน ร่างหนึ่งก็แอบเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยเหมือนแมว

จากนั้นเส้นหมี่ก็หายตัวไปในคืนนั้น

——

เมื่อข่าวไปถึงคฤหาสน์หิรัญชา คุณท่านกำลังรอใครสักคนมาในห้องนั่งเล่น

ข้างๆมีโฉนดบ้านหลายหลัง และเครื่องประดับล้ำค่าอีกหลายชิ้น ทันทีที่เขาได้ยินว่าเส้นหมี่หายไป เขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ และสิ่งเหล่านี้ก็ตกลงบนพื้น!

"เส้นหมี่! เธอทำให้ผมผิดหวังมาก!"

เสียงคำรามโกรธจัดราวกับฟ้าผ่าระเบิดในห้องนั่งเล่น และดังไปทั่วคฤหาสน์หิรัญชา

นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!

คนในคฤหาสน์หิรัญชาไม่กล้าออกมาเลย

มีเพียงพ่อบ้านสมมาตรเท่านั้น เมื่อเขาเห็น เขาก็รีบสั่งคนที่มารายงานทันทีว่า "ทำไมยังยืนอยู่ตรงนี้อีก ทำไมไม่รีบไปหาล่ะ ต้องเจอตัวไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ถ้าไม่เจอ ก็อย่าหวังว่าจะมีหัวอยู่อีก!"

"ครับคุณท่าน!"

ชายผู้มีหน้าซีดก้มหน้ารับคำสั่งทันที

จากนั้นพ่อบ้านสมมาตรก็เข้ามาปลอบคุณท่านที่โกรธจนตาแดงก่ำ

"คุณท่านใจเย็นก่อน เธอไปไหนได้ไม่ไกลหรอกในคืนเดียว แม้ว่าเธอจะออกจากเมืองAไปจริงๆ แต่ตราบใดที่เราตรวจสอบช่องทางการออกจากที่นี่ เราก็จะสามารถหาเธอเจอได้อย่างแน่นอน"

"…"

ตอนนี้คุณท่านโกรธมากจนหน้าอกของเขากระเพื่อมอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็สงบลงเล็กน้อย

แต่รังสีสังหารของเขาไม่ได้ลดลงเลย ตรงกันข้าม หลังจากที่สงบลง มันก็แข็งแกร่งขึ้นและน่ากลัวมากขึ้นไปอีก!