ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 240

"ฉันประเมินเธอต่ำไปจริงๆ เธอแสดงต่อหน้าฉัน"

"ใช่ อันที่จริงผมเตือนท่านไปนานแล้วว่าลูกของคนอื่นก็เป็นลูกของคนอื่นอยู่วันยังค่ำ ในเมื่อเธอกล้าแกล้งตายเพื่อโกหกในตอนนั้น เธอจะทำอะไรไม่ได้อีก"

"ปัก-"

มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แม้แต่ไม้ค้ำที่เขาใช้อยู่ก็ยังถูกเขาหัก

เมื่อพ่อบ้านสมมาตรเห็นก็ตกใจทันที!

"สั่งลงไป ถ้าใครเห็นเธอให้จัดการได้ทันที!"

"ครับท่าน"

พ่อบ้านสมมาตรดีใจมาก จากนั้นเขาก็ไปจัดการเตรียมคนทันที ตอนออกคำสั่งเขาก็ไม่ลืมกำชับเรื่องอย่าให้คนทางตึกหิรัญชารู้

ให้คนที่นั้นรู้ไม่ได้

แน่นอนตึกหิรัญชาหมายถึงแสนรัก

ตอนนี้แสนรักยังไม่ได้ข่าว เคโทรหาเขาหลายครั้ง แต่เขาไม่ได้รับ

เพราะในเวลานี้ เขากำลังปลอบเด็กสาวบนชั้นสองอยู่

"หม่ามี๊จ๋า หนูจะเอาหม่ามี๊ แง~~~"

เช้านี้ไม่รู้รินจังว่าสัมผัสได้ว่าเกิดเรื่องกับหม่ามี๊หรือเปล่า เธอจึงเริ่มร้องไห้ทันทีที่เธอลืมตา และพี่ภาก็ไม่สามารถปลอบเธอได้

สุดท้ายจึงต้องให้แสนรักลงมาด้วยตนเอง

"หยุด ไม่ต้องร้องไห้แล้ว!"

หลังจากที่แสนรักเข้ามา เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงใส่ชุดนอนสีชมพูตัวบาง รองเท้าไม่ใส่อยู่ในห้องนอน กำลังกอดตุ๊กตากระต่ายหูยาวและร้องไห้จนน้ำมูกไหลออกมาเป็นสาย ทำให้เขาปวดหัวทันที

สาวน้อยคนนี้ ใครกันที่ยั่วยุเธอ!

แสนรักเข้ามาตั้งใจจะอุ้มและสวมเสื้อโค้ทให้เธอก่อน เพราะเกรงว่าเธอจะป่วย

แต่เมื่อสาวน้อยเห็นเขาเข้ามา เธอก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น "หม่ามี๊จ๋า หนูอยากได้หม่ามี๊ หนูไม่ต้องการคุณ ออกไป ออกไป!"

เธอโบกมือเล็กๆอ้วนๆของเธอไปรอบๆโดยไม่ปล่อยให้แสนรักเข้าใกล้เลย

แสนรักอ้าปากค้าง

ตอนที่เขากำลังจะอุ้มเธอขึ้นมาตบตูด ร่างเล็กๆสองร่างก็เข้ามาทางประตู เมื่อเห็นว่าแด๊ดดี้โดนน้องสาวป่วนจนหน้าหงิก

คนหนึ่งก็เข้าไปปกป้องน้องสาวของเขาอย่างรวดเร็ว

คนหนึ่งก็มายืนต่อหน้าแด๊ดดี้ "แด๊ดดี้จะทำอะไร"

เด็กคนนั้นคือชินจัง!

เด็กน้อยคนนี้ เพื่อช่วยน้องสาวของเขา มาที่นี่โดยไม่ได้สวมรองเท้าด้วยซ้ำ

เมื่อแสนรักเห็นสมองของเขาก็เต้นตุบตุบอีกครั้ง "จะทำอะไรได้นอกจากปลอบเด็กคนนี้ไม่ให้ร้องไห้ ไม่ได้ยินเสียงกันหรือไง เสียงดังอย่างกับหมูโดนเชือด เขาได้ยินกันทั้งคฤหาสน์แล้ว"

ชินจัง "….."

คิวคิวที่ยืนปกป้องน้องอยู่ "…"

แด๊ดดี้เป็นอะไรรึเปล่า อยู่ดีๆก็มาบอกว่าน้องร้องไห้เหมือนหมูโดนเชือด

สามวินาทีต่อมาเสียงร้องของสาวน้อยก็ดังขึ้นจนแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ "หม่ามี๊ หนูจะเอาหม่ามี๊—"

รินจังร้องไห้สะอึกสะอื้น ผลักพี่ชายออกไป ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ราวกับว่าเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอวิ่งออกจากห้องด้วยเท้าเปล่าขาวๆของเธอ

ดังนั้นแสนรักที่แทบจะกระโดดจึงได้แต่ตามเธอออกจากห้องนอนอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในที่สุดเขาก็คว้าเจ้าห้อนตัวเล็กซึ่งกำลังร้องไห้ราวกับว่าหม่ามี๊ของเธอจากไปแล้วไว้ได้ จากนั้นก็กอดไว้ในอ้อมแขนของเขา

"โอเค โอเค เป็นความผิดของลุงเอง ลุงไม่ควรตะคอกใส่หนู ไม่ควรพูดว่าหนูร้องไห้ไม่น่าฟัง ลุงขอโทษนะ อย่าร้องไห้เลย ตกลงไหม"

แสนรักกำลังจะคุกเข่าเพื่อสาวน้อยคนนี้!

เป็นครั้งแรกที่เจ้าแห่งโลกธุรกิจผู้สง่างามกล่อมคนอื่นด้วยเสียงต่ำ และรับความผิดทั้งหมดไว้กับตัวเอง

รินจังเห็นแล้ว แม้ว่าน้ำตาเม็ดโตจะยังคงไหลออกมาจากดวงตาของเธอ แต่ในท้ายที่สุด เมื่อถูกกอดในอ้อมแขนของแด๊ดดี้ และการร้องไห้ของเธอก็ไม่น่ากลัวอีกต่อไป

"หนู…หนูต้องการหม่ามี๊"

"ฉันรู้ ดังนั้นฉันจะพาหม่ามี๊กลับมา ตกลงไหม" แสนรักเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน

สาวน้อยกะพริบตาโตๆของเธอ และหยุดร้องไห้ในที่สุด

แต่การแสดงออกของเธอยังคงเศร้ามาก

"สัญญากับหนูได้ไหม เมื่อกี้หนูฝันร้าย ฝันว่าหม่ามี๊หายไป คุณลุง หนูไม่มีหม่ามี๊ไม่ได้ ถ้าไม่มีหม่ามี๊ หนูจะเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ"

"…"

นี่เด็กแบบไหนกันนะ อายุแค่ห้าขวบ ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้

แสนรักขมวดคิ้ว

เขาอยากจะตำหนิเธออีกครั้ง แต่ทันใดนั้นเมื่อเห็นดวงตาโตของเธอยังเต็มไปด้วยน้ำตา มีความโศกเศร้าที่ไม่เข้ากับอายุของเธอเลย

จู่ๆเขาก็พูดไม่ออก

ใช่ นี่คือเด็กที่เสียแด๊ดดี้ไปนานแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะรู้สึกไม่ปลอดภัย

"ไม่มีทาง ถ้าหม่ามี๊ของหนูจากไป หนูยังมีคุณลุง คุณลุงจะเลี้ยงหนู" แสนรักปลอบโยนเธอด้วยวิธีที่หาดูได้ยาก

แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องตลก ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงจะไม่อยู่ล่ะ

เธอเป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ สามารถเติบโตได้ในทุกที่ที่เธอไป เธอฆ่าไม่ตาย เหมือนปีนั้นที่เธอหนีตายได้

แสนรักยังคงโกรธเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

โชคดีที่สาวน้อยหยุดร้องไห้หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด หลังจากนั้นแสนรักก็มอบเธอให้กับลูกชายทั้งสองคนของเขา และบอกให้พวกเขาดูแลน้องสาวของเขาอย่างดี และเขาก็ขึ้นไปที่ชั้นสาม

เมื่อขึ้นไปข้างบน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งพอดี

"ฮัลโหล"

"พระเจ้า ท่านประธาน คุณไปไหนมา ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ ที่โรงพยาบาลเกิดเรื่องแล้ว!"