ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 250

เส้นหมี่อยู่ในห้องนอนชั้นล่างเป็นเวลานาน

หล่อนนิ่งมองฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของหล่อนเป็นเวลานาน หล่อนตกอยู่ในภวังค์ คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นแค่ความฝัน

เป็นเรื่องที่หล่อนไม่คาดคิดมาก่อน

ว่าเขาจะลงมือกับผู้หญิงคนนั้นเพื่อหล่อน

อารมณ์ของเส้นหมี่สับสนไปหมด แต่สุดท้ายหล่อนก็เดินไปล้างแผลในห้องน้ำ

“แด๊ดดี้มาแล้ว มือหม่ามี๊ได้รับบาดเจ็บ แด๊ดดี้จะไปเอากล่องยามาทำแผลให้หม่ามี๊ไหม?”

“หม่ามี๊ยังไม่ไปเอาเหรอ?”

จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากนอกประตู ทำเอาเส้นหมี่ตกอกตกใจกันไปหมด และหล่อนรีบใช้น้ำล้างแผลแล้วเดินออกมา

“ไม่ต้องไปเอาแล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก”

หล่อนยืนเออะอะๆอยู่หน้าประตูห้องครู่หนึ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น หล่อนกำมือแน่นและพูดด้วยความตื่นตระหนก

พูดเล่น แผลนี้เกิดจากเล็บของหล่อนเอง ตอนที่ถูกผู้หญิงคนนั้นยั่วยุ ถ้าแสนรักรู้เข้า เขาจะไม่หัวเราะเยาะหล่อนเหรอ?

เส้นหมี่คิดแน่นแน่แล้วว่า ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องผลักผู้ชายคนนี้ออกไปให้ได้

แต่แสนรักที่กำลังเดินขึ้นมาก็ขมวดคิ้วทันทีหลังจากได้ยินเสียงลูกชายพูดคำนี้: “ขึ้นไปเอากล่องยากับพี่ชายที่ชั้นบน”

“ได้ครับแด๊ดดี้”

คิวคิวเต็มใจทำเรื่องนี้มาก เขาตอบอย่างเสียงดังก้อง จากนั้นเขากับพี่ชายสองคนก็เดินขึ้นไปเอากล่องยาที่ห้องหนังสือของพ่อชั้นบน

เส้นหมี่：“……”

เดิมทีหล่อนตั้งใจจะผลักเขาออกไป แต่ทำได้เพียงมองดูเขาเดินเข้ามา

“จะยืนอยู่ที่นี่ทำอะไรหล่ะ?” ยังไม่เข้าไปข้างในอีก?”

“……”

เส้นหมี่หลบแล้วเดินตามเข้าไปข้างใน

พระอาทิตย์ยามเช้าส่องแสงเจิดจ้า แสงที่ส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง ทำให้ห้องนอนเต็มไปด้วยความอบอุ่น และทำให้คนรู้สึกสบาย

เส้นหมี่ในตอนนี้กลับแข็งกระด้าง

เขาขึ้นมาทำไม? และยังให้ลูกๆไปหยิบกล่องยามาอีก เขาคงไม่ใช่จะมาทำแผลให้หล่อนหรอกนะ?

เส้นหมี่ตัวสั่นไปทั้งตัว แต่สมองบอกว่า เป็นไปไม่ได้!

แต่ความจริงคือ หลังจากที่เด็กสองคนข้างนอกเอากกล่องยาเข้ามา ผู้ชายคนนี้ถือกล่องยาแล้วเดินมาหหล่อนจริงๆ

“ยื่นมือออกมา” แสนรักเอ่ยปากอย่างเย็นชา

เขาอารมณ์ไม่ดีเลยแม้แต่น้อย

ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ เมื่อก่อนตอนอยู่กับเขาเก่งกว่านี้ไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมตอนอยู่ในมือของคนอื่นกลับขี้ขลาดได้ถึงขนาดนี้

เมื่อกี้ถ้าเขามาไม่ทัน พวกหล่อนสองแม่ลูกคงถูกรังแกจนยับเยินไปแล้วแน่ๆ

ในใจแสนรักลุกเป็นไฟ มองดูผู้หญิงคนนี้ที่หยุดนิ่งและจ้องมองเขาเหมือนคนโง่ เขาเส้นเลือดปูดด้วยความโกรธ จากนั้นก็ดึงมือหล่อนเข้ามา

“โอ้ยย เจ็บ” ในที่สุดเส้นหมี่ก็รู้สึกเจ็บและร้องออกมา

“เจ็บเหรอ? เธอยังรู้สึกเจ็บเป็นอีกเหรอ?”