ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 292

"ระวัง…"ปอร์เช่ที่อยู่ข้างหน้ามองเห็นพอดีจึงหันหลังกลับทันทีเพื่อช่วยเหลือเส้นหมี่

และในช่วงเวลาคับขันมือข้างหนึ่งของเขาก็คว้าเธอไว้ได้เขารีบดึงเธอหลบด้วยความเร็วปานสายฟ้าฟาดวินาทีต่อจากนั้นเขาก็เตะสุนัขตัวนั้นด้วยความดุดัน!

"เอ๋ง…"

สุนัขโดนเตะจนล้มลงไปกับพื้น

เส้นหมี่ตกตะลึง

รวมถึงพี่คณาธิปด้วยตอนนี้เขากำลังมองภาพนี้ด้วยความเหม่อไม่ขยับเป็นเวลานานมาก

เด็กผู้ชายที่ดูอ่อนแอมาโดยตลอดมีทักษะอย่างนี้ด้วยหรอ

"พี่สาว…"

ปอร์เช่ก็อาจจะรู้ตัวแล้วเหมือนกันว่าเขาไม่ปกติดังนั้นหลังเตะสุนัขไปแล้วเขาก็รีบปล่อยมือออกจากพี่สาวและยืนก้มหัวลงข้างๆเธออย่างประหม่า

เหมือนเด็กที่กำลังทำผิด

เส้นหมี่กลืนน้ำลายลงคอ

"ไม่เป็นไรพี่ไม่เป็นไรไม่ต้องกลัว"เธอยื่นมือออกไปจับแขนของเขาที่ยังสั่นอยู่เล็กน้อยแล้วลูบเบาๆเป็นการปลอบโยน

เมื่อเป็นอย่างนี้ปอร์เช่จึงเริ่มคลายความกังวลลง

เขาก้มหน้าเหลือบมองสุนัขที่ถูกเขาเตะนอนอยู่บนพื้นอย่างขลาดเขลาและเริ่มอธิบาย"ตอนเด็กๆที่บ้านมีหมาเยอะมากและมันมักจะ…กัดคนผมก็เลยชินไปแล้ว"

เมื่อเส้นหมี่ได้ยินอย่างนั้นดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นความสงสัยหายไปในทันที

"ใช่นายพูดถูกพี่ลืมไปเลยบ้านเก่าของเราอยู่ชนบทชนบทเลี้ยงหมาเยอะมากพี่คณาธิปขอโทษด้วยนะเมื่อกี้ปอร์เช่ลืมควบคุมตัวจนเตะหมาตัวนี้ไม่เป็นไรใช่ไหม"

พี่คณาธิป"…"

เธอพูดมาถึงขนาดนี้แล้วเขาจะพูดอะไรได้อีก

แต่เด็กคนนี้บอกว่าตอนเด็กๆเขาอยู่ชนบทจึงทำให้เตะหมาได้อย่างรวดเร็วเรื่องนี้เขาฟังแล้วก็รู้สึกเชื่ออยู่บ้าง

ฉากเมื่อกี้ถึงเขาจะเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ได้มีท่าทางเฉพาะดูก็รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นบ่อยเขาจึงมีปฏิกิริยาแบบนี้

ในที่สุดพี่คณาธิปก็ไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้อีก

แต่หลังจากที่เขาพบกับคุณอีริคที่อยู่ในสวนเขาก็ให้ของขวัญไปชิ้นใหญ่เพื่อเป็นการชดเชยให้หมาตัวนั้น

"คุณอีริคขอโทษที่มาทำให้เดือดร้อนด้วยนะครับถ้าคุณไม่ว่าอะไรผมยินดีจะให้ความช่วยเหลือทางกฏหมายแก่คุณฟรีเป็นเวลาสองปี"

"เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ"

ชายลูกครึ่งที่นั่งหยอกเอินกับสาวสวยอยู่ในสวนเมื่อได้ยินคำพูดของพี่คณาธิปเขาก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที