ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 315

ดังนั้น อาการของลูกชายของเธอในตอนนั้นก็มาถึงขั้นนี้แล้วหรอ?

เซลล์เม็ดเลือดขาวค่อนข้างต่ำ งั้นก็ติดต่อหนักมาก ไม่ใช่อาการอักเสบธรรมดา แต่ว่าเป็นภูมิต้านทานของร่างกายนั้นยับยั้งไม่ได้แล้ว ทำให้เกิดโรคเลือดได้ง่ายมากนะ

อาทิเช่น ภาวะโลหิตเป็นพิษ หรือมะเร็งเม็ดเลือดขาว!

เส้นหมี่กลัวจนตัวสั่น ผ่านไปสักพัก เธอถึงได้ยินเสียงสั่นของตัวเองเอ่ยถามว่า “ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะคะ? ตกลงว่าเขาเป็นอะไร?”

“แล้วฉันจะไปรู้ที่ไหน? ตอนนั้นที่เอาเขามาจากบ้านปู่ไปส่งโรงพยาบาล ฉันจะรู้ได้ไงว่าเขาทำอะไร?”

“บ้านปู่?”

เส้นหมี่พูดอย่างตะลึง

เขาจะไปคฤหาสน์หลังเก่าทำไม? แล้วแดดดี๊ของเขาล่ะ? ตอนนั้นไม่ได้อยู่ดูแลเขาหรอกหรอ?

เส้นหมี่ก็ไม่รู้ว่าทำไมพอได้ยินว่าเด็กนั้นป่วยอยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่า ในใจก็เกิดความรู้สึกที่ว้าวุ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เธอคิดถึงอาการป่วยครั้งที่แล้วของเด็ก ก็เหมือนว่าจะเป็นตอนที่ไปคฤหาสน์หลังเก่า

เธอไม่ชอบสถานที่นั้นเอาเสียเลย

เธอไม่ชอบอยู่ที่นั่น แล้วเธอก็ไม่ชอบให้เด็กๆของเธอไปที่นั่น

เส้นหมี่สีหน้าแย่อย่างที่สุดหลังจากกลับมาจากที่ของแครอท

เจ้าเด็กทั้งสามกำลังรอเธออยู่ พอเห็นเธอกลับมานั้น พวกเขาก็เข้ามาวนเวียนรอบๆทันที “หม่ามี๊ไปหาน้าแครอทมาเป้นยังไงบ้างคะ? เจอวิธีการรักษาของพี่ชายไหม?”

หนูรินจังถามอย่างเป็นห่วง

เส้นหมี่ “…..”

เส้นหมี่เก็บความกลุ้มใจเอาไว้ชั่วคราว เธอจูงมือเด็กๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองเข้ามา หลังจากนั้นแม่ลูกก็นั่งอยู่ด้วยกันที่เก้าอี้ยาวตรงลานบ้าน

“คิวคิว บอกหม่ามี๊มาว่าก่อนหน้านี้ที่ลูกป่วย ไปกินอะไรที่ไม่ดีจากที่บ้านคุณปู่มาหรือเปล่า?”

“เปล่านะครับ อาหารที่คุณปู่ให้พวกเรากินทุกวัน เป็นอาหารที่คุณปู่เตรียมให้ครับ”

“แล้วทำไมจู่ๆถึงเกิดอาการป่วยล่ะ? ลูกมีปัญหาที่กระเพาะลำไส้ต้องมาจากอาหารแน่ๆ คิดให้ดีๆนะลูกว่าช่วงเวลานั้นไปกินอะไรมา?”

เส้นหมี่ยังคงช่วยเขาเต็มที่ เพื่อให้เขาคิดถึงเหตุการณ์ในช่วงเวลานั้น

แต่ว่าคิวคิวที่ถูกต้อนถามนั้นไม่พูดอะไร ตอนนั้นเองชินชินที่เงียบอยู่นานก็ยืนขึ้นทันที

“หม่ามี๊ น้องกินแทนผมครับ”

“อะไรนะ?” เส้นหมี่สีหน้าเปลี่ยน “น้องกินอะไรแทนลูก? ตกลงพวกลูกกำลังทำอะไรกันแน่?”

คำพูดนี้ตกใจยิ่งนัก เธอให้ตื่นตระหนกจนลืมควบคุมแรงของตัวเองตอนที่จับเขา ทำให้มือน้อยๆของเขาถูกบีบจนแดง

คิวคิวเห็นความไม่ยอมพูดที่อยู่บนหน้าพี่ชาย รีบเข้ามาจับหม่ามี๊ว่า “หม่ามี๊หม่ามี๊ อย่าโทษพี่ชายเลย เป็นผมที่ยินยอมกินเอง ผมแค่อยากรู้ว่าสิ่งที่พี่ชายพูดนั้นจริงไหม?”