ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 33

ใบหน้าของแสนรักเต็มไปด้วยความซีดเซียว อารมณ์ก็ยิ่งสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าได้อย่างรวดเร็ว เห็นว่ากำลังกลายเป็นน้ำแข็งแล้ว!

“ใครให้คุณมาอีก? เส้นหมี่ นับวันคุณยิ่งมีความกล้ามากขึ้นจริงๆสินะ?”

“ไม่ค่ะไม่ ประธานแสนรัก ไม่ใช่ว่าฉันมีความกล้า แต่ฉันทำตามหน้าที่ต่างหาก คุณดูคุณสิ เมื่อคืนหลังจากที่ฉันฝังเข็มให้คุณแล้ว นอนหลับได้ดีใช่ไหมคะ แต่ฉันจะบอกคุณให้นะ ว่าสองเข็มนี้ของคุณยังไม่ได้นะคะ คุณจะต้องดูแลรักษาด้วย คุณดูสิฉันเอายามาให้แล้ว”

เส้นหมี่เอาห่อยาที่นำมาด้วยแกว่งไปมาตรงหน้าชายหนุ่ม

แสนรักเห็นแล้ว สีหน้าก็ยิ่งดูแย่ลงในทันที!

“ไม่จำเป็น!”

“อา? ทำไมจะไม่จำเป็น? แสนรัก คุณเป็นคนป่วย ตอนนี้ฉันเป็นหมอของคุณ คุณจะต้องฟังฉัน!”

เส้นหมี่ไม่ให้โอกาสเขาได้ปฏิเสธเลยเสียด้วยซ้ำ จับมือของเขาเอาไว้ แล้วจับชีพจรของเขาตรงหน้าประตูใหญ่เลย

เส้นเลือดตรงขมับของแสนรักกระตุกแรง ในชั่วขณะนั้น เขาอยากจะสะบัดผู้หญิงคนนี้ออกไปด้วยปฏิกิริยาตอบโต้นี้ แต่ พอเขาก้มมอง พบว่าเธอสงบนิ่งลง ดวงตาลูกท้อคู่นั้นใสสะอาดราวกับน้ำในมหาสมุทร ภายใต้แสงยามเช้าที่ส่องมา เผยให้เห็นลักษณะท่าทางการฟังอย่างละเอียดแล้ว เขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหว

นั่นมีเพียงแค่หมอที่ตรวจและวินิจฉัยโรคให้กับคนไข้เท่านั้นถึงได้มีอาการเช่นนี้

“อืม คล้ายกับที่ฉันคิดเอาไว้ ไม่คล่องตัวมากๆเลยค่ะ ไม่เป็นไรนะ ยาที่ฉันเอามาให้คุณดื่มไปหนึ่งสัปดาห์ คุณก็จะดีขึ้นมาแล้วค่ะ”

เส้นหมี่ปล่อยนิ้ว แล้วบอกผลการตรวจและวินิจฉัยโรคกับผู้ชายคนนี้อย่างจริงจัง

แสนรักมีอาการนิ่งมาก ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ชักมือกลับมาอย่างไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ จากนั้นก็มองไปยังห่อยาเหล่านั้นในมือที่เธอถืออยู่ด้วยสายตาที่เย็นชา

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เอายาให้กับคนรับใช้ที่นี่ก็พอ”

“อา.....”เส้นหมี่กลอกตาขึ้น “นั่น....นั่นไม่ได้ค่ะ ยานี้ฉันจะต้องปรุงเอง ฉันกลัวว่าพวกเขาจะต้มจนเสีย”

“ปรุงยาเสีย? คุณรู้สึกว่าคนรับใช้ที่บ้านของผมแสนรักใช้มาเป็นสิบกว่าปีจะมีเอาไว้เฉยๆอย่างนั้นหรือ? เส้นหมี่ คุณเห็นผมเป็นเด็กสามขวบจริงๆใช่ไหม? คุณคิดว่าผมไม่รู้ถึงเจตนาของคุณรึไง?”

“.........”

ประโยคแบบนี้ เส้นหมี่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นสีหน้าซีดเผือดลงโดยสิ้นเชิงแล้ว!

เธอก็รู้ ว่าเธอปิดบังผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เขาฉลาดมากเกินไป ไม่ว่าเธอจะใช้วิธีอะไร เขาก็มองออกทั้งหมด

“ใช่ค่ะ ฉันยอมรับ ว่าฉันอยากจะใช้โอกาสนี้มาหาลูก นี่มันเกินไปอย่างนั้นหรือ? ฉันเป็นแม่ของเขา อยากจะเจอเขาก็ไม่ได้ผิดกฎหมายนี่คะ ถึงแม้จะเป็นในทางกฎหมาย หลังจากที่สามีภรรยาหย่ากันแล้ว ก็มีกำหนดให้สามารถเจอลูกได้ แล้วทำไมฉันจะมาเจอลูกไม่ได้? แล้วอีกอย่าง ฉันเองก็กำลังช่วยคุณรักษาอาการป่วยอยู่จริงๆ คุณก็ถือซะว่าทำให้ฉันสมหวังซักครั้งนึง ทำไมถึงทำไม่ได้คะ?”

ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยเอ่อด้วยน้ำตาทำให้พร่ามัว เธอมองเขาด้วยขอบตาที่แดงก่ำ บนใบหน้าเล็กๆที่ขาวเนียนและงดงามนี้ เต็มไปด้วยความน้อยใจและความเสียใจ