ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 436

เพราะว่าเขา เธอเสียขาไปทั้งสองข้าง ดวงตาก็กำลังจะมองไม่เห็น

หลายปีมานี้ ความจริงแล้วเขาทำเรื่องเลวร้ายต่อเธอมากมาย ความผิดที่มีมากเกินกว่าจะเขียนออกมาได้หมด แต่ว่าเมื่อก่อน ไม่ว่าเขาจะทำร้ายเธออย่างไร เธอก็ไม่เคยจากเขาไปไหน เป็นอย่างที่เขาด่าเธอเมื่อก่อน หมากฝรั่งหนังวัว ยาทาหนังหมา…… (เป็นการเปรียบเปรยว่าติดหนึบไม่ไปไหนสลัดยังไงก็สลัดไม่ออก)

สลัดยังไงก็สลัดไม่ออก！

แต่ตอนนี้ เธอไม่มาเจอเขาแล้ว

ในที่สุดเธอก็จากเขาไป ไม่ต้องการเขาแล้ว

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ร่างกายกระสับกระส่าย ในสมองคิดถึงวันนั้นวันที่เธอมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอย่าง กะทันหัน เธอพูดกับเขาเหมือนในใจเต็มไปด้วยความหวัง เธอกลับมาแล้ว ในอกของเขา ราวกับว่าจู่ๆ มีที่ไหนสักแห่งได้พังทลายลง

ความจริงแล้วเขาเข้าใจทุกอย่าง ประโยคนี้ของเธอจริงๆแล้วหมายความว่าอย่างไร?

แต่ว่า เขาหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว เขาทำใจไม่ได้ทุกครั้งที่เธอเป็นคนเลือก คนนั้นที่ถูกทอดทิ้งอย่างไม่แยแสคือเขา ดังนั้นเขาจึงทำเป็นใจแข็ง ไม่สนใจ ไม่ถาม ที่สำคัญไม่อยากเจอเธอ

แต่ไม่นึกเลยว่า คืนวันผันผ่าน สุดท้ายแล้วเขาจะถูกทอดทิ้งจริงๆ

แต่ด้วยวิธีแบบนี้

สองมือของเขาไร้เรี่ยวแรงจนร่วงลงมา หลังจากนั้นเหมือนว่าหัวใจและสายเลือดเหมือนหยุดชะงักลง ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยหยดน้ำตา เหลือเพียงความว่างเปล่ากับความผิดหวัง

เส้นหมี่ พวกเราถือว่าเลิกแล้วต่อกันได้ไหม?

ได้ไหม……ถือซะว่าให้มันผ่านไป?

——

เส้นหมี่ก็อยากใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย

แต่ว่า เธอไม่มีทางเลือก

ไม่มีใครรู้หรอกว่า ตอนนั้นที่เธออยู่ในวิลล่า เธอเพื่อที่จะรักษาขาทั้งสองข้างของตัวเองไว้ ทุกวันต้องแอบฝังเข็มให้ตัวเอง

คณาธิปใช้ยาควบคุมเธอ เธอจึงใช้เข็มมารักษาตัวเอง แต่ว่า การทำแบบนี้เป็นอันตรายอย่างมาก จะทำให้หลอดเลือดภายในร่างกายเป็นแผล เพราะยาเป็นต้นเหตุจึงต้องใช้เข็มมากระตุ้นหลอดเลือดเหล่านั้น เพื่อขาจะได้ไม่ถูกยาควบคุมจนทำให้เป็นอัมพาต

ดังนั้น ตอนนั้นเธอฝังเข็มอย่างระมัดระวังอย่างยิ่ง

แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่า ทำถึงขนาดนี้แล้ว สุดท้ายก็ยังเป็นปัญหาจนได้ ดวงตามืดบอดอย่างกะทันหัน คงเป็นเพราะว่าเส้นเลือดในส่วนสมองเกิดปัญหาแล้ว

เส้นหมี่นั่งอยู่ในห้องพักของโรงแรม

เธอรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิของแสงไฟที่อยู่รอบกาย แต่ด้านหน้าของเธอ มีเพียงความมืด เหมือนอยู่ในท้องทะเลลึกที่มีเพียงความมืดไม่มีกลางวัน ทั้งเหน็บหนาวและมืดมนทำให้เธอสิ้นหวัง

“เส้นหมี่ คุยโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้คุณไปโรงพยาบาลได้แล้วหรือยัง คุณจะมาตายมิตายแหล่หลบอยู่ที่นี่ ให้ใครดู?”

หลังจากที่แสงดาวคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วกลับมา เห็นเธอนั่งอยู่ที่นี่ จึงทนไม่ไหวที่จะด่าออกไป

พูดจริงจากใจจริง ด้วยบุญคุณที่พวกเธอมีต่อกัน เธอสามารถอยู่เป็นเพื่อนเธอจนถึงตอนนี้ได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

เส้นหมี่ไม่ส่งเสียงใดออกมา

หญิงสาวผู้นี้พุ่งตรงมาเข็นเธอออกไปอย่างกะทันหัน ส่งไปโรงพยาบาล เธอล็อกล้อวีลแชร์ไว้แน่นใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

“คุณจะทำอะไร”

“ฉันจะทำอะไรล่ะ คุณพูดซิฉันทำอะไรได้ ฉันแม่งจะส่งเธอไปตาย！”

ความอดทนของแสงดาวถูกทำลายลงไปเกือบหมดแล้ว ประโยคที่ด่าออกมาแต่ละประโยคนั้นเพิ่มความหยาบโลนขึ้นเรื่อยๆ