ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 50

“เพื่อนเหรอ?”

“ใช่ ฉันกลับมาในครั้งนี้ ไม่ได้มีการเตรียมการอะไรเลย เลยได้ให้ทางโรงพยาบาลเคลียร์ส่งหนังสือทางการแพทย์ของฉันไปที่เขา เมื่อคืนเลยได้ไปเอา”

เส้นหมี่อธิบาย

แต่ความจริงแล้ว นี่ก็เป็นความจริง เมื่อคืนเธอไปที่บริษัทของคณาธิป ก็เพื่อเอาหนังสือ

ในที่สุดเคมีก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นท่านประธานครับ คุณให้เธอโอกาสเธออีกสักครั้งเถอะ เธอก็ไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรนี่ใช่ไหมล่ะครับ? คุณดูเช้าวันนี้สิ เธอได้ยินว่าคุณชายเล็กไม่สบายก็รีบมาทันทีเลย อีกอย่าง ท่านประธาน คุณชายเล็กคงใกล้จะตื่นแล้ว ถ้าหากให้เขาเห็นว่าพวกคุณทะเลาะกันอยู่ที่นี่อีกแล้ว เกรงว่าเขาจะ......”

เคมีพูดจาโน้มน้าว เมื่อพูดมาถึงประโยคสุดท้าย ทุกคนต่างก็เข้าใจความหมายแล้ว

เดิมทีก็เป็นเพราะพวกเขาชินจังถึงไม่สบาย ตอนนี้ตื่นขึ้นมาถ้าได้เห็นพวกเขาทะเลาะกันอีก เขาจะต้องอารมณ์ไม่ดีอีกแน่

แสนรักมองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้อย่างมืดมน

ในที่สุด เขาก็จากไปโดยไม่พูดอะไรเลย

เสียงดัง “ปัง” ขึ้นไปบนชั้นสามและถีบประตูเข้าไปในห้องนอน

เส้นหมี่ต้องอกสั่นขวัญหายอีกครั้ง ไม่กล้าอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป และได้รีบลงมาที่ชั้นสอง ไปที่ห้องของลูกชายทันที

ช่างเขาสิ ตราบใดที่ให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปได้ อะไรก็ไม่สำคัญทั้งนั้น

สิบนาทีหลังจากนั้น เสียงสตาร์ตรถยนต์ก็ได้ดังขึ้นที่ด้านนอก เส้นหมี่มองผ่านหน้าต่างออกไปดู พบว่า รถยนต์เบนท์ลี่ย์สีดำคันหนึ่งได้ขับออกไป

พวกเขาไปบริษัทเหรอ?

งั้นแบบนี้ก็หมายความว่า เธออยู่ดูแลลูกชายที่นี่ได้แล้วงั้นเหรอ?

เส้นหมี่ดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง เธอดีใจจนหมุนตัวอยู่ภายในห้องหลายรอบ ถึงได้กลับมาที่ของเตียงเล็ก ๆ ของลูกชาย และลูบห้องน้อย ๆ ให้กับเขาอย่างมีความสุข

และเคมีที่กำลังขับรถส่งบอสไปที่บริษัทให้เวลานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองท่านประธานที่นั่งอยู่เบาะด้านหลังที่พลางนวดตรงกลางระหว่างคิ้วผ่านทางกระจกมองหลังอยู่หลายครั้ง

ปฏิกิริยาของท่านประธานคนนี้เมื่อตอนเช้านั้นผิดปกติจริง ๆ

ทั้ง ๆ ที่เป็นภรรยาที่ได้ “ตาย” ไปแล้วที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขา เขาใส่อารมณ์ขนาดนั้นทำไม? ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว ต่อให้เธอขึ้นเตียงกับผู้ชายคนอื่น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเสียหน่อย

ยังจะมาชายชู้......

——

ดังนั้นในวันนี้ เส้นหมี่ก็ได้อยู่ดูแลลูกชายที่เรืองรองตลอดทั้งวัน

แต่ที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ ในตอนที่เธออยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ ที่นอกสวนบ้าน ก็มีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องมองเธออยู่

“ยัยเส้นหมี่ ถึงขนาดนี้แล้ว หล่อนก็ยังอยู่ที่นี่ได้อีก หล่อนมีสิทธิ์อะไร?!!”

นี่คือรถมาเซราตีสีขาวคันหนึ่งจอดอยู่ที่ด้านนอกคฤหาสน์ มันไม่ได้อยู่ใกล้ตึกวังฬาหนึ่งมากนัก แต่ได้จอดแอบอยู่ที่มุมมุมหนึ่งของตึกวังฬาสอง เหมือนกับกลัวว่าคนที่นี่จะพบเห็นเธอเข้า