ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 555

ก่อนที่จะมีได้พูดอะไร คนโง่ข้างๆเขาก็รีบวิ่งเข้ามา

"เทพบุรุษ!! เร็ว...บอกมาว่าเขาเป็นใคร ใคร... อุเย" หญิงสมควรตายคนนี้กอดพี่สาวของเขาแน่นราวกับปลาหมึก

แสงดาวบิดตัวขึ้นทันที

"อย่าพูด!"

"พูดมา ฉันสอนได้นะ...ว่าจะมัดใจเขายังไง ฮิฮิ…"

"..."

ผู้หญิงขี้เมาน่ากลัวจริง!

แสนรักไม่สามารถทนมองได้อีกต่อไป เขาจึงยืนขึ้น และดึงทั้งสองคนออกจากกันด้วยใบหน้าที่หล่อเหลา

"พี่ภา พาเธอกลับห้อง"

"ค่ะ"

พี่ภาที่ทนไม่ไหวแล้วก็เข้ามาทันที และพาคุณหนูคนโตที่เมามากออกไป

เมื่อเห็นเช่นนั้นเส้นหมี่ที่ถือขวดไวน์อยู่ก็รู้สึกกังวล "กลับมา อย่าหนีนะ คุณ...คุณยังไม่ได้พูดเลย แสงดาว...อ๊า!!"

ไม่ทันไรเธอก็ถูกชายข้างกายพาไป!

ยัยสารเลว ฉันจะทำให้หนำใจ！

หลายนาทีต่อมาที่ห้องนอนชั้นบน

ผู้หญิงที่ถูกอุ้มพึมพำ ก่อนจะถูกโยนลงบนเตียง

"เอ่อ~~ พี่คะ คุณ...รังแกฉัน ทิ้งฉันไว้ที่นี่ได้ยังไง ฉันคือหัวใจของคุณ...ที่รัก!"

ผู้หญิงที่เมามากจนไม่สามารถแยกทิศได้รู้สึกไม่มีความสุขแล้ว หลังจากลุกขึ้นเดินโซเซแล้ว เธอก็จับชายที่อยู่ข้างหน้าด้วยมือเล็กๆของเธอ แล้วแตะต้องเขา

เส้นเลือดของแสนรักเต้นตุบๆ

นี่ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเธอเมา

ผู้หญิงคนนี้อยู่ต่อหน้าเขาด้วยความไร้เดียงสามาตลอด ไม่ต้องพูดถึงตอนเมา เพียงแตะต้องเขาเพียงเล็กน้อย ใบหน้าของเธอก็แดง และไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้ทันที

แต่ตอนนี้...

ที่รักของเขาหรอ

หัวใจของชายคนนั้นสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง และความโกรธในหัวใจของเขาก็ถูกโยนทิ้งห่างออกไปเป็นร้อยแปดพันไมล์เรียบร้อยแล้ว

"โอเค ที่รัก อยากให้ผมอุ้มลงไปใหม่ไหม"

เขาจับมือเล็กๆของเธอที่ไม่ซื่อสัตย์กับเขา และถามพลางกัดฟัน

หญิงขี้เมาพยักหน้า "ค่ะ"

หลังจากที่จับมือเธอ เขาก็เริ่มลูบไล้ร่างกายที่บอบบางและอ่อนนุ่มของเธอ แก้มสีชมพูของเธอที่งดงามราวกับดอกพีชในเดือนมีนาคมยังคงสะบัดไปมาอยู่ใต้เปลือกตาของเขา

นัยน์ตาสีแอปริคอทชุ่มฉ่ำเหมือนน้ำแร่ที่หลอมละลาย...

แสนรักรู้สึกว่าถ้าเขาสามารถทนได้ เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว

ดวงตาของเขามืดลง กดเธอไว้ใต้ตัวเขา

"อืม~~~"

ในที่สุดคำพูดที่น่ารำคาญของหญิงสาวก็หายไปในลมหายใจอันร้อนแรงของชายคนนั้น

ใจเขาเต้น "ตุบๆ" และเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในทันที

แต่คราวนี้หญิงสาวลังเลที่จะพูด เธอพลิกตัวและฝังตัวเองในผ้าห่ม

"ไม่มีอะไรหรอก ไปอาบน้ำเถอะ ฉันจะนอนพัก"

"..."

เป็นไปไม่ได้ที่แสนรักจะปล่อยให้เธอนอน

เขาเอื้อมมือไปดึงเธอออกจากผ้าห่ม แล้วบังคับให้เธอมองเขา

"พูดอะไร บอกผมมาเดี๋ยวนี้" แทบจะปฏิเสธไม่ได้เลย

เส้นหมี่หลบตาเขา หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พูดพึมพำออไม่ "เขาขอให้ฉันปล่อยคณาธิปไป โดยบอกว่าการตายของคุณท่านนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเขา"

แสนรักหรี่ตาลงทันที

ปล่อยคณาธิป

ทำไม

อยู่ดีๆทำไมพ่อตาของเขาถึงเกี่ยวข้องกับไอ้เลวนั่นด้วย

สีหน้าเขาดูน่าเกลียดเล็กน้อย "เขารู้ได้ยังไงว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา"

"...บางทีอาจเป็นเพราะแม่ของฉันเลี้ยงเขามาแต่เล็ก เขารู้นิสัยของเขาว่าไม่สามารถทำสิ่งที่เลวร้ายเช่นนี้ได้"

หัวใจของเส้นหมี่กำลังเต้นจนจะพุ่งออกจากลำคอของเธอ จึงรีบพูดหาเหตุผล

ดวงตาของแสนรักมืดลงอีกครั้ง