ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 560

แน่นอนว่า ข้อนี้ชินจังก็รู้

ดังนั้น ตลอดเวลาเขาจึงไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ หลังจากยืนนิ่งๆ เท่ห์ๆ อยู่ตรงนั้นรอหม่ามี๊ใส่เสื้อผ้าให้น้องชายเสร็จแล้ว เขาก็เดินเข้ามา

“ชินชิน ทำไม่ลูกไม่พูดอะไรล่ะ? วันนี้คุณป้าทำอะไรลูกไหม?”

“เขา?”

ชินจังผู้เย็นชายิ้มเยาะเย้ยอยู่ในอ้อมอกของหม่ามี๊

เส้นหมี่จึงเข้าใจแล้ว

ก็ใช่ ลูกชายคนนี้เติบโตมาในตระกูลหิรัญชามาตั้งแต่เล็กๆ ถ้าหากแสงดาวทำอะไรเขาได้ ก็คงจะไม่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นเกิดนิสัยที่กลัวเด็กๆ เมื่อเห็นหน้าพวกเขา

แม่ลูกสี่คนบนตึกสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เส้นหมี่ไม่ได้พาพวกเขากลับไป แต่อยู่ที่ด้านบนเพื่อรอแด๊ดดี้ของพวกเขาเลิกงาน

เพราะยังไงก็ใกล้ถึงเวลาแล้ว

“หม่ามี๊ แม่จะลงไปช่วยแด๊ดดี้ไหม?”

“อะไรนะ?”

เส้นหมี่ที่กำลังถูพื้นห้องนั่งเล่นอยู่ หันหน้ากลับมามองที่ลูกชายคนโตที่เดินมาถึงด้านหลังเธอด้วยความประหลาดใจ

“ก็คือเรื่องงานของแด๊ดดี้ หม่ามี๊ ช่วงนี้แด๊ดดี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลากินข้าวเลย หม่ามี๊สามารถลงไปช่วยเขา แล้วพวกเราจะได้กลับบ้านเร็วๆ”

ชินจังจัดการให้หม่ามี๊อย่างค่อนข้างจริงจังและตั้งใจ

แต่สิ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือ อันที่จริงเขากุมความลับเล็กๆ หนึ่งเอาไว้ ก็คือสีหน้าผิดปกติของแด๊ดดี้เมื่อสักครู่ คนอื่นไม่สังเกต แต่ตอนนั้นเขาผู้ซึ่งถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของเขา กลับมองเห็นด้วยสายตาที่เฉียบแหลม

อีกอย่าง คนที่รักความสะอาดเหมือนแด๊ดดี้อย่างเขา ก็ยังได้กลิ่นแปลกๆ จากบนร่างกายของหม่ามี๊ด้วย

ดังนั้น เขาจะต้องไม่ปล่อยให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊เกิดความเข้าใจผิดกันอีกอย่างแน่นอน

เส้นหมี่ถูกพูดจนรู้สึกหวั่นไหวนิดหน่อยจริงๆ

“........แบบนี้ แต่ หม่ามี๊ทำงานที่นี่ของเขาไม่เป็น ลงไปจะช่วยเขาทำอะไรได้?”

“หม่ามี๊โง่จัง หม่ามี๊เป็นภรรยาของเขานะ ถึงต่อให้ยืนข้างเขา คอยช่วยส่งน้ำชาให้ ช่วยจัดเก็บเอกสารที่เขาเซ็นไว้ ในใจของเขาก็มีความสุขมากแล้ว”

คิวคิวก็เริ่มสนับสนุนด้วย มองดูที่หม่ามี๊ด้วยท่าทีไม่พอใจราวกับอยากจะจัดการให้รู้แล้วรู้รอด

เส้นหมี่: “..........”

เอ่อ ต้องเป็นแบบนี้จริงๆเหรอ?

มีความเขินอายนิดหน่อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ในใจเธอเองก็อยากจะลองรีบไปทำดู

เหมือนกับว่า เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยทำต่อหน้าเขาสินะ

เส้นหมี่ตัดสินใจลงไป

ชินจังเห็นอย่างนั้น ก็เลยรีบไปนำเอาเสื้อคลุมตัวใหม่ตัวหนึ่งที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมาให้เธอเปลี่ยน เหตุผลล่ะ แน่นอนว่าก็คือบอกว่า เสื้อผ้าของเธอสกปรกเลอะเทอะตอนที่ช่วยพวกเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

เส้นหมี่เดินลงไปอย่างไร้ข้อสงสัยแม้แต่น้อย พร้อมด้วยใบหน้าเล็กๆ ที่เขินแดง

เด็กน้อยทั้งสามคนมองหลังของหม่ามี๊ซื่อบื้อที่ในที่สุดก็เดินออกไป ต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“พี่ชาย ทำไมพี่ถึงใหม่หม่ามี๊ไปช่วยแด๊ดดี้ล่ะ? หม่ามี๊ซื่อบื้อทำอะไรก็ไม่เป็น”

“เธอไม่รู้สึกเหรอว่าบนตัวหม่ามี๊มีกลิ่นแปลกๆ?”

“อะไรนะ?”

คิวคิวเบิกดวงตาราวกับเจ้าจิ้งจอกน้อยทั้งสองข้างกว้าง มองไปที่พี่ชายอย่างตกใจ