ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 64

เขายืนอยู่ตรงนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองมาที่แสนรัก แสนรักเห็นความโกรธและความชิงชังในสายตาของเขาอย่างที่ไม่เคยเห็นมันมาก่อน

ความชิงชัง ?

เด็กน้อยกำลังชิงชังเขา ? ชิงชังแด๊ดดี้ของเขา ？!!

ในที่สุดแสนรักก็มีอารมณ์โกรธขึ้นมาบ้างแล้วเช่นกัน สีหน้ามืดมน เขาจ้องมองลูกชายตัวเองจากในมุมสูง“ฉันพูดแล้วไม่รักษาคำพูดยังไง ? ฉันไปทำอะไรให้ ? ”

“แด๊ดดี้ด่าเธอ！”

“ใคร ? เส้นหมี่เหรอ ? ที่แกเป็นแบบนี้ เพราะโกรธแทนเธอเหรอ ！ใช่ ฉันด่าเธอ ทำไม ? ฉันเคยรับปากแกเหรอว่าจะไม่ด่าเธอ ? ชินจัง นี่แกอย่าลืมนะว่าแกเป็นลูกใคร ? ใครเลี้ยงแกมาจนโตป่านนี้ ？！”

ในที่สุดแสนรักก็เข้าใจ ในเสี้ยววินาที ความหึงหวงที่ท่วมท้นอย่างรุนแรงก็หลั่งล้นออกมาจากสุดลึกของหัวใจ ต่อหน้าเด็กน้อย เขาตวาดเสียงดังขึ้นในทันที

ชินจังตกใจอย่างมาก！

เขาไม่เคยเห็นแด๊ดดี้อารมณ์น่ากลัวแบบนี้มาก่อน ใบหน้าซีดเซียว ดวงตาที่จ้องเขม็งเขาตาค้าง ทันใดนั้น น้ำสองสายก็ไหลออกมาทันที

“หนูเกลียดแด๊ดดี้！หนูไม่อยากเห็นหน้าแด๊ดดี้อีก！！”

เขาร้องไห้ หยิบของเล่นในมือขว้างปาไปที่แด๊ดดี้อย่างแรง จากนั้นก็วิ่งไปที่เตียงและมุดตัวไปใต้ผ้าห่มคลุมร่างเอาไว้จนเป็นก้อนกลม

แสนรัก“……”

กว่าสิบวินาที ชายหนุ่มก็เพิ่งมารู้สึกตัว จากนั้น มองไปยังเตียงอันเล็กที่มีเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยดังไม่หยุด อดไม่ได้ที่อยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆ

แสนรัก นี่นายกำลังทำอะไร ?

นายบ้าไปแล้วหรือไง ? ถึงได้มาใส่อารมณ์กับลูกชายตัวเองแบบนี้ นี่เขาอายุเท่าไรกัน ?

เขาเดินเข้ามาหา แล้วยืนอยู่ที่ข้างเตียงอันเล็กนี้ นั่งลงตรงข้างๆเจ้ากลุ่มก่อนนั้น “ชินชิน ขอโทษ แด๊ดดี้ผิดไปแล้ว เมื่อกี้แด๊ดดี้ไม่ควรใส่อารมณ์กับลูก และยิ่งไม่ควรไม่รักษาคำพูดที่เคยพูดไว้กับลูก ยกโทษให้แด๊ดดี้ได้ไหม ？”

“……”

ไม่มีการตอบรับ เด็กคนนี้เหมือนจะไม่สนใจเขาแล้วจริงๆ

เมื่อแสนรักเห็น ในใจก็รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป และยิ่งวุ่นวายสับสนจนทำอะไรไม่ถูกมากขึ้นไปอีก

อันที่จริงลูกชายของเขาเป็นเด็กที่ไม่ชอบร้องไห้เลย ตั้งแต่เล็กจนโต ด้วยบุคลิก หรืออาจจะเป็นเพราะเขามักจะใช้นิสัยในแบบผู้ชายสอนเด็กน้อยมาโดยตลอด เขาก็จึงแทบไม่เคยเผยความอ่อนแอให้ใครได้เห็นมันเลยด้วยซ้ำ

เขาเป็นเหมือนเด็กที่โตเกินวัย อายุแค่ห้าขวบ แต่การร้องไห้ของเขา นับครั้งได้เลย

แต่ตอนนี้ เขากลับร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มแบบนี้

แสนรักรู้สึกผิดมาก เมื่อเห็นว่าเขาไม่ออกมาสักที ก็ร้อนใจ จึงเอื้อมมือไปเพื่อดึงผ้าห่มผืนเล็กนี้ขึ้น“ชินจัง ออกมาเถอะนะ แด๊ดดี้สัญญา ต่อไปจะไม่ทะเลาะกับ……คุณน้าคนนั้นของลูกอีก ตกลงไหม？”

“……”

โกรธแล้วยังไง ? ตอนค่ำไม่แวะมาแล้ว ?

มือของเขาที่วัดอุณหภูมิน้ำในอ่างอยู่ก็ชะงักงัน จากนั้นดวงตาก็มืดมน โดยเฉพาะในตอนที่คิดไปถึงว่าเขารีบกลับมาเร็วแบบนี้ ……

——

เส้นหมี่วุ่นอยู่ที่บ้านลุงจนเกือบสี่ทุ่ม

เดิมที อาการป่วยของลุงหลังจากที่เธอมา ก็บรรเทาลงได้อย่างรวดเร็ว แต่หลังจากนั้นลูกสาวของพวกเขาแต่งฝันก็ตามมา เมื่อเห็นเธอ ก็เอาแต่เยาะเย้ยถากถาง พูดแต่สิ่งที่ไม่น่าฟัง

ลุงก็โกรธขึ้นมาอีก

พอโกรธ ความดันเลือดก็สูงขึ้น แน่นอนว่าเส้นหมี่ก็ต้องอยู่ต่อเพื่อเฝ้าดูแล

“เส้นหมี่ อันที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องใจดีแบบนี้ก็ได้ นี่มันพ่อฉัน ไม่ใช่พ่อของเธอ ต่อให้เธอจะดีกับเขาแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ร่างทั้งร่างของเขาไม่มีอะไรให้ขูดรีดได้แล้ว ”

เมื่อเห็นเส้นหมี่ไม่ไปสักที และยังช่วยพ่อของตัวเองบรรเทาความเจ็บปวด แต่งฝันก็หาเรื่องพูดเหน็บแนมขึ้นมาทันที

เส้นหมี่ขมวดคิ้ว และไม่สนใจเธอ

แต่งฝัน เธอไม่ได้เจอมาห้าปีแล้ว จะว่าไป เมื่อก่อนพวกเธอก็ถือว่าสนิทกันมาก ตอนที่เธอยังเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลวชิรนันท์ เธอชอบไปเที่ยวหาหญิงสาวที่บ้าน และยังให้พ่อของเส้นหมี่ ให้พวกเธอสองคนได้เรียนโรงเรียนเดียวกัน ไม่ใช่พี่น้องกัน แต่ความสัมพันธ์นั้นสนิทสนมใกล้ชิดกันยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆเสียอีก