ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 65

แล้วเธอกลายมาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หรือว่าตระกูลวชิรนันท์ของเธอล้มละลายแล้ว ? เธอเส้นหมี่ในตอนนั้นต้องอาศัยอยู่ในตระกูลอัครนันท์ ? อีกทั้ง แม้บ้านเธอจะล้มละลายในภายหลัง แต่คุณท่านตระกูลหิรัญชาก็ยังให้เธอแต่งงานกับหลานชายของเขา?

เส้นหมี่ก็ไม่แน่ใจ แต่เธอจำได้ หลังจากที่เธอฟื้นคืนชีพขึ้นมา เขาก็ปฏิบัติตัวต่อเธอแย่มากขึ้น

“คุณลุง รู้สึกยังไงบ้าง ? สบายขึ้นไหมคะ？”

“อืม สบายขึ้นมากเลย หมี่ เรากลับไปก่อนก็ได้ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว”

ลุงก็ไม่อยากได้ยินลูกสาวคนนี้พูดพร่ำไม่หยุด เมื่อเห็นหลานสาวเก็บอุปกรณ์ ก็จึงอยากให้เธอรีบกลับไป

เส้นหมี่พยักหน้าให้ เก็บอุปกรณ์แล้วเสร็จ ก็เตรียมที่จะกลับ

“เส้นหมี่ เธอรีบกลับแบบนี้ ใช่จะไปหาผู้ชายคนนั้นอีกหรือเปล่า ? เธอนี่มันหมาอดกินขี้ไม่ได้จริงๆเลยนะ เคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง กลับมาแล้วก็ยังตามติดเขาอยู่อีก ? เธอร่านขนาดนี้เลยเหรอ ? ”

เมื่อแต่งฝันเห็นเธอกำลังจะไป ก็พูดแดกดันไปอีก แต่ครั้งนี้ คำพูดนั้นรุนแรงกว่ามาก ดูไม่ออกจริงๆว่าเธอเคยเป็นคนที่มีการศึกษาสูงมาก่อน

เส้นหมี่ทนไม่ได้อีกต่อไป หันมองเธออย่างขุ่นเคืองเล็กน้อย “ฝัน ช่วยพูดจาให้มันดีๆหน่อยได้ไหม ? ฉันไปตามติดเขาตอนไหน ? ช่วยระวังคำพูดด้วย”

“ให้ฉันระวังคำพูด ? เส้นหมี่ เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง? ตั้งแต่ที่เธอกลับมา เธออยู่ที่เรืองรองทุกวัน และบางครั้งในตอนกลางคืนก็ยังตามป้าติ้วไปช่วยดูลูกให้ ทำไม ? ปีนป่ายขึ้นเตียงเขาได้อีกแล้วหรือไง ? เมื่อกี้ก็เอาแต่ดูนาฬิกา หรือใกล้เวลาขึ้นเตียงแล้ว ? ต้องรีบไป ? เส้นหมี่ ฉันว่าเธอนี่มันร่านจริงๆ ！”

“นี่เธอ——”

ในที่สุดเส้นหมี่ก็โกรธจนหน้าดำหน้าแดง

ไม่คิดมาก่อนว่า ผู้หญิงคนนี้จะพูดคำที่น่ารังเกียจแบบนี้ออกมาได้ เธอเป็นคนปากคอเราะรายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ? นี่ยังใช่แต่งฝันคนเดิมที่เธอเคยรู้จักใช่ไหม ?

เส้นหมี่โกรธจนดวงตาดำขลับ แต่เพราะเห็นแก่หน้าลุง เธอก็กักเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้ในใจ

“เธอพูดเหลวไหลอะไร ? ที่ฉันไป ก็เพื่อไปดูลูกชายของฉัน เธออย่ามาพูดจาปรักปรำให้ร้ายฉันแบบนี้นะ ”

“ลูกชาย ? เส้นหมี่ เธอคิดว่าฉันโง่หรือไง ？”

“พอได้แล้ว แต่งฝัน เธอกลับมาเพื่อจะมาหาเรื่องหรือไง ? จะไม่หยุดใช่ไหม ? ไม่หยุดก็ไสหัวออกไป อย่ามาทำเรื่องอับอายขายหน้าที่นี่ ！”

ในที่สุดลุงก็ทนฟังไม่ได้อีกต่อไป นั่งเหยียดตัวตรงที่เก้าอี้ ตวาดเสียงดังใส่ลูกสาวของตัวเองในทันที

ครั้งนี้เหมือนแหย่รังแตนเข้าแล้วจริงๆ แต่งฝันก็กระฟัดกระเฟียดขึ้นในทันที

“ฉันทำเรื่องอับอายขายหน้า ? ธนาตย์ นี่พ่อตาบอดไปแล้วหรือไง ? ในบ้านนี้คนที่ทำเรื่องน่าอับอายคือใคร ? เธอต่างหากที่ไร้ยางอาย ตอนนั้นเป็นตายก็จะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นให้ได้ แต่งงานไปได้ปีหนึ่งก็ท้องโย้ถูกเขาไล่ออกจากบ้าน ทำบ้านเราต้องกลายเป็นขี้ปากคน ห้าปีมานี้ก็แทบเจอหน้าใครไม่ได้ นี่พ่อกลับบอกว่าฉันทำเรื่องน่าอับอาย ？！！”