ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 67

“ห๊า? เด็ก? คุณหมายถึงคุณชายเล็กเหรอคะ ? เขาหลับไปแล้วค่ะ ทำไมคะ ? คุณเส้นหมี่หาเขามีอะไรหรือเปล่า？”

พี่ภากำลังหาผ้าขนหนูให้ เธอเห็นผมของหมอเส้นหมี่เปียกโชกไปหมด เสื้อผ้าก็ไม่ได้ดูดีมากนัก กังวลว่าเธอจะเป็นไข้ พอเข้ามาได้ก็หาผ้าเช็ดตัวให้เธอทันที

เส้นหมี่ตะลึงงันอีกครั้ง!

ชินชินหลับไปแล้ว ?

แล้ว……ดึกป่านนี้เขายังรอเธออีก ทำไมกัน……？

“เอาล่ะค่ะเอาล่ะค่ะ หาเจอแล้ว หมอเส้นหมี่ คุณเอานี่ไปเช็ดก่อน เดี๋ยวฉันจะทำน้ำขิงแล้วเอาไปให้ที่ชั้นสามนะค่ะ ”

“ชั้นสาม？”

“ใช่ค่ะ คุณมาฝังเข็มให้คุณผู้ชายไม่ใช่เหรอคะ ? คุณผู้ชายน่าจะยังไม่นอน ฉันได้ยินเสียงเขาเดินไปที่ห้องหนังสือ จนตอนนี้ก็ยังไม่ออกมาเลย คุณรีบขึ้นไปเถอะ หากยังไม่นอนก็จะได้รีบทำการรักษา คุณเองก็จะได้รีบกลับบ้าน”

พี่ภาถือผ้าขนหนู คอยอธิบายให้หมอสาว และคอยเร่งเร้าให้เธอรีบๆขึ้นไป

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ที่แท้ พูดมาซะยืดยาว แม่บ้านคนนี้เป็นคนมารอเธอเอง เป็นไปได้ว่า ก่อนที่ป้าญาจะออกไปได้บอกเขาเอาไว้ ว่าเธอจะมาฝังเข็มให้ชายชั่วคนนี้ทุกคืน

งั้นตอนนี้เธอต้องขึ้นไปไหม ?

เส้นหมี่ไม่อยากขยับไปไหน โดยเฉพาะเมื่อเธอนึกไปถึงในตอนกลางวันที่เขาสองคนทะเลาะกัน เธอก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งร่าง ภายในใจด้านชา

สำหรับคนคนนี้ นอกจากคำว่าน่ารังเกียจ เธอก็ไม่พบว่าจะมีคำไหนที่เหมาะสมไปกว่านี้อีก

“หมอเส้นหมี่？”

“……ทราบแล้วค่ะ”

ในที่สุดเส้นหมี่ก็เดินขึ้นไป เพราะเธอคิดถึงลูกชาย คิดถึงคำที่เธอได้รับปากกับเขาเอาไว้ ว่าจะช่วยรักษาแด๊ดดี้ของเขา

เส้นหมี่ลากขาที่ทั้งหนักอึ้งและเมื่อยล้า เดินขึ้นบันไดไปทีละขั้น……

——

ชั้นสาม

แสนรักยังไม่ได้นอนจริงๆ เขากำลังประชุมทางวิดีโอกับผู้บริหารระดับสูงของบริษัทในห้องหนังสือ

ค่อนคืนห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืน หากเป็นเมื่อก่อนตอนที่เขายังป่วยอยู่ เวลาแบบนี้มาเรียกประชุม ผู้บริหารของบริษัทก็พอเข้าใจได้ เพราะความเจ็บปวดจากการนอนไม่หลับ การทรมานพวกเขาก็เป็นเรื่องปกติ

แต่ตอนนี้เห็นว่าได้รับการรักษาแล้ว และผลก็ออกมาดีมาก！

แล้วทำไมเขายังทำแบบนี้อีก ?

เขาไม่คิดว่าพฤติกรรมนี้ไม่ใช่แบบที่คนทั่วไปจะคิดได้ และไร้มนุษยธรรมไปเหรอ? !

“ประธานแสนรัก เออคือ……ลูกชายผมร้องไห้ ผมขอไปป้อนนมลูกก่อนได้ไหมครับ ？”

กินเวลามากว่าสองชั่วโมงเต็ม นี่ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว มีผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งที่เพิ่งจะมีลูกอ่อนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือขึ้นอย่างอาจหาญหน้าจอคอมพิวเตอร์ ต้องการจะไปป้อนนมให้ลูก

หน้าจอก็เงียบลงอย่างน่าขนลุกในทันที

ทุกคนดวงตาเบิกกว้างขึ้นในทันใด ลืมแม้กระทั่งคำโกหกของตัวเองที่เตรียมเอาไว้เมื่อครู่

น่าเสียดาย ทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ ท่านประธานคนเมื่อครู่ที่ยังดึงดันไม่ยอมจบง่ายๆ ทันใดนั้นเสียง“ป้าบ”ก็ดังขึ้นปิดโน๊ตบุ๊กลงอย่างรวดเร็วในทันที

ทุกคน“……”

……

ในตอนนี้เส้นหมี่อยู่ด้านนอกจริงๆ เธอตั้งใจจะเคาะเพียงครั้งเดียว หลังจากนั้น หากไม่มีการตอบรับจากชายหนุ่มที่อยู่ด้านในเธอก็จะออกไป

เธอทำถึงขั้นนี้ สำหรับเธอมันคือการทำดีที่สุดแล้ว

แต่เธอไม่คิดว่า เธอเพิ่งจะเคาะไป หูก็ได้ยินเสียงของเก้าอี้ลากดังขึ้น จากนั้นไม่นาน ประตูบานนี้ก็มีเสียง“แกร็ก”ดังขึ้นและถูกเปิดออกจากด้านใน

เส้นหมี่“……”

มันเป็นแสงที่อบอุ่นมาก เป็นแสงสีส้มที่หาดูได้ยาก บวกกับผนังสีขาวนวลและเก้าอี้หนังสือสีไม้ ห้องหนังสือนี้ แตกต่างจากส่วนอื่นๆในคฤหาสน์อย่างสิ้นเชิง มันเป็นโทนสีอบอุ่นที่หาดูได้ยาก

บวกกับชายหนุ่มเปลี่ยนมาใส่ชุดลำลอง เรียบง่ายผ่อนคลาย สง่าและสบายๆ แม้แต่ความดุร้ายที่มักจะมีให้เห็นอยู่ตลอด ก็ถูกกลืนกินหายไปไม่น้อย

“ฉันมาฝังเข็มให้คุณ ในเมื่อคุณยังไม่นอน งั้นก็มารีบๆทำเถอะ”

เส้นหมี่ถอนสายตาออก น้ำเสียงเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยความเมินเฉย ราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ที่เธอมา ก็เห็นเขาเป็นเพียงแค่คนไข้ และมาทำหน้าที่ของเธอในฐานะหมอก็เท่านั้น

เมื่อแสนรักเห็น อารมณ์ดีๆในตอนที่เปิดประตูเมื่อครู่ ก็แปรเปลี่ยนเป็นมืดมนและหนาวเหน็บขึ้นในทันที