ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 730

คุณนายปัณฑาเห็นดังนั้น ก็เกิดร้อนรนมากขึ้นมาทันที

ดีที่ในตอนนี้ เส้นหมี่เข้ามา

“คุณ......คุณนายปัณฑา ขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันเป็นคนรับผิดชอบดูแลช่วงที่คุณประณพนอนพักที่โรงพยาบาลค่ะ เมื่อครู่นี้มีธุระด่วนนิดหน่อย” เธอยืนหายใจแรงอยู่หน้าประตู อธิบายให้ภรรยาหมายเลขหนึ่งฟัง

แต่คุณนายท่านนี้ กลับไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย

เมื่อเธอพูดจบ คุณนายก็กวาดสายตามองเธออย่างเย็นชา แล้วหันกลับไปมองลูกชายของตัวเองอีกครั้ง “ณพ หยุดเหลวไหลได้แล้ว ที่เป็นชีวิตของลูกเลยนะ จะมาล้อเล่นไม่ได้นะ”

“......”

ราวกับว่าครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง สายตาของประณพ จู่ๆก็มองไปทางเส้นหมี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องพักผู้ป่วย

“ได้ แม่อยากให้ผมไปก็ได้ แต่ต้องพาเธอไปด้วยกัน”

“อะไรนะ?”

เมื่อพูดออกมา ไม่เพียงแค่คุณนายปัณฑาตกตะลึง แม้แต่เส้นหมี่เอง ก็ยืนตาค้างอยู่ตรงนั้น สงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า?

ไม่สิ เขาเป็นบ้าอะไร? ทำไมไปรักษาตัวที่อเมริกาต้องพาเธอไปด้วย?

นี่เขาป่วยจนเอ๋อไปแล้วหรือไง?

“คุณประณพ นี่คุณกำลังล้อเล่นอยู่หรือคะ?”

“เปล่าเลย”

ประณพเปลี่ยนท่าทีที่รำคาญผู้เป็นแม่เมื่อครู่นี้ ยิ้มให้กับเส้นหมี่ “หมอคิตตี้ ผมคิดว่าคุณเป็นคุณหมอที่ดีมากคนหนึ่ง เหมาะสมกับผมมาก เพราะงั้น ถ้าหากต้องไปอเมริกาจริง ผมหวังว่าคุณจะไปกับผม”

เส้นหมี่ “!!!”

พล่ามไปมั่วน่ะสิ?

เธอจะไปอเมริกากับเขาทำไม? เธอมาที่นี่ ไม่ได้มาเพื่อรักษาโรคให้เขาจริงๆเสียหน่อย

เส้นหมี่ปฏิเสธทันที “ไม่ค่ะ ฉันไม่......”

“ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นเธอก็ไปเก็บกระเป๋าให้เรียบร้อยละกันนะ ทางด้านของไพบูลย์ ฉันจะไปบอกกับเขาเอง วันนี้ตอนบ่ายฉันจะส่งรถไปรับเธอ”

ยังพูดไม่ทันจบ คุณนายปัณฑาก็แทรกตัดบทเธอ แล้วจัดแจงเธอเรียบร้อย

เส้นหมี่ตกใจจนดวงตาสั่นคลอน!!

นี่มันอะไรกัน

ด้วยฐานะภรรยาหมายเลขหนึ่งของเธอ ก็มีสิทธิ์มาบังคับจัดแจงคนเป็นๆอย่างเธอได้เลยหรือ?

“ไม่นะคะ คุณนาย ดิฉันไม่สามารถไปอเมริกากับลูกของคุณได้จริงๆ ดิฉันยังมีเรื่องของตัวเอง ฉัน......”

“ทุกคน มาพาตัวเธอไป!”

หญิงวัยกลางคนคนนี้ตัดบทเธออีกครั้ง และยังแสดงให้เธอเห็นว่าอะไรคืออำนาจสูงสุดอย่างสมบูรณ์แบบ

เส้นหมี่ตาโตอ้าปากค้าง!

เมื่อเห็นคนที่อยู่หน้าประตูสองคนกำลังจะมาพาตัวเธอไป ด้านนอก จู่ๆก็มีเงาของคนคนหนึ่งที่นั่งรถเข็นอยู่ปรากฏขึ้น

“พวกแกลองแตะต้องเธอดูสิ?”

“......”

นั่นช่างเป็นประโยคที่ส่งเดชมากถึงมากที่สุด

ราวกับว่า เขาแค่บังเอิญผ่านมาแถวนี้ แล้วเอ่ยปากพูดไปอย่างนั้น

แต่ว่า ทั่วทางเดินนอกห้องพักผู้ป่วย รวมทั้งภายในห้องพักผู้ป่วย เมื่อได้ยินเสียงนี้แล้ว ก็ขอตัวเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว บรรยากาศ ราวกับมีน้ำแข็งพันปีอัดแน่นอยู่

เขานั่นเอง!