ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 103
ตอนที่ 103 ต่อสู้เพื่อใคร!
“สหายที่รักทั้งหลาย มาสนุกด้วยกัน! ใครมีของขวัญก็ส่งกันเข้ามาได้ ใครมีเงินก็ให้เงิน ใครไม่มีให้กำลังใจก็ได้ ชูแท่งไฟฟรีขึ้นแล้วโบกไปมา! สุดท้ายนี้ พวกเรามาสนุกกันให้เต็มที่อีกหนึ่งรอบกันเถอะ!”
นักพรตเฒ่าตะโกนเต็มที่จนเสียงแหบพร่า แต่แขนของเขายังคงโบกไปมาไม่หยุด เขาโบกมืออย่างสุดกำลัง และมีเหงื่อไหลออกมาจากตรงขมับ เนื้อตัวเปียกชุ่มไปหมด
ตอนที่เขาเพิ่งปรากฏตัวออกมาให้ความรู้สึกเหมือนเซียนวายุ ทุกย่างก้าวของเขาล้วนมีกลิ่นอายของเทพเซียน
แต่ตอนนี้กลับเหมือนคนแก่คลั่งเพลงร็อกเป็นอย่างยิ่ง เมื่อครู่เขาร้องเพลงติดต่อกันสิบกว่าเพลง ล้วนเป็นเพลงที่ต้องตะเบ็งเสียงออกมา ตะโกนจนคอแห้ง ตะโกนเหมือนจะมีเลือดพุ่งออกมาได้ตลอดเวลา
“นักพรตเฒ่า คนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องร้องแล้ว!”
“นักพรตเฒ่า แม่ถามว่าทำไมผมต้องคุกเข่าดูไลฟ์สด ผมคุกเข่าให้คุณแล้ว อย่าร้องเลยนักพรตเฒ่า!”
“จริงๆ แล้ว รู้สึกว่าเพราะมากเหมือนกัน”
“เห็นด้วยกับความคิดเห็นข้างบน!”
“ดูไม่เป็นก็ไสหัวออกไป ท่านนักพรตใช้เส้นเสียงที่ไพเราะ ผสมกับทำนองดนตรีคลาสสิค และยังผสมผสานสไตล์พื้นเมือง…ขอโทษ ผมแต่งเรื่องต่อไม่ได้แล้ว”
“นักพรตเฒ่าไม่ได้ออกมาไลฟ์สดเกินครึ่งปีแล้ว คาดว่าเขาต้องเจอเรื่องลำบากใจอะไรแน่นอน จึงอยากระบายออกมาบ้าง”
“รุ่งอรุณแห่งชัยชนะมอบเครื่องบินให้หนึ่งลำ ‘นักพรตเฒ่า สู้ๆ ร้องต่อไป คุณร้องจนผม…หมดแล้ว’”
“หนุ่มน้อยผู้โชคร้ายมอบเครื่องบินให้หนึ่งลำ ‘นักพรตเฒ่า สู้ๆ นะ โอ๋ๆๆ!’”
“เฮ้ย ไอ้นั่นออกมาอีกแล้ว จับมันไว้!”
“จับไว้ แล้วตี!”
นักพรตเฒ่าหายใจหอบ จากนั้นมองซับกระสุนแล้วยิ้มพูดว่า “ต่อไป ทุกคนอยากจะดูรายการอะไร”
“เงินกระดาษลอย เอามายากลนั้นอีกครั้ง!”
“ขอเหมือนความคิดเห็นข้างบน!”
“รำดาบ ต่อยมวย!”
“แร็ป!”
“ขอแค่ไม่ต้องร้องเพลงจะเป็นอะไรก็ได้…”
…
“ได้เลย อย่างนั้นข้าจะร้องเพลงให้ทุกคนฟังอีกสักหนึ่งเพลงก็แล้วกัน!” นักพรตเฒ่ากระแอมลำคอ สงสัยเขาเตรียมจะร้องเพลงต่อ
“…” แฟนคลับหมายเลขหนึ่ง
“…” แฟนคลับหมายเลขสอง
“…” แฟนคลับหมายเลขสาม
นักพรตเฒ่าเปลี่ยนทำนองเพลงโดยตรง
นี่คือเพลง ‘กลบฝังมาร’ ของเซียวอี้ฉิง
“นอนเถอะ นอนเถอะ โปรดอย่าสับสนอีก!
นอนเถอะ นอนเถอะ ลืมความเศร้าทุกอย่าง…”
“คุณรู้สึกไหม ว่าเขาบ้า” ถังซือที่ยืนอยู่ใกล้โจวเจ๋อเอ่ยขึ้นทันใด
โจวเจ๋อส่ายหน้า แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “คนนั้นที่พวกคุณรอคอย วันนี้เขากลับมาแล้ว ดังนั้นพวกคุณจึงดีใจ”
“จริงๆ เขาแค่ไม่สบายใจเท่านั้น” ถังซือพูดพร้อมกับที่สีหน้าเริ่มเย็นชาขึ้นทีละนิด “คุณรู้ไหมนักพรตเฒ่าตั้งชื่อให้เจ้าลิงตัวนั้น”
“อ้อ ชื่ออะไร”
“เสี่ยวเฉียง”
โจวเจ๋อก็ไม่อยากทำลายบรรยากาศพูดว่าชื่อเหมือนสัตว์เลื้อยคลานขนาดเล็กมาก
“เสี่ยวเฉียง เป็นอดีตเพื่อนร่วมห้องของนักพรตเฒ่า พวกเขารู้จักกันที่หรงเฉิง”
“แล้วเขาไปไหนแล้วล่ะ” โจวเจ๋อถาม
“ตายแล้ว”
โจวเจ๋อเม้มปาก
“เพื่อช่วยพวกเราหนีออกมา เขาถึงต้องตาย”
ถังซือพูดถึงตรงนี้แล้วหยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดต่อ “ดังนั้น นี่ไม่ใช่ความดีใจต้อนรับการกลับมาของเขาเท่านั้น แต่ความจริงแล้ว นี่คือการแก้แค้น วันนี้ ไม่ใช่วันเฉลิมฉลองการกลับมาของเพื่อนเก่า แต่เป็นวันแห่งการแก้แค้น เลือดต้องล้างด้วยเลือด”
ถังซือบังคับนิ้ว แล้วน้ำหมึกสีแดงบนเคาน์เตอร์ก็พุ่งออกมาทันที หมุนวนรอบข้อมือของถังซือ เหมือนใส่กำไลเลือดวงหนึ่ง ดูสวยแปลกสะดุดตา
“ผมไม่เข้าใจ” โจวเจ๋อยักไหล่ “ในเมื่อพวกคุณหนีออกมาแล้ว และยังมีคนเสียสละเพราะเรื่องนี้ ทำไมเขาถึงเป็นฝ่ายกลับมาเอง”
“ก่อนที่จะตอบคำถามของคุณ ฉันขอถามคุณหนึ่งคำถามได้ไหม”
“ถามสิ”
“ที่ศาลนั่นครั้งที่แล้ว รวมทั้งยมทูตอาวุโสที่มีปัญหาที่ทงเฉิงอยู่ช่วงหนึ่ง ทำไมถึงฆ่าคุณไม่สำเร็จ”
โจวเจ๋อไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร
เขาไม่สามารถพูดได้ว่า จริงๆ แล้วตัวเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ เขาเหมือนคนเมาเหล้าแล้วนอนหลับ หลังจากตื่นขึ้นมาดูอ้าว คนที่ต้องการฆ่าฉันตายแล้ว ฮ่าๆๆๆ ไอ้งั่งกลับตายง่ายๆ แบบนี้ แต่ฉันกลับจำอะไรไม่ได้เลย ฮ่าๆๆๆ!
ถังซือช่วยตอบแทนเขา “เพราะว่า ไม่ได้มีเพียงคุณคนเดียวเท่านั้น ที่มีการพัฒนา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล