ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 104

ตอนที่ 104 ผูเอ่อร์!

ไม่มีบทนำมากมาย และไม่มีการแนะนำตัวเองที่ยุ่งยาก ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่มีการทักทายไร้สาระบ้าบอ การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่การเข่นฆ่าที่เป็นของมนุษย์ แต่เป็นการเปิดฉากโหมโรงอย่างฉับพลันทันที

‘กลบฝังมาร’ ร้องเพื่อใคร

บทบาทของเหยื่อกับผู้ล่าไม่เคยแน่นอน แต่เดิมคำสาบานที่วางแผนการไว้ดิบดีจู่ๆ กลับไม่ค่อยแน่ใจ ดูเหมือนว่าฝ่ายของตัวเองจะไม่ใช่คนที่หัวเราะถึงตอนสุดท้าย

มือกระดูกสีขาวที่มาพร้อมกับเปลวไฟเย็นเยียบ หลังจากทะลวงวิญญาณของสาวน้อยโลลิแล้วเหลือเป็นรูโบ๋ขนาดใหญ่ รูขนาดใหญ่ที่กำลังเผาไหม้ สาวน้อยโลลิจึงได้แต่ถอยหลัง มองดูสภาพวิญญาณของตัวเองด้วยสีหน้าหม่นหมอง

พวกเขาอยากจะประหยัดแรงสักหน่อย เพราะพวกเขารู้ว่า ไอ้หนุ่มที่หนีการล้อมปราบออกไปได้ในครั้งที่แล้วคนนี้ไม่ใช่คนที่ต่อกรได้ง่ายๆ

แต่ก่อนหน้านั้นพวกเขาเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า การล้อมปราบครั้งที่สองในวันนี้มียมทูตมารวมตัวกันมากมายภายใต้สมมุติฐานที่อีกฝ่ายตกเข้าไปในหลุมพรางของพวกเขา ดังนั้นชัยชนะได้อยู่ในมือของพวกเขาแล้ว

เพียงแต่ดูท่าทางตอนนี้ นี่คือสภาพของผู้ที่กำชัยชนะเหรอ

ความบิดเบี้ยวและความรู้สึกเสียดแทงที่ส่งผ่านมาจากส่วนลึกสุดของหัวใจคอยโจมตีสาวน้อยโลลิไม่หยุด

เธอไม่กล้าขยับตัวเพราะเปลวไฟนี้มาจากผู้ชายหนวดเครายาว ซึ่งเป็นแผนการเฝ้าประตูของเขา และเธอก็ถูกโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว โดยไม่ทันตั้งตัวเลยสักนิดจริงๆ

เธอกระทั่งเป็นกังวลว่า ถ้าหากตัวเองไม่สามารถระงับอาการบาดเจ็บได้ มีความเป็นไปได้สูงที่วิญญาณจะดับสูญ

ดวงวิญญาณดูเหมือนเป็นสิ่งที่ไร้ตัวตนมากกว่าร่างกายเสียอีก ไร้ซึ่งร่องรอย ไม่ต้องเกิดแก่เจ็บตายให้ยุ่งยาก แต่ในความเป็นจริง อย่างน้อยก็ในโลกมนุษย์นี้ ดวงวิญญาณเป็นสิ่งที่เปราะบางมากจริงๆ

และกายเนื้อของเธอก็ไม่ได้พกติดตัวมาด้วย ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ถ้าหากเวลานี้เธอสามารถเข้าไปพักในกายเนื้อได้ชั่วคราว เธอคงไม่ต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำแบบนี้

‘อ๊าก…’

สาวน้อยโลลิเริ่มแลบลิ้นออกมา ลิ้นของเธอขยายออกมายาวมาก เพื่อดับไฟที่กำลังเผาไหม้ช่องท้องของตัวเอง

ลิ้นของสาวน้อยโลลิถูกละลายอย่างต่อเนื่อง แต่ลิ้นก็ยังยืดยาวออกมาไม่หยุด นี่คือวิธีการรักษาโดยใช้พลังหยวนชี่ของตัวเอง หากเป็นช่วงปกติ เธอจะไม่ยอมใช้เด็ดขาด แต่เวลานี้เธอไม่ทางเลือกอื่น

เพราะว่าความหวาดกลัวจากส่วนลึกสุดของหัวใจชัดเจนมากขึ้น! และเป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มพิจารณาว่า คืนนี้ตัวเองจะออกไปจากที่นี่ได้หรือไม่

ผู้ชายหนวดเครายาวก็พยามยามต่อต้านอย่างถึงที่สุด เขาเป็นยมทูตที่อาวุโสที่สุดในนี้ มีคุณสมบัติที่จะคาดหวังในการจับกุม

ควรทราบว่า ในโลกมนุษย์โดยพื้นฐานแล้วผู้พิพากษาจะไม่ออกมา ตำรวจสายตรวจส่วนมากก็เดินไปมาอยู่ในนรก คนที่สามารถเข้าออกระหว่างโลกมนุษย์กับนรกได้อย่างอิสระที่สุด ก็คือยมทูตนั่นเอง

แต่ยมทูตที่อาวุโสที่สุดแบบนี้ ในระยะเวลาอันสั้นหลังจากที่คนนั้นเปิดประตู กลับถูกคนนั้นควบคุมกลายเป็นหุ่นเชิดตัวหนึ่ง!

หากย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมง ฉากนี้ใครจะคาดถึง

การต่อต้าน ดิ้นรน ก็เพื่อศักดิ์ศรีและความอยู่รอดของตัวเอง แต่วินาทีต่อมา ตอนที่เหลียงชวนอ้าปาก เขากลับส่งเสียงออกมาด้วย พูดและเดินพร้อมกันอย่างเป็นระเบียบ

“นี่คือเพลงกลบฝังมาร”

“นี่คือเพลงกลบฝังมาร”

“บรรเลงเพื่อทุกคน”

“บรรเลงเพื่อทุกคน”

“ฟังจบแล้ว ขอให้ไปสู่สุขคติ”

“ฟังจบแล้ว ขอให้ไปสู่สุขคติ”

ผู้ชายหนวดเครายาวยื่นแขนทั้งสองข้างที่แห้งเหี่ยวของตัวเองออกมา แขนทั้งสองข้างนี้เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกเท่านั้น กระทั่งตรงกลางฝ่ามือก็มีแต่กระดูกสีขาว แม้แต่ผิวหนังที่ช่วยประดับให้สวยสักหนึ่งชั้นก็ไม่มี

หลายปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่ามีว่ามีดวงวิญญาณมากมายแค่ไหนถูกจับด้วยน้ำมือของเขาส่งไปยังนรก ส่งเข้าสู่วัฏสงสาร กลายเป็นการสั่งสมบุญกุศลของตัวเขาเอง แต่ตอนนี้เขากลับเหมือนหุ่นเชิดตัวหนึ่งที่ถูกคนอื่นควบคุม ถูกควบคุมโดยเหยื่อของตัวเอง

แกมองฉันเป็นเหยื่อใช่ไหม ได้ อย่างนั้นฉันก็จะเป็นนายของแก

ตอนที่ผู้หญิงไร้หน้าแผดเสียงออกมา เส้นผมยาวลอยออกไปพันแขนเหลียงชวน เธอรู้ดีว่าถ้าหากคืนนี้ไม่สำเร็จเธอจะไม่ได้อะไรเลย

ออกจากนรก ออกจากสระน้ำ ถึงแม้จะมีการปลุกเสกเบิกเนตรของยมทูตอยู่ข้างกาย แต่สำหรับเธอแล้วก็เป็นความสิ้นเปลืองอย่างหนึ่ง ถ้าหากกลับไปตัวเปล่า ครั้งหน้าเธอคงไม่สามารถออกออกมาจากนรกได้อีก

สระน้ำกลายเป็นตัวพันธนาการชั่วนิรันดร์ของเธอ กระทั่งตัวเองยังกังวลว่าตัวเองขณะเปราะบางจะได้รับผลกระทบจากพวกที่เดินอยู่บนทางเดินน้ำพุเหลืองหรือไม่ ถึงเวลานั้นคงต้องร่วงหล่นหลอมรวมเข้ากับกลุ่มของพวกเขา จากปลายทางหนึ่งเดินทางไปอีกปลายทางหนึ่ง

เธอไม่ยอมแพ้และจะแพ้ไม่ได้ เธอไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ยืนอยู่กลางสระน้ำ มองดูคนอื่นออกไปได้แต่ตัวเองทำได้แค่กรีดร้องด้วยความโกรธ!

เหลียงชวนหันมามองไปที่ผู้หญิงไร้หน้า ดวงตาสีแดงคู่นั้นราวกับพระจันทร์สีเลือดสองดวง และในเวลาเดียวกันน้ำตาสีเลือดได้ไหลออกมาจากเบ้าตาของเขา เมื่อมองแล้วจึงรู้ว่าเขาไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนที่แสดงออกมาทางสีหน้า

แต่สิบนิ้วที่กำลังบรรเลงของเหลียงชวนกลับลื่นไหลมากขึ้นกว่าก่อน

ทั้งๆ ที่เป็นผู้ล่า แต่เวลานี้กลับต้องใช้ร่างกายปกป้องเหยื่อ แบบนี้ลืมตัวมากกว่าคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์เสียอีก!

ผู้หญิงไร้หน้าคุกเข่าบนพื้นกรีดร้องไม่หยุด แต่คนทั่วไปไม่ได้ยิน เพื่อนบ้านที่อยู่ละแวกนั้นพวกเขายังนอนหลับต่อไป ทว่าแมวและสุนัขตามท้องถนนกลับสัมผัสความรู้สึกที่แปลกประหลาดได้ แต่ไม่กล้าเคลื่อนไหว ได้แต่นอนขดตัวสั่นงันงกอยู่ในรังของตัวเอง

นี่คือการต่อสู้ที่คนเป็นไม่สามารถร่วมได้ เพราะเป็นการต่อสู้ระหว่างกลุ่มยมทูตที่อยู่บนโลกมนุษย์ ผลลัพธ์ของการต่อสู้ คือฝ่ายของผู้แพ้แม้แต่ผีก็เป็นไม่ได้!

‘ปั่ก!’

กระบองสยบวิญญาณสีดำแทงเข้าไปที่หน้าอกของผู้ชายหนวดเครายาว ในเวลาเดียวกันร่างกายของเหลียงชวนก็โซเซเล็กน้อย เขารู้สึกมึนหัว และสีแดงที่อยู่ในดวงตาของผู้ชายหนวดเครายาวก็หายไป

เขาก้มหน้ามองดวงวิญญาณของตัวเองถูกกระบองสยบวิญญาณสีดำแทงเป็นรูโบ๋ แล้วมองส่วนที่สึกหรอของตัวเอง หากมีลมพัดมาก็สามารถพัดดวงวิญญาณของเขาให้กระจายออกไปได้เลย

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้!

“ฆ่าเขา เลี่ยนหุน!”

ณ ที่ไกลๆ สาวน้อยโลลิที่ยังกดข่มความเจ็บปวดของบาดแผลตัวเองอยู่พูดตะคอก “เขาไม่ไหวแล้ว ชีวิตเหมือนไฟที่ใกล้มอดดับ ข้าจะทำให้เขาเจ็บแบบตายทั้งเป็น ข้าจะเอาถ่านร้อนนาบดวงวิญญาณของเขาด้วยตัวเองสักสิบปี!”

ฉวยโอกาสปลิดชีวิตของเขาตอนที่เขาไม่สบาย ผู้ชายหนวดเครายาวคุกเข่าลงกับพื้นทันที ยมทูตที่อยู่ตรงหน้ากลับเดินอ้อมเขาแล้วพุ่งไปหาเหลียงชวน

กฎระเบียบของยมโลก จะโดนดูหมิ่นไม่ได้ เรื่องในวันนี้หากเผยแพร่ออกไป พวกเขาจะกลายเป็นตัวตลกของยมโลก ดังนั้นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ จำเป็นต้องจัดการเสีย!

ร่างกายของเหลียงชวนโซเซเล็กน้อยจนต้องเกาะบานประตูไว้เพื่อพยุงตัว สิบนิ้วของเขาพลันร่วงลงมา เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

สายตาของเขาดูพร่าเลือน ในระหว่างที่กำลังเหม่อลอย เขามองเห็นยมทูตสีหน้าโหดเหี้ยมแต่ละคนกำลังพุ่งมาหาตัวเอง และตัวเองในตอนนี้ก็เหนื่อยมาก เรื่องที่เขาอยากทำจริงๆ แล้วก็คือพิงประตูบานนี้ และพิงตลอดไป รอพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้ รอคอยแสงสีทองสาดส่องบนร่างกายของเขา รอคอยความรู้สึกสบายผ่อนคลายและขี้เกียจเข้ามาโอบอุ้มตัวเอง

เวลาเดียวกันนี้ระยะทางที่ห่างออกไปสองพันกิโลเมตร มีนักพรตเฒ่าคนหนึ่งกำลังไลฟ์สดเพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้ตัวเอง เพียงแต่เขาไม่เคยใช้สมาร์ตโฟน ดังนั้นจึงไม่เห็นไลฟ์นี้

และมีผู้หญิงเย็นชาคนหนึ่งกำลังขบริมฝีปาก หัวเราะและร้องไห้ ร้องไห้และหัวเราะเพื่อตัวเอง

เหลียงชวนเงยหน้า เขาไม่เสียใจในเรื่องที่ตัวเองทำ ไม่เสียใจเลยสักนิด แต่เขามีคนที่ตัวเองกำลังพะวง เป็นคนที่ตัวเองรู้สึกขอโทษ เรื่องที่ตัวเองทำต้องรับผิดชอบเอง มีหลายครั้งที่เป็นเพียงจินตนาการที่สวยงามและเรียบง่าย

ตอนที่กระบองสยบวิญญาณทุบมาที่ศีรษะของเขา เขายกมือขึ้น มองแมวสีขาวที่กำลังเลียขนของตัวเองอยู่ด้านล่าง เขาเรียกหนึ่งที “ผูเอ่อร์!”

ชั่วเวลาเดียว ภายใต้แสงไฟสลัว เงาของแมวเริ่มขยายใหญ่ขึ้นและยาวขึ้นเรื่อยๆ ยาวจนสามารถบังถนนเหล่าเจียได้ทั้งหมด…

…………………………………………………………………………