ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 107

ตอนที่ 107 ชีวิต!

“สมองของนางมีปัญหาหรือเปล่า” ไป๋อิงอิงไม่ค่อยเข้าใจ

โจวเจ๋อก็ส่ายหน้า พูดตามจริง โจวเจ๋อก็มองไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อก่อนตอนที่เป็นหมอ มักจะเจอการเลือกฤกษ์งามยามดีในการผ่าคลอดเป็นประจำ แต่ยังไม่เคยเจอคนพูดว่าตอนตายก็ต้องเลือกเวลาตายเหมือนกัน

คาดว่าหญิงชราคนนี้ครั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ตอนนอนป่วยอยู่บนเตียงน่าจะคอยจ้องนาฬิกาที่บ้านตลอดเวลา แล้วคำนวณเวลาว่าตัวเองจะหมดลมหายใจเมื่อไร

มองดูหญิงชราร้องไห้ฟูมฟายเอาศีรษะโขกพื้นแบบนี้ ไม่น่าจะแสร้งทำอยู่แล้ว คนก็ตายไปแล้ว ยังจะเสแสร้งอะไรอีก จะแกล้งทำไปให้ใครดูเหรอ

เพียงแต่เธอร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่หยุด ทำเอาโจวเจ๋อจิตใจสับสนวุ่นวาย นักพรตเฒ่ามองไม่เห็น แต่เขาก็ได้ยินและตัวเองก็เป็นคนนอนหลับไม่ลึกอยู่แล้ว อีกประเดี๋ยวตอนไปพักถูกเสียงดังรบกวนแบบนี้แล้วจะพักผ่อนได้อย่างไร

โจวเจ๋อไม่ได้มีจิตใจเมตตาขนาดนั้น และมโนธรรมของเขาก็ถูกตัวเองกินไปแล้วเมื่อไม่นานมานี้

หญิงชราร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากโจวเจ๋อได้ รังแต่จะทำให้เขาไม่พอใจ

“ขู่เธอหน่อยสิ สั่งให้เธอหยุดร้อง” โจวเจ๋อพูดกับไป๋อิงอิง

ไป๋อิงอิงพยักหน้า แยกเขี้ยวออกมา เผยกลิ่นอายของผีดิบออกมาในทันใด แล้วหญิงชราก็ไม่ร้องไห้จริงๆ เธอตกใจจนเป็นลม

ในเวลาเดียวกัน ความยึดติดที่อยู่บนตัวของหญิงชราก็กำลังกระจายหายไปอย่างช้าๆ

สาเหตุที่วิญญาณทั่วไปสามารถวนเวียนอยู่ในโลกมนุษย์ได้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการอาศัยความยึดติด และถ้าหากความยึดติดหมดไป พวกเขาก็จะกลับไปยังสถานที่ที่พวกเขาควรจะไปโดยธรรมชาติ

แต่คนที่ยมทูตจำเป็นต้องจับไปลงนรก ก็คือผีที่ยังยึดติดไม่ปล่อยวางหรือไม่ก็วิญญาณที่กลายเป็นผีร้าย สิ่งเหล่านี้ถึงจะเป็นผลงานของยมทูต

ซึ่งหมายความว่า ก่อนหน้านั้นถ้าหากโจวเจ๋อจับตัวหญิงชราไป ก็จะถือเป็นผลงานเช่นกัน ถึงแม้จะทำคะแนนได้ไม่สูงมาก แต่ก็ยังเป็นเนื้อของยุง

แต่ตอนนี้หญิงชรากลับไปลงนรกด้วยตัวเอง ถึงแม้โจวเจ๋อที่บาดเจ็บอยู่ยอมเสี่ยงกับการที่แผลจะฉีกขาดหรือหมดสติเปิดประตูนรกให้กับหญิงชรา ก็เป็นแค่การเสียพลังงานส่งหญิงชราลงไปนรกให้เร็วขึ้นเท่านั้นเอง ในความเป็นจริงไม่มีข้อดีอะไรกับตัวเขาเลย

วิญญาณของหญิงชรากำลังสลายไปอย่างช้าๆ ค่อยๆ ไหลลงสู่พื้นดิน

“เถ้าแก่ มือของท่านทำไมถึงสั่น” ไป๋อิงอิงที่ประคองโจวเจ๋ออยู่ตลอดเวลาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของโจวเจ๋อ

“สงสาร”

โจวเจ๋อพูดออกมาสองคำ

เขาถือว่าพอเข้าใจสิ่งที่สาวน้อยโลลิพูดกับเขาถึงผลกระทบที่เกิดขึ้นหากปล่อยให้ไป๋อิงอิงอยู่ข้างกายเขาแล้ว ไอ้ผีพวกนี้ถูกเขาดึงดูดเข้ามา ผลปรากฏว่ากลับถูกผีดิบหลอกจนตกใจตื่นรู้ด้วยตัวเองโดยตรง ไม่กล้าแม้แต่จะตดก็ลงนรกไปอย่างว่าง่าย

แล้วเขายังจะทำอะไรได้อีก

แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถบังคับกันได้ และเรื่องเซอร์ไพรส์ของวันนี้ก็มีแล้ว เรื่องกุญแจแห่งประตูนรกรวมทั้งสาวน้อยโลลิมีความเป็นไปได้สูงที่จะได้รับข่าวใหญ่ที่คาดไม่ถึง มีมูลค่าสูงมากกว่าการทำผลงานจับผีเสียอีก

การนอนหลับครั้งนี้ ถือว่านอนหลับสนิทมาก

วันถัดมาเมื่อตื่นขึ้น โจวเจ๋อพบว่ากำลังของตัวเองฟื้นฟูกลับมาบ้างแล้ว ไม่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงเหมือนเมื่อวาน และไม่ต้องรอให้ไป๋อิงอิงประคองตัวเอง โจวเจ๋อก็ใช้มือยันพื้นลุกขึ้นมาเองได้

ถึงแม้จะโซเซเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นได้

“เถ้าแก่ ท่านไหวใช่ไหมเจ้าคะ”

ไป๋อิงอิงที่อยู่ด้านข้างเป็นห่วง กลัวว่าโจวเจ๋อจะล้มลงกะทันหัน โดยเฉพาะตอนที่โจวเจ๋อแสดงตัวไม่ให้ประคองลงบันได

ด้วยสภาพร่างกายของโจวเจ๋อในตอนนี้ ไม่ต่างกับคุณปู่คุณย่าที่เดินเหินไม่สะดวก

ไป๋อิงอิงเป็นห่วงจริงๆ กลัวว่าโจวเจ๋อจะล้มลงไปแขนขาหักหรือเป็นอัมพาตช่วงล่าง เก้าอี้รถเข็นไฟฟ้าที่มีเสียงดัง ‘หวูดๆๆ’ ที่นักพรตเฒ่าซื้อมา สงสัยคงต้องเอามาใช้จริงๆ

ตอนเช้าตรู่ ศพผีสาวค่อนข้างมีความคิดโลดแล่น นางจินตนาการภาพในหัวตอนที่เถ้าแก่ของตัวเองนั่งอยู่บนรถเข็นไฟฟ้าที่มีเสียงดัง ‘หวูดๆๆๆๆ’ แล้วคาบจุกนมเด็ก มันช่าง “ฮ่าๆๆๆๆ…”

ขณะที่หัวเราะ ไป๋อิงอิงต้องหยุดลง เพราะนางเห็นโจวเจ๋อหันมามองตัวเอง

“สมองมีปัญหาเหรอ” โจวเจ๋อถาม

ไป๋อิงอิงส่ายหน้า

“เป็นบ้าเหรอ” โจวเจ๋อถามอีก

ไป๋อิงอิงส่ายหน้าอีกทันที

นางก็ไม่กล้าพูดสิ่งที่ตัวเองจินตนาการเมื่อครู่ออกมา ไม่อย่างนั้นรอให้เถ้าแก่สุขภาพหายดีแล้วคงจะแทงนางตายเป็นแน่

อืม ใช้เล็บแทงเข้ามา

โจวเจ๋อรู้สึกว่าเช้านี้สาวใช้ของตัวเองคนนี้ไม่ต่างจากคนสติเสีย เขาจึงเอ่ยว่า

“ลองร้องสองที”

“อิงๆๆ”

อ้อ ปกติแล้ว

โจวเจ๋อค่อยๆ จับราวบันไดเดินลงมา เขาค้นพบความสำเร็จเหมือนตอนที่หัดเดินยามเป็นเด็ก พูดตามจริง ความรู้สึกที่ดื่มเหล้าแล้วภาพตัดจำอะไรไม่ได้โจวเจ๋อไม่อยากลองอีกแล้ว

ความสนุกมีเพียงชั่วคราว แค่ช่วงเวลาหนึ่ง จากนั้นก็คือความหมดแรงและเสื่อมโทรมที่ยาวนาน

ก็เหมือนเวลาที่กินของพวกนั้นมากเกินไปแล้วปั่บๆๆ บนเตียงเจ็ดครั้งในคืนเดียว ผลสรุปคือวันต่อมาหมดแรงปวดเมื่อยเนื้อตัวกระทั่งหักโหมมากจนเสียชีวิต

นักพรตเฒ่าตื่นแล้ว เขาไม่ว่าจะนอนดึกแค่ไหนก็จะตื่นเช้าตลอด เขามีเวลาพักผ่อนที่ตายตัว ตอนเช้ายังต้องไปฝึกหมัดมวยอีก