ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 112

ตอนที่ 112 ปิดฟ้าข้ามทะเล!

ผีผู้หญิงหลังจากถูกเล็บของโจวเจ๋อทำลายจนดวงวิญญาณแตกสลาย เธอเริ่มเปลี่ยนเป็นโปร่งแสงและเลือนรางไม่ชัดเจน

เธอเจ็บปวดทรมานและน่าสงสารเป็นอย่างมาก แต่สำหรับโจวเจ๋อ เขาสามารถลองยืมดาบฆ่าคนได้ แต่จะไม่ปล่อยให้เธอออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้ และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะให้เธอหนีพ้นจากการควบคุมและสายตาของเขา

ตอนนี้ใช้เธอเป็นดาบไม่สำเร็จ จึงได้แต่ส่งเธอไปยังสถานที่อันสมควร

ประตูแห่งนรกเปิดออก โจวเจ๋อใช้มือข้างหนึ่งจับไหล่ของผีผู้หญิง แล้วโยนเธอเข้าไปโดยตรง หลังจากที่ถูกเล็บของเขาทำร้ายจนบาดเจ็บหนัก ผีผู้หญิงก็หมดแรงไร้การตอบโต้ใดๆ

โจวเจ๋อตบมือแปะๆ แล้วหยิบหนังสือรับรองของตัวเองออกมา บนนั้นเพิ่มขึ้นถึงยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์

ผลประโยชน์ที่ได้รับจากผีผู้หญิงตนนี้ถือว่าสูงมาก สาเหตุไม่ใช่เพราะโจวเจ๋อปล่อยให้ไหลไปตามน้ำ แต่เป็นเพราะผีผู้หญิงตนนี้ได้รวบรวมความอาฆาตและเคียดแค้นของคนที่ตายไปในละแวกนี้ไว้เยอะมาก จึงเกิดปรากฏการณ์ที่แปลกออกมา

เสียดายที่เธอไม่ได้เป็นผีร้ายที่โหดเหี้ยมเหมือนที่คิดไว้ สไตล์และลักษณะไม่เหมาะสมกับตัวตนของเธอเลย

โจวเจ๋อถือไม้เท้าเริ่มเดินออกไปข้างนอก เขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีก ไม่อยากอยู่ในสถานที่ที่แม้แต่ยมทูตอย่างเขาก็รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง

นักพรตเฒ่าเดินตามออกมา หลังจากทั้งสองคนเดินมาถึงปากถนน นักพรตเฒ่าหันกลับไปมองอีกทีเมื่อรู้ตัว ข้างในนั้นยังมีโรงพยาบาลขนาดเล็กและคลินิกขนาดเล็กประเภทนี้อีกสองสามแห่ง แน่นอนว่ายังมีสถานที่อันป่าเถื่อนแอบซ่อนอยู่ตามมุมหลืบอีกมากมาย

ที่นี่เป็นโลกมนุษย์ แต่กลับเหมือนเตาเผาของนรกมากกว่า บนท้องฟ้าที่มองไม่เห็น ราวกับมีปล่องไฟโผล่ขึ้นมา เมฆและควันลอยคลุ้งก่อนจะจางหายไป และคนที่นอนรอความตายอยู่บนเตียงด้วยความทรมานพวกนั้นก็คือเศษถ่านหินที่ถูกส่งเข้าเตาเผาทีละคน

“เถ้าแก่ กลับร้านหนังสือไหม” นักพรตเฒ่าถาม

โจวเจ๋อพยักหน้า

“เถ้าแก่ ไม่คุ้มค่าเลยที่ต้องหัวเสียกับเรื่องห่วยๆ พวกนั้น ปล่อยวางแล้วจะดีเอง ผีผู้หญิงตนนั้น จริงๆ แล้วก็น่าสงสารมาก อย่างน้อยเธอก็เป็นแม่ที่ดีคนหนึ่ง”

“นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกสงสาร”

“เถ้าแก่ เจ้าพูดว่าคนที่น่าสงสารมีจุดที่น่ารังเกียจเหมือนกัน ข้าไม่เห็นด้วย ข้ารู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำนั้นไม่ผิด ถึงยังไงก็ต้องตายอยู่ดี ไม่สู้ขายตัวเองทิ้งก่อนตายแล้วเหลือเงินให้ครอบครัวเล็กน้อย นี่เป็นความรู้สึกนึกคิดปกติของคนทั่วไป ถึงแม้ชีวิตคนจะซื้อขายกันไม่ได้ แต่พอถึงตอนนั้น ได้พยายามใช้คุณค่าสุดท้ายที่เหลืออยู่ของตัวเองทั้งหมด จริงๆ แล้วก็พอเข้าใจได้ และวิธีของเธอก็ไม่ได้ทำร้ายคนอื่น เป็นเรื่องที่ยินยอมทั้งสองฝ่ายจริงๆ นะ”

“นักพรตเฒ่า เมื่อก่อนคุณเคยโดนตำรวจจับไหม” โจวเจ๋อถามขึ้นมากะทันหัน

“เอ่อ เคยสองสามครั้ง นั่นเป็นเพราะ…”

“เคยถูกจับเพราะซื้อประเวณีไหม”

“เอ่อ อันนี้ไม่เคย นับว่าโชคดีมาก จริงๆ แล้วบางครั้งก็กลัวเหมือนกัน เพราะไม่ว่ายังไงข้าก็อายุขนาดนี้แล้ว ถึงแม้จะทำไปเพราะใส่ใจผู้หญิงที่ใช้ร่างกายแลกเงินพวกนั้น ความตั้งใจเดิมนั้นดี แต่กลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจผิด เจ้าก็รู้ว่าบนโลกนี้ เรื่องบางเรื่องที่เจ้าอยากทำ โดยเฉพาะเรื่องทำความดี มักจะถูกตำหนิได้ง่ายมาก”

“อย่างนั้นคุณคิดว่า การกวาดล้างการค้าประเวณีถูกหรือผิด”

“อันนี้เหรอ…” นักพรตเฒ่าไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร

“ตามแนวคิดของคุณ ผู้หญิงขายบริการทำด้วยความสมัครใจ พวกเธอต้องการเงิน จากนั้นคุณก็มีความต้องการคุณจึงให้เงิน ทั้งสองฝ่ายมีความต้องการของใครของมัน ตำรวจถือสิทธิ์อะไรเข้ามาเกี่ยวข้อง”

นักพรตเฒ่าไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร

“ถึงแม้จะเป็นประเทศอเมริกาที่โอ้อวดว่าตัวเองเป็นประเทศแห่งเสรีภาพ แต่นอกจากรัฐเนวาดาที่อยู่ติดกับลอสแอนเจลิสแล้ว รัฐอื่นๆ ในประเทศอเมริกา การค้าประเวณีล้วนเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย กฎหมาย แท้จริงแล้วเป็นเส้นบรรทัดฐานทางศีลธรรมเส้นสุดท้ายของสังคม และสิ่งที่คุณเรียกว่าปกป้องผู้หญิงขายบริการ ดูเหมือนเลือกตามความต้องการของตน เป็นความสมัครใจของทั้งสองฝ่าย แต่ถ้าหากมันถูกทำให้เป็นกฎหมายหรือเปิดเผยอย่างโจ่งแจ้ง คุณรู้ไหมว่าจะทำให้มีแก๊งค้ามนุษย์มากขึ้นเท่าไร จะมีผู้หญิงมากมายที่ถึงกับถูกบังคับให้ขายบริการ

ภายใต้สภาพแวดล้อมที่ผิดกฎหมาย ตัวอย่างที่ถูกบังคับให้ขายบริการเช่นนี้จริงๆ แล้วมีเยอะมาก ประเทศอินเดียอ้างว่าตัวเองเป็นประเทศที่การขายบริการถูกต้องตามกฎหมาย แต่อัตราการถูกข่มขืนในประเทศอินเดีย คุณน่าจะเข้าใจ”

“นี่มันคนละเรื่อง…” นักพรตเฒ่าอธิบาย

“คนละเรื่องเหรอ”

โจวเจ๋อหัวเราะ เขาชี้ไปที่ถนนที่อยู่ด้านหลัง แล้วพูดต่อว่า

“นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งของยอดภูเขาน้ำแข็งเที่เราเห็นเท่านั้น คุณรู้ไหม การเริ่มต้นของเปลวไฟแห่งความชั่วร้ายอาจจะมาจากเปลวไฟเล็กๆ แล้วก็มีแมลงเม่าที่บินเข้าไปด้วยความสมัครใจ ยอมให้ไฟแผดเผามัน แมลงเม่าเลือกสิ่งนี้ด้วยตัวมันเอง

แต่หลังจากที่ไฟลุกโชนมากขึ้นเรื่อยๆ มันไม่พอใจที่จะเผาเพียงแค่แมลงเม่าที่บินเข้ามาด้วยความสมัครใจอีกต่อไป มันยังลุกลามไปเผาไหม้บ้านเรือน เผาป่าที่อยู่ใกล้ๆ ถึงตอนนั้นจึงก่อเกิดเป็นภัยพิบัติที่รุนแรง

สุดท้ายพวกแมลงเม่าที่คอยเลี้ยงดูเปลวไฟให้ใหญ่โตก่อนหน้านั้น ก็เป็นหนึ่งในผู้ร้ายใช่หรือไม่

ต่อมาภายหลังเมื่อธุรกิจนี้เริ่มขยายใหญ่ขึ้น ใครสามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มีวิธีการพนันที่น่าหวาดเสียวตื่นเต้นและเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดยิ่งกว่านี้ กระทั่งตอนที่แมลงเม่าที่สมัครใจไม่พอใช้ คนที่ลุ่มหลงอยู่กับเกมนี้ และคนที่คุ้นเคยกับแพลตฟอร์มที่ทำรายได้ก้อนโตจากเกมนี้ จะไม่บังคับหรือกึ่งบังคับให้ไปหาเบี้ยตัวใหม่มาเพื่อเล่นเกมนี้ต่อไปเหรอ

หลังจากนั้นครึ่งปีผ่านไป หนึ่งปีผ่านไป หรือสามปีผ่านไป วงการสีดำนี้ได้เติบโตและขยายใหญ่ขึ้นทุกวัน ถึงตอนนั้นไปจับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาคนหนึ่ง แล้วสร้างเงื่อนไขบางอย่างคล้ายกับการพนันชีวิตอีก คนคนนั้นมีสิทธิ์ที่จะด่าไอ้พวกโง่ที่เป็นฝ่ายเสนอตัวมาเป็นเบี้ยของเกมนี้เพื่อเงินและทรัพยากรต่างๆ ในตอนแรกได้ใช่หรือไม่”

นักพรตเฒ่าเดาะปากเสียงดังเป๊าะ เขารู้สึกว่าเถ้าแก่พูดมีเหตุผลมาก แต่เขายังรู้สึกว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้อง จึงกัดฟันลองโต้กลับ

“เถ้าแก่ ข้ารู้สึกว่าผู้ร้ายตัวจริงน่าจะเป็นเจ้ามือขององค์กรนี้”

“ตอนหิมะถล่ม ไม่มีเกล็ดหิมะใดที่ไร้ความผิด”

…

พอกลับมาถึงร้านหนังสือฟ้าก็มืดแล้ว เนื่องจากอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร ดังนั้นโจวเจ๋อจึงเดินกลับมา ใช้เวลาไปไม่น้อยเลย

ประตูร้านหนังสือยังเปิดอยู่ ถังซือนั่งอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ ในร้านมีผู้ชายหนึ่งคนและผู้หญิงหนึ่งคนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในนั้น

“ไป๋อิงอิงล่ะ” โจวเจ๋อถาม

“ขึ้นไปเล่นเกมแล้ว ฉันเลยช่วยเฝ้าร้านให้เธอพักหนึ่ง เพราะเธอเฝ้าร้านมาทั้งวันแล้ว” ถังซือพูดแบบไม่ใส่ใจ

โจวเจ๋อพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง สงสัยเขาต้องจำกัดเวลาเล่นเกมของสาวน้อยติดเกมคนนั้นแล้ว เพราะเธอกล้ามอบร้านหนังสือให้ถังซือดูแล ไม่กลัวว่าหากเกิดเรื่องร้านหนังสือจะกลายเป็นแม่น้ำเลือดเลยใช่ไหม