ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 125

ตอนที่ 125 พระธาตุ

มือที่เพิ่งไปฉี่มาสั่นเล็กน้อย ตอนนี้นักพรตเฒ่าเสียใจมากที่โดดงานมาดื่มเหล้า อยู่ในร้านหนังสือรอบริการผีอย่างตั้งใจเป็นงานที่ดีและน่ายกย่องไม่ใช่เหรอ!

มาดื่มเหล้าทำห่าอะไร!

นักพรตเฒ่าไม่ใช่คนทั่วไป ถึงแม้เขาจะสู้สวี่ชิงหล่างไม่ได้ และตัวเองก็ไม่มีคาถาอะไร ได้แต่เป็นหมอดูปลอมที่หากินไปวันๆ แต่อย่างน้อยเขาก็เคยรับใช้ ‘ผี’ มาถึงสองรุ่น จึงมีสายตาที่เฉียบแหลมพอสมควร กับเรื่องแปลกพิลึกกึกกือก็มีประสบการณ์เยอะมาก

การเรืองแสงเป็นชั้นจางๆ บนฟันของหมอฝึกหัดหนุ่ม ก็เหมือนกับรอยยิ้มของปีศาจในตอนกลางคืน ทำให้ตื่นตระหนก ก๊อกน้ำที่เพิ่งปล่อยน้ำไปเมื่อครู่ ดูเหมือนจะถูกเปิดอีกครั้ง หากไม่ระวังอาจจะมีน้ำหยด

ก่อนหน้านั้นนักพรตเฒ่าบอกให้เขาเอาผงเรืองแสงโรยบนตัวศพ แล้วหมอฝึกหัดหนุ่มก็ทำตามจริงๆ

จากนั้นผงเรืองแสงก็มาปรากฏที่ฟันของเขา ความคิดที่เชื่อมโยงกันมันทำให้คนตัวสั่นระริก

นักพรตเฒ่าไม่ได้ถามแบบโง่ๆ “โอ้ว เจ้ามีอารมณ์ขันดีนะ ใช้ยาสีฟันแบบเรืองแสงแปรงฟันด้วย”

“มีอะไรเหรอครับ” หมอฝึกหัดหนุ่มเห็นนักพรตเฒ่ามองตัวเองตลอดเวลา จึงถามอย่างสงสัย

นักพรตเฒ่าเอามือกุมท้องตัวเองทันที แล้วพูดขอโทษ “ขอโทษ เหมือนข้าจะปวดท้องกะทันหัน สงสัยน่าจะกินของผิดสำแดง”

“ผมจะส่งคุณไปโรงพยาบาลครับ เพราะยังไงที่นี่ก็อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลที่ผมทำงานมาก” หมอฝึกหัดหนุ่มประคองนักพรตเฒ่า แล้วพูดอย่างสงสัย “ทำไมคุณตัวสั่นขนาดนี้ครับ”

“แม่งเอ๊ย ปวดตับ ตับแข็งแล้ว ตับแข็งแล้วแหละ ข้าต้องกลับไปกินยา ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเป็นโรคหลอดเลือดสมองแตก แล้วเป็นโรคหัวใจขึ้นมา”

นักพรตเฒ่าพูดจาไร้สาระ สรุปโดยรวมคือ ข้าจะกลับแล้ว!

ต่อให้ต้องบอกว่าตัวเองเป็นโรคอื่นที่รักษาไม่หาย เขาก็ต้องกลับ โลกนี้อันตรายเกินไปแล้ว ร้านหนังสือปลอดภัยที่สุด ตอนนี้นักพรตเฒ่าพลันนึกถึงท่าทางตอนที่โจวเจ๋อนอนอาบแดดอย่างขี้เกียจ ช่างให้ความรู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน และก็ยังมีคุณถังที่พูดจาเย็นชาทุกครั้ง แต่ก็รู้ว่าต้องปลอบใจคนอย่างไร!

“ผมไปส่งคุณกลับดีกว่าครับ” หมอฝึกหัดหนุ่มพูด

“ไม่ต้อง เจ้าก็เหนื่อยแล้ว ควรที่จะพักผ่อน เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ วันพรุ่งนี้ต้องทำงานอีกใช่ไหม จะสะเพร่าไม่ได้ เพราะเจ้าต้องรักษาคน”

นักพรตเฒ่าพูดจบโดยไม่รอให้หมอฝึกหัดหนุ่มตอบ เมื่อดิ้นหลุดจากการประคองของอีกฝ่าย ก็วิ่งไปทางร้านหนังสือ

ภายใต้แสงที่สาดส่อง นักพรตเฒ่าวิ่งหนีโดยไม่เหลียวหลัง เพราะกลัวว่าหมอฝึกหัดหนุ่มจะวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว แต่อีกฝ่ายยังคงยืนอยู่ตรงซอยที่เล็กและมืดตรงนั้นเหมือนเดิม ไม่ได้ขยับตัว

แต่สิ่งที่เรืองแสงนั้นยังคงมองเห็นรางๆ เหมือนอีกฝ่ายยืนอยู่ตรงนั้นกำลังยิ้มเล็กน้อยมาทางนักพรตเฒ่าที่กำลังวิ่งหนีอยู่

นักพรตเฒ่าวิ่งมาถึงร้านหนังสือในอึดใจเดียว เขาผลักประตูแล้วคุกเข่าลงกับพื้นโดยตรง อ้าปากหายใจพะงาบๆเขาวิ่งกลับมาอย่างเต็มกำลัง เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ครึ่งหนึ่งเป็นเพราะร้อน อีกครึ่งหนึ่งเป็นเพราะตกใจ

โจวเจ๋อกำลังนั่งจัดของอยู่ข้างหลังเคาน์เตอร์ เห็นนักพรตเฒ่ากลับมาสภาพนี้ จึงหัวเราะพูดว่า “เป็นอะไร“

“เถ้าแก่ เจ้ารู้ไหมว่าเมื่อกี้ข้าเห็นอะไรมา หมอนั่น ฟันของหมอนั่นมีแสงสะท้อน!”

นักพรตเฒ่าเล่าเรื่องราวที่ตัวเองได้ประสบพบเจอ พร้อมกับทำไม้ทำมือประกอบ พูดเหมือนกับว่าตัวเองหนีออกมาจากเงื้อมมือของปีศาจได้ไม่ง่าย ใช้อิทธิฤทธิ์ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทำให้ภูเขาถล่ม แผ่นดินแยก สายน้ำไหลย้อนกลับ พระจันทร์เปลี่ยนสี!

ซึ่งน่ากลัวจริงๆ! แต่โจวเจ๋อยังทำสีหน้าสงบนิ่งเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร แล้วทำงานในมือต่อไป

หลังจากพูดจบแล้ว นักพรตเฒ่าหยิบน้ำบนโต๊ะมาดื่มหมดแก้ว เพื่อปรับจิตใจให้สงบ แล้วถามว่า “เถ้าแก่เจ้าไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลยเหรอ”

“เขาอาจจะแค่เล่นพิเรนทร์กับคุณก็ได้”

“เล่นพิเรนทร์” นักพรตเฒ่าตีหน้าเศร้า “ถ้าหากไม่ใช่ล่ะ”

“อย่างนั้นเขาก็เป็นพวกที่ชอบกินศพ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณไปแจ้งความได้ เหมือนจะมีโทษฐานทำลายศพอยู่นะ สามารถฟ้องร้องได้”

“จากนั้นล่ะ” นักพรตเฒ่าถามต่อ

“จากนั้นอะไร”

“เถ้าแก่เจ้าไม่คิดจะทำอะไรเลยเหรอ” นักพรตเฒ่าพูดด้วยความแปลกประหลาดใจมาก

“ผมจำเป็นต้องทำอะไรเหรอ” โจวเจ๋อย้อนถาม

“…” นักพรตเฒ่า

“คุณกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วไม่ใช่เหรอ และไม่ได้เกิดอุบัติเหตุอะไร อีกอย่าง ถ้าหากเขากินศพจริงๆ เขายังจะตั้งใจโรยผงเรืองแสงแล้วกินศพเหรอ เขาโง่หรือเปล่า”

“เถ้าแก่ ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ข้าไม่คิดว่านั่นเป็นการล้อเล่น” นักพรตเฒ่าพูดอย่างจริงจัง “ข้ารู้สึกว่าเพื่อความสงบสุขของสังคม พวกเราจะนิ่งดูดายไม่ได้ ถ้าหากเขาเป็นผู้ป่วยที่ชอบกินศพคนจริงๆ ตอนนี้แอบกินศพในโรงพยาบาลยังพอได้ แต่ถ้าวันหลังขโมยศพไม่ได้แล้วอยากกินจะทำยังไง ใครสามารถรับประกันได้ว่าวันหลังเขาจะไม่ทำเรื่องเลยเถิดยิ่งกว่านี้”

โจวเจ๋อได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้า เขารู้สึกว่านักพรตเฒ่าพูดมีเหตุผลเหมือนกัน จากนั้นจึงยื่นมือตบศีรษะของเจ้าลิงน้อยเบาๆ แล้วพูดว่า “อย่างนั้นคุณก็พาพี่ลิงไปปราบปีศาจ คืนความสดใสให้โลกใบนี้”

เจ้าลิงน้อยแม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เหมือนจะได้รับแรงบันดาลใจมาก ตวัดค้อนพลาสติกของเล่นที่อยู่ในมือของตัวเองอย่างเต็มแรง

“เจี๊ยกๆๆ!”

นักพรตเฒ่าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แทบหน้าคว่ำ เห็นได้ชัดว่ายังตกใจไม่หาย

ผ่านไปสักพักหนึ่ง นักพรตเฒ่าจึงเงยหน้ามองโจวเจ๋อ พบว่าเขากำลังเตรียมของกินเล่นกับเหล้า จึงถามด้วยความสงสัย “เถ้าแก่ เจ้ากำลังเตรียมอาหารมื้อดึกเหรอ”

“ของเซ่นไหว้”

“ของเซ่นไหว้ เช็งเม้งก็ผ่านไปแล้ว จะเอาไปที่หลุมศพเหรอ”

“อืม”