ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 142

ตอนที่ 142 พบความผิดปกติได้ทุกแห่งหน

“เถ้าแก่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

นักพรตเฒ่ายังไม่รู้สาเหตุ เห็นๆ กันอยู่ว่าเขาเพิ่งจะโดนยิงไป โอ้ ไม่สิ โดนปากกาปักกลางอกตรงเผงเลย

แต่ตอนนี้เขากลับเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรสักนิด นอกจากบนใบหน้ายังมีรอยฟกช้ำดำเขียวหลงเหลืออยู่ แต่นั่นเป็นเพราะเขาหกล้มเอง

โจวเจ๋อยื่นมือออกไปหยิบปากกาที่ตกบนพื้นด้ามนั้นขึ้นมา แต่ปรากฏว่าเมื่อสัมผัสปากกาด้ามนี้กลับกลายเป็นเถ้าถ่านในทันที

“มันถูกวาดขึ้นมา” โจวเจ๋อพูด “ถ้าเขาร้ายกาจขนาดนี้จริงๆ คงไม่ลังเลที่จะสู้ตัวต่อตัวกับผม เขาสามารถทำได้แม้กระทั่งจับผมมัดแล้วต่อยตีอยู่ฝ่ายเดียวด้วยซ้ำ”

“วาดเอาหรือ”

“ใช่ วาดขึ้นมา นี่มันเหมือนกับการสะกดจิตขั้นสูงเลย อำพรางการมองเห็น การได้ยิน การรับรู้กลิ่น และการรับรู้ความรู้สึกอื่นๆ ทั้งยังทำให้มันแปรสภาพไปตามการออกแบบของเขาอีกต่างหาก”

โจวเจ๋อมองไปที่แขนของตัวเขาเอง ก่อนหน้านี้มีรอยแผลชัดเจนบนแขนของเขา แต่ตอนนี้กลับมองไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย แต่ภาพและความรู้สึกเสมือนจริงแบบนั้น เพียงแค่ชั่วเวลาสั้นๆ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้คนเชื่อสนิทใจว่าทุกอย่างเป็นความจริงโดยไม่รู้ตัว

“บัดซบ แท้จริงแล้วเป็นสายงานเดียวกับเรา เป็นการแสดงปาหี่ของนักต้มตุ๋น”

นักพรตเฒ่ากลับมามีความมั่นใจของลูกผู้ชายเหมือนเดิมในฉับพลัน

ผู้นำที่ยิ่งใหญ่เคยกล่าวไว้ว่า พวกปฏิกิริยา[1]ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นเสือกระดาษ!

“เถ้าแก่ เราจะลากคอเขาออกมาตอนนี้เลยไหม”

โจวเจ๋อส่ายหน้าและชี้ไปที่หน้าต่างโถงทางเดิน “ฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว และเขาก็ซ่อนตัวไปแล้วด้วย”

อันที่จริง การปรากฏตัวของดวงวิญญาณไม่ได้เกี่ยวกับฟ้ามืดหรือฟ้าสางเท่าไรนัก อย่างน้อยๆ มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อภูตผีเลย ในทางตรงกันข้ามกลับส่งผลกระทบกับคนเสียมากกว่า

ในช่วงกลางวัน ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ภายใต้แสงสว่างของดวงอาทิตย์ ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องแปลกๆ อะไรเกิดขึ้น คนธรรมดาทั่วไปก็จะรู้สึกมีความกล้ากว่าเล็กน้อย หรืออย่างน้อยๆ ก็มีความอุ่นใจอยู่บ้าง

แต่ในช่วงกลางคืนนั้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นผู้คนก็จะตื่นตระหนกตกใจได้ง่าย ทำให้ภูตผีฉวยโอกาสได้

แน่นอนว่าผีตนนั้นมีความพิเศษนิดหน่อย เขาเชี่ยวชาญการวาดรูป แต่ไม่ว่าภาพวาดและคุณภาพของภาพวาดจะดีแค่ไหนก็จำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนและความร่วมมือจากสิ่งแวดล้อม ช่วงกลางวันไม่ใช่ฉากหลังของภาพวาดที่เขาโปรดปราน เพราะมันจะทำให้ช่องโหว่ในภาพวาดของเขาขยายใหญ่ขึ้น ต่างจากภาพวาดของเขาในช่วงกลางคืนที่จะมีความสมจริงมากขึ้น

“อีกเดี๋ยวพวกเรา…ไปกินอาหารเช้ากันดีไหม”

โจวเจ๋อเดินไปที่สุดปลายทางเดินอีกด้าน นักพรตเฒ่าก็เดินตามไปทันที จากนั้นนักพรตเฒ่าก็มองโจวเจ๋อเข้าไปในห้องนอนที่มีป้ายติดเอาไว้ว่าห้องเก็บของ

นอกจากกองของกระจุกกระจิกแล้ว ภายในห้องยังมีรองเท้าหนังสีดำอีกคู่หนึ่ง

โจวเจ๋อนั่งบนกระดานไม้ ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“เถ้าแก่ครับ”

ในเวลานี้โจวเจ๋อยกมือขึ้นและส่งสัญญาณให้นักพรตเฒ่าเงียบลงหน่อย

นักพรตเฒ่าพยักหน้าและนั่งลงบนเตียงฝั่งตรงข้าม รอยฟกช้ำเหล่านั้นบนร่างกายเขา ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร ขึ้นเหนือล่องใต้มาหลายปี ทั้งตรากตรำและได้รับบาดเจ็บภายนอกมานับไม่ถ้วน ณ จุดๆ นี้ จิ๊บจ๊อยมาก

หลังจากผ่านไปประมาณสิบห้านาที โจวเจ๋อก็ก้มลงและเริ่มทำการค้นใต้เตียง

นักพรตเฒ่าก็ก้มลงไปคุ้ยด้านล่างตาม เขาไม่รู้ว่าเถ้าแก่กำลังหาอะไร แต่ไม่เป็นไร แค่หาก็พอแล้ว!

ถึงอย่างไรส่วนใหญ่ที่เถ้าแก่มองเห็นนั้นไม่ใช่ความก้าวหน้าของคุณ แต่เป็นท่าทีในการทำงานของคุณต่างหาก

ใต้เตียงมีแต่ของกระจุกกระจิกจำนวนหนึ่ง หลังจากดึงออกมาแล้ว ด้านล่างกลับมีแต่ความว่างเปล่า ถึงอย่างไรห้องนี้ก็ไม่มีคนอาศัยอยู่

โจวเจ๋อเปิดตู้เสื้อผ้า เมื่อทั้งแปดตู้ถูกเปิดออกมา นอกจากฝุ่นบางๆ ก็ไม่มีอะไรอยู่ข้างในแล้ว

นักพรตเฒ่าเกาหัวแล้วปีนขึ้นไปบนเตียงชั้นบน มีโปสเตอร์มากมายติดบนผนังชั้นบน ล้วนแล้วแต่เป็นนักฟุตบอล อย่างพวกโรนัลโด ราโมส เป็นต้น

โจวเจ๋อก็ขึ้นมาที่เตียงชั้นบนเช่นกัน เขารู้สึกว่าที่นี่น่าจะมีอะไรบางอย่าง ไม่อย่างนั้นวิญญาณของหวังเป่ากังคงไม่วนเวียนอยู่ที่นี่ตลอดหรอก อีกทั้งตัวเขาก็เห็นฉากแปลกๆ อย่างอื่นในหอพักแห่งนี้ด้วย

จากที่คาดเดาละก็ ห้องนอนห้องนี้น่าจะเป็นจุดสำคัญของเรื่องราวซีรีส์นี้

“เถ้าแก่ โปสเตอร์ตรงที่เจ้าอยู่คือภาพอะไรน่ะ มันดูแปลกๆ นะ” นักพรตเฒ่าชี้ไปที่ทางโจวเจ๋อแล้วพูดขึ้น

“ภาพวาดของปาโบล ปิกาโซ” โจวเจ๋อตอบ

ทันใดนั้น ดูเหมือนว่าโจวเจ๋อจะเจออะไรบางอย่าง จึงเอื้อมมือไปแตะโปสเตอร์

จากมุมมองของนักพรตเฒ่า เถ้าแก่ของเขายื่นมือไปลูบๆ คลำตรงตำแหน่งหน้าอกของผู้หญิงในภาพ นักพรตเฒ่ารีบพูดขึ้นทันที

“เถ้าแก่ กลับไปลูบคลำอิงอิงที่บ้านเถอะ ผู้หญิงในภาพวาดนี้ขี้เหร่เกินไป…”

นักพรตเฒ่ายังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียง ‘แควก’

โจวเจ๋อฉีกภาพวาดนี้ลงมา และมีกระดาษหลายแผ่นร่วงกราวลงมาระหว่างภาพวาดกับผนัง

โจวเจ๋อไม่มีเวลาสนใจมาตอบคำพูดไร้สาระของนักพรตเฒ่า หยิบกระดาษขึ้นมาแผ่นหนึ่งทันที มันเป็นภาพวาดด้วยปากกา เทคนิคการวาดพิถีพิถันมาก ในภาพวาดเป็นห้องนอน แต่ในห้องนอนนี้กลับถูกแต่งเติมไปด้วยของเหลวพิเศษ

ถือได้ว่าเป็นน้ำ และนับได้ว่าเป็น…เลือด

ส่วนในภาพวาดถัดไป มีเด็กผู้ชายที่ร่างกายมีเพียงแค่ครึ่งท่อนกำลังพยายามคลานเข้าไปข้างในจากตรงระเบียง แถมในตู้ที่ห้องนอนยังมีขาเหยียดออกมา

ต่อมาเป็นภาพที่สาม ในภาพมีชายคนหนึ่งเอาหัวลงกับพื้น ใช้สองมือสวมลงในรองเท้าหนังยืนกลับหัวกลับหางบนพื้นกระเบื้อง

ทั้งสามภาพนี้เป็นตัวแทนของฉากทั้งสาม และก่อนหน้านี้โจวเจ๋อก็เพิ่งเจอทั้งสามฉากนี้ไป

ภาพหนึ่งเป็นห้องนอนที่ถูกแต่งเติมด้วยน้ำเลือด ภาพหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มที่มีแค่ครึ่งท่อนคนนั้น ส่วนอีกภาพหนึ่งเป็นหวังเป่ากังที่เดินกลับหัวกลับหาง

และด้านล่างยังมีอีกสามภาพ รวมเป็นหกภาพด้วยกัน