ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 168

ตอนที่ 168 ตัวประหลาด!

มีเรื่องราวแบบนี้เรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องของช่างตีเหล็กฝีมือเยี่ยม เขาสร้างกรงเหล็กที่แข็งแรงขึ้นมา จากนั้นได้สร้างตัวล็อกที่แข็งแรงมากขึ้นมาเหมือนกัน

ต่อมาเขาเข้าไปในกรงเหล็กที่ตัวเองสร้างขึ้นแล้วสัมผัสถึงความแข็งแกร่งของมัน แต่กุญแจที่แขวนอยู่ข้างบนพลันตกลงไป

เขาถูกขังอยู่ข้างใน และเนื่องจากร้านอยู่ในพื้นที่ห่างไกลกิจการจึงไม่ดีนัก ด้วยเหตุนี้ตอนที่คนอื่นมาพบเข้า เขาที่อยู่ในกรงได้กระหายน้ำตายและหิวตายไปแล้ว

บาทหลวงชาวญี่ปุ่นที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ก็เหมือนช่างตีเหล็กที่ถูกพูดถึงในเรื่องนั้น สร้างกรงเหล็กและตัวล็อกขึ้นมาอย่างประณีต สุดท้ายกลับขังตัวเองแทน

บาทหลวงจบสิ้นความทรมานแตกต่างจากชายหนุ่มที่ถูกไป๋อิงอิงเด็ดคอเมื่อครู่ เขามีระดับสูงกว่า ความสามารถในการแบกรับพลังแข็งแกร่งกว่า

และด้วยเหตุนี้ เขาจึงพอมีสติอยู่บ้าง ตอนที่ชายหนุ่มคนนั้นเรียกโจวเจ๋อว่า ‘พ่อ’ ความดีใจนั้น จิตใจที่เบิกบานนั้น ความรู้สึกตื่นเต้นนับหมื่นนับพันเหล่านั้น สามารถเผยอารมณ์รักที่แท้จริง ทำให้คนน้ำตาไหลได้

แต่ตอนที่บาทหลวงชาวญี่ปุ่นคนนี้เรียกเขาว่า ‘โอโต้ซัง’ (คุณพ่อ) กลับมีความกระบิดกระบวน กระดากใจ ละอายใจ กดดัน อยากปฏิเสธแต่ยังเข้าใกล้ เหมือนนางเอกที่ถูกคนเลวแอบใส่ยาปลุกอารมณ์ในละครน้ำเน่าอยู่เล็กน้อย

“โอโต้ซัง!”

หลังจากเรียกจบ บาทหลวงชาวญี่ปุ่นจึงเผยความหวาดกลัวออกมาจากแววตา เรื่องราวเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้อย่างไร เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง และลางสังหรณ์นี้บอกเขาว่า เรื่องราวได้ดำเนินมาถึงจุดที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตาย

เรื่องราวดำเนินมาถึงตรงนี้ อุปสรรคนานาผ่านพ้นไปแล้ว อย่างน้อยในมุมมองของโจวเจ๋อก็เป็นแบบนี้จริงๆ

เขาอ้าแขนทั้งสองข้างต่อไป แล้วพยักหน้าขานรับเล็กน้อยให้กับคนที่เรียกเขาว่า ‘โอโต้ซัง’

“ว่าไง” เมื่อมีการสื่อสารปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน ทำให้ความรู้สึกวู่วามยิ่งทวีขึ้นอย่างรุนแรง!

บาทหลวงชาวญี่ปุ่นเบิกตาโต เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก

“โอโต้ซัง!”

“ว่าไง”

“โอโต้ซัง!”

“ว่าไง”

“โอโต้ซัง! โอโต้ซัง! โอโต้ซัง!!…”

ครั้งที่หนึ่งยังกระบิดกระบวน ดูฝืนและเจ็บปวดเล็กน้อย ครั้งที่สองเริ่มผ่อนคลายขึ้น อย่างไรก็ดีกว่าครั้งแรก พอถึงครั้งสุดท้าย ทุกอย่างกลับดูคุ้นเคยและสบายมาก คนที่ดิ้นรนเริ่มยอมแพ้ เพราะมันชินชาแล้ว

โจวเจ๋อนั่งลงยองๆ อย่างช้าๆ ตบมือเรียกบาทหลวงเบาๆ เหมือนกำลังเล่นกับสุนัขคอร์กี้ในบ้าน เรียกมันมาเพื่อให้ตัวเองลูบหัว

บาทหลวงเดินโซเซไปหาโจวเจ๋อ จากนั้นก็นั่งอยู่ตรงหน้าโจวเจ๋อ แล้วนอนลงไปเลย หนังหน้าของเขาเริ่มชักกระตุกและสั่น จิตใต้สำนึกบอกเขาว่าตัวเองจะทำแบบนี้ไม่ได้ แต่ความรู้สึกคุ้นเคยและวู่วามที่ออกมาจากก้นบึ้งหัวใจกลับทำลายสติของเขาโดยตรง

“เด็กดี ไม่ดิ้นนะ” โจวเจ๋อพูดกับเขาเบาๆ

บาทหลวงจึงหลับตาช้าๆ เขายอมฟังคำสั่งบ้างแล้ว

‘ฉึก!’ ทว่าโจวเจ๋อกลับไม่ได้แสดงความอ่อนโยนใดๆ ออกมา ใช้เล็บที่แหลมคมทิ่มเข้าไปในกะโหลกศีรษะของบาทหลวงทันที

ร่างกายของบาทหลวงเริ่มสั่นไม่หยุด แต่ใบหน้าของเขากลับเผยความรู้สึกเพลิดเพลินออกมา

ไม่ว่าจะเป็นฟ้าร้องหรือน้ำค้างล้วนเป็นรางวัลจากกษัตริย์ทั้งสิ้น ประโยคนี้สามารถใช้อธิบายตัวเขาได้อย่างสุดซึ้ง

ไป๋อิงอิงทำไมตอนนี้ถึงเคารพโจวเจ๋อขนาดนั้น อันที่จริงก็มีเหตุผลที่เหมือนกัน ในสังคมของคนทั่วไป สามารถพูดสโลแกนว่า ‘กษัตริย์ อำมาตย์ ขุนพล เป็นกันเพราะชาติกำเนิดหรือ’ แต่ในพันธุกรรมของสิ่งมีชีวิตอื่น ลูกน้องเชื่อฟังผู้บังคับบัญชา เป็นความเคยชินที่อยู่ในสายเลือด ยากที่จะเปลี่ยนแปลง และยากที่จะต่อต้าน

สาวน้อยโลลิเดินมาข้างๆ โจวเจ๋อเพื่อดูบาทหลวงที่ถูกทรมานอย่างสบายใจ เธอเม้มปากแล้วพูดว่า “ไม่รับเขาเป็นลูกบุญธรรมเหรอ ไม่ว่ายังไงความแตกต่างของเจ้ากับพระเก้าพันปีก็ไม่ต่างกันเท่าไร”

“ลูกชายบุญธรรมคนนี้ ผมรับไม่ไหว” โจวเจ๋อตอบ

ใช่แล้วหากรับบาทหลวงคนนี้กลับไปที่ร้านหนังสือ ถึงแม้จะไม่มองเป็นลูกบุญธรรมก็ยังมองเป็นสัตว์เลี้ยงได้ ดูเหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่ไม่เลว ไม่ว่าอย่างไรคนแปลกๆ ที่อยู่ในร้านหนังสือของตัวเองก็มีไม่น้อย มีบาทหลวงเพิ่มเข้ามาอีกคนใช่ว่าจะไม่ได้

แต่โจวเจ๋อไม่ใช่นักสะสมของ และบาทหลวงคนนี้ก็อันตรายเกินไป โจวเจ๋อไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์แบบ ‘พ่อลูก’ จะรักษาไว้ได้นานแค่ไหน และไม่รู้ว่าบาทหลวงคนนี้จะ ‘ฟื้นสติ’ ขึ้นมาได้เมื่อไร

เลี้ยงสุนัขหนึ่งตัวยังพอได้ อย่างน้อยสุนัขก็มีความซื่อสัตย์ แต่เลี้ยงงูพิษไว้หนึ่งตัว หากเล่นแรงเกินไป ตัวเองอาจจะโดนมันกัดวันไหนสักวัน

ร่างกายของบาทหลวงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ควันสีดำที่อยู่ปลายเล็บของโจวเจ๋อแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง ทำลายร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง

การทรมานแบบนี้ดำเนินไปประมาณยี่สิบวินาทีกว่าๆ บาทหลวงไม่ขยับ ร่างกายของเขากลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม

โจวเจ๋อดึงเล็บกลับมา แต่ขณะเดียวกันได้ใช้มืออีกข้างหนึ่งยื่นไปข้างหน้า จากนั้นกำฝ่ามืออย่างแน่น

“อ๊าก!” วิญญาณสีดำถูกโจวเจ๋อจับไว้ นั่นคือใบหน้าของบาทหลวง ที่บิดเบี้ยวดิ้นรนและโกรธสุดขีด เพราะเขายากที่จะจินตนาการได้ว่า จุดจบสุดท้ายของตัวเองจะเป็นแบบนี้ ใช้วิธีที่น่าละอายเป็นฝ่ายมาหาถึงที่ให้อีกฝ่ายฆ่าหักคอตัวเอง

จุดจบแบบนี้ช่างหดหู่ใจเกินไปแล้ว เขาไม่ยอมจริงๆ ไม่ยอมเป็นอย่างมาก เขายังมีวิธีอื่น ยังมีเคล็ดลับอื่น ถึงแม้จะอยู่ในเหตุการณ์ที่คับขัน แต่ใช่ว่าเขาจะไม่มีโอกาสหลบหนี

“อิงอิง” โจวเจ๋อเรียก

“เจ้าค่ะ เถ้าแก่”