ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 170

ตอนที่ 170 โอ๊ะโอ๊ะโอ๊ย!

ด้านบนของตัวอักษรเซ่อมีมีดเล่มหนึ่ง[1] ไอ้หมอนี่เป็นคนลามกประเภทไหนกันแน่ แท้จริงแล้วมันบ่งบอกชัดเจนแล้ว

ในความเป็นจริงนั้น ไม่ว่าจะเป็นสมัยโบราณหรือยุคปัจจุบัน สำหรับคำว่า ‘เจ้าชู้’ คนเรามักจะให้ความผ่อนปรนอยู่เสมอ

ความเจ้าชู้ของบัณฑิตในสมัยโบราณ แม้ไปเดินในแหล่งกามารมณ์ก็ยังถูกมองว่าเป็นเรื่องที่สวยงาม ถึงแม้จะเป็นยุคปัจจุบัน สำหรับคนที่คุยโม้ว่าตัวเองเป็นราชาเรื่องอย่างว่านั้น คุณสามารถไม่เห็นด้วยกับวิธีการใช้ชีวิตของเขา แต่คุณก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรแบบนั้น

ทั้งหมดทั้งมวลล้วนขึ้นอยู่กับความสมัครใจของคนสองคนเป็นพื้นฐาน

สามารถพูดได้ว่า ‘พูดเพราะปะเหลาะเอาใจ’ สามารถพูดได้ว่า ‘คนเหงามาเจอกัน’ สามารถพูดได้ว่า ‘จ่ายเงินเคลียร์สินค้า’ ในด้านนี้หลายคนยังมองออกและปลงตกอยู่บ้าง

แต่พวกลามกที่ชอบบังคับเล่นอะไรที่ต่ำช้า มักจะถูกดูหมิ่นและประณามจากสังคม ได้ยินว่าในคุกนักโทษที่อยู่ระดับต่ำที่สุดก็คือนักโทษคดีข่มขืน

ผู้ชายคนนั้นคุกเข่าโขกศีรษะคำนับโจวเจ๋อไม่หยุด เขาหวังว่าโจวเจ๋อจะไว้ชีวิตตัวเองสักครั้ง ในร้านหนังสือจริงๆ แล้วเป็นสถานที่ลงโทษของโจวเจ๋อ โดยเฉพาะหลังจากที่โจวเจ๋อได้เป็นเจ้าหน้าที่ประจำแล้ว ที่นี่ก็คือสถานที่ทำงานเฉพาะกิจ ผีที่เที่ยวเล่นอยู่ข้างนอกอยากจะเข้าใกล้ร้านหนังสือแห่งนี้โดยไม่รู้ตัว ถ้าไม่ใช่ตัวเองเปิดประตูร้านหนังสือเข้ามาเองอย่างงงๆ ก็ถูกอย่างอื่นสิงร่างหรือไม่ก็ใช้วิธีอื่นเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับร้านหนังสือแห่งนี้

เถ้าแก่โจวตกปลา มีคนยินดีติดเบ็ดตกปลา

จริงๆ แล้วตอนแรกโจวเจ๋อมองไม่ออกว่ามีผีสิงร่างของนักเรียนชายตัวอ้วนอยู่ ใช่แล้ว รวมทั้งสวี่ชิงหล่างก็มองไม่ออก โจวเจ๋อแค่สังเกตเห็นนักเรียนชายตัวอ้วนแอบใส่ยาลงไปในชานม แต่ว่าเป็นยาอะไรนั้น คิดว่าทุกคนคงรู้ดี ไม่ใช่ยาแก้ไข้หวัดแน่นอน

เดิมทีที่นี่เป็นร้านของเขาเอง ตามกฎแล้วลูกค้าที่มาใช้บริการที่ร้านของเขา เขาจำเป็นต้องดูแลความปลอดภัยของพวกเขาอย่างเต็มที่ ดังนั้นเถ้าแก่โจวจึงต้องยุ่ง

“นี่ คุณมองออกนานแล้วเหรอ” สวี่ชิงหล่างพูดกับโจวเจ๋อ

“อ้อ ใช่” โจวเจ๋อพยักหน้าอย่างเงียบๆ

เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ปล่อยให้คนที่อยู่ข้างกายรู้สึกว่าคุณเก่งคุณสุดยอดก็พอ ความเข้าใจผิดที่สวยงามแบบนี้ จงปล่อยให้เข้าใจผิดต่อไป

“เหอะๆ คุณเลยเดินเข้าไปตบหน้าไอ้หมอนั่นให้ผีกระเด็นออกมา พูดตามจริง น่าแปลกใจมากจริงๆ เหมือนวิธีการของเทียนซือที่อยู่บนภูเขามังกรเสือเลย”

เหล่าสวี่กำลังคุยโวให้เขา โจวเจ๋อเงียบต่อไป ยินดีรับคำชมเหล่านี้

จริงๆ แล้วเขาอยากจะพูดว่า ตอนนั้นเขาแค่อยากตบหน้าไอ้หมอนั่นให้หลาบจำเท่านั้นเอง ตัวเองทนดูไม่ไหวจึงเข้าไปตบเขา มากสุดก็แค่ต่อยเขาอีกหน่อยแล้วกลับไปเผาเงินกระดาษ แต่กลับเจอสิ่งที่ไม่คาดคิด ผีลามกที่สิงร่างของนักเรียนชายตัวอ้วนอยู่ถูกตัวเองตบหน้ากระเด็นออกมา

ความจริงโจวเจ๋อลองพิจารณาดูแล้วว่า ทำไมก่อนหน้านั้นตัวเองกับสวี่ชิงหล่างถึงมองไม่เห็นผีลามกตนนี้ คิดว่าสาเหตุน่าจะมีอย่างเดียว นั่นก็คือในจิตใจของคนเราทุกคน ล้วนมีความลามกอยู่ในตัว

มีทั้งความวู่วามพรรค์นั้น มีทั้งความกระสับกระส่ายร้อนรนพรรค์นั้น มีทั้งความปรารถนาพรรค์นั้น ความต้องการเหล่านี้คล้ายกับการแสวงหาเงินและอำนาจ เป็นการแสดงออกตามธรรมชาติของมนุษย์อย่างหนึ่ง ด้วยเหตุนี้ผีลามกจึงอาศัยสิ่งนี้อำพรางตัวเอง

ไม่ว่าเขาจะมีตัวตนอยู่หรือไม่ นักเรียนชายตัวอ้วนคนนั้นจริงๆ แล้วก็มีความลามก ดังนั้นจึงเป็นการอำพรางตัวที่ดีที่สุดของเขา

โจวเจ๋อเปิดประตูแห่งนรก มือหนึ่งจับผีลามกตัวเล็กเตี้ย เตรียมจะส่งมันไปลงนรก

“ปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมไปเถอะนะ ปล่อยผมไป…” ผีลามกพูดขอร้อง แต่เขานอกจากอ้อนวอนแล้วก็ไม่ได้พูดอย่างอื่นเลย อย่างเช่นถ้าปล่อยผมไปผมจะให้อะไรคุณ อย่างเช่นถ้าปล่อยผมไปผมจะบอกข้อมูลสำคัญอะไรกับคุณ

อืม ในสถานการณ์แบบนี้ เถ้าแก่โจวต้องเกลียดคนทำผิดปฏิบัติอย่างยุติธรรมโดยไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้นสุดท้ายผีลามกตนนั้นก็ถูกส่งเข้าไปในประตูแห่งนรก รายได้ของคืนนี้ถือว่าเพิ่มมาอีกก้อน

“คุณคิดว่า ผีลามกทุกตัวจะมีมีดเสียบอยู่บนศีรษะไหม” สวี่ชิงหล่างถาม

“ยังจำได้ไหมที่เจออาจารย์ใส่หมวกทรงสูงเมื่อคราวก่อน” โจวเจ๋อย้อนถาม

“อืม แต่นั่นถูกใส่ความ น่าจะไม่นับ”

อาจารย์ที่ใส่หมวกทรงสูงทั้งๆ ที่ถูกใส่ร้าย แต่ปากหลายปากสามารถละลายทองคำได้[2] หมวกทรงสูงที่อยู่บนศีรษะใบนั้นแม้แต่เล็บของโจวเจ๋อก็ไม่สามารถช่วยแกะลงมาได้

บางทีในนรกอาจจะมีประเพณีอย่างนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะว่านรกใหญ่มากเกินไป และคนที่อยู่ในนรกก็ค่อนข้างขี้เกียจ ดังนั้นจึงชอบใช้วิธีแบบเดียวกันในการแก้ปัญหาทุกอย่าง และส่วนใหญ่ก็เป็น ‘วิธีการ’ ที่ต่อเนื่องมาจากโลกมนุษย์

ใส่หมวกก็ส่วนใส่หมวก สลักชื่อก็ส่วนสลักชื่อ โลกมนุษย์มีบทสรุปอย่างไร นรกก็มีบทสรุปอย่างนั้น จะได้ลดภาระงานของนรก ส่วนจะถูกใส่ความหรือไม่ ขอโทษนะ ไม่มีใครสนใจ

วันนี้ทำงานแล้ว โจวเจ๋อก็ขี้เกียจอดหลับอดนอนถึงตอนเช้า เขาเดินไปที่ห้องน้ำ อาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดนอนขึ้นไปข้างบน

สวี่ชิงหล่างมองเงาหลังของโจวเจ๋อที่เดินขึ้นไปข้างบน แล้วดื่มไวน์แดงอีกหนึ่งที สายตาทอดมองไปยังชานมแก้วที่มีปัญหาที่โจวเจ๋อหยิบมาก่อนหน้านั้น ชานมถูกดื่มหมดแล้ว

สวี่ชิงหล่างบิดขี้เกียจ แน่นอน สวี่ชิงหล่างรู้ว่าใครเป็นคนดื่มมัน และคนที่ดื่มมันก็น่าจะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง จึงแอบขึ้นไปข้างบนก่อนหน้านี้แล้ว เหอะๆ สายตาของเหล่าสวี่กวาดมองไปมา กำลังรอดูเรื่องสนุก

โจวเจ๋อผลักประตูห้องนอนแล้วรู้สึกเย็นเล็กน้อย เขาไม่ใช่คนขี้หนาว แต่อุณหภูมิในห้องนอนกับข้างนอกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงดึงดูดความสนใจของโจวเจ๋อ

เขาเงยหน้ามองไปที่แอร์ ไม่ได้เปิดแอร์ แล้วทำไมถึงเย็นขนาดนี้