ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 187

ตอนที่ 187 กำจัดทิ้ง!

โจวเจ๋อไม่ได้เลือกเข้าไปในบริเวณที่ธงปกคลุมอยู่โดยพลการ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าธงผืนนั้นจะมีผลกระทบกับเขาเป็นพิเศษหรือไม่

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าการไม่ได้เข้าไปตรงนั้นจะไม่มีหนทางอื่นแล้ว

ในตอนนี้เวลานี้ เถ้าแก่โจวยืนร่ายสะบัดเล็บของเขาอยู่นอกวง เพื่อขู่ดวงวิญญาณด้านนอกที่ถูกดึงดูดให้ไม่กล้าเดินเข้าไปในเขตของธง

ชุดเกราะทั้งสามชุดนี้อาศัยพลังจากดวงวิญญาณที่เข้าไปเหล่านี้เพื่อฟื้นคืนความชั่วร้าย การสกัดกั้นวิญญาณไม่ให้เข้าไปถือว่าเป็นการตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

ส่วนสาวญี่ปุ่นยืนอยู่ข้างๆ โจวเจ๋อ ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและทุกส่วนของร่างกายเริ่มบิดเบี้ยว แผ่ซ่านกลิ่นอายในร่างกายตัวเองเพื่อช่วยโจวเจ๋อข่มขู่วิญญาณเหล่านี้ด้วยกัน

อันที่จริงวิญญาณส่วนใหญ่ในที่นี้ต่างเรียกได้ว่าเป็น ‘วิญญาณ’ เท่านั้น ยังไม่ถึงขั้นที่จะเรียกว่า ‘ผี’ ได้ด้วยซ้ำ เพราะเดิมทีพวกมันควรจะลงนรก เพียงแต่หลังจากที่ตายแล้วกลับถูกสภาพแวดล้อมสนามแม่เหล็กพิเศษของเขาเจียงจวิน ‘กักขัง’ และนำมารวมตัวกันที่นี่

แต่สาวญี่ปุ่นนั้นเป็นผีตัวจริงเสียงจริง มีความเคียดแค้นฝังลึก และด้วยเหตุนี้เธอเลยประคองสติตัวเองในสภาพแวดล้อมอย่างนี้ได้

ไม่ใช่เพราะข้างในเป็นการวางหมากของชาวญี่ปุ่นเธอถึงได้มีความคิดอื่น สำหรับเธอแล้ว ชีวิตดีๆ ของเธอถูก ‘เพื่อนร่วมชาติ’ ของเธอทำลายจนย่อยยับ ตอนนี้เธอต้องการแก้แค้นเพียงอย่างเดียวเท่านั้น!

อันที่จริงโจวเจ๋อก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้งั่งอยู่เหมือนกัน มันเหมือนกับผู้ใหญ่ถือมีดข่มขู่และสั่งให้เด็กๆ ในโรงเรียนอนุบาลห้ามขยับเด็ดขาด มันเป็นเรื่องที่หยาบคายมากอย่างหนึ่ง แต่กลับเป็นสิ่งเดียวที่โจวเจ๋อสามารถทำได้ในตอนนี้

โจวเจ๋อไม่กล้าเสี่ยง ถ้าเกิดว่าตัวเองบุกเข้าไปฆ่าตรงๆ แล้วได้รับผลกระทบจากธงประหลาดนั่นขึ้นมา เรื่องก็จะยุ่งยากบานปลายเข้าจริงๆ

ต้องรู้ก่อนว่าเขาต่างจากวิญญาณเหล่านั้น ถ้าหากว่าพวกมันเป็นก้อนแบตเตอรี่ละก็ อย่างนั้นเขาก็เป็นโรงไฟฟ้านิวเคลียร์แล้วละ

โจวเจ๋อพยายามเปิดประตูแห่งนรกภูมิเพื่อรับเอาวิญญาณไป แต่เดาว่าสาเหตุคงเป็นเพราะอยู่ในโลกกระจกทำให้ไม่สามารถเปิดประตูแห่งนรกภูมิได้ แต่อย่างน้อยโจวเจ๋อก็แน่ใจว่า ตอนนี้โลกที่แท้จริงภายนอกนั้นจะต้องสับสนอลหม่านกันอย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าพวกไป๋อิงอิงและสาวน้อยโลลิจะรับมือไหวหรือไม่

แต่ในความเป็นจริง ถ้าไม่ใช่เพราะโจวเจ๋อหยุดมันได้ทันเวลา ทำให้หนึ่งในชุดเกราะที่ฟื้นตื่นขึ้นมาสูญเสียแหล่งที่มาของพลังงานชั่วร้ายอย่างต่อเนื่องละก็ บางทีสถานการณ์ภายนอกอาจเลวร้ายลงสุดขีดไปนานแล้วก็ได้

การเปลี่ยนแปลงราวกับรถไฟเหาะของนักรบซามูไรก่อนหน้านี้ก็มาจากสาเหตุนี้เอง

โจวเจ๋อให้ความสนใจกับเหล่าดวงวิญญาณตรงหน้าที่สับสนมึนงงและอยากจะเดินไปทางนี้ตามสัญญาณเท่านั้น อีกด้านหนึ่งก็ให้ความสนใจกับสถานการณ์ที่อยู่เบื้องหลังด้วย เขาพบว่าชุดเกราะสีดำที่ลอยอยู่พังทลายไปเจ็ดถึงแปดส่วนแล้ว นับว่าโล่งอกขึ้นมาเปราะหนึ่ง คาดว่าสถานการณ์ภายนอกไม่น่าจะอยู่นอกเหนือการควบคุมไปเสียทั้งหมดใช่หรือไม่

แต่ทว่า ในเวลานี้เอง ชายสามคนที่สวมเครื่องแบบทหารญี่ปุ่นและร้องเพลงเต้นรำไปรอบๆ เสาธงเพื่อช่วยดึงดูดวิญญาณของคนตายมารวมกันถือดาบไว้ในมือและพุ่งเข้าหาโจวเจ๋อ พร้อมกับตะโกนอะไรบางอย่างอีกด้วย

โจวเจ๋อไม่สนใจดาบในมือของพวกเขา เมื่อคนแรกพุ่งเข้ามา เขาพลิกมือใช้เล็บคว้าดาบของอีกฝ่ายทันที ต่อจากนั้นบอกได้ว่า อีกฝ่ายพุ่งเข้าหาโจวเจ๋อก่อนจะเสียหลักเนื่องจากแรงเฉื่อย โจวเจ๋อจึงคว้าเข้าที่คอของอีกฝ่ายไว้โดยตรง เล็บทั้งห้านิ้วแทงเข้าไปที่คออีกฝ่ายอย่างไร้ความปรานี!

“อยากจะเป็นปีศาจจนคลั่งไปแล้วใช่ไหม” โจวเจ๋อเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

“อ๊ากกกก!!!!!!!”

ชายหนุ่มส่งเสียงร้องออกมาอย่างทรมาน ในเวลานี้เอง ราวกับว่าเขาได้สติคืนมาในชั่วประเดี๋ยวนั้น

ในเวลานี้สัญชาตญาณ ‘การเอาชีวิตรอด’ พื้นฐานเริ่มทำงาน เขามองไปที่โจวเจ๋อและขอร้องอ้อนวอน

“ผมไม่ใช่คนญี่ปุ่น ผมเป็นคนจีน ผมเป็นคนจีน…”

โจวเจ๋อไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่นิด จัดการหักคอของเขาทันที ในขณะเดียวกันมวลรัศมีสีดำบนเล็บกลับกลายเป็น ‘ใบมีด’ ที่แหลมคมที่สุด แล้วสับวิญญาณจนแหลกละเอียดในชั่วพริบตา!

สำหรับขยะสังคมประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องหลงเหลือความรู้สึกเห็นใจใดๆ วิญญาณแตกซ่านไม่มีทางกลับมาเกิดใหม่อีกตลอดไป นั่นถึงจะเป็นสิ่งที่พวกมันสมควรได้รับ

อย่างไรก็ตาม บางทีอาจเป็นเพราะโจวเจ๋อฆ่าสหายคนหนึ่งของพวกมันไปอย่างง่ายดายและป่าเถื่อน ทำให้อีกสองคนที่เหลือเกิดความรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุด พวกมันไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า ไม่กล้าออกจากอาณาเขตที่ธงกำหนดไว้ มันหันหลังเดินตรงไปข้างหน้าชุดเกราะทั้งสองชุดที่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา และเริ่มสวมชุดเกราะ

…

นักพรตเฒ่าถือดาบซามูไร กางขาออกเล็กน้อยและก้าวออกไปแปดก้าว

ที่จริงแล้วรูปลักษณ์ของเขาแต่เดิมนั้นดูไม่เลวเลยทีเดียว เหมือนนักพรตอาวุโสที่มีกลิ่นอายของเซียน แต่เขาในตอนนี้กลับเผยให้เห็นถึงความเรียบง่ายและไม่ปรุงแต่ง

หนึ่งคนกับดาบหนึ่งเล่ม

เมื่อห้าร้อยปีก่อน ตอนที่โจรสลัดญี่ปุ่นบุกทำลายล้างเมืองทงเฉิง กองกำลังทหารกระจัดกระจาย ทหารเฝ้ายามก็ต้านไม่ไหว เขาเคยต้านกระแสมาหลายครั้งหลายหน เป็นฝ่ายบุกไปประจันหน้ายังพื้นที่ที่โจรสลัดญี่ปุ่นก่อจลาจล

เมื่ออายุได้สี่สิบสี่ปี เขาก็แก่ลงมากแล้ว (คนโบราณแก่ไวและอยู่ได้ไม่นาน) หลังจากได้ยินสัญญาณเตือน ก็ขึ้นควบม้าของตัวเองโดยไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย พร้อมถือดาบของตัวเองพุ่งเข้าไปก่อน พงศาวดารท้องถิ่นของทงเฉิงมีบันทึกไว้อย่างละเอียด ในการต่อสู้ครั้งนั้น เขาบุกเข้าไปฆ่าศัตรูสามครั้งสามครา นำพาชาวบ้านท้องถิ่นทงเฉิงขับไล่โจรสลัดญี่ปุ่น แต่ตัวเองกลับเสียชีวิตในการไล่ล่า

ในท้องถิ่นทงเฉิงมีรูปปั้นของเฉาติ่งมากมาย ถ้าหากลองสังเกตดีๆ ก็จะพบว่านิ้วมือข้างซ้ายของรูปปั้นเฉาติ่งขาดไปสองนิ้ว

สาเหตุก็คือเมื่อเฉาติ่งได้ยินมาว่ามีโจรสลัดญี่ปุ่นโจมตีก็เริ่มลับคมดาบ และลองใช้นิ้วของเขาทดสอบระดับความคมของดาบ ปรากฏว่าทั้งสองนิ้วของเขาถูกเฉือนจนขาดทันที เฉาติ่งหัวเราะออกมา และรีบจับดาบไปฆ่าโจรสลัดญี่ปุ่นทันที

ในตอนนั้นเฉาติ่งออกจากกองทัพไปนานแล้ว สถานะของเขาในตอนนั้นเป็นเพียงเถ้าแก่ร้านบะหมี่ในท้องถิ่นทงเฉิงเท่านั้น

นักพรตเฒ่าไม่เคยสะใจขนาดนี้มาก่อน!

มุมมองแรก!

ความรู้สึกแรก!

ผู้ชมคนแรก!

แม้ว่าจะไม่ได้ควบคุมร่างกายด้วยตัวเอง เห็นได้ชัดว่าถูกควบคุมโดยเจตจำนงของสิ่งที่มาจากภายนอก แต่นักพรตเฒ่ากลับรู้สึกพึงพอใจมาก

สิ่งที่น่าเสียดายเพียงอย่างเดียวก็น่าจะเป็นเพราะตอนนี้ไม่มีใครมีเวลาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายวิดีโอให้เขานี่สิ

กว่าจะได้โอกาสแสดงความเก่งกาจทั้งทีมันไม่ง่ายเลยนะ!

เฉาติ่งไม่พูดอะไรมากมาย นี่ทำให้นักพรตเฒ่าไม่พอใจมาก พูดเยอะๆ หน่อยสิ ให้แสงสปอตไลต์เยอะๆ หน่อยสิ ไม่พูดพร่ำทำเพลง ทรายและหินพลันปลิวว่อนคละคลุ้งไปทั่ว พระจันทร์สีเลือดจะโผล่ออกมาจากก้อนเมฆ อย่างน้อยช่วยเขาแสดงให้สมบทบาทอย่างสมบูรณ์แบบหน่อยก็ได้มั้ง

แน่นอนว่าพวกนี้เป็นเพียงการว่าร้ายภายในใจของนักพรตเฒ่าเท่านั้น

แต่ทว่าในความเป็นจริง ก่อนที่เฉาติ่งจะตายในสนามรบในปีนั้น ก็เพิ่งจะพันแผลที่นิ้วของเขาไปแล้วตะโกนว่า

“ฆ่าญี่ปุ่น”

จนกระทั่งเขาตายในสนามรบ ไม่มีคำพูดอื่นอีกแล้ว แต่เขากลับใช้เวลาทั้งชีวิตจนกระทั่งให้สัญญากับตัวเองว่าอีกห้าร้อยปีข้างหน้าจะใช้สองคำนี้ในเส้นทางนี้ไปตลอด

นักพรตเฒ่าเดินตรงเข้าไป นักรบซามูไรเริ่มถอยหลัง แต่ครู่ต่อมา นักพรตเฒ่าเริ่มเร่งความเร็ว มีเพียงสวรรค์ที่รู้ว่านักพรตเฒ่าวิ่งได้เร็วแค่ไหน