ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 195

ตอนที่ 195 อย่าขัดเวลาว่างของฉัน!

โจวเจ๋อไม่แน่ใจว่าบนโลกนี้มีการเวียนว่ายตายเกิดไหม และสิ่งที่เรียกว่าผลกรรมตามสนอง มันมีจริงหรือไม่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่พอจะมั่นใจ คนที่ก่อกรรมทำชั่วโลภในสิ่งที่ได้มาโดยมิชอบ ท้ายที่สุดจะถูกลงโทษตามกรรมอันสมควร อย่างน้อยพวกเขาก็จะแก่ตาย

โจวเจ๋อเปิดประตูแห่งนรก แล้วจึงยื่นมือจับผู้ชายเสื้อเชิ้ตสีแดงโยนเขาเข้าไปในนั้น ผลงานหนึ่งชิ้นถือเป็นอันเสร็จสิ้น ต่อจากนั้นโจวเจ๋อจึงเข้าสู่สภาวะคนว่างงานต่อ นอนลงบนโซฟา หยิบหนังสือพิมพ์ ดื่มกาแฟ หลังจากผ่านเรื่องวุ่นวายในโลกกระจกแล้ว โจวเจ๋อรู้สึกว่าสภาพชีวิตในตอนนี้นั้นยอดเยี่ยมที่สุด

เขานอนอยู่ท่านี้จนกระทั่งถึงตอนเย็น สวี่ชิงหล่างเดินเข้ามาพูดกับโจวเจ๋อเบาๆ “ในร้านไม่มีเงินแล้ว”

ค่าเช่าร้านหนังสืออันที่จริงไม่แพงมาก อย่างไรเสียก็เช่าจากตระกูลสวี่ และที่ต่อรองราคาในตอนนั้นบ้านตระกูลสวี่ก็ได้เปิดไฟเขียวแล้ว

ทว่าค่ากินค่าดื่มของทุกคนบวกกับค่าไฟและค่าอื่นๆ รวมกันก็เป็นจำนวนที่ไม่น้อยเลย อีกทั้งกาแฟที่เถ้าแก่โจวดื่มอยู่ในตอนนี้ก็เป็นกาแฟนำเข้า ราคาแพงสูงลิ่ว ส่วนค็อกเทลที่สวี่ชิงหล่างชงให้ลูกค้าแม้เป็นสินค้าราคาถูกจากบาร์เล็กๆ เท่านั้น แต่ตัวของเขากลับดื่มแต่ของแพง

บวกกับกิจการที่ทำกับคนเป็นของร้านหนังสือก็ไม่ค่อยดีเท่าไร ลำพังแค่ช่วงนี้ไม่เห็นโจวเจ๋อนำหนังสือใหม่เข้ามาก็พอจะรู้ว่ากิจการของร้านหนังสือแค่พอถูๆ ไถๆ ไปได้

“ไปหยิบเงินกระดาษแล้วเผาที่หน้าประตู เผาเยอะๆ หน่อย”

“ได้”

สวี่ชิงหล่างไปหยิบเงินกระดาษ นักพรตเฒ่าที่เล่นกับเจ้าลิงก่อนหน้านั้นเห็นฉากนี้พอดี จึงรีบเดินเข้ามาทันทีสำหรับนักพรตเฒ่า โลกนี้ไม่มีเกมอะไรที่สนุกกว่าการเผาเงินกระดาษอีกแล้ว สนุกยิ่งกว่าเครื่องหยอดเหรียญสำหรับเล่นพนัน (สล็อตแมชชีน) จากนั้นจึงนั่งลงยองๆ แล้วเผาอยู่หน้าประตูร้านหนังสือ ผ่านไปสักครู่หนึ่งก็มีคนเอาเงินมาโยนทิ้งสุดยอดจริงๆ

“เก็บเยอะๆ หน่อย” นักพรตเฒ่าพูดพึมพำอยู่ข้างๆ

“พอแล้ว” สวี่ชิงหล่างหยิบเงินมาหนึ่งปึก

“เถ้าแก่บอกว่าเผาเยอะๆ หน่อย เจ้าคิดจะประหยัดแทนเขาเหรอ”

“เก็บได้พอประมาณแล้ว ไม่อย่างนั้นจะผลาญเงินของบ้านเกินไป”

“บ้านของเขาจำเป็นต้องมีเจ้าเป็นเจ้าบ้านเหรอ” นักพรตเฒ่าส่ายหน้า “ถ้าจะเป็นก็ต้องเป็นไป๋อิงอิง”

สวี่ชิงหล่างครุ่นคิด ดูเหมือนจะมีเหตุผลจริงๆ ดังนั้นเขาเลยยื่นเงินหนึ่งปึกให้นักพรตเฒ่า จากนั้นสวี่ชิงหล่างกับนักพรตเฒ่าจึงถือเงินคนละหนึ่งปึก และอาศัยเวลากลางคืนจุดไฟเผาอยู่หน้าร้านหนังสือ หลังจากเผาเสร็จแล้ว นักพรตเฒ่าจึงนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ พลางสูบบุหรี่ รอเงินหยวนเข้ามา

อันที่จริงตัวของนักพรตเฒ่าเก็บเงินกระดาษไว้ไม่น้อย บางครั้งที่เจอผีที่ไม่มีเงิน และเงินกระดาษแค่สองสามใบโจวเจ๋อก็ไม่สนใจเท่าไร ดังนั้นจึงให้เป็นรางวัลแก่นักพรตเฒ่า

นักพรตเฒ่าจึงซ่อนเอาไว้ด้วยความดีใจ พอสะสมไปเรื่อยๆ จึงได้เป็นเงินจำนวนไม่น้อย นอกจากนี้นักพรตเฒ่ายังมีอีกหนึ่งความฝัน นั่นก็คือหลังจากสะสมเงินกระดาษได้มากพอแล้ว จะใช้เทปกาวมาติดพวกมันเพื่อทำเป็นเสื้อผ้า เอามาสวมใส่เหมือนชุดหนังปลาของชาวเฮ่อเจ๋อ แม่งเอ๊ย ถึงตอนนั้นคงกลายเป็นมนุษย์มงคล แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว ถ้าหากใส่ชุดนั้นแล้วไปมาเก๊า คงจะราบรื่นทุกอย่างใช่ไหม

จากนั้นก็มีรถจักรยานไฟฟ้าขับเข้ามา สายตาของนักพรตเฒ่าและสวี่ชิงหล่างมองไปทางนั้น ทั้งสองคนรู้สึกว่า น่าจะใช่เขาแน่นอน

คนที่ขี่รถจักรยานไฟฟ้าเข้ามาใส่ชุดพนักงานส่งอาหารสีฟ้า สวมหมวกกันน็อก มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเด็กหนุ่มส่งอาหาร เด็กหนุ่มส่งอาหารเดิมทีก็ไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนที่ผ่านร้านหนังสือแห่งนี้ จู่ๆ เขาก็มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งกับผู้หญิงคนหนึ่งนั่งยองๆ อยู่ตรงนั้นทั้งยังจ้องเขาตาไม่กะพริบ เขารู้สึกใจสั่นทันที และเผอิญว่าข้างหน้ามีหัวท่อดับเพลิงพอดี เขาจึงขี่รถชนเข้าอย่างจัง

‘โครม’ มีกล่องขนาดเล็กร่วงลงมา ในนั้นเป็นกล่องอาหารจานด่วน

เด็กหนุ่มส่งอาหารรีบลุกขึ้นทันที ท่าทางเหมือนใจฝ่อนิดๆ เขารีบเข้าไปประคองรถจักรยานไฟฟ้าของตัวเอง และดูเหมือนจะไม่ทันสังเกตว่ามีสิ่งของตกลงมา จึงขี่ไปที่ถนนโดยตรง

‘ปี๊นๆ…’ เสียงแตรรถยนต์ดังมา

ภายใต้การสังเกตการณ์ของนักพรตเฒ่าและสวี่ชิงหล่าง เด็กหนุ่มส่งอาหารคนนั้นเหมือนกับคนไม่กลัวตายชนกับรถเมล์ที่อยู่ตรงหน้าโดยตรง แถมยังเป็นเพราะพยายามจะไล่ตามให้ทัน

‘ปัง!’ เด็กหนุ่มส่งอาหารถูกรถชนกระเด็น รถจักรยานไฟฟ้าพังทันที หมวกกันน็อกของเขาตกลงมาตรงหน้าของนักพรตเฒ่าและสวี่ชิงหล่างพอดี และยังกลิ้งลงมาสองสามรอบ

นี่ดูเหมือนว่าจะเล่นจนรวยแล้ว

สวี่ชิงหล่างกับนักพรตเฒ่าสบตากันหนึ่งที และมองเห็นการทำตัวไม่ถูกจากสายตาของอีกฝ่าย

“ผมบอกแล้วให้เผาน้อยๆ หน่อย” สวี่ชิงหล่างบ่น

“เชอะ เจ้าเป็นคนหยิบเองไม่ใช่เหรอ”

นักพรตเฒ่าตอกกลับอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นจึงเก็บอาหารที่เด็กหนุ่มส่งอาหารทำตกเมื่อครู่ขึ้นมา แต่หลังจากที่นักพรตเฒ่าถืออยู่ในมือก็รู้สึกแปลกๆ รีบลากสวี่ชิงหล่างเข้าไปในร้านหนังสือทันที

“ข้างนอกเป็นอะไร รถชนเหรอ” โจวเจ๋อตกใจกับเสียงที่ดังมาจากข้างนอก

นักพรตเฒ่าหยิบกล่องอาหารสองสามกล่องเข้ามา แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตอนที่เปิดกล่องอาหารหนึ่งกล่องต่อหน้าโจวเจ๋อ ในนั้นยัดเงินเอาไว้เต็มกล่อง และเป็นเงินดอลลาร์อีกด้วย!

“วู้ฮู้ เยอะจริง” นักพรตเฒ่าเดาะปากเสียงดัง แล้วเปิดกล่องอีกสองกล่องทันที ในนั้นยังเป็นเงินดอลลาร์เหมือนเดิม

“รวยแล้วๆ” นักพรตเฒ่าบังคับมือของตัวเองไม่อยู่ รีบเปิดกล่องอาหารกล่องสุดท้ายทันที จากนั้นก็ร้องออกมา พร้อมกับเดินถอยหลังอย่างรวดเร็ว สิ่งที่อยู่ในกล่องอาหารกล่องสุดท้าย กลับเป็นยาเม็ดเล็กสีฟ้าหนึ่งถุง

แย่แล้วๆ คราวนี้แย่แล้ว เป็นยา!

สวี่ชิงหล่างที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอนที่เห็นเงินดอลลาร์ยังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้ เงินดอลลาร์ไม่ถึงหนึ่งแสน คิดเป็นเงินหยวนแค่สองสามแสนหยวนเอง ยังไม่พอห้องชุดของเขาหนึ่งห้องเลย

แต่ตอนที่สวี่ชิงหล่างเห็นยาเม็ดสีฟ้า กลับแสดงสีหน้าตกใจออกมาจากใบหน้าของเขา

“ใครเป็นคนทิ้ง” โจวเจ๋อถาม

“เด็กส่งอาหารคนหนึ่ง” นักพรตเฒ่าตอบ

“แล้วเขาล่ะ”