ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 198

ตอนที่ 198 ดอกพลับพลึงแดง

พระขี้เรื้อนลูบศีรษะของตัวเองด้วยความกลัดกลุ้มใจ จากนั้นจึงลดแขนทั้งสองข้างลงมา สองมือประสานกันอย่างช้าๆ แล้วเอ่ยพูดในขณะเดียวกันว่า

“ท่านยมทูตโจว โลกหลังความตายนั้นใหญ่มาก อาตมาก็รู้ แต่ไม่ว่าอย่างไรที่นี่คือโลกมนุษย์ ต่อให้มือของคุณในโลกหลังความตายยาวแค่ไหน ก็อย่าคิดเข้ามาก่อความวุ่นวาย อีกทั้งอาตมาก็ยังไม่ได้มรณภาพ!”

พระขี้เรื้อนยกสองแขนขึ้นมาในทันใด ยันต์กระดาษสองใบปรากฏอยู่กลางฝ่ามือของเขา ยันต์กระดาษเป็นสีม่วงเวลานี้มีงูไฟฟ้าเลื้อยไปมาอยู่ในด้านใน

ตอนแรกที่พระขี้เรื้อนเข้าไปในร้านหนังสือเคยพูดเยาะเย้ยนักพรตเฒ่า บอกว่าตัวเองกับนักพรตเฒ่าไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน เพราะในสายตาของเขา นักพรตเฒ่าเป็นแค่นักพรตจอมปลอมที่หลอกข้าวกิน ส่วนเขาเป็นผู้ที่ดำรงอยู่ในศาสนาอย่างแท้จริง

“อูๆ…อูๆ…อูๆ….”

สาวๆ ที่ยืนเรียงกันแน่นอยู่ริมระเบียงชั้นสองส่งเสียงนี้ออกมา เพียงชั่วเวลาเดียว ตรงชั้นหนึ่งเกิดลมพัดขึ้นมาเป็นระลอก

พระรูปหนึ่งให้ความร่วมมือกับผีกลุ่มหนึ่ง เป็นความเข้ากันที่แปลกประหลาดไปนิด แต่กลับทำให้พระขี้เรื้อนรู้สึกเหมือนเจ้าบ้านที่พร้อมรบ

“เรื่องของคน ผมไม่สน แต่เรื่องของผี ก็คือเรื่องของผม และคุณที่เป็นพระ ได้ล้ำเส้นแล้ว!”

“อย่างนั้นก็ต้องดูว่า ใครจะเป็นใครจะตาย คิดว่ามีสมุดยมทูตก็ไร้ศัตรูในใต้หล้าแล้วเหรอ โลกกว้างใหญ่มาก ไม่ได้มีแค่เมืองทงเฉิงอย่างเดียว!”

พระขี้เรื้อนกระโจนเข้ามาโดยตรง เขาตัวไม่สูงแต่ขาใหญ่ เสือเตี้ยแบบนี้เวลาวิ่งก็เร็วเหมือนสายลมเช่นกัน!

“อูๆ…อูๆ…อูๆ…”

โจวเจ๋อกำลังจะพุ่งเข้าไปเช่นกัน แต่เวลานี้กลับมีเส้นไหมสีดำพ่นออกมาจากปากของสาวๆ ที่อยู่ข้างบนแล้วร่วงลงมาทันที วนอยู่รอบเกราะซามูไรของเขา จากนั้นจากเดิมที่เป็นเส้นไหมอ่อนนุ่มกลับออกแรงพร้อมกันในฉับพลัน เพียงชั่วพริบตาเดียวโจวเจ๋อเหมือนเหยื่อที่ถูกพันด้วยใยแมงมุม เมื่อเขาได้สติอยากจะดิ้นให้หลุด แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตกอยู่ในโคลนลึกยากที่จะถอนตัว และพระขี้เรื้อนก็ได้เข้ามาใกล้แล้ว โจวเจ๋อถึงขนาดได้ยินเสียง ‘จือๆ’ ที่ส่งออกมาจากยันต์กระดาษที่อยู่กลางฝ่ามือของอีกฝ่ายได้ชัดเจน

เขาหลับตา ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว โจวเจ๋อจึงเลือกที่จะเข้าสู่สภาวะนั้น ถึงแม้สภาพร่างกายในตอนนี้ยังดีไม่มาก ยังฟื้นฟูกลับมาไม่หมด แต่โจวเจ๋อคิดว่าสามารถแก้ปัญหาที่อยู่ตรงหน้าได้ไม่มีปัญหา อย่างมากก็แค่นอนสลบอีกครึ่งเดือน

‘เพียะ!’ ขณะที่โจวเจ๋อเพิ่งจะหลับตา ลิ้นยาวอันหนึ่งได้ยื่นขยายออกมาจากชั้นสองพอดี เหมือนกับแส้หนังเส้นหนึ่งที่หวดเข้ามาอย่างแรง

‘เพียะๆๆๆๆๆ….’ ใบหน้าของสาวๆ ทุกคนเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง จากนั้นเส้นไหมที่พันอยู่รอบเกราะซามูไรของโจวเจ๋อก็ขาดทันที โจวเจ๋อได้รับอิสรภาพอีกครั้ง

สาวน้อยโลลิปรากฏตัวอยู่บนชั้นสอง ในมือถือ ‘หนังสือชุดโจทย์คณิตศาสตร์ ม.3’ เล่มหนึ่ง เธอไปหาสถานที่แอบทำการบ้านจริงๆ ด้วย!

สาวน้อยโลลิขยี้ตา หาวหนึ่งที ก่อนจะแลบลิ้นเลียปากของตัวเอง จากนั้นยันระเบียงด้วยมือข้างหนึ่ง พลางมองโจวเจ๋อที่อยู่ข้างล่าง สาวน้อยต้องอดหลับอดนอนเพื่อทำการบ้านอดไม่ได้ที่จะง่วงหงาวหาวนอน ท่าทางช่างน่ารักจริงๆ

พระขี้เรื้อนเดินมาอยู่ตรงหน้าโจวเจ๋อ เล็บมือทั้งสองข้างของโจวเจ๋อยื่นเข้าไปโดยตรง

‘ฉึก!’ ฝ่ามือทั้งสองข้างของพระขี้เรื้อนถูกเจาะเป็นรูโบ๋ด้วยสิบนิ้วของโจวเจ๋อ แต่ในระหว่างนี้ งูไฟฟ้าที่อยู่บนยันต์กระดาษเหมือนได้เห็นโอกาสรอดชีวิต เลื้อยเข้าไปในร่างกายของโจวเจ๋อทันที โจวเจ๋อรู้สึกชาไปทั่วร่าง คุกเข่าลงทันทีโดยไม่รู้ตัว

และพระขี้เรื้อนถึงแม้มือทั้งสองของตัวเองจะเป็นรูโบ๋แล้ว แต่ยังคงรักษาท่ายืนเอาไว้ จากนั้นยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย

“อาตมานั้น…”

วินาทีต่อมา โจวเจ๋อเงยหน้า เล็บทั้งสิบนิ้วงอกยาวออกมาอีกครั้ง ‘ฉึก!’ เสียงเหมือนผ้าขาด ฝ่ามือทั้งสองข้างของพระขี้เรื้อนระเบิดแยกจากกันทันที

“โอ๊ยๆๆๆ!!!” พระขี้เรื้อนเดินถอยหลังพลางร้องอย่างน่าเวทนาไม่หยุด เขาหลังจากที่สูญเสียมือทั้งสองข้างแล้วจึงดูไม่สมบูรณ์เท่าไร โดยเฉพาะแขนทั้งสองข้างที่เหมือนน้ำแข็งแท่งแบบนั้น ดูโดดเด่นอย่างเห็นได้ชัด

โจวเจ๋อสูดลมหายใจลึกๆ สองสามที เขาเหนื่อยพอสมควร แต่เนื่องจากความช่วยเหลือของสาวน้อยโลลิก่อนหน้า เขาจึงไม่เลือกที่จะใช้เคล็ดวิชา ถ้าไม่ต้องนอนป่วยเป็นอัมพาตก็อย่าทำดีกว่า มีใครบ้างว่างมากชอบนอนสลบ เขาพยายามฝืนลุกขึ้นมา บนเกราะซามูไรมีรอยที่เป็นหลุมเป็นบ่ออยู่หลายจุด เหมือนรอยแผลหลังจากที่ถูกไฟเผา

พูดตามความจริง ถ้าหากไม่มีเกราะซามูไรอันนี้ มีความเป็นไปได้สูงที่โจวเจ๋อจะเสียชีวิตจากยันต์กระดาษของพระขี้เรื้อนเมื่อครู่ ของเล่นพรรค์นั้นสำหรับผีแล้วเป็นสิ่งที่ไม่ถูกกันเป็นอย่างมาก

พระขี้เรื้อนสองมือไพล่หลัง เชิดหน้าขึ้น ขนาดเวลานี้เขายังรักษาความหยิ่งผยองของตัวเองไว้ได้อีก

โจวเจ๋อรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง เพราะตอนที่เจอในร้านหนังสือครั้งที่แล้ว ถึงแม้พระขี้เรื้อนจะดูเหมือนเป็นโรคป่วย ม.2 แต่ก็ยังมีออร่าของความเป็นพระอยู่บ้าง แต่ทำไมคนที่อยู่ที่นี่นอกจากจะเล่นกับสาวๆ และชกต่อยแล้ว ยังกระโดดโลดเต้นไปมาอีกด้วย นี่ไม่ใช่บทที่ดาราชอบเล่น บทบาทที่กลับตาลปัตรของไอ้หมอนี่ ทำให้คนเดาไม่ถูกเล็กน้อย