ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 222

ตอนที่ 222 ลากลงน้ำ!

ใบหน้าครึ่งซีกโผล่ขึ้นมาจากโพรงทันที อุณหภูมิรอบๆ เริ่มลดลงฮวบเช่นกัน

โจวเจ๋อสูดอากาศเย็นโดยไม่รู้ตัว สถานการณ์ที่ทำให้เขากังวลมากที่สุดก็ยังคงปรากฏขึ้นอยู่ดี

อันที่จริง ก่อนหน้านี้โจวเจ๋อก็เคยคิดมาก่อน ในเมื่อตอนนี้เขาคือโจวเจ๋อแล้ว ไม่ว่าจะเป็นดวงวิญญาณหรือความทรงจำก็ตาม อย่างน้อยมันได้พิสูจน์ให้เห็นว่าแปดสิบปีที่แล้วจวบจนถึงปัจจุบันนี้ ตัวเขาที่ถูกขังในศูนย์วิจัยถูกชาวญี่ปุ่นใช้เป็นตัวอย่างในการวิจัยได้เคลื่อนย้ายเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะไม่ปรากฏออกมา

นั่นหมายความว่า ร่างกายนี้ก็อาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วใช่หรือไม่

แต่โจวเจ๋อก็ยังคิดผิด ร่างนี้ยังอยู่และมีการเปลี่ยนแปลงลักษณะพิเศษเกิดขึ้นอีกด้วย

ก่อนหน้านี้ถังซือพูดว่ามีปีศาจอยู่ที่นี่ โจวเจ๋อกลับไม่รู้สึกถึงมันเลยสักนิด

แต่ว่า

ชื่อเสียงของคนก็เหมือนเงาของต้นไม้ เคยเห็นฉากที่ร่างพังเละนี้สังหารหมู่ในความฝันมาก่อนหน้านี้ และประจักษ์แก่ตาว่ามันเริ่มบ้าคลั่งอย่างควบคุมไม่ได้ เมื่อได้เผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้ โจวเจ๋อยังคงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

‘วืด!’

ระลอกคลื่นกระจายออกไป

ดวงตาข้างเดียวที่เหลืออยู่บนใบหน้าครึ่งซีกได้ลืมตาขึ้น ในเบ้าตายังมีความว่างเปล่าที่คุ้นเคย ราวกับว่าไม่มีลูกตาอยู่เลย แต่ในวินาทีต่อมา สิ่งที่เหมือนกับรากหญ้าฟางโผล่ออกมาจากลูกตา ทั้งยังค่อยๆ ขยายแผ่ออกไปกระทั่งเติมเต็มรายละเอียดเค้าโครงใบหน้าซีกขวาที่หายไป ทำให้ใบหน้านี้ดูเหมือน ‘สมบูรณ์’ ขึ้นมา แต่ความเป็นจริงแล้วมันกลับดูแปลกและไม่เข้ากันมากกว่า

‘ปัง!’

มือโครงกระดูกยื่นออกมาที่ริมขอบ และหลังจากจิกที่พื้นแล้ว ร่างของเขาก็เริ่มปีนขึ้นมาด้านบนอย่างช้าๆ

เคลื่อนตัวช้ามาก ดูเชื่องช้ายืดยาดเล็กน้อย คล้ายกับตุ๊กตาของเล่นที่ถูกศิลปินฝึกหัดฝีมือหยาบคนหนึ่งควบคุมเอาไว้ และเหมือนว่าจะดูออกถึงความยากลำบากของเขาเช่นกัน

แต่ออร่าแบบนั้นกลับดูเหมือนเป็นสิ่งที่มีมาแต่กำเนิด แม้ว่าร่างกายของเขาจะพังเละ แม้ว่าจิตวิญญาณเดิมที่อยู่ในร่างของเขาไม่รู้ว่าผ่านเรื่องอะไรมาบ้างจนสุดท้ายถึงได้มาลงเอยอยู่กับโจวเจ๋อที่นี่

‘แปะ!’

เขาคลานออกจากโพรง แต่ทันใดนั้น ร่างกายของเขาก็เริ่มล่าถอยอย่างควบคุมไม่ได้ ราวกับว่ามีพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นกดทับเขาเอาไว้อยู่

ประกายไฟได้ปรากฏขึ้นบนพื้น พอที่จะมองเห็นถึงความรุนแรงระหว่างแรงปะทะ

‘โฮก!’

เขาอ้าปาก ปากที่เหลือเพียงครึ่งซีกอ้าออกในลักษณะที่เกินจริงและน่าสยดสยองสุดขีด ใบหน้าครึ่งซีกอีกด้านที่ถักทอด้วยรากหญ้าฟางยุบและแตกกระจายทันที เขากำลังแผดคำรามโดยไร้เสียง เห็นได้ชัดว่าโกรธกับสถานการณ์แบบนี้มาก

‘จ๋อม…’

ทั้งโจวเจ๋อและถังซือยังไม่ทันได้ตอบสนองอะไรเลยด้วยซ้ำ เพียงมองร่างพังเละที่เพิ่งจะปีนขึ้นมาอย่างลำบากคุกเข่าล้มลงกับพื้นอีกครั้ง จากนั้นก็ถูกลากเข้าไปในโพรง

ภาพรวมและกระบวนการดูแล้วน่าขันนิดหน่อย ปรากฏตัวอย่างอลังการและสง่างามราวสายรุ้ง จากนั้นกลับถูกลากลงไปอย่างอธิบายไม่ได้ มันเหมือนกับนักแสดงที่เพิ่งขึ้นมาบนเวทีแล้วม่านปิดลงก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรด้วยซ้ำ

แต่ว่า สถานการณ์อย่างนี้ก็ทำให้ความกดดันของโจวเจ๋อและคนอื่นๆ ลดลงไปไม่น้อยเลย ความหนักอึ้งที่สะสมในใจมลายหายไปมากทีเดียว

“เถ้าแก่ นี่คือเจ้าเมื่อในอดีตหรือ” นักพรตเฒ่าถามโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อพยักหน้า

“ดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติในร่างนี้นะเนี่ย มีหญ้าขึ้นบนหัวแล้วจริงๆ”

โจวเจ๋อคร้านจะสนใจเขา แต่คิดไม่ถึงว่านักพรตเฒ่าจะพูดเองเออเองจนติดเป็นนิสัยแล้ว เขาพูดต่อไปอีกว่า “เถ้าแก่ รู้สึกเหมือนเจ้าโชคไม่ดีจริงๆ หลุมฝังศพของเจ้ามักจะถูกขโมยอยู่เสมอ อย่างซากศพของชาติที่แล้วก่อนหน้านี้ก็ถูกคนเอาผงเถ้ากระดูกไปกินเป็นงาดำไปเสียได้

จากนั้นศพนี้ก็ถูกคนปลูกเป็นดอกไม้ในกระถาง จุ๊ๆ เถ้าแก่ หน้าที่ของข้าคือการช่วยดูหลุมฝังศพให้คนอื่น ครั้งหน้าถ้าเจ้าวางแผนจะตายอีกครั้งละก็ เรียกหาข้าด้วยนะ ข้าจะเลือกที่ปลอดภัยสำหรับเจ้าอย่างแน่…”

นักพรตเฒ่ารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อได้เห็นสายตาของโจวเจ๋อ เสียงของเขาก็ค่อยๆ เบาลง

“ไปดูข้างหน้าหน่อยสิ ด้านล่างนั่นเป็นตัวอะไรกันแน่” โจวเจ๋อบอกนักพรตเฒ่า

“หืม”

นักพรตเฒ่าตกใจ

บ้าเอ๊ย ข้าเป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องคนหนึ่ง แค่รับผิดชอบเก็บของและตะโกนว่าเยี่ยมยอดอยู่ข้างๆ แต่นี่เจ้าจะใช้ให้ข้าไปดูข้างหน้าอย่างนั้นน่ะหรือ

นักพรตเฒ่าย้ายสายตาไปมองถังซือ หวังว่าคุณถังจะไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของเถ้าแก่ที่เห็นได้ชัดว่าอาศัยอำนาจแก้แค้นส่วนตัว

แต่คิดไม่ถึงว่าถังซือจะพยักหน้าทันทีพร้อมพูดเสริม

“ก็ดีนะ”

“…” นักพรตเฒ่า

นักพรตเฒ่าไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงกลั้นใจเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

“ไม่ต้องกังวลมากไปหรอก เมื่อสักครู่นี้ก็ชัดเจนแล้วว่าเจ้านั่นถูกจำกัดไว้ที่นี่ ดังนั้นตลอดแปดสิบปีที่ผ่านมา มันเกิดการกลายพันธุ์ไปแล้วอย่างชัดเจน กระทั่งถูกอะไรบางอย่างยึดเป็นรังไปแล้วด้วย แต่ก็หมดหนทางออกไปจากที่นี่เหมือนเคย

ส่วนฉันและเถ้าแก่ของคุณต่างก็เป็น ‘ผี’ แต่คุณเป็นคนที่มีชีวิต ไม่ไปกระตุ้นสิ่งที่อาจจะมีตัวตนอยู่ข้างล่างนั่นหรอกน่า” ถังซือธิบายให้นักพรตเฒ่าฟังจากทางด้านหลัง

เมื่อได้ยินดังนี้ นักพรตเฒ่าก็รู้สึกอุ่นใจไม่น้อย หลังจากเข้าไปใกล้ก็ใช้ไฟฉายส่องลงไปข้างล่าง แล้วโผล่หัวยื่นไปเหลือบมองอย่างรวดเร็ว

“เถ้าแก่ ข้างล่างเหมือนจะเป็นบ่อน้ำ มีน้ำอยู่ด้วย” นักพรตเฒ่าร้องทัก

จากนั้นโจวเจ๋อและถังซือถึงได้เข้าไปใกล้ แท้จริงแล้วด้านล่างไม่ใช่โพรงถ้ำอะไร แต่เป็นบ่อน้ำ

“จะเอายังไงกับข้างล่างนั่น ใครจะไปรู้ว่าตอนแรกจิตวิญญาณของคุณออกไปได้ยังไงน่ะ” ถังซือนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ และจัดทรงผมของเธออย่างช่วยไม่ได้ “หรือไม่พวกเราก็ออกไปกันเถอะ รอวันพรุ่งนี้ให้ทีมผู้เชี่ยวชาญลงมา หลังจากที่พวกเขาพบสถานที่นี้แล้วให้พวกเขาคิดหาวิธีใช้ระเบิดระเบิดเขาทิ้งไปซะ ถึงอย่างไรเขาก็หนีออกไปไม่ได้อยู่แล้ว”

โจวเจ๋อจมลงไปใต้น้ำและพุ่งตัวตรงไปทางร่างพิการนั้น เล็บทั้งสิบนิ้วแทงเข้าที่กะโหลกของอีกฝ่ายอย่างเลือดเย็น เขาไม่คิดจะยั้งมือไว้ไมตรีเพราะอีกฝ่ายเป็นร่างเดิมของเขาเลยแม้แต่น้อย

‘โฮก!’

ร่างพิการอ้าปาก คลายข้อเท้าของถังซือออก จากนั้นคว้าหมับเข้าที่คอของโจวเจ๋อแน่น ทั้งสองพัวพันต่อสู้ปลุกปล้ำกัน

‘ปุดๆ…ปุดๆ…ปุดๆ…’

เริ่มมีเสียงดังลอดมาจากใต้น้ำอีกครั้ง นักพรตเฒ่าในเวลานี้กลับยืนอยู่บนโต๊ะทำงาน หัวของเขาใกล้จะแตะถึงเพดานอยู่แล้ว เมื่อเห็นถังซือลอยโผล่ผิวน้ำ ก็รีบยื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามาทันที

“เถ้าแก่ล่ะ เถ้าแก่ล่ะ”

ถังซือมีสีหน้าหนักอึ้ง และไม่คำนึงว่าตรงข้อเท้าของเธอมีเลือดไหลอยู่ ใช้มือทั้งสองข้างจุ่มลงใต้ผิวน้ำแล้วตะโกนออกมาดังๆ

‘ครืน…’

ผิวน้ำที่เกือบจะท่วมมิดห้องทดลองห้องนี้แยกออกทันที เผยให้เห็นร่างของโจวเจ๋อและร่างพิการนั้น

ร่างพิการนั้นฉุดดึงโจวเจ๋อเอาไว้อย่างต่อเนื่อง แต่เล็บทั้งสิบนิ้วของโจวเจ๋อกลับฝังลงในกะโหลกของอีกฝ่ายแน่น

แต่ทว่า สามารถมองออกได้อย่างชัดเจนว่าเป้าหมายของร่างพิการนั้นไม่ใช่โจวเจ๋อแต่อย่างใด เขายังคงเดินเข้ามาอย่างมั่นคงในทิศทางเดียว ซึ่งก็คือทิศทางที่ถังซืออยู่นั่นเอง

ชั่วขณะหนึ่ง ท่ามกลางความมืดมิด ถังซือเกิดลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง

สิ่งที่สิ่งนั้นต้องการ ไม่ใช่โจวเจ๋อที่เกี่ยวข้องเชื่อมโยงกับเขา แต่กลับเป็นตัวเธอเอง!

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

‘ซ่าๆๆ…ซ่าๆๆ…’

กระแสน้ำเริ่มหมุนวนอย่างรวดเร็ว หนังสือเอกสารที่ลอยว่อนปกคลุมไปทั่วห้องทดลองก่อนหน้านี้เริ่มตกลงอย่างรวดเร็ว คล้ายกับอ่างที่เติมน้ำจนเต็มแล้วถูกถอดจุกออก

กระแสน้ำวนขนาดใหญ่นั้นมีแรงดูดตามธรรมชาติ นอกจากนี้หลังจากสูญเสียที่พักพิงและที่กำบังอย่างน้ำเหล่านี้แล้ว ร่างพิการที่คลานออกมาจากโพรงอีกครั้ง ก็รู้สึกได้ถึงพลังการขับไล่และการกักขังที่น่าสะพรึงกลัวแบบนั้นอีกครา ร่างของเขาเริ่มเลื่อนถอยกลับอย่างรวดเร็วด้วยความไม่เต็มใจถึงขีดสุด ก่อนจะตกลงไปในโพรงอีกครั้ง

และโจวเจ๋อที่จับเขาเอาไว้แน่น ครั้งนี้ก็ไม่รอดเช่นกัน

ได้ยินเพียงเสียงก้อนหินตกลงไปในน้ำ

โจวเจ๋อก็ตกลงไปในบ่อน้ำพร้อมกับร่างพิการนั้น

รอบตัวตกอยู่ในความสงบนิ่ง กระทั่งบนพื้นไม่เหลือน้ำแม้แต่หยดเดียว ยังคงแห้งสนิท

……………………………………………………