ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 241

ตอนที่ 241 คุณไม่สนใจญาติของคุณเหรอ

สามคน?

โจวเจ๋อหันขวับไปมองเด็กผู้หญิงที่ยืนกลัวอยู่ข้างหลังตัวเอง เด็กผู้หญิงตกใจสายตาของโจวเจ๋อ เดินถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างไม่รู้ตัว แล้วมองไปที่คุณปู่ของตัวเองด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

พวกชาวบ้านกับสวี่ชิงหล่างเคยพูดว่า ตาชุยไม่มีลูกชายและลูกสาว เป็นคนบ้า อย่างนั้นเขาจะมีหลานสาวได้อย่างไร และเด็กผู้หญิงคนนี้ก็พูดกับเขาคนเดียวมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นตอนที่อยู่ตรงสระน้ำก่อนหน้านั้นหรือว่าตอนที่อยู่ในบ้าน เธอไม่ได้พูดสื่อสารใดๆ กับใครอีกเลย

ก่อนหน้านี้โจวเจ๋อไม่ได้สังเกตจุดนี้ ตอนนี้เมื่อลองย้อนนึกดู ดูเหมือนว่าจะเจออะไรไม่ชอบมาพากล

“นี่ เป็นอะไรไป” สวี่ชิงหล่างหม่ำข้าวแต่ปากก็ถามไปด้วย

โจวเจ๋อมองตาชุย เขาต้องการคำอธิบาย ตาชุยก็ทำมึนหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกิน ไม่คิดที่จะสนใจโจวเจ๋อเลย ขณะเดียวกันยังบ่นสวี่ชิงหล่างว่าทำไมไม่ซื้อเหล้ามาให้ตัวเองบ้าง

“ผมต้องการคำอธิบาย” โจวเจ๋อพูด

“หืม” สวี่ชิงหล่างมองโจวเจ๋ออย่างสงสัย

“เนื้อหัวหมูน้อยไปหน่อย สงสัยเจ้าของร้านเนื้อหัวหมูจะไม่รู้จักนาย ไม่อย่างนั้นคงไม่เอาเปรียบนายแบบนี้หรอก” ตาชุยพูดพลางถอนหายใจ “บนโลกนี้ การเป็นคนดีอย่างเดียวดูเหมือนจะรวยไม่ได้เลย”

ตาชุยยังคงมองโจวเจ๋อเป็นอากาศ สวี่ชิงหล่างวางตะเกียบลงช้าๆ เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ และที่สำคัญคือ เขารู้จักเพื่อนคนนี้ของตัวเองเป็นอย่างดี อย่ามองว่าปกติแล้วเขาชอบนอนอาบแดดบนโซฟาเฉยๆ แต่เนื้อแท้แล้วเป็นคนที่ชอบบงการมากกว่าใคร

และอาจจะเป็นเพราะว่าชาติที่แล้วเขาเป็นหัวหน้าในโรงพยาบาล ชอบกุมอำนาจอยู่ในมือทุกอย่าง และในร้านหนังสือ ตัวสวี่ชิงหล่างเองไม่ใช่คนที่ชอบคาดหวังอะไร ต่อจากนี้ก็มาดูกันต่อว่าคนพวกนี้เป็นอย่างไร

นักพรตเฒ่า อิงอิง เดดพูล ถ้าหากอยู่ในยุคโบราณ ก็คือข้ารับใช้ของขุนนางใหญ่ สาวใช้ แล้วก็องค์รักษ์ สวี่ชิงหล่างรู้สึกดีที่ไม่มองตัวเองเป็น ‘แม่ครัว’

ตาชุยกินข้าวเสียงดังจ๊อบแจ๊บ กินมูมมามปากมันแผล็บ จากนั้นมีมือข้างหนึ่งโผล่มาด้านหลังศีรษะของเขา

‘พลั่ก!’

“โอ๊ยๆๆๆๆๆ…”

ใบหน้าของตาชุยถูกกดลงไปในกองกับข้าว ไม่ว่าชายชราจะดิ้นรนต่อต้านอย่างไรก็ไร้ประโยชน์

“คิดว่ามีเนตรหยินหยาง คิดว่าตัวเองอายุมากกว่า ก็ไม่เห็นหัวคนอื่นใช่ไหม”

‘ปั้ง!’ โจวเจ๋อเตะขาโต๊ะเล็กหักไปข้างหนึ่ง ตาชุยล้มฟุบไปกองกับพื้นทั้งตัว ชายชรากำลังจะร้องเรียกอะไร แต่หน้าก็ล้มคะมำไปแล้ว

เด็กผู้หญิงร้องไห้พลางวิ่งเข้ามาอยากจะผลักโจวเจ๋อเพื่อช่วยคุณปู่ของตัวเองออกมา แต่มือซ้ายของโจวเจ๋อมีเล็บยาวงอกออกมา ควันสีดำเป็นสายรัดพันเด็กผู้หญิงเอาไว้ เด็กผู้หญิงถูกมัดอยู่กับที่ไม่สามารถขยับได้

แต่ด้วยเพราะเหตุนี้จึงทำให้สวี่ชิงหล่างมองเห็นเงาของเด็กผู้หญิงในที่สุด

“ทะ…ที่…ที่นี่มีเด็กด้วยเหรอ!”

โจวเจ๋อถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตาชุยลุกคลานขึ้นมาจากพื้นทันที ยื่นมือเช็ดคราบมันและกับข้าวที่อยู่บนใบหน้าออก ก่อนจะ ‘ร้องตะโกนสู้ตาย’ วิ่งพุ่งเข้ามาสู้กับโจวเจ๋ออย่างเต็มที่

คราวนี้เถ้าแก่โจวได้เตรียมตัวป้องกันไว้แล้ว เขาวาดแขนแล้วแทงศอกไปที่หน้าอกของตาชุยอย่างแรง และตาชุยก็อายุมากแล้ว ถึงแม้เถ้าแก่โจวจะเป็นเหมือนปลาเค็มว่างงาน แต่อย่างน้อยก็ยังหนุ่มยังแน่น ตาชุยจึงล้มกลิ้งลงไปบนพื้นอีกครั้ง

เด็กผู้หญิงถูกมัดอยู่กับที่ร้องไห้กระซิกด้วยความร้อนใจ

“ถ้าคุณไม่บอกผม ผมก็จะชำแหละออกมาดูเอง ว่าเป็นอะไรกันแน่ ที่ทำให้ผมแยกไม่ออกว่าเธอไม่ใช่คน!” โจวเจ๋อเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เล็บงอกยาวออกมาอย่างช้าๆ การมีตัวตนอยู่ของเด็กผู้หญิง ไม่ได้ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกแปลกใจเลยสักนิด นี่คือความผิดปกติที่ใหญ่หลวง เพราะว่าสวี่ชิงหล่างรวมทั้งพวกชาวบ้านต่างไม่มีใครมองเห็นเธอ

เธอเป็นภาพลวงตา แต่ก็เหมือนจริงมาก เล็บเข้าใกล้ผิวหนังของเด็กผู้หญิงอย่างช้าๆ ถ้าหากคุณแกะหัวใจของฉันออกทีละชั้น คุณจะพบกับความน่าประหลาดใจ…

ตอนนี้โจวเจ๋ออยากจะเปิดออกมาดูจริงๆ ว่าเด็กผู้หญิงมีโครงสร้างเป็นอะไรกันแน่

“อย่าแตะต้องเธอ ฉันพูด ฉันพูดแล้ว เธอเป็นเด็กจากซากศพที่ฉันเก็บกลับมาจากหลุมฝังศพของบรรพบุรุษ” ตาชุยเหมือนจะเลิกดิ้นรนขัดขืนเตรียมเปิดเผยความจริงอย่างจริงใจ

ชายชราผู้นี้มีนิสัยดื้อรั้นเหมือนที่คนในช่วงวัยนี้มักจะเป็นกัน แต่ดูจากทัศนคติของชาวบ้านที่มีต่อเขาแล้ว เขามีความบกพร่องใหญ่หลวงในด้านการจัดการกับผู้คน เขาแค่โง่และโง่จริงๆ ที่กล้าทำโอหังต่อหน้ายมทูตคนหนึ่ง

“เด็กจากซากศพ คืออะไร” สวี่ชิงหล่างถาม เขาไม่ได้ถามตาชุย แต่ถามโจวเจ๋อ

“นายเห็นไหมว่าฉันทำอะไร” โจวเจ๋อย้อนถาม

“คุณไม่รู้เหรอ”