ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 242

ตอนที่ 242 รูปภาพ

ยามดึก ประตูบ้านดินขนาดเล็กถูกปิดบังไว้ครึ่งหนึ่ง เด็กผู้หญิงถูกโจวเจ๋อจัดเธอให้นั่งอยู่บนธรณีประตู ส่วนตาชุยถูกสวี่ชิงหล่างจับมัดด้วยเชือก เอาผ้าอุดปาก แล้วให้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กในห้องรับแขก

เหมือนกับที่ตาชุยพูดจริงๆ นั่นแหละ เขายอมให้คนทั้งหมู่บ้านถูกผีดิบฆ่าตาย แต่จะไม่ยอมให้ ‘หลานสาว’ ไปจากตัวเอง นี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์ การเลือกแบบนี้ การพูดแบบนี้ไม่ผิดแปลกอะไร เป็นเรื่องปกติมาก และด้วยเหตุนี้ สวี่ชิงหล่างเพื่อปกป้องหมู่บ้านที่ตัวเองเกิด เขาปล่อยให้เด็กผู้หญิงเป็นเหยื่อล่ออยู่นอกประตู ก็เป็นธรรมดาและไม่ผิดอะไรเช่นกัน

โจวเจ๋อตั้งใจว่าหลังจากจบเรื่องแล้ว จะส่งเด็กผู้หญิงไปลงนรกเพื่อให้เธอไปเกิดใหม่ ถูกแล้ว ไม่ว่าอย่างไรการเกิด แก่ เจ็บ ตายล้วนเป็นกฎธรรมชาติ เด็กผู้หญิงตายไปแล้ว เช่นนั้นจึงควรลงนรกเพื่อให้ได้โอกาสกลับชาติมาเกิดอีกครั้งถึงจะถูกต้อง หากยังอยู่ในโลกมนุษย์ไม่ช้าก็เร็วจะเป็นปัญหา

ในเมื่อตาชุยไม่สนใจความเป็นความตายของคนทั้งหมู่บ้าน อย่างนั้นโจวเจ๋อกับสวี่ชิงหล่างจะสนใจความคิดเห็นของเขาทำไม และที่สำคัญที่สุดคือ นิสัยของชายชราคนนี้ทำให้คนไม่ชอบจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรเถ้าแก่โจวก็ไม่คิดบุ่มบ่ามอยากช่วยเหลือเขาสักนิด ทุกคนแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ก็พอ ไม่จำเป็นต้องนึกถึงน้ำใจที่ไปมาหาสู่กัน เสียแรงเปล่าๆ

โจวเจ๋อกับสวี่ชิงหล่างยืนอยู่หลังประตู กำลังพิงกรอบประตูอยู่

“จะมาไหม”

“ต้องดูว่าตาแก่ปิดบังอะไรอีกหรือเปล่า” โจวเจ๋อกวาดตามองตาชุยที่ถูกมัดเป็น ‘ลูกบ๊ะจ่าง’

“เขายังมีอะไรปิดบังอีก”

“คนที่มีเนตรหยินหยางแต่กำเนิด มีอายุถึงตอนนี้ ทั้งชีวิตของเขาจะอยู่อย่างเงียบสงบได้อย่างนั้นเหรอ”

“นั่นสินะ”

เมื่อรอถึงตอนเที่ยงคืน สวี่ชิงหล่างเริ่มเหนื่อยแล้วจึงนั่งพิงกำแพงบนพื้นโดยตรง โจวเจ๋อยังพอไหว สูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า เขาไม่ต้องอาศัยกาแฟหรือสิ่งของอะไรเพื่อยับยั้งความง่วง อย่างไรก็ตามเมื่อไม่มีตู้เย็นหรือไป๋อิงอิงเขานอนไม่หลับอยู่แล้ว แต่รอแบบนี้ก็น่าเบื่อมาก

ตาชุยคงเหนื่อยมากตอนนี้นอนหลับไปแล้ว ส่วนเด็กผู้หญิงยังคงนั่งบนธรณีประตูอย่างเชื่อฟังต่อไป มองซ้ายแลขวาไม่หยุด แล้วหันมามองคุณปู่ของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง

การทำใจแข็งใช้เด็กผู้หญิงเป็นเหยื่อล่อเช่นนี้ ในใจของโจวเจ๋อก็รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ถ้าไม่ยอมใช้เด็กก็จะจับหมาป่าไม่ได้ นอกจากนี้เด็กผู้หญิงก็เป็นเด็กที่เกิดจากซากศพ ไม่จำเป็นต้องมองเธอเป็นเด็กจริงๆ

‘แกรก…แกรก…’ มีเสียงเกิดขึ้นในแปลงผักที่อยู่ไกลๆ

โจวเจ๋อลุกขึ้นทันที สวี่ชิงหล่างที่เดิมทีสัปหงกอยู่ก็ลุกขึ้นทันทีเช่นกัน เด็กผู้หญิงใช้สองมือกอดไหล่ของตัวเอง เธอรู้สึกหนาวและรู้สึกหวาดกลัวในขณะเดียวกัน

‘แกรก…แกรก…’ เสียงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

โจวเจ๋อมองข้างนอกผ่านช่องประตู เขาได้ยินแต่เสียง แต่มองไม่เห็นเงาร่างกระโดดออกมา จากนั้นรออีกประมาณสิบนาที เสียงนั้นยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แต่มันซ่อนอยู่ในความมืด ไม่ยอมโผล่หน้าออกมาสักที

“ผีดิบก็ฉลาดเหมือนกันเหรอ” สวี่ชิงหล่างพูดด้วยความตกใจ

“…” โจวเจ๋อ

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาทะเลาะกัน ผีดิบตัวนั้นอาจจะสังเกตเห็นความผิดปกติ ดังนั้นจึงไม่กล้าเข้าใกล้ เด็กผู้หญิงหันมา เธอรู้สึกกลัวมากขึ้น เธออยากตะโกนเรียกคุณปู่ แต่กลับถูกโจวเจ๋อที่ยืนอยู่ข้างหลังทำมือ ‘จุ๊ๆ’ กับเธอ เด็กผู้หญิงจึงพยายามอดทน แต่เบ้าตากลับแดงก่ำ

ตอนนี้โจวเจ๋อยื่นฝ่ามือออกมา ควันสีดำแต่ละชั้นเริ่มหมุนวนอยู่บนเล็บที่งอกยาวของเขา โจวเจ๋อคุกเข่าลงแล้วใช้เล็บจิ้มลงไปบนพื้น ควันสีดำเริ่มฟุ้งกระจายออกไปเพื่อบอกทิศทาง!

“อยู่ตรงนั้น!” วินาทีต่อมา โจวเจ๋อวิ่งพุ่งออกจากธรณีประตู ในเมื่อเจ้าสิ่งนั้นไม่ยอมเข้ามา อย่างนั้นตัวเขาก็จะเข้าโจมตีเอง การรับมือกับผีดับตัวหนึ่ง เถ้าแก่โจวไม่รู้สึกกลัวอะไร เหมือนกับตอนที่เจอไป๋อิงอิงในตอนแรก มาดของไป๋อิงอิงเหมือนกับจักพรรดินีอู่เจ๋อเทียน แต่สุดท้ายก็ต้องร้องไห้เพราะถูกเขาจัดการไม่ใช่เหรอ

ด้านหน้าเป็นแปลงผัก มีรั้วกั้นง่ายๆ ตอนที่โจวเจ๋อพุ่งเข้าไป มีเงาร่างหนึ่ง ‘กระโดด’ ออกมาก่อน

มันกระโดดจริงๆ อีกฝ่ายใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงขาสั้น ตอนที่กระโดดออกมา ได้ทำรั้วที่อยู่โดยรอบพังหมด

‘พลั่ก!’

ร่างกายของโจวเจ๋อกับอีกฝ่ายปะทะกัน ความแข็งเหมือนเหล็กกล้าดังมาจากอีกฝ่าย และกำลังของอีกฝ่ายก็ไม่แผ่วเลย มาพร้อมกับการตัดสินใจที่เด็ดขาดแน่วแน่จนน่ากลัว ส่วนเล็บของโจวเจ๋อได้จิ้มเข้าไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย หน้าอกที่แข็งแกร่งเมื่ออยู่ตรงหน้าเล็บของโจวเจ๋อก็อ่อนปวกเปียกเช่นกัน

‘ฉึบ!’ เหมือนเล็บทิ่มเข้าไปในลูกแตงโม มีความเหนียว ความกรอบ และความหนืดมาก ร่างกายของอีกฝ่ายสั่นสะท้าน จากนั้นก็เริ่มบิดเบี้ยว ขดตัวอยู่บนพื้นเหมือนปลิงที่โดนสาดด้วยเกลือ