ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 247

ตอนที่ 247 ฉันลืมไป

ซุนเค่อวั่งที่แทบจะหลุดเข้าสู่สภาวะความผิดปกติทางจิตถูกสวี่ชิงหล่างใช้ผ้าอุดปากอีกครั้ง จากนั้นสวี่ชิงหล่างจึงจุดบุหรี่หนึ่งมวน เดินมาที่หน้าประตู ซึ่งโจวเจ๋อยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว

“ยากที่จะจินตนาการมาก เพราะเรื่องแบบนี้ ถึงกับต้องฆ่าแม่ของตัวเอง ศพเดินได้ที่โผล่ออกมาตอนแรกเริ่ม คือคนที่ได้ฉายาว่าลูกชายคนที่สาม ที่ชอบช่วยเหลือคนมาก แต่เขาดันมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้เหมือนกัน ช่วยไอ้คนแซ่ซุน ฆ่าแม่ของเขา ช่างเป็นคนดีของหมู่บ้านนี้จริงๆ”

“มีอะไรที่ยากจะจินตนาการ” โจวเจ๋อเขี่ยบุหรี่ในมือ “เป็นเรื่องปกติมากไม่ใช่เหรอ นายคิดว่ามีแต่ตระกูลคนร่ำรวยที่สนใจชื่อเสียงของตัวเองเท่านั้นเหรอ”

“อะไรนะ”

“ราชวงศ์ในสมัยโบราณ สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อปิดบังข่าวฉาวของตัวเอง ฆ่าคนปิดปากเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย แต่ก็ ไม่อาจพูดว่าพอให้อภัยได้ ทว่าอย่างน้อยพวกเรายังพอเข้าใจ แต่ในความเป็นจริง ครอบครัวที่ยิ่งเล็ก ยิ่งรักหน้าของตัวเองมาก ถึงแม้ในสายตาของคนอื่นมันจะไม่มีหน้าตาเลยก็ตาม และยิ่งเป็นสถานที่กันดารล้าหลังก็ยิ่งให้ความสำคัญกับกฎพวกนี้ ในประเทศจีนจนป่านนี้แล้วยังมีหลายพื้นที่ที่ผู้หญิงไม่สามารถกินข้าวร่วมโต๊ะได้ โดยเฉพาะเวลาที่แขกมาบ้าน ผู้หญิงบ้านไหนที่เป็นเด็กดีรู้จักเอาใจใส่จะถูกมองว่าเป็นเรื่องที่มีหน้ามีตามาก

แม่ของเขาตั้งท้อง สำหรับซุนเค่อวั่งแล้ว ไม่ด้อยไปกว่า ‘สายเลือดโดยตรง’ ของเขาต้องถูกแปดเปื้อน สำหรับคนนอกอย่างนายคงไม่คิดอะไร แต่หากมองในมุมของเขาแล้วอาจจะทำให้เขากลายเป็นตัวตลกในหมู่บ้าน มีผลกระทบต่อความน่าเกรงขามและหน้าตาของเขาในหมู่บ้านแห่งนี้ เพราะทั้งชีวิตนี้ของเขา ตัวใหญ่เท่าหมู่บ้านแห่งนี้เท่านั้น ท้องฟ้าของเขาอยู่เหนือสุดหมู่บ้านแห่งนี้เท่านั้น”

“คุณเข้าใจเหรอ”

“ไม่เข้าใจ แต่ฉันชินแล้ว อย่าลืมสิว่าอิงอิงตายยังไง แค่แอบนัดเจอกับบัณฑิตหนุ่มยากจน หลังจากที่บ้านรู้เรื่องก็จับใส่กรงหมูถ่วงน้ำไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะชื่อเสียงและหน้าตาของครอบครัว นายคิดว่าสองเรื่องนี้แตกต่างกันตรงไหน”

“อย่าเพิ่งพูดปัญหาเรื่องนี้ก่อน ผมมีเรื่องหนึ่งที่สงสัยมาก”

“ว่ามา”

“เมื่อคืนตาชุยคนนั้นใช้หน้าไม้ยิงคุณได้ยังไง ผมจำได้ว่า คุณมีเกราะซามูไรอยู่ที่ตัวไม่ใช่เหรอ”

โจวเจ๋อได้ยินดังนั้นจึงตกตะลึง สีหน้าเปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดเล็กน้อย

“เป็นอะไรเหรอ” สวี่ชิงหล่างซักถาม

“ฉันต้องคิดว่าคืนนี้จะจับผีดิบตัวนั้นได้ยังไง แล้วก็ผีเด็กคนนั้นอีก ถ้าหากถูกหญิงชราจับกิน ปัญหาน่าจะยุ่งยากมากกว่านี้”

“นี่ อย่าเปลี่ยนเรื่อง” สวี่ชิงหล่างกัดไม่ปล่อย

“นายน่ารำคาญชะมัด”

“ตอบคำถามของผมเดี๋ยวนี้ ตัวเองเป็นยมทูตแท้ๆ แต่ดันถูกคนธรรมดาใช้หน้าไม้ของสวนสนุกยิงล้ม คุณอายไม่อาย”

“ฉันก็คาดไม่ถึงว่าหลังจากเขาเขวี้ยงขวานมาแล้วจะหยิบหน้าไม้ออกมาด้วย”

“จากนั้นล่ะ”

“จากนั้น…” โจวเจ๋อยื่นมือแตะหน้าผากของตัวเอง

“ดูเหมือนช่วงนี้จะตากแดดมากเกินไป ใช้ชีวิตแบบปลาเค็มนานเกินไป จนฉันลืมว่าตัวเองยังมีเกราะซามูไรอยู่”

“…” สวี่ชิงหล่าง

“โอเค ไม่ต้องงงกับคำถามนี้แล้ว ถ้านายยังงงต่อไป ฉันจะยิ่งรู้สึกว่าเมื่อคืนตัวเองโง่มาก”

สวี่ชิงหล่างเดินมาอยู่ตรงหน้าโจวเจ๋อ ทันใดนั้นเขาใช้สองมือบีบคอของโจวเจ๋อแล้วถามอย่างแรงว่า “หมายความว่า เมื่อวานถ้าหากคุณไม่โดนยิงด้วยหน้าไม้ พวกเขาอาจจะหนีไม่รอด เรื่องที่ต้อง จัดการในวันนี้ก็จะจบลงแล้ว! ตอนนี้พวกเรายังอยู่ที่นี่ เป็นเพราะยังจับผีดิบกับตาชุยไม่ได้ ยังต้องนั่งทำงานน่าเบื่ออยู่ที่นี่ต่อ สาเหตุหลักเป็นเพราะคุณลืมความสามารถของตัวเอง”

“เอามือออก เหล่าสวี่ เอามือออก” โจวเจ๋อตอนแรกคิดว่าสวี่ชิงหล่างล้อเล่น แต่คิดไม่ถึงว่าแรงของอีกฝ่ายจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ บีบคอของตัวเองจนเกือบจะหายใจไม่ออก เพียงชั่วเวลาครู่เดียว คลื่นสีดำเริ่มลอยกระเพื่อมขึ้นมาจากตัวของโจวเจ๋อ เกราะซามูไรสีดำลึกลับชุดหนึ่งปรากฏขึ้นมาปกป้องคอของเขา โจวเจ๋อรู้สึกสบายคอแล้ว แรงของสวี่ชิงหล่างลดลงมากเพราะเกราะซามูไรชุดนี้

ตอนนี้สวี่ชิงหล่างจึงชักมือกลับมา หาเก้าอี้แล้วนั่งลง สองมือประคองหน้าตัวเองแล้วพูดขอโทษว่า “ขอโทษ ผมเครียดไปหน่อย พอนึกถึงคนตายทั้งบ้านเมื่อคืน ผมจึงเสียใจอยู่บ้าง ซุนเค่อวั่งตายไปก็ไม่เสียดาย แต่เขาไม่ตาย และคนที่ไม่น่าตายที่สุด ก็คือภรรยาและลูกชายของเขา คืนนี้ถ้าหากไม่กำจัดผีดิบตัวนั้น ในหมู่บ้านอาจจะมีคนตายเพิ่มขึ้นอีก ผมไม่คิดว่าตาชุยจะสามารถควบคุมผีดิบตัวนั้นได้ ถึงแม้ผีดิบตัวนั้นจะเคยเป็นชู้รักของเขาเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่”

โจวเจ๋อถอนหายใจยาว เกราะซามูไรบนตัวค่อยๆ ถอยกลับไป

“วางใจได้ คืนนี้จะไม่มีปัญหาอีก ฉันจะกลับไปนอนสักพัก ตอนเย็นค่อยเรียกฉันอีกที แล้วก็เหล่าสวี่ช่วงนี้นายแอบไปเข้าฟิตเนสมาเหรอ แรงเยอะขึ้นมาก” พูดจบ โจวเจ๋อจึงหมุนตัวเดินไปที่ห้องนอน