ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 246

ตอนที่ 246 สาเหตุ…ที่แท้จริง!

เขาสามารถรับรู้ความรู้สึกภายนอกได้อย่างสะลึมสะลือ แต่ศีรษะของเขายังหนักอึ้งมาก ทั้งๆ ที่รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองน่าจะนอนสลบไป แต่ทำไม่สำเร็จ ความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นแบบนี้ทรมานที่สุด

เมื่อก่อนโจวเจ๋อเคยฟังถังซือพูดว่า ตอนแรกเธออยากจะนอนหลับจึงลองทุกวิถีทาง พวกยานอนหลับ ยาชาพวกนี้เป็นของเด็กๆ เว้นเสียแต่ว่าทำตัวเองสะบักสะบอมจนร่างกายทนไม่ไหว ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีผลต่อการนอนหลับเลยสักนิด

คนที่คลานออกมาจากนรก ก็เหมือนปลาที่ออกจากน้ำ เมื่อขาดสภาพแวดล้อมของนรกจึงไม่สามารถปรับตัวได้

สมองของเขาแทบระเบิด เหมือนกับคนที่ฝันร้ายวนเวียนอย่างต่อเนื่อง ย้อนกลับไปกลับมาจากความฝันนี้ไปสู่อีกความฝันหนึ่งไม่หยุด คุณฝันถึงอะไรกันแน่ ไม่แน่ใจและอาจจะลืมแล้ว กระทั่งจำไม่ได้เลยสักนิด มีเพียงอย่างเดียวที่จำได้คือตัวเองเจ็บปวดและทรมานมาก

ดูเหมือนฤทธิ์ยาจะเริ่มคลายแล้ว โจวเจ๋อค่อยๆ ลืมตา เหนื่อยล้า เหนื่อยล้าอย่างยวดยิ่ง จากนั้นคือความปวดเมื่อยตามร่างกาย

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงของสวี่ชิงหล่างดังมาจากข้างๆ

โจวเจ๋อหันหน้าไป มองเห็นสวี่ชิงหล่างกำลังบิดผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนแล้วเอามาเช็ดใบหน้าให้ตัวเอง บาดแผลตรงหน้าอกของตัวเองถูกพันแผลแล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่อะไร ที่สำคัญที่สุดคือใครจะไปรู้ว่าตาชุยได้ทายาชาไว้บนลูกศร

สวี่ชิงหล่างมีแผลตามตัวที่ถูกทำแผลแล้วเช่นกัน โดยเฉพาะลำคอของเขา ที่พันด้วยผ้าหนาเป็นชั้นๆ

โจวเจ๋อสงสัยเล็กน้อยจึงถามว่า “ตัวนายเป็นอะไร”

“ศพที่ถูกคุณฆ่าเมื่อวานหลังจากคุณเดินออกไปแล้วกลับเด้งขึ้นมาอีก โชคดีที่โดนผมจัดการไปแล้ว”

“นายไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไร”

โจวเจ๋อพยักหน้า ลุกนั่งบนเตียง เขาเพิ่งพบว่าพวกเขาทั้งสองคนยังอยู่ในบ้านดินของตาชุย “ตาชุยกับผีดิบที่ฆ่าคนตัวนั้นเป็นพวกเดียวกัน” โจวเจ๋อกล่าว

“อืม” สวี่ชิงหล่างไม่ได้ตกใจอะไรมาก อันที่จริงหลังจากที่ตาชุยใช้ให้ศพเดินได้โผล่ออกมาแล้วดอดหนีไปนั้น แนวคิดพวกนี้ก็ชัดเจนมากแล้ว

“คุณเป็นยังไงบ้าง”

“ปวดหัวนิดหน่อย” ขณะที่พูด โจวเจ๋อลงจากเตียงแล้วใช้ฝ่ามือแตะหน้าผากของตัวเองเบาๆ ตอนนี้เขารู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย

“ฮือๆๆ…” เสียงสะอึกสะอื้นดังเข้ามา นั่นคือผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ้านคนนั้น

“เขา…” โจวเจ๋อชี้ไปที่ผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ้านแล้วถาม

“อ้อ ตอนที่คุณนั่งอยู่ที่ระเบียง ไอ้หมอนี่อยากจะใช้ขวานฟันคุณ แต่ถูกผมตีสลบก่อน จากนั้นผมจึงจับเขามัดแล้วเอามาด้วย ผมเอาเงินกระดาษไปเผาบางส่วน พวกเราน่าจะไม่เกิดเรื่องยุ่งยากชั่วคราว คนพวกนั้นไม่ว่ายังไงพวกเราก็ไม่ได้เป็นคนฆ่า และศพที่อยู่ในบ้านหลังนั้นผมก็ไม่ได้จัดการ ไม่อยากทำให้แย่ลงกว่าเดิม อีกอย่างก็จัดการไม่ง่ายเลย”

โจวเจ๋อได้ยินดังนั้น จึงลุกขึ้นเดินไปอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ้าน พูดจริงๆ นะ ผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ้านคนนี้ก็น่าเห็นใจอยู่เหมือนกัน สิ่งที่เขาเจอทั้งหมดล้วนน่าเห็นใจ

อย่างแรกเขามีแม่ที่ตายไปแล้วก็ยังรักเขา หลังจากกลายเป็นผีดิบยังกลับมาพูดคุยกับเขา ภรรยาและลูกชายของเขาก็เพิ่งจะจากไป เพื่อนทั้งสองคนของเขาก็เพิ่งจะจากไปเหมือนกัน และ ‘น้องสาม’ คนที่เขาพูดถึง ก็น่าจะเป็นศพเดินได้เมื่อคืน ยังมีอีกอย่างคือ เมื่อวานเขาเสียเงินพนันก้อนโต แต่ไม่รู้ทำไม โจวเจ๋อไม่รู้สึกสงสารเขาเลย โจวเจ๋อยื่นมือหยิบผ้าสกปรกที่อุดปากของเขาออกมา อีกฝ่ายพอปากว่างก็อยากจะร้องว่า ‘ช่วยด้วย’ ผลปรากฏว่าถูกโจวเจ๋อตบหน้าไปหนึ่งที

‘เพียะ!’

“ช่วย…”

‘เพียะ!’

“ช่วย…”

‘เพียะ!’

“…”

‘เพียะ!’

ตอนที่ตบหน้าครั้งสุดท้าย เห็นชัดเจนว่าอีกฝ่ายนิ่งแล้ว ไม่กล้าตะโกนอีก แต่ฝ่ามือของโจวเจ๋อก็ยังตบลงไป อีกฝ่ายรู้สึกน้อยใจมาก ฉันตะโกนคุณตบฉัน ก็สมควรอยู่แล้ว แต่ฉันไม่ได้ตะโกนแล้วกลัวแล้ว ทำไมคุณยังตบหน้าฉันอีก

โจวเจ๋อตกตะลึงเล็กน้อยแล้วพูดขอโทษว่า “ขอโทษด้วย เพิ่งตื่น จึงหงุดหงิดนิดหน่อย อยากตบหน้าคนระบายอารมณ์”

“…” ผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ้าน

จากนั้นเขาจึงหาเก้าอี้ตัวเล็กแล้วนั่งลง สวี่ชิงหล่างถือข้าวและผัดผักเข้ามาจากข้างนอก

“ตาชุยขี้เกียจมากไม่เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่เลย ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้แล้ว ทนๆ กินหน่อยแล้วกัน”

โจวเจ๋อรับถ้วยและตะเกียบเข้ามา จากนั้นพูดอย่างเคอะเขินว่า “ฉันไม่ได้เอาน้ำดอกพลับพลึงแดงมาด้วย”

เนื่องจากเถ้าแก่โจวคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะรุนแรงถึงขั้นนี้ และคิดไม่ถึงว่าจะเสียเวลานานขนาดนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้พกเครื่องปรุงสำหรับกินข้าวมาด้วย

สวี่ชิงหล่างถอนหายใจ ดูเหมือนเขาจะเดาออกก่อนแล้วจึงยื่นมือล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบน้ำบ๊วยออกมาหนึ่งขวดแล้ววางลงบนโต๊ะ

โจวเจ๋อตกตะลึงเล็กน้อยแล้วหัวเราะ “ไม่ได้กินเจ้านี่หลายวันแล้ว คิดถึงอยู่เหมือนกันนะเนี่ย”

โจวเจ๋อกินน้ำบ๊วยหนึ่งคำแล้วอาศัยความเปรี้ยวนี้เริ่มกินข้าวอย่างเร็ว เหมือนนักโทษที่เพิ่งปล่อยออกมาจากคุกและบอกไม่ถูกเหมือนกัน โจวเจ๋อรู้สึกว่าการกินมูมมามแบบนี้เหมือนจะลื่นคอมากกว่า ใช่แล้ว ความเคยชินบางอย่างหากทำจนชินแล้วยากที่จะเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าความเคยชินนี้ในสายตาคนอื่นจะดีหรือไม่ดีก็ตาม

เมื่อกินข้าวแล้ว โจวเจ๋อจึงใช้ตะเกียบเคาะศีรษะของผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ้านคนนั้น ไอ้หมอนี่ถูกมัดอยู่ที่นี่สวี่ชิงหล่างก็ไม่ให้เขากินข้าวหรือดื่มน้ำเลย แต่สติและกำลังของเขายังแข็งแกร่งมาก เจอเหตุการณ์ที่แย่ขนาดนี้แต่ยังรักษาสภาพชีวิตและจิตใจให้แข็งแรงได้ น่านับถือจริงๆ

“คุณชื่ออะไร”

“ซุนเค่อวั่ง”

“แม่ของคุณตายเมื่อไร”

“สี่ปีก่อน”

ผู้ชายที่ชื่อซุนเค่อวั่งคนนี้ ตอนนี้ให้ความร่วมมืออย่างผิดปกติเป็นอย่างมาก ฉากเมื่อคืนอาจจะทำให้หนามบนตัวของเขาแบนราบไปแล้ว หรืออาจจะเป็นตอนที่เขาหยิบขวานขึ้นมาอยากจะฟันโจวเจ๋อ เป็นการแสดงความกล้าหาญครั้งสุดท้าย แต่ถูกสวี่ชิงหล่างมาขัดขวางทันเสียก่อน เรื่องบางเรื่องไม่สามารถเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองได้

“สี่ปีก่อน” โจวเจ๋อย้อนนึกคำตอบนี้ เขาคิดว่าน่าจะเป็นการล้างแค้นในครอบครัว บรรพบุรุษที่กลายเป็นผีดิบแล้วโผล่ขึ้นมาจากใต้ดิน ปฏิกิริยาตอบสนองแรกของพวกมันก็คือตามหาสายเลือดของตัวเองแล้วฆ่าเสีย หญิงชราคนนั้นก็น่าจะเป็นเช่นนี้

“แม่ของคุณถูกฝังอยู่ที่ไหน”

“ที่หลุมฝังศพบรรพบุรุษหน้าปากทางเข้าหมู่บ้าน”

“ฝังดิน”