ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 255

ตอนที่ 255 สว่างจ้าดั่งแสงตะวัน!

เรื่องราวกลายเป็นความเก้อเขินอยู่บ้าง ตอนนี้โจวเจ๋อยอมปล่อยคนแล้ว แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าต้องเปิดมันอย่างไรผลกระทบโดยตรงของการเปิดสมุดหยินหยางมั่วซั่วก็คือตัวเองจะโดนจับเข้าไปด้วย โจวเจ๋อเคยสัมผัสประสบการณ์อันน่าตื่นเต้นนี้ด้วยตัวเองมาแล้วครั้งหนึ่ง จะไม่ยอมให้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองแน่นอน

พนักงานต้อนรับหญิงเอามือกุมหน้าผากอยู่ข้างๆ เธอปวดหัวจริงๆ นอกจากนี้ ด้วยความสามารถในการมองคนของเธอ เธอมองคนออกและสามารถรับรู้ได้ว่า โจวเจ๋อไม่ได้เล่นลูกไม้อะไร ไม่มีวิธีก็คือไม่มีวิธี พูดเป็นร้อยครั้งพันครั้งก็ยังไม่มีทางอื่น

“เอาอย่างนี้ คุณโจว คุณรับปากฉัน วันหลังถ้าหากคุณมีวิธีแล้วก็ปล่อยพวกเขาออกมา คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ”พนักงานต้อนรับหญิงคิดจะปล่อยคนแล้ว ในความเป็นจริงนักพรตเฒ่าได้รับอิสระนานแล้ว ในเรื่องของการจัดการกับคน ปีศาจจิ้งจอกรู้ดีที่สุด

เธอ ‘จับตัว’ นักพรตเฒ่า แต่ไม่ได้จับเพราะความพิศวาส ผู้ชายทั่วไปก็ยากที่จะโกรธ เพราะตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรต่างทำได้อย่างไม่มีช่องโหว่

“ถ้าอย่างนั้นหากเทพเซียนคนอื่นมาหาผม ผมก็ต้องเก็บต่อไปใช่ไหม” เถ้าแก่โจวยังรู้สึกเสียดาย ‘สัตว์โลกน่ารัก’ของตัวเองอยู่เล็กน้อย

“ฉันจะบอกคนในป่าเก่าแก่ ให้พวกเขาอยู่อย่างสงบค่ะ” ขณะที่พูด ปีศาจจิ้งจอกเดินมาตรงหน้าสมุดหยินหยางเธอไม่กล้าไปแตะเจ้าสิ่งนี้ และได้แต่มองโดยเว้นระยะห่างช่วงหนึ่ง มองรูปภาพของงูเล็กกับพังพอนเหลือง ดูเหมือนกำลังทำอารมณ์อยากปลอบใจพวกมันเสียหน่อย แต่พอทำอารมณ์แล้ว เธอกลับหัวเราะพรืดออกมาเสียงดัง และหัวเราะจนหยุดไม่อยู่ โก่งตัวเอามือกุมหน้าท้องที่แบนราบของตัวเอง หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง โจวเจ๋อจึงมองเห็นถุงน่องสีดำที่ส่วนลึกในกระโปรงสั้นโผล่วับๆ แวมๆ

“ฮ่าๆๆ…น่าขำจริงๆ บำเพ็ญเพียรสองร้อยปี สุดท้ายพวกเจ้ากลับไปน่ารักเหมือนเดิมอีกแล้ว”

งูเล็กกับพังพอนเหลืองที่อยู่บนหน้าปกเริ่มโกรธ เปลี่ยนสีหน้าต่างๆ นานา แต่วิธีการแสดงออกเป็นรูปการ์ตูนประเภทนี้ทำให้พวกเขาไม่ว่าจะโกรธแบบไหน สุดท้ายกลับน่ารักน่าเอ็นดูมาก

“พวกเจ้าอยู่ในนั้นอย่างสบายใจสักพักหนึ่ง ถือเสียว่าเปลี่ยนสถานที่ปิดด่านฝึกตน ไม่ว่ายังไงเมื่อก่อนพวกเจ้าก็ปิดด่านฝึกตนเป็นประจำอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวล คุณโจวรับปากข้าแล้วว่าจะไม่รังแกพวกเจ้า รอให้คุณโจวเก่งกว่านี้ แล้วค่อยปล่อยพวกเจ้าออกมา” พนักงานต้อนรับหญิงพูดจบแล้วจึงเช็ดน้ำตา เธอน้ำตาไหลอย่างมีความสุขจริงๆ

โจวเจ๋อหมุนตัวบอกลา พนักงานต้อนรับหญิงยื่นนามบัตรให้โจวเจ๋อหนึ่งใบ เธอจงใจทิ้งรอยจูบไว้บนนั้นด้วย นักพรตเฒ่าเดินตามโจวเจ๋อไปติดๆ ถ้าหากเป็นคลับทั่วไปนักพรตเฒ่าจะรีบใช้บริการอย่างไม่รีรอ แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้อยู่ในรังของปีศาจจิ้งจอก เขามีตับเป็นสิบก็ไม่พอให้พวกเธอเล่น

ไป๋อิงอิงเก็บเงินที่อยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วเดินฉับๆ ตามเถ้าแก่ของตัวเองไป พร้อมกับถือกระเป๋าใบใหญ่ของเธอ แถมยังกำหมัดของตัวเองวาดใส่ปีศาจจิ้งจอกก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดอีกด้วย

หลังจากโจวเจ๋อและคนอื่นๆ กลับไป พนักงานต้อนรับหญิงจึงเก็บรอยยิ้ม นั่งลงบนโซฟา พนักงานผู้หญิงหุ่นดีคนหนึ่งยื่นไวน์แดงให้เธอหนึ่งแก้ว

“แม่คะ เมื่อกี้เด็กสาวคนนั้นอารมณ์ร้ายจริงๆ ก่อนที่พวกน้องสาวของพวกเราจะเปิดสติปัญญา ก็ไม่เคยกำเริบเสิบสานขนาดนี้ใช่ไหม”

‘ซ่า!’ พนักงานต้อนรับหญิงสาดไวน์แดงในมือของเธอใส่ใบหน้าของอีกฝ่ายโดยตรง เหลือบตามองเธอหนึ่งทีแล้วพูดว่า “เธอยังกล้าเรียกอีกฝ่ายว่าเด็กสาวอีกเหรอ อายุของอีกฝ่ายกับอายุแม่ของเธอก็พอๆ กัน เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงพูดแบบนี้”

“ค่ะ ลูกผิดไปแล้ว” พนักงานผู้หญิงคุกเข่ายอมรับผิดทันที

“เหอะ อีกฝ่ายยั้งมือเอาไว้ ไม่อย่างนั้นถ้าบุกเข้ามาฆ่าจริงๆ เธอคิดว่าพวกเธอจะขวางได้เหรอ”

“ค่ะ”

“ฉันเคยพูดแล้ว ฉันพาพวกเธอออกมา เพราะอยากให้พวกเธอบำเพ็ญเพียรมากขึ้น ถ้าหากพวกเธอถลำตัวลงไปนี่ก็คือโชคชะตาของพวกเธอ หนีไม่พ้นคือก็หนีไม่พ้น โลกใหญ่มาก ใหญ่มากจริงๆ ผู้ชาย เหอะๆ อย่ามัวแต่จ้องมองผู้ชายสองสามคนนั้น ไม่ได้เรื่องจริงๆ”

“ขอบคุณแม่ที่สั่งสอนค่ะ”

พนักงานที่อยู่โดยรอบ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายต่างโน้มตัวให้พนักงานต้อนรับหญิงพร้อมกัน

“โอเค ฉันเหนื่อยแล้ว เปิดน้ำให้ฉันหน่อย ฉันอยากแช่น้ำ” พนักงานต้อนรับหญิงบิดขี้เกียจ ขณะเดียวกันเธอได้กระดิกนิ้วอย่างดูหมิ่นอีกครั้ง

“คนแก่ในป่าพวกนั้น บอกฉันว่าเป็นยมทูตตัวเล็กๆ เขามีสมุดหยินหยางอยู่ในมือ เป็นยมทูตตัวเล็กๆ งั้นเหรอ! ทำเอาฉันเกือบจะตกลงไปเหมือนกัน”

พนักงานต้อนรับหญิงรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะสไตล์การทำงานของเธอยากที่จะทำให้คนอื่นจับช่องโหว่ได้ ถ้าหากก่อนหน้านี้เธอเล่นลูกไม้กับนักพรตเฒ่า อย่างเช่น หยดน้ำตาเทียนหรือดูดพลังหยางฉีกเส้นเอ็นของเขาเรื่อยๆ ตัวเธอจะได้มานั่งสบายอยู่ตรงนี้หรือไม่ ยากที่จะพูดได้จริงๆ และข้อสำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือ ผู้ชายที่ชื่อโจวเจ๋อคนนั้น มีความมั่นใจสูงมากตั้งแต่ต้นจนจบ ความมั่นใจแบบนี้ ไม่ได้แสร้งทำออกมา เขามีไพ่ตายจริงๆ จึงสามารถมองข้ามไพ่ตายของเธอได้

“แม่คะ เตรียมน้ำเสร็จแล้วค่ะ”

“โอเค”

“ตาแหลม!”

เงาดำหายเข้าไปท่ามกลางความมืด เสียงขลุ่ยดังขึ้นอีก แต่ครั้งนี้เป็นเสียงขลุ่ยแห่งความตาย เหมือนดักซุ่มโจมตี! นอกจากนี้ขอบเขตของเสียงเริ่มขยายกว้างขึ้น ปกคลุมไปทั่วคลับแห่งนี้

เพียงชั่วเวลาเดียว ลูกค้าผู้ชายที่กำลังรับบริการอยู่พบว่า หมอนวดสาวสวยหุ่นดีลีลาเด็ดที่อยู่ข้างกายตัวเองกลับมีหางขนปุกปุยโผล่ออกมา บางคนที่เมาหรือยังไม่ได้สติจึงพูดแซวว่า พวกคุณบริการดีจริงๆ มีบริการ ‘ใส่หาง’ ด้วย ทว่าตอนที่พวกเขาเห็นใบหน้าของหมอนวดกลายเป็นใบหน้าของสุนัขจิ้งจอก ก็ร้องโวยวายด้วยความตกใจทันที

เพียงชั่วเวลาหนึ่งทั่วทั้งสโมสรเกิดความโกลาหล เสียงกรีดร้องโวยวายของผู้คน เสียงร้องไห้ดังระงมไม่หยุด พวกสุนัขจิ้งจอกที่เผยตัวตนที่แท้จริงออกมาเริ่มงุนงง จากนั้นเริ่มมีเลือดไหลออกมาทางหู ตา จมูก ปาก พนักงานต้อนรับทั้งผู้ชายและหญิงคุกเข่าล้มลงไปกับพื้นบีบคอตัวเองด้วยความทรมาน พวกหมอนวดหญิงก็เช่นกัน

ลูกค้าผู้ชายรีบวิ่งหนีออกมา ระหว่างทางเห็นศพของสุนัขจิ้งจอกหลายตัวตามทางเดิน ทั้งคลับเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นสาบเหมือนเข้ามาอยู่ในรังสุนัขจิ้งจอก

“ไอ้หลานชาย แกกล้าฆ่าลูกหลานของฉัน!”

ภายในห้องวีไอพี พนักงานต้อนรับหญิงไม่สนใจมือทั้งสองข้างที่กลายเป็นสีดำ เธอกระโจนเข้าหาเงาดำทันที

“มารชั่วผิดศีล ต้องกำจัดให้สิ้นซาก!” เสียงตวาดดังท่ามกลางความมืดมิด จากนั้นเงาดำได้กระโจนไปทางพนักงานต้อนรับหญิงโดยตรง ทั้งสองคนเจอกันกลางอากาศ กรงเล็บของพนักงานต้อนรับหญิงทิ่มทะลุหน้าอกของอีกฝ่าย แต่ในเวลาต่อมา เธอกลับพบว่าสิ่งที่ตัวเองทิ่มทะลุเป็นแค่หนังคนเท่านั้น หนังคนเป็นหนังของคนแก่ แต่ที่เห็นก่อนหน้านั้นกลับมีชีวิตชีวาเหมือนคนจริงๆ! และทันใดนั้นหนังคนก็เริ่มหดตัว เป็นเหมือนกรดกำมะถันซึมเข้าไปในแขนของพนักงานต้อนรับหญิงทันควัน

“โอ๊ยๆๆๆ!!!!!!!” พนักงานต้อนรับหญิงร้องเสียงน่าเวทนา ทั้งตัวเธอตกลงไปในน้ำทันที ขลุ่ยหยกตกลงมาจากฟ้ากระแทกลงไปโดยตรง!

‘ปึ้ง!’ คาดว่าน่าจะกระแทกจนพื้นแตกร้าว น้ำที่อยู่ในสระเริ่มแทรกซึมลงไปด้านล่าง

เงาดำเดินออกมาอีกครั้ง เขาเดินไปถึงสระน้ำที่ระดับน้ำลดต่ำลงจนเกือบจะเห็นก้นสระ แล้วจึงเห็นขลุ่ยหยกของตัวเองเสียบอยู่ตรงนั้น เพียงแต่สิ่งที่โดนทับอยู่ด้านล่างไม่ใช่สุนัขจิ้งจอกทั้งตัว แต่เป็นหางยาวสีขาวอันหนึ่งของสุนัขจิ้งจอก

“โถๆๆ…จิ้งจอกตัดหาง…สุดท้ายก็ปล่อยให้แก…หนีไปจนได้” เงาดำดึงขลุ่ยหยกออกมา เขายื่นมือลูบตัวขลุ่ยหยกเบาๆ แล้วพูดอย่างทอดถอนใจ “ออกจากเมืองทงเฉิงไปแค่สิบปี…ทำไมที่นี่ถึงกลายเป็น…สังคมที่เลวทรามป่าเถื่อนไปได้”

…………………………………………………………………………