ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 255

ตอนที่ 255 สว่างจ้าดั่งแสงตะวัน!

เรื่องราวกลายเป็นความเก้อเขินอยู่บ้าง ตอนนี้โจวเจ๋อยอมปล่อยคนแล้ว แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าต้องเปิดมันอย่างไรผลกระทบโดยตรงของการเปิดสมุดหยินหยางมั่วซั่วก็คือตัวเองจะโดนจับเข้าไปด้วย โจวเจ๋อเคยสัมผัสประสบการณ์อันน่าตื่นเต้นนี้ด้วยตัวเองมาแล้วครั้งหนึ่ง จะไม่ยอมให้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองแน่นอน

พนักงานต้อนรับหญิงเอามือกุมหน้าผากอยู่ข้างๆ เธอปวดหัวจริงๆ นอกจากนี้ ด้วยความสามารถในการมองคนของเธอ เธอมองคนออกและสามารถรับรู้ได้ว่า โจวเจ๋อไม่ได้เล่นลูกไม้อะไร ไม่มีวิธีก็คือไม่มีวิธี พูดเป็นร้อยครั้งพันครั้งก็ยังไม่มีทางอื่น

“เอาอย่างนี้ คุณโจว คุณรับปากฉัน วันหลังถ้าหากคุณมีวิธีแล้วก็ปล่อยพวกเขาออกมา คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ”พนักงานต้อนรับหญิงคิดจะปล่อยคนแล้ว ในความเป็นจริงนักพรตเฒ่าได้รับอิสระนานแล้ว ในเรื่องของการจัดการกับคน ปีศาจจิ้งจอกรู้ดีที่สุด

เธอ ‘จับตัว’ นักพรตเฒ่า แต่ไม่ได้จับเพราะความพิศวาส ผู้ชายทั่วไปก็ยากที่จะโกรธ เพราะตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรต่างทำได้อย่างไม่มีช่องโหว่

“ถ้าอย่างนั้นหากเทพเซียนคนอื่นมาหาผม ผมก็ต้องเก็บต่อไปใช่ไหม” เถ้าแก่โจวยังรู้สึกเสียดาย ‘สัตว์โลกน่ารัก’ของตัวเองอยู่เล็กน้อย

“ฉันจะบอกคนในป่าเก่าแก่ ให้พวกเขาอยู่อย่างสงบค่ะ” ขณะที่พูด ปีศาจจิ้งจอกเดินมาตรงหน้าสมุดหยินหยางเธอไม่กล้าไปแตะเจ้าสิ่งนี้ และได้แต่มองโดยเว้นระยะห่างช่วงหนึ่ง มองรูปภาพของงูเล็กกับพังพอนเหลือง ดูเหมือนกำลังทำอารมณ์อยากปลอบใจพวกมันเสียหน่อย แต่พอทำอารมณ์แล้ว เธอกลับหัวเราะพรืดออกมาเสียงดัง และหัวเราะจนหยุดไม่อยู่ โก่งตัวเอามือกุมหน้าท้องที่แบนราบของตัวเอง หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง โจวเจ๋อจึงมองเห็นถุงน่องสีดำที่ส่วนลึกในกระโปรงสั้นโผล่วับๆ แวมๆ

“ฮ่าๆๆ…น่าขำจริงๆ บำเพ็ญเพียรสองร้อยปี สุดท้ายพวกเจ้ากลับไปน่ารักเหมือนเดิมอีกแล้ว”

งูเล็กกับพังพอนเหลืองที่อยู่บนหน้าปกเริ่มโกรธ เปลี่ยนสีหน้าต่างๆ นานา แต่วิธีการแสดงออกเป็นรูปการ์ตูนประเภทนี้ทำให้พวกเขาไม่ว่าจะโกรธแบบไหน สุดท้ายกลับน่ารักน่าเอ็นดูมาก

“พวกเจ้าอยู่ในนั้นอย่างสบายใจสักพักหนึ่ง ถือเสียว่าเปลี่ยนสถานที่ปิดด่านฝึกตน ไม่ว่ายังไงเมื่อก่อนพวกเจ้าก็ปิดด่านฝึกตนเป็นประจำอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวล คุณโจวรับปากข้าแล้วว่าจะไม่รังแกพวกเจ้า รอให้คุณโจวเก่งกว่านี้ แล้วค่อยปล่อยพวกเจ้าออกมา” พนักงานต้อนรับหญิงพูดจบแล้วจึงเช็ดน้ำตา เธอน้ำตาไหลอย่างมีความสุขจริงๆ

โจวเจ๋อหมุนตัวบอกลา พนักงานต้อนรับหญิงยื่นนามบัตรให้โจวเจ๋อหนึ่งใบ เธอจงใจทิ้งรอยจูบไว้บนนั้นด้วย นักพรตเฒ่าเดินตามโจวเจ๋อไปติดๆ ถ้าหากเป็นคลับทั่วไปนักพรตเฒ่าจะรีบใช้บริการอย่างไม่รีรอ แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้อยู่ในรังของปีศาจจิ้งจอก เขามีตับเป็นสิบก็ไม่พอให้พวกเธอเล่น

ไป๋อิงอิงเก็บเงินที่อยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วเดินฉับๆ ตามเถ้าแก่ของตัวเองไป พร้อมกับถือกระเป๋าใบใหญ่ของเธอ แถมยังกำหมัดของตัวเองวาดใส่ปีศาจจิ้งจอกก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดอีกด้วย

หลังจากโจวเจ๋อและคนอื่นๆ กลับไป พนักงานต้อนรับหญิงจึงเก็บรอยยิ้ม นั่งลงบนโซฟา พนักงานผู้หญิงหุ่นดีคนหนึ่งยื่นไวน์แดงให้เธอหนึ่งแก้ว

“แม่คะ เมื่อกี้เด็กสาวคนนั้นอารมณ์ร้ายจริงๆ ก่อนที่พวกน้องสาวของพวกเราจะเปิดสติปัญญา ก็ไม่เคยกำเริบเสิบสานขนาดนี้ใช่ไหม”

‘ซ่า!’ พนักงานต้อนรับหญิงสาดไวน์แดงในมือของเธอใส่ใบหน้าของอีกฝ่ายโดยตรง เหลือบตามองเธอหนึ่งทีแล้วพูดว่า “เธอยังกล้าเรียกอีกฝ่ายว่าเด็กสาวอีกเหรอ อายุของอีกฝ่ายกับอายุแม่ของเธอก็พอๆ กัน เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงพูดแบบนี้”

“ค่ะ ลูกผิดไปแล้ว” พนักงานผู้หญิงคุกเข่ายอมรับผิดทันที

“เหอะ อีกฝ่ายยั้งมือเอาไว้ ไม่อย่างนั้นถ้าบุกเข้ามาฆ่าจริงๆ เธอคิดว่าพวกเธอจะขวางได้เหรอ”

“ค่ะ”

“ฉันเคยพูดแล้ว ฉันพาพวกเธอออกมา เพราะอยากให้พวกเธอบำเพ็ญเพียรมากขึ้น ถ้าหากพวกเธอถลำตัวลงไปนี่ก็คือโชคชะตาของพวกเธอ หนีไม่พ้นคือก็หนีไม่พ้น โลกใหญ่มาก ใหญ่มากจริงๆ ผู้ชาย เหอะๆ อย่ามัวแต่จ้องมองผู้ชายสองสามคนนั้น ไม่ได้เรื่องจริงๆ”

“ขอบคุณแม่ที่สั่งสอนค่ะ”

พนักงานที่อยู่โดยรอบ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายต่างโน้มตัวให้พนักงานต้อนรับหญิงพร้อมกัน

“โอเค ฉันเหนื่อยแล้ว เปิดน้ำให้ฉันหน่อย ฉันอยากแช่น้ำ” พนักงานต้อนรับหญิงบิดขี้เกียจ ขณะเดียวกันเธอได้กระดิกนิ้วอย่างดูหมิ่นอีกครั้ง

“คนแก่ในป่าพวกนั้น บอกฉันว่าเป็นยมทูตตัวเล็กๆ เขามีสมุดหยินหยางอยู่ในมือ เป็นยมทูตตัวเล็กๆ งั้นเหรอ! ทำเอาฉันเกือบจะตกลงไปเหมือนกัน”

พนักงานต้อนรับหญิงรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะสไตล์การทำงานของเธอยากที่จะทำให้คนอื่นจับช่องโหว่ได้ ถ้าหากก่อนหน้านี้เธอเล่นลูกไม้กับนักพรตเฒ่า อย่างเช่น หยดน้ำตาเทียนหรือดูดพลังหยางฉีกเส้นเอ็นของเขาเรื่อยๆ ตัวเธอจะได้มานั่งสบายอยู่ตรงนี้หรือไม่ ยากที่จะพูดได้จริงๆ และข้อสำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือ ผู้ชายที่ชื่อโจวเจ๋อคนนั้น มีความมั่นใจสูงมากตั้งแต่ต้นจนจบ ความมั่นใจแบบนี้ ไม่ได้แสร้งทำออกมา เขามีไพ่ตายจริงๆ จึงสามารถมองข้ามไพ่ตายของเธอได้

“แม่คะ เตรียมน้ำเสร็จแล้วค่ะ”

“โอเค”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล