ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 272

ตอนที่ 272 อิงซื้อขายอสังหาริมทรัพย์!

โจวเจ๋อให้ไป๋อิงอิงขี่หลังกลับมา ไป๋อิงอิงใช้มือข้างหนึ่งคล้องคอของโจวเจ๋อ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งถือไอศกรีมเลียแผล็บๆ โจวเจ๋อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาวกับกลิ่นหอมหวานของไอศกรีมเช่นกัน

“เถ้าแก่ ท่านเหนื่อยไหมเจ้าคะ”

“ไม่นะ”

“อิงอิงหนักไหมเจ้าคะ”

“ไม่นะ”

“อย่างนั้นเถ้าแก่ทำไมถึงอุ้มอิงอิงขึ้นมาข้างบนแล้วร่วงไปข้างล่างอยู่เรื่อย”

“ไม่นะ”

“ใช่เจ้าค่ะ”

“อิงอิง”

“หา เถ้าแก่”

“ทำไมคุณถึงไม่ใส่เสื้อชั้นใน”

“เถ้าแก่ เมื่อก่อนอิงอิงในเสื้อชั้นในตลอด”

“แล้วทำไมวันนี้คุณถึงใส่ตู้โตว” (เสื้อชั้นในของผู้หญิงสมัยโบราณ)

“วันนี้เถ้าแก่ใส่เสื้อผ้าให้อิงอิงนะเจ้าคะ”

“อ้อ ผมผิดเอง ผมคิดว่าคุณเป็นคนสมัยราชวงศ์ชิง เคยชินกับการใส่แบบนี้”

“เถ้าแก่ชอบตู้โตวเหรอเจ้าคะ”

“ชอบหมดเลย”

พวกเขากำลังพูดถึงข่าวน่าสนใจของ ‘ปารีสแฟชั่นวีกครั้งล่าสุด’ ไปเรื่อยเปื่อย โจวเจ๋อพาไป๋อิงอิงขี่หลังเดินมาถึงหน้าประตูร้านหนังสือ ในร้านหนังสือกำลังเปิดเพลงอยู่ “มาทำงานในกว่างตงขาดการติดต่อ” ไป๋อิงอิงฮัมเพลงไปด้วย จากนั้นถามว่า “เถ้าแก่ นี่คือเพลงอะไร สะเทือนอารมณ์จัง”

“คนทำงานในกว่างตงสิบปี ชื่อเพลง ‘เรื่องเล่าความรักในกว่างตง’ ร้องเป็นภาษากวางตุ้ง”

“อ้อ แบบนี้นี่เอง”

ประตูร้านหนังสือถูกผลักออก โจวเจ๋อพบว่ามีคนแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่ในร้าน เขาใส่ชุดสีขาว สวมรองเท้าผ้าพันชั้น มือถือพู่กันจีน กำลังตวัดพู่กันอยู่บนกระดาษสีขาวที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์

นักพรตเฒ่านั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็น ทุกครั้งที่อีกฝ่ายตวัดพู่กัน เขาร้องว่า “ดี!” พลางปรบมืออยู่ข้างๆ

โจวเจ๋อวางอิงอิงลงบนโซฟาแล้วเดินเข้ามาดู

“เถ้าแก่ กลับมาแล้วเหรอ ลูกค้าคนนี้เป็นนักเขียนอักษรพู่กันจีนรุ่นใหญ่ ลืมพกเงินมาดื่มน้ำชาที่ร้านของพวกเราแต่เขามีพู่กัน กระดาษกับหมึกจีน ข้าจึงสั่งให้เขาเขียนตัวอักษรทิ้งไว้เพื่อเป็นค่าน้ำชา”

โจวเจ๋อพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร น้ำชาหนึ่งถ้วยราคาไม่เท่าไร เขาเขียนตัวอักษรจีนให้ถือว่าพอให้อภัยได้

“ฮู่ว!” เขียนเสร็จแล้ว ลงชื่อ ประทับตรา ผู้ชายใส่ชุดสีขาวอายุเกือบห้าสิบปีกำลังมองตัวหนังสือของตัวเอง

นักพรตเฒ่าเดินเข้าไปดู แล้วพูดชมไม่หยุดปาก “เขียนดี เขียนได้ดี! ความหมายลึกซึ้ง ตัวหนังสือมีพลัง เถ้าแก่ เอาไปแขวนในร้านดีไหม แขวนข้างล่างป้าย ‘แค่ลองไปเรื่อยๆ เผื่อจะเข้าท่า’”

“ร้องเพลงในรัฐเยียนอย่างทอดถอนใจ ยอมเป็นนักโทษรัฐฉู่ ถึงแม้ถูกมีดตัดคอ ไม่เสียแรงในฐานะเยาวชน”

ทุกคำที่เขียนเต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ นักพรตเฒ่าพูดชมว่าตัวอักษรเขียนได้ทรงพลังมากก็ไม่เกินจริง โจวเจ๋อไม่รู้เรื่องการเขียนพู่กันจีน แต่หากมองในฐานะชาวบ้านที่ชอบแทะเมล็ดแตง ถือว่าเป็นภาพอักษรจีนที่ดีมาก ทว่าตอนที่ได้ยินนักพรตเฒ่าพูดว่าจะแขวนภาพอักษรจีนไว้ด้านนอก โจวเจ๋อจึงพูดตามตรงว่า “อย่าแขวนไว้ข้างนอก แขวนไว้ที่ห้องของตัวเองเถอะ”

“อะไรนะ” นักพรตเฒ่าตกใจ เรื่องผิดปกติต้องมีปีศาจแน่! เวลาที่เถ้าแก่ทำดีกับคุณ หมายความว่าเขาเห็นหลุมอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว และกำลังดูคุณกระโดดลงไป นี่คือประสบการณ์จากการหยั่งเชิงในแต่ละครั้งของนักพรตเฒ่า

“เหอะๆ เถ้าแก่คนนี้พูดถูกแล้ว ภาพอักษรจีนนี้ ไม่เหมาะที่จะแขวนไว้ในพื้นที่โล่งกว้าง นี่ตัดตอนมาจากบทกลอน ‘เสียงทอดถอนใจ’ ของวังจินเว่ย”

“ว่าไงนะ กลอนของคนทรยศเหรอ” นักพรตเฒ่าชี้ไปที่ผู้ชายวัยห้าสิบปีแล้วพูดทันที “น้องชาย เจ้าขี้งกเกินไปหรือเปล่า ข้าเห็นว่าเจ้าไม่ได้พกเงินมาจึงใจดีให้เขียนอักษรจีนแทนค่าน้ำชา แต่เจ้ากลับเขียนอักษรจีนด่าพี่ชายอย่างข้าเหรอเจ้ารู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน ที่นี่คือทางผ่านที่พวกผีทั้งหลายต้องทิ้งค่าเดินทางเอาไว้!”

“เขียนดีก็พอแล้ว แต่อย่าเอาไปแขวนเลย ตัวหนังสือของผมไม่ได้ราคาถูกขนาดนั้น น้ำชาหนึ่งถ้วย แลกไม่ได้”ผู้ชายชุดขาวเริ่มเก็บพู่กันและน้ำหมึกของตัวเอง จากนั้นหมุนตัวเดินออกจากร้านหนังสือ

“คนอะไรจริงๆ เลย” นักพรตเฒ่ายังไม่พอใจกับเรื่องนี้

“เสอเหวินยวน” โจวเจ๋อมองชื่อที่ลงท้ายไว้แล้วพูดว่า “เขาคิดว่าเขาใช้น้ำชาหนึ่งถ้วยแลกกับภาพอักษรจีนของเขาเขารู้สึกเสียเปรียบเกินไป ดังนั้นจึงตั้งใจเขียนคำที่คุณไม่สามารถแขวนโชว์เพื่อความเท่ได้ แบบนี้เขาถึงจะรู้สึกสบายใจหน่อย”

“ขี้งก เขาคิดว่าเขาเป็นใคร กะอีแค่คนที่ใส่ชุดคอสเพลย์เก๊กหล่อคนหนึ่ง ต่อให้เขาเขียนดีแค่ไหน จะมีค่ามากกว่าลายเซ็นของผู้นำเหรอ”

โจวเจ๋อไม่ได้สนใจนักพรตเฒ่าที่โกรธอยู่ หลังจากล้างมือเปลี่ยนเสื้อกาวน์แล้วก็เดินขึ้นไปชั้นสอง อาการของเหล่าสวี่กำลังดีขึ้น แต่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา โจวเจ๋อคิดว่าสติของเหล่าสวี่อาจจะปฏิเสธการฟื้นขึ้นมา เพราะอาจารย์ของเขากลายเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อแม่ของตัวเอง เขาไม่รู้ว่าหลังจากตัวเองฟื้นขึ้นมาแล้วควรจะเผชิญหน้ากับเรื่องนี้อย่างไร แต่อย่างน้อยสภาพร่างกายก็ฟื้นตัวดีมาก

โจวเจ๋อเดินไปดูเดดพูลที่อยู่ในตู้กระจก เขากลับพบว่ามีหญ้าสองสามต้นงอกอยู่บนตัวของเดดพูล

“นักพรตเฒ่า!” โจวเจ๋อเดินลงมาจากชั้นบน “คุณใส่อะไรลงไปในตู้กระจกของเดดพูล!”

ตอนนี้คนที่สามารถเคลื่อนไหวภายในร้านหนังสือนี้มีน้อยมาก โจวเจ๋อนับเป็นหนึ่งคน ไป๋อิงอิงก็เพิ่งฟื้น และก็อยู่กับเขาตลอดเวลา ดังนั้นคนที่น่าสงสัยมากที่สุดจึงไม่ต้องเดา