ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 283
ตอนที่ 283 เต้นระบำ!
“เอาหนังสือเธอมาให้หน่อย ผมจะส่งที่อยู่ให้คุณ”
“เจ้าค่ะ เถ้าแก่”
หลังจากวางสาย ก็ส่งที่อยู่ให้อิงอิง โจวเจ๋อหาวหวอดๆ แล้วพูดกับจางเยี่ยนเฟิงและนักพรตเฒ่า “พวกคุณกลับไปเถอะ”
“กลับไปเหรอ” จางเยี่ยนเฟิงรู้สึกงงเล็กน้อย “วันนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วคุณให้ผมกลับไปเนี่ยนะ”
“ใช่แล้ว เถ้าแก่ ข้าไปไม่ได้นะ ข้าไปแล้วใครจะปกป้องเจ้าล่ะ”
“…” โจวเจ๋อ
ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะคุณเข้าห้องน้ำแล้วว่างมากจนนำยันต์ไปแปะไว้บนฝารองชักโครกก็จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เจ้าหน้าที่ตำรวจจางมาสำรวจที่นี่หรือมามองสิ่งของรอบตัวเพื่อนึกถึงคนที่จากไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
แน่นอนว่าโจวเจ๋อไม่สามารถพ่นคำพูดพวกนี้ออกมาได้ เหตุผลที่เขาเรียกนักพรตเฒ่ามา ก็เพราะตั้งใจให้นักพรตเฒ่าลองดูว่าจะจุดประกายอะไรได้หรือไม่
นักพรตเฒ่าทำภารกิจสำเร็จลุล่วง แม้ว่ามันจะทำให้อึและฉี่ในห้องน้ำกระเด็นพุ่งออกมาอย่างน่าอนาถก็ตาม แต่ก็บรรลุวัตถุประสงค์แล้ว
“พวกคุณกลับไปก่อน อยู่ที่นี่ผมไม่มีสมาธิ ไว้เย็นนี้ผมค่อยดูอีกที”
เย็นนี้โจวเจ๋อไม่คิดจะออกไปแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่คนเกิดมาสองชาติอย่างเขาได้อาศัยอยู่ในบ้านหรูหลังใหญ่ของตัวเองอย่างจริงจัง ในใจยังรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยจริงๆ
“ผมไปไม่ได้ ไม่สืบเรื่องนี้ให้ชัดเจน ผมจะไปได้ยังไง” จางเยี่ยนเฟิงแสดงความดื้อรั้นออกมาอย่างชัดเจนในเวลานี้
ช่วยไมได้ละนะ ผู้ตายคือน้องสาวแท้ๆ ของเขา ยังมีหลานทั้งสองคนของเขาอีก ตอนนี้เรื่องราวต่างๆ เปลี่ยนไปเพราะการปรากฏตัวขึ้นของโจวเจ๋อ แน่นอนว่าเขาไม่อยากจากออกไปในเวลานี้
พูดอย่างไม่น่าฟังก็คือ ต่อให้ตายเขาก็ต้องสืบหาความจริงให้ได้ ในฐานะที่เป็นตำรวจอาชญากรรม ยังมีความกล้าหาญแบบนี้อยู่
“การที่คุณอยู่ที่นี่ต่อ มันส่งผลกระทบต่อการสืบสวนของผมเปล่าๆ ถ้าคุณอยากให้ผมรีบๆ สืบหาความจริงของเรื่องนี้ได้เร็วๆ คุณต้องฟังผมด้วย พวกเรามันเชี่ยวชาญกันคนละด้าน”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ พูดตามหลักนิติศาสตร์แล้ว ตอนนี้ที่นี่เป็นที่ดินของผะ…ของสาวใช้ของผม ถ้าผมไม่เห็นด้วยกับการที่คุณอยู่ที่นี่ตอนนี้ คุณก็คือผู้บุกรุก คุณเป็นตำรวจจำเป็นต้องปฏิบัติตามกฎหมาย”
“งั้นคุณระวังตัวด้วยนะ” จางเยี่ยนเฟิงลุกขึ้นยืน ไม่ได้โกรธเพราะคำยืนกรานปฏิเสธของโจวเจ๋อ เขายอมได้ในจุดนี้และในเรื่องนี้ “ขอบคุณ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถ้าจะขอบคุณละก็ คิดหาวิธีช่วยให้ผมได้ใบขับขี่มาก็พอแล้ว”
“นี่มันไม่เป็นไปตามข้อกำหนด”
“ผมก็ไม่ใช่คนธรรมดาสักหน่อย ชาติที่แล้วผมมีใบขับขี่นะ”
“ผมจะลองหาวิธีดู”
จางเยี่ยนเฟิงจากไปแล้ว
ในเวลานี้นักพรตเฒ่าก็รีบเก็บข้าวของอย่างรวดเร็ว พยักหน้าและโค้งคำนับโจวเจ๋ออยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินตามออกไปที่ประตูหน้าบ้าน
ได้แสดงความจงรักภักดีไปแล้ว ใครจะอยู่ต่อคนนั้นก็โง่เต็มที!
อย่าดูแค่ท่าทีของเถ้าแก่ที่นั่งอย่างสงบเยือกเย็นท่ามกลางวิกฤต แต่นั่นคือเถ้าแก่เลยนะ เขาเป็นผู้เล่นสูตรโกง เรามันผู้เล่นธรรมดา มีเพียงชีวิตเดียว จงรักษามันไว้
ทั้งสองคนไปหมดแล้ว โจวเจ๋อนั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง หรี่ตาพิจารณาดู จะนอนก็นอนไม่หลับ ดังนั้นภายใต้ความเบื่อหน่าย โจวเจ๋อจึงเริ่มจินตนาการถึงภาพตอนที่ครอบครัวนั้นใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
อย่างเช่น ครอบครัวสี่คนดูทีวีด้วยกันในห้องนั่งเล่น หรือเด็กทั้งสองคนกำลังเล่นของเล่นอยู่ที่นี่ หรือไม่ก็หญิงสาวกำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัว ส่วนสามีกำลังลากสังขารอันเหนื่อยล้ากลับบ้าน
ขณะที่คิดไปเรื่อยๆ เสียงกริ่งประตูดังขึ้นจากทางเข้าห้องโถงตรงนั้น
โจวเจ๋อเดินไป ทว่าก่อนจะเปิดประตูกลับเห็นจากในจอมอนิเตอร์ว่าคนที่ยืนอยู่นอกประตูไม่ใช่อิงอิง แต่เป็นหญิงสาววัยรุ่นที่สวมใส่ชุดลายดอกไม้
หญิงสาวดูเหมือนจะอายุประมาณยี่สิบต้นๆ ไว้ผมเปียหางม้าหลวมๆ สบายๆ ให้ความรู้สึกถึงเสน่ห์ของอ่อนหวานแบบโบราณ
โจวเจ๋อเปิดประตูบ้าน
เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าคนที่เปิดประตูคือโจวเจ๋อ ก็ผงะไปครู่หนึ่ง และพูดขึ้นอย่างแปลกใจ “คุณผู้ชาย คุณคือ”
“นี่น่าจะเป็นคำถามที่ผมต้องถามคุณมากกว่า”
“อ้อ ฉันรู้แล้ว คุณน่าจะเป็นสามีของเธอสินะ เธอบอกว่า เธอมีสามีที่รักเธอมากคนหนึ่ง ตอนแรกที่เลือกบ้านหลังนี้ก็เพื่อความสะดวกสบายของสามีของเธอ ฐานะทางบ้านของสามีเธอฐานะยากจนมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงอยากอาศัยอยู่ในบ้านหรูหลังใหญ่มาตลอด”
“…” โจวเจ๋อ
เจ้าเด็กอิงอิงนั่นต้องพูดจาเปิดเผยขนาดนี้เลยหรือไง
อีกอย่าง ในเมื่อคุณคิดว่าผมเป็นสามีของเธอ อย่างนั้นคุณต้องพูดตรงขนาดนั้นเลยหรือไง
“คุณเป็นนายหน้าเหรอครับ” โจวเจ๋อถาม
“ใช่ค่ะ ฉันเป็นนายหน้า รบกวนถามหน่อยนะคะ ภรรยาของคุณไม่อยู่เหรอคะ”
“ใกล้ถึงแล้ว”
เมื่อได้ยินว่าเป็นนายหน้า โจวเจ๋อก็ขี้เกียจจะทักทายอีก พลางเดินตรงกลับไปนั่งกึ่งนอนบนโซฟาอีกครั้งและเอ่ยขึ้น
“ถ้ามีเรื่องอะไรละก็ มาพรุ่งนี้เถอะ วันนี้ไม่สะดวก”
“เหรอคะ”
หญิงสาวชะงักไปครู่หนึ่งและเอ่ยขึ้น
“แต่ภรรยาคุณเป็นคนนัดฉันให้มาวันนี้นะคะ เธอบอกว่าวันนี้เธอจะจัดปาร์ตี้ที่นี่ และเชิญคนที่น่าสนใจบางคนให้เข้าร่วมด้วย ขอให้ฉันห้ามพลาดเด็ดขาด”
“ปาร์ตี้เหรอ” โจวเจ๋อขมวดคิ้ว
ไม่ถูกต้อง ดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรผิดไป รีบถามขึ้นทันที “คุณนายคนนั้นแซ่อะไร”
“อะไรนะคะ”
เด็กสาวตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว และมองโจวเจ๋ออย่างระแวดระวังเล็กน้อย “คุณเป็นใครกันแน่”
“ผมถามว่าคุณนายคนนั้นแซ่อะไร เธอแซ่ไป๋หรือว่าแซ่จาง!”
“แซ่จาง จางเถียนเชวียน”
“เธอเชิญคุณมาเหรอ” โจวเจ๋อถาม
“ใช่ค่ะ”
“คุณผู้หญิง คุณแน่ใจนะว่าตัวเองไม่ได้ตกอยู่ในอาการโคม่าจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าปีที่แล้วมาจนถึงตอนนี้ และเพิ่งฟื้นขึ้นเมื่อวานถึงจำได้ว่าวันนี้มีนัดใช่ไหม”
“คุณผู้ชาย สิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดน่ะมันอยู่ในนิยายน้ำเน่าเก่าๆ” เด็กสาวพูดอย่างดูแคลน
“อ้อ หมายความว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเธอเชิญคุณมางั้นเหรอ”
“ใช่น่ะสิ เมื่อวานเธอเพิ่งจะบอกฉันเอง”
“คุณแน่ใจนะว่าเป็นเธอจริงๆ น่ะ”
“ก็ต้องเป็นเธอแน่นอนอยู่แล้วสิ เธอนัดฉันผ่านวีแชต ฉันเป็นแฟนหนังสือตัวยงของเธอมาโดยตลอด อีกอย่างฉันเริ่มเขียนนิยายและเดินบนเส้นทางแห่งการสร้างสรรค์ก็เพราะได้รับอิทธิพลจากเธอ เธอได้สอนอะไรฉันตั้งมากมาย”
“งั้นคุณรู้หรือไม่ว่า จางเถียนเชวียนเสียชีวิตไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล