ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 284

ตอนที่ 284 คนสองด้าน

ตอนนี้เถ้าแก่โจวรู้สึกเหมือนชีวิตอยู่ในเรื่อง ‘โปเยโปโลเย’

เพราะใน ‘โปเยโปโลเย’ มักจะมีผีสาวเอย จิ้งจอกเอย หรือแม้แต่ศพผีสาวและอื่นๆ อีกหลากหลายประเภท สิ่งพวกนี้ชอบโผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ ตกหลุมรักบัณฑิตอย่างไม่มีสาเหตุ จากนั้นก็เกิดผลลัพธ์ตามมาหลายสิ่งหลายอย่างที่อธิบายไม่ได้

โจวเจ๋อไม่ใช่บัณฑิตในเรื่อง แต่ในขณะนี้เขาก็ยังคงสับสนงุนงงอยู่เหมือนเดิม

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งส่งนักพรตเฒ่ากับจางเยี่ยนเฟิงกลับไป และนั่งรอไป๋อิงอิงเอาหนังสือทั้งหมดของหญิงสาวคนนั้นมาให้อย่างสงบเรียบร้อยบนโซฟา

ส่วนคืนนี้จะพบเบาะแสสำคัญหรือค้นหาสาเหตุการตายที่แท้จริงของนักเขียนหญิงคนนั้นได้หรือไม่นั้น โจวเจ๋อเองก็ไม่แน่ใจ ให้มันเป็นไปตามโชคชะตาก็แล้วกัน

แต่เขากลับกำลังคิดอยู่เลยว่าอีกเดี๋ยวจะให้อิงอิงซื้อไวน์แดงและอาหารมาแกล้มสักหน่อย แล้วเขาก็จะนั่งดื่มเหล้ารับลมสบายๆ ชิลล์ๆ บนชั้นสองของบ้านหลังนี้ ส่วนอิงอิงก็ทุบไหล่ให้เขาอยู่ข้างๆ

เพลิดเพลินไปกับชีวิตที่เสื่อมทรามของเศรษฐีเงินถังเจ้าของที่ดินในยุคศักดินาก่อนจะปลดแอก

แม้ว่าที่นี่จะเป็นบ้านหลอน กระทั่งสามารถเรียกได้ว่าบ้านผีสิง แต่โจวเจ๋อเองก็เป็นยมทูต อิงอิงก็เป็นผีดิบ เข้าบ้านผีสิง ก็รู้สึกสนิทใจเหมือนได้กลับบ้านของตัวเองจริงๆ มันก็คล้ายกับนักเลงหัวไม้ริมถนนพวกนั้นที่เข้าไปในสถานกักกันผู้ต้องหา

เพียงแต่ว่า การเป็นไปของเรื่องนั้นกลับถลำลงไปในเส้นโค้งที่แปลกประหลาดอย่างหนึ่งเสียแล้ว ไม่สิ มันคือเส้นโค้งพาราโบลา!

ก่อนอื่น ผู้หญิงคนนี้คือใคร

ตอนแรกโจวเจ๋อนึกว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ตอนนี้โจวเจ๋อสามารถสรุปได้แล้วว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ

ตอนแรกการแสดงออกของเธอยังปกติดี แต่ตอนนี้เขาเกือบจะถลกหนังทั้งแผ่นหลังของเธอทิ้งไปอยู่แล้ว แต่เธอกลับยังคงเต้นระบำแถมยังบังคับโอบรัดเขาไว้ต่อ

เรื่องบังเอิญอย่างนั้นเหรอ

บังเอิญกับผีน่ะสิ!

“แผ่นหลังฉันเย็นมากเลยค่ะ”

นักเขียนสาวยื่นริมฝีปากแนบชิดข้างหูของโจวเจ๋อ เอ่ยเสียงแผ่วเบา คล้ายกับแฟนสาวขี้อ้อนกำลังกระซิบกระซาบบอกคุณ

โจวเจ๋อเพียงรู้สึกว่าโลกได้สูญเสียตรรกะไปแล้วในขณะนี้

ตอนนี้เขาทนมาพอแล้ว เขาทนมามากพอแล้วจริงๆ

ไม่สนว่าแกจะเป็นคนหรือเป็นผี และไม่สนว่าแกจะเป็นตัวอะไรกันแน่ ฉันจะหักคอของแกเดี๋ยวนี้!

เล็บของโจวเจ๋อยาวขึ้นกลายเป็นรูปเคียวอีกครั้ง และแทงเข้าไปที่ต้นคอของหญิงสาวอย่างไร้ความปรานี!

‘ฉึก…’

ในตอนแรกมันเป็นเสียงของโลหะที่แทงเข้าไปในเนื้อ แต่แล้วมันกลับเหมือนกับเสียงตัดลากยาวที่เกิดจากการสีซอเอ้อร์หู

โจวเจ๋อรู้สึกว่าเขากำลังถือเลื่อยตัดเหล็กเส้นอยู่ และไม่รู้ว่าเขามีความแค้นกับเลื่อยหรือว่าเขากำลังแข่งกับตัวเองอยู่กันแน่ เล็บแทงทะลุต้นคอของหญิงสาว โจวเจ๋อแทงเข้าแทงออกซ้ำๆ ไม่หยุด

แต่หญิงสาวกลับยังคงเต้นระบำกับโจวเจ๋ออยู่เหมือนเดิม เธอเคลิบเคลิ้มไปกับมันและไม่สามารถถอนตัวได้ เหมือนกับงานพิธีก่อนงานเลี้ยง ทั้งศักดิ์สิทธิ์และขาดไม่ได้

ฟ้าเห็นยังสงสาร เถ้าแก่โจวสาบานได้แม้ว่าเมื่อก่อนเขาจะเคยมีเวลาที่น่ารันทดมาก แต่ยังไม่เคยน่ากระอักกระอ่วนใจเท่าตอนนี้มาก่อนจริงๆ

หญิงสาวคนนี้เป็นตัวประหลาดอย่างแท้จริง ดื้อรั้นหัวแข็ง แม้แต่เล็บของเขาก็ไม่มีอะไรพิเศษสำหรับเธอ

สเต็ปการเต้นระบำเริ่มเร็วขึ้น และจังหวะก็เริ่มกระชั้นขึ้น คล้ายกับเข้าสู่ตอนจบสุดท้าย

กรงเล็บมืออีกข้างของโจวเจ๋อก็เแทงเข้าที่ต้นคอของหญิงสาวเช่นกัน เล็บสองคู่ของมือทั้งสองข้างคล้ายกับเลื่อยสองอันฝังลึกในร่างของหญิงสาว

เถ้าแก่โจวอาชีพเดิมไม่ใช่คนขายเนื้อ แต่เนื้อและผิวหนังท่อนบนของหญิงสาวภายใต้การเลื่อยไปมานี้ เหลือไม่มากแล้วจริงๆ สามารถสัมผัสได้ถึงกระดูกส่วนใหญ่ที่โผล่ออกมาโดยตรง

กระดูกสะอาดและเกลี้ยงเกลามันขลับ แม้แต่เล็บที่แหลมคมของโจวเจ๋อก็ไม่มีทางทิ้งร่องรอยไว้ได้มากนัก

‘เฮือก…’

มือทั้งสองข้างของหญิงสาวโอบกอดโจวเจ๋อไว้แน่น

“ที่รัก เราเริ่มกินกันเถอะ”

ระบำจบ เริ่มกินได้!

‘ปัง!’

โจวเจ๋อถูกอุ้มเข้าไปในห้องครัว จากนั้นทั้งตัวของเขาถูกผลักลงไปบนอ่างล้างจาน ปกติแล้วท่าทางแบบนี้พบเห็นได้ปกติมากในหนังฟอร์มเล็กบางเรื่อง แต่ในขณะนี้ตำแหน่งพระนางสลับกันเล็กน้อย

หญิงสาวหยิบมีดทำครัวที่อยู่ข้างๆ รูม่านตาของโจวเจ๋อหดเกร็ง เขารู้ดี หากรอจนหญิงสาวเอามีดทำครัวผ่าร่างของเขาไปแล้ว ก็คงจะสายเกินไปจริงๆ

‘โฮก!’

เสียงคำรามเบาๆ ดังมากจากส่วนลึกในลำคอของโจวเจ๋อ จิตสำนึกอีกดวงกำลังตื่นขึ้นอย่างช้าๆ

ทันใดนั้น ผิวหนังของโจวเจ๋อเริ่มแห้งซูบ เบ้าตาลึกกลวงอย่างช้าๆ เขี้ยวสองซี่งอกออกมาด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ชั่วขณะหนึ่ง โจวเจ๋อที่มีพละกำลังแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นได้ดึงเล็บของตัวเองออกมาอย่างรวดเร็วให้หลุดพ้นออกจากพันธนาการของหญิงสาว และมีดทำครัวในมือหญิงสาวก็ฟันลงไปบนความว่างเปล่า

โจวเจ๋อลงมาจากบนอ่างล้างจาน และมองหญิงสาวที่มีผิวหนังครึ่งหนึ่งกระดูกครึ่งหนึ่งคนนี้

“เริ่มกินได้”

หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา ราวกับไม่ได้สังเกตเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายตรงหน้า

โจวเจ๋อก้าวไปข้างหน้า จากนั้นเผยสีหน้าครุ่นคิดออกมา

ไม่ถูก มันไม่ถูกต้องเอามากๆ

โจวเจ๋อมองมือของตัวเอง การตื่นในครั้งนี้ ทำไมเขาถึงเป็นผู้ควบคุม เป็นไปไม่ได้ที่จิตสำนึกนั้นจะละทิ้งอำนาจและมอบพลังให้กับเขา

เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้!

แต่ก่อนเมื่อจิตสำนึกนั้นตื่นขึ้น โจวเจ๋อทำได้เพียงหลบอยู่หลังฉาก คอยเฝ้าดูนักฆ่าผู้ยิ่งใหญ่ผู้นั้นแก้ไขปัญหาอันตรายที่เผชิญอยู่ตรงหน้าและกินจนอิ่มหนำกลับไปแล้ว โจวเจ๋อค่อยกลับออกมาอีกครั้ง

แต่ในครั้งนี้ โจวเจ๋อพบว่าเขาได้ปลุกจิตสำนึกนั้นขึ้นมาชัดๆ แต่ทำไมเขาถึงยังเป็น ‘ผู้คุมบังเหียน’ อยู่

“มา เริ่มกินได้!” หญิงสาวกระโจนเข้าใส่อีกครั้ง

โจวเจ๋อไม่ทันจะได้คิดเรื่องอื่น เขาก็รีบพุ่งเข้าไปก่อน ทุกครั้งที่จิตสำนึกนั้นตื่นขึ้นและหลังจากเปลี่ยนตัวเองเป็นผีดิบ ปัญหาใดๆ ก็ตามที่อยู่ตรงหน้าก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป