ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 287

ตอนที่ 287 ปากกา!

โจวเจ๋อไม่ค่อยกินพวกปิ้งย่าง ตอนเป็นเด็กอาศัยอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ไม่ได้มีเงื่อนไขนี้ หลังจากโตไปเป็นนายแพทย์จึงรู้สึกว่าพวกปิ้งย่างมันไม่สะอาดก็เลยไม่กิน

แต่ในเวลานี้ โจวเจ๋อกลับรู้สึกคิดถึงกลิ่นรมควันไฟในแผงขายอาหารปิ้งย่างเป็นอย่างมาก รวมถึงเครื่องปรุงรสที่เข้มข้นจนกลบกลิ่นเน่าเสียของอาหารได้อย่างสมบูรณ์แบบ

กระดูกนี้ไม่อร่อยเลยจริงๆ

เมื่อก่อนเคยเห็นสุนัขตัวใหญ่แทะกระดูก เห็นๆ กันอยู่ว่ามันไม่มีเนื้อแล้วมันก็แข็งโป๊ก แต่สุนัขก็ชอบพุ่งเข้าไปหาและแทะเอาๆ

ตอนนี้โจวเจ๋อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสุนัขตัวหนึ่งที่กำลังต่อสู้กับกระดูกที่อยู่ตรงหน้าเขา ท่าทางไม่สุภาพเล็กน้อยและฉากก็ค่อนข้างน่ากลัว คนหนึ่งนอนทับอยู่บนร่างของอีกคนหนึ่งพร้อมกับกัดแทะร่างของเขา

หญิงสาวใต้ร่างไม่สามารถพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนหยัดได้อีก ทำได้เพียงนอนคว่ำอยู่บนชักโครก ผลของความพยายามทุกครั้งคือหลังจากฝืนตัวตั้งตรงได้ครู่เดียวก็ทรุดตัวลงไปอีกครั้ง

โจวเจ๋อเป็นหมอคนหนึ่ง ดังนั้นจึงมีความเข้าใจเกี่ยวกับโครงสร้างของกระดูกมนุษย์ดี

ดังนั้น แม้ว่าจะแทะเป็นเวลานานก็กินไปได้เพียงไม่กี่ท่อนเท่านั้น แต่โจวเจ๋อกลับมีทางเลือกของเขาเอง เขารู้ว่ากระดูกท่อนไหนสำคัญที่สุดสำหรับการเคลื่อนไหวของมนุษย์ เขารู้ดี ดังนั้นเป้าหมายของเขาจึงชัดเจนมาก ผลลัพธ์ก็เหนือกว่ามากเช่นกัน

เมื่อเสียง ‘กร๊อบ’ ดังขึ้น หลังจากกระดูกท่อนนี้ถูกเขากัดจนหัก เถ้าแก่โจวจำต้องคลานออกมาจากตัวของหญิงสาว และใช้มือนวดแก้มของตัวเองอย่างแรง

บ้าเอ๊ย ทั้งเมื่อยและปวดมาก มีเศษกระดูกหลงเหลืออยู่ในช่องปากไม่น้อย อยากบ้วนออกมา แต่พอนึกถึงความลำบากของตัวเองเมื่อกี้นี้แล้วก็กลืนลงไปหมดเลย

ความรู้สึกแบบนี้ คล้ายกับย่าหวังและอาหลี่ข้างบ้านที่เชื่องมงายว่าเหล้ายาดองสามารถต้านสารพัดโรค

แต่ว่า สิ่งที่แปลกก็คือ ตอนที่กลืนกระดูกนี้กลับไม่มีอาการคลื่นเหียนที่เคยมีแบบนั้นเลย กลืนลงไปก็แค่กลืนลงไปเท่านั้น

โจวเจ๋อส่ายหัวอย่างจนใจเล็กน้อย

มีภาพหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว นักพรตเฒ่ากับสวี่ชิงหล่างและสาวน้อยโลลิ พวกเขากำลังกินข้าวอยู่ ส่วนตัวเขานั้นถือกระดูกในมือนั่งแทะอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ข้างๆ

ภาพนี้ทั้งงดงามและขัดหูขัดตาเกินไปด้วย

หญิงสาวนอนอยู่บนพื้นและยังกระตุกอย่างต่อเนื่อง มือทั้งสองข้างยังคงจับมีดทำครัวไว้แน่น แต่เธอลุกไม่ขึ้นแล้ว ลุกไม่ไหวและได้สูญเสียท่าทีคุกคามเกือบทั้งหมดไป นอกจากนี้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอคลานหรือเคลื่อนไหวไปบนพื้นหรือผนังเหมือนแมงมุม โจวเจ๋อจึงเปลี่ยนท่าทางให้เธอสักหน่อย ให้ตัวของเธอไปติดอยู่ระหว่างชักโครกกับผนัง

หญิงสาวยังคงน้ำลายไหล เธอไม่เคยปิดซ่อนความหิวกระหายที่มีต่อโจวเจ๋อมาตั้งแต่แรก

โจวเจ๋อโค้งตัวให้เธอหนึ่งครั้ง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาและเดินไปตรงอ่างล้างหน้า แล้วเริ่มล้างมืออย่างพิถีพิถัน ราวกับว่าเขาเพิ่งจะทำการผ่าตัดครั้งใหญ่เสร็จสิ้น

น่าเสียดายที่บ้านหลังนี้ไม่มีคนอาศัยอยู่มานานแล้ว ไม่อย่างนั้น ถ้ามีแปรงสีฟันละก็ โจวเจ๋อก็ไม่รังเกียจที่จะแปรงฟันด้วย กระทั่งอาบน้ำสักรอบก็ยังได้

คนในกระจกยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เขามองโจวเจ๋ออย่างสงบนิ่งมาก

ถ้าไม่มีกำลังใจที่เด็กโตคนนี้ถ่ายทอดวิชาความรู้ให้ ถ้ามีแค่คุณละก็ไม่ตายก็ถือว่าโชคดีไป

“เฮ้” โจวเจ๋อตะโกน “ข้างล่างนั่นจะเอายังไง”

ที่นี่มันคือสถานที่บ้าอะไรกันแน่ เกิดอะไรขึ้นกับบ้านหลังนี้ ตอนนี้โจวเจ๋อก็ยังคงสับสน

ไม่มีตรรกะ ไม่มีเรื่องเวรกรรม ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะอธิบายไม่ได้ และทำให้คนรู้สึกสับสนคิดอะไรไม่ออก

โจวเจ๋อในกระจกเอื้อมมือไปลูบบนกระจก ราวกับต้องการเขียนอะไรบางอย่าง

แต่ทว่า ตอนที่เขากำลังเริ่มเขียนตัวอักษรอยู่นั้น กระจกกลับเริ่มแตกร้าวขึ้นมาอย่างช้าๆ ภาพข้างในกำลังบิดเบี้ยว โจวเจ๋อในกระจกขมวดคิ้วราวกับไม่ได้ดั่งใจเล็กน้อย เขียนอะไรไม่ได้เลย คำใบ้ที่ชัดเจนทั้งหมดล้วนถูกขัดขวาง ถูกลบล้าง

สำหรับผู้อ่านแล้ว สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดในขณะที่กำลังอ่านหนังสือที่สนใจอยู่ นั่นคือการสปอยล์

เพราะมันทำให้ความคาดหวังของผู้คนที่มีต่อหนังสือ ต่อเรื่องราว ต่อเนื้อเรื่องลดลงไปมาก จนสูญเสียแรงกระตุ้นในการอ่าน

“อย่าเขียนเลย ถ้าคุณเขียนอีกผมกลัวคุณจะพังทลายเสียก่อน” โจวเจ๋อผายมือส่งสัญญาณบอกให้อีกฝ่ายหยุดทำ

แม้ว่าเถ้าแก่โจวจะมีแผนการอยู่ในใจเสมอ นั่นก็คือหากวันใดจิตสำนึกในร่างของเขานึกอยากฆ่าตัวตายขึ้นมา นั่นก็คงจะมีความสุขมาก หากมันสามารถสำนึกได้ด้วยมโนธรรมว่ามันควรจะทิ้งพลังเอาไว้ให้เขาก่อนฆ่าตัวตายไป นั่นก็จะดียิ่งขึ้นไปอีก

แต่ในเวลานี้ ภายใต้สภาพแวดล้อมนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะติดอยู่ในกระจกก็ตาม โจวเจ๋อก็ยังไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่ายในตอนนี้ ถึงอย่างไรตอนนี้ทุกคนก็กลายเป็นตั๊กแตนบนเชือกป่านเส้นเดียวกันแล้ว

โจวเจ๋อในกระจกไม่ขยับตัวแล้ว ราวกับกำลังครุ่นคิด จากนั้นเขาก็ยื่นนิ้วชี้ไปทางโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อยื่นมือออกมาชี้ตัวเอง

หมายถึงฉันเหรอ

โจวเจ๋อในกระจกส่ายหน้า

โจวเจ๋อถอยหลังไปให้พ้นทาง เขาเห็นว่าคนในกระจกยังคงจิ้มอยู่ตรงนั้น เขากำลังชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง และทิศทางนั้นก็คือคำบอกใบ้

ไม่สามารถบอกตรงๆ ได้ แต่สามารถเตือนอ้อมๆ ได้ มันคือปมที่ซ่อนไว้

โจวเจ๋อมองตามทิศทางที่คนในกระจกชี้ไป และพบว่าหมายถึงปีศาจกระดูกขาวที่ถูกเขายัดให้อยู่ระหว่างชักโครกกับผนังอย่างยากลำบาก

“เธอเหรอ”

โจวเจ๋อในกระจกพยักหน้าและส่ายหน้าอีกครั้ง

“อยู่บนตัวเธองั้นเหรอ”

โจวเจ๋อเดินมาข้างๆ หญิงสาว หญิงสาวมองโจวเจ๋อที่กลับมาอีกครั้ง อดฉีกยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้ และน้ำลายก็ไหลยืดออกมามากยิ่งกว่าเดิมอีกต่างหาก

“เริ่มกิน…เริ่มกิน…เริ่มกินได้…”

โจวเจ๋อกลืนน้ำลาย หันกลับไปมองกระจก แล้วหันกลับมามองหญิงสาวอีกครั้ง

สุดท้าย เขายื่นมือชี้ไปที่หัวของหญิงสาว