ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 295

ตอนที่ 295 มีวุ้นเย็นขาย

นักพรตเฒ่าปฏิเสธการช่วยเหลือของออตเตเซน เพราะนักพรตเฒ่ารู้สึกว่าออตเตเซนมีการกระทำที่แปลก ที่นี่เป็นถิ่นของคนจีน คนจีนทำของหายในพื้นที่ของตัวเอง แล้วตำรวจของพวกเราจะไม่ตั้งใจหาเหรอ ต้องให้ชาวต่างชาติอย่างเจ้าเข้ามายุ่งใช่ไหม หรือเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นชาวต่างชาติทำของหล่นหายแล้วตำรวจจะใส่ใจมากกว่าคนในประเทศตัวเองทำของหายใช่ไหม หลักการอะไรของเจ้า! ข้าต้องระวัง ข้าจะไม่หลงกลเด็ดขาด!

นักพรตเฒ่ากลอกตาใส่ออตเตเซนหนึ่งทีด้วยท่าทางที่ไม่แคร์ จากนั้นจึงวิ่งไปแจ้งความที่สถานีตำรวจด้วยตัวเอง

ออตเตเซนยักไหล่อย่างเก้อเขิน เมื่อเห็นโจวเจ๋อมองเขา เขาจึงได้แต่พูดอย่างจนใจ “ผมแค่อยากช่วยเท่านั้น”

“ขอบคุณ” โจวเจ๋อตอบ

“คุณเป็นเถ้าแก่ของร้านนี้ใช่ไหมครับ” ออตเตเซนนั่งลงข้างโจวเจ๋อ

“ครับ”

“ผมมีความฝันมาตลอดว่าอยากเปิดร้านหนังสือของตัวเอง และอยากจะเหมือนคุณ ใช้ชีวิตแบบนี้อยู่ในเมืองช่างวิเศษสวยงามจริงๆ”

“คุณลองดูก็ได้” ถ้าหากคุณไม่กลัวขาดทุน

ออตเตเซนเห็นโจวเจ๋อแสดงท่าทีเย็นชากับตัวเอง จึงรีบพูดว่า “ผมชอบวัฒนธรรมจีนของพวกคุณมาก”

“พูดแบบนี้เหมือนคนอังกฤษพูดเรื่องสภาพดินฟ้าอากาศเวลาที่เจอกัน”

“หมายความว่ายังไงครับ”

“ไร้สาระ”

“ผมชอบวัฒนธรรมจีนจริงๆ ผมไม่เหมือนคนอื่น” ออตเตเซนพูดเน้น ขณะเดียวกันเขาก็ลุกขึ้น หยิบหนังสือเรียนภาษาจีนเล่มหนึ่งของนักเรียนมัธยมที่อยู่โต๊ะข้างๆ แล้วเปิดอ่านให้โจวเจ๋อฟัง “ถ้าข้าโกรธ ก็จะมีคนตายสองคน เลือดกระเด็นไกลห้าก้าว คนใต้หล้าต้องใส่ชุดไว้ทุกข์ ซึ่งก็คือวันนี้” ออตเตเซนอ่านออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ ขณะเดียวกันก็กล่าวกับโจวเจ๋อว่า “ความหมายพวกนี้ผมก็เข้าใจ และผมยังนับถือตัวเอกอย่างถังจูเป็นอย่างมากที่มีนิสัยไม่หวั่นเกรงต่ออำนาจใดๆ เหมือนตอนที่บรรพบุรุษของพวกเราโจมตีต่อสู้กับคลื่นลมในตอนนั้น”

ชาวไอซ์แลนด์เชื่อว่าตัวเองเป็นคนรุ่นหลังของชาวไวกิง ซึ่งก็คือโจรสลัดนั่นเอง และที่ออตเตเซนเพิ่งจะอ่านไปจริงๆ แล้วเป็นตอนหนึ่งของ ‘ภารกิจของถังจู’ บทความนี้ถูกนำมาใช้ในการเรียนการสอนหลายแห่ง หลายคนที่เรียนหนังสือจะถูกคุณครูสั่งให้ท่อง เนื้อหาประมาณว่าจิ๋นซีฮ่องเต้บังคับถังจู ถังจูจึงชักดาบออกมาแล้วพูดกับจิ๋นซีฮ่องเต้ว่าถ้าบังคับข้าข้าจะฟันเจ้าให้ตาย จิ๋นซีฮ่องเต้จึงยอมอ่อนข้อให้พูดหนึ่งประโยคว่า ‘หอมจริง’

โจวเจ๋อจุดบุหรี่อีกหนึ่งมวน แล้วพ่นควันออกมา อืม ไม่ต้องสนใจเขา

“คุณครับ คุณคิดว่าผมไม่รู้วัฒนธรรมจีนใช่ไหม”

โจวเจ๋อส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ถ้าหากคุณเข้าใจจริงๆ น่าจะรู้ว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องโกหก”

“เรื่องโกหก? มันมาจาก ‘ยุทธศิลป์ยุครณรัฐ[1]’ นะครับ”

“เป็นเรื่องโกหกจริงๆ ลองใช้สมองที่ชาญฉลาดของคุณคิดดูสิ ตอนที่จิ๋นซีฮ่องเต้เรียกถังจูไปเข้าเฝ้า จะเป็นไปได้เหรอที่ถังจูจะถือดาบเล่มยาวเข้าไปในท้องพระโรง อีกทั้งก่อนหน้านั้นจิ๋นซีฮ่องเต้ได้รับบทเรียนจากจิงเคอลอบสังหารพระองค์แล้ว และถังจูตอนนั้นก็อายุเก้าสิบกว่าปีแล้ว”

“…” ออตเตเซน

โจวเจ๋อเขี่ยบุหรี่ในมือ พูดจริงๆ นะ ตอนที่ตัวเองเรียนหนังสือแล้วท่องบทความพวกนี้รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงก็ยังต้องท่อง ถ้าตอบผิดตอนสอบต้องโดนหักคะแนน

ออตเตเซนคืนหนังสือกลับไป แล้วนั่งลงที่เดิม จากนั้นบิเต้าหู้ปรุงรสใส่เข้าปากแล้วครุ่นคิด

พอถึงตอนบ่าย นักเรียนมัธยมเหล่านั้นกลับไปแล้ว ออตเตเซนก็เดินไปจ่ายเงินกับอิงอิงแล้วจากไปภายใต้สายตาที่จดจ้องของโจวเจ๋อ

“คนต่างชาติมีเงินเยอะใช่ไหม ชุดอาหารราคาแปดร้อยแปดสิบแปดหยวนยังขายออกไปได้จริงๆ” ไป๋อิงอิงรู้สึกทึ่งเล็กน้อย เพราะเต้าหู้ปรุงรส ขนมโก๋ชั้น และเหล้าเหลืองพวกนี้หากอยู่ในยุคของเธอก็ไม่ใช่ของหายากอะไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในยุคปัจจุบัน

“ไม่ว่าของอะไร พอเพิ่มความโดดเด่นของพื้นเมืองเข้าไปก็จะมีราคาแล้ว อย่างนี้เรียกว่าการเพิ่มคุณค่าทางวัฒนธรรม”

โจวเจ๋อจำได้ว่าชาติที่แล้วตอนที่ตัวเองเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยมีเพื่อนร่วมหอที่มาจากเมืองเสฉวน เขาเอามาพูดสนุกกับทุกคนว่า ที่หมู่บ้านของพวกเขาสั่งตัดชุดชาวพื้นเมืองล็อตหนึ่งแบบที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน เพื่อใช้พัฒนากิจการการท่องเที่ยว เวลาที่มีนักท่องเที่ยวเข้ามา แม่ของเขาจะไปเรียกพวกน้าๆ เข้ามาบอกว่า ‘นักท่องเที่ยวมาแล้ว ใส่ชุดไปหลอกเงินกันเร็ว!’

จากนั้นทุกคนจึงใส่ชุดที่สั่งตัดพวกนั้นแล้วไปที่หน้าทางเข้าหมู่บ้านเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว

จากนั้นโจวเจ๋อจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ใกล้จะพลบค่ำแล้ว อากาศร้อนข้างนอกเริ่มลดลง เถ้าแก่โจวจึงเดินออกมาหน้าร้านแล้วนั่งลงยองๆ ริมทางเท้าเพื่อสูบบุหรี่

นักพรตเฒ่าวิ่งกลับมาด้วยความดีใจ พลางชูโทรศัพท์ในมือให้สูงขึ้น

“หาเจอแล้วเหรอ” โจวเจ๋อถาม

“อืม หาเจอแล้ว ตำรวจที่สถานีตำรวจไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด ช่วยข้ายืนยันตัวผู้ต้องสงสัย จากนั้นจึงส่งเจ้าหน้าที่ออกไปเกือบครึ่งโรงพักเพื่อช่วยตามหาให้ข้า หาอยู่นานครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็จับหัวขโมยได้แล้วจึงหยิบโทรศัพท์กลับมาให้ข้า หัวขโมยก็โดนจับแล้วเช่นกัน ตำรวจมีจิตใจรักประชาชนจริงๆ บริการประชาชนอย่างจริงใจ!”

“อืม” โจวเจ๋อพยักหน้า

“วันพรุ่งนี้ข้าจะเอาธงที่ระลึกไปส่ง” นักพรตเฒ่าดีใจเป็นอย่างยิ่ง

“ได้”

แต่หมอหนุ่มคนนั้นได้ขอกระเทียมสองสามกลีบกับซีอิ๊วมานิดหน่อย ทุบกระเทียมให้แหลกแล้วใส่ซีอิ๊วลงไปก๋วยเตี๋ยวเย็นถูกตัดเป็นสี่เหลี่ยมขนาดเท่าไพ่นกกระจอก ตอนนั้นโจวเจ๋อถือจานกินดื่มกับเขาจนถึงดึกดื่นค่อนคืน โจวเจ๋อไม่เคยลืมรสชาตินั้นเลย

แต่ที่น่าเสียดายก็คือ หมอที่กินก๋วยเตี๋ยวเย็นกับตัวเองในตอนแรกเนื่องจากการสัมผัสเชื้อระหว่างการรักษาขณะที่ช่วยรักษาผู้ป่วยรายหนึ่ง อีกฝ่ายได้ปิดบังโรคที่แท้จริงของตัวเอง เป็นผลทำให้เขาติดเชื้อไปด้วย ซึ่งตอนนั้นเขาได้แจกการ์ดแต่งงานไปแล้ว แต่เขาทนไม่ไหว สามารถพูดได้ว่าเขาอ่อนแอ และสามารถพูดได้ว่าเขาเข้มแข็งไม่พอ สุดท้ายเขาจึงเลือกที่จะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย จบชีวิตของตัวเอง เฮ้อ

“เถ้าแก่ๆ”

ขณะที่โจวเจ๋อกำลังนั่งยองๆ ตกอยู่ในภวังค์ นักพรตเฒ่าได้ยื่นมือมา ‘จิ้ม’ ไปที่ไหล่ของโจวเจ๋อเบาๆ

“มีอะไร” โจวเจ๋อได้สติกลับมา

“เอ่อ เมื่อกี้เถ้าแก่ได้ยินไม่ชัดเจน หนุ่มคนนี้บอกว่าอยากจะเชิญข้าไปทำพิธีที่บ้านของเขา”

โจวเจ๋อมองหนุ่มเทศกิจคนนั้นอย่างแปลกใจ

“แม่ของผมเป็นคนขอ ไม่ใช่ผมครับ ผมไม่เชื่อเรื่องนี้ แต่แม่ของผมเป็นคนชนบท อยากขอพรเพื่อความสงบสุข อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันครบรอบวันตายสิบปีของพ่อผมแล้วครับ”

“อ้อ” โจวเจ๋อหันไปมองนักพรตเฒ่า “คุณก็ไปสิ”

“ไม่ใช่ เถ้าแก่ ข้าอยากให้เจ้าไปกับข้าด้วย”

“พ่อลูกร่วมกันออกรบด้วยกันไง” หนุ่มเทศกิจหัวเราะ

“แม่มึงอย่าพูดแบบนี้ได้ไหม!” นักพรตเฒ่าลุกขึ้นตะคอกใส่หนุ่มเทศกิจ เย็xแม่ เจ้าอยากลงนรกไปเจอพ่อของเจ้าหรือไง!

เทศกิจหนุ่มรู้สึกประหลาดใจ และในขณะเดียวกัน นักพรตเฒ่ายื่นมือไปข้างหลังเพื่อบอกเป็นนัยให้โจวเจ๋อมองด้านหลังของเทศกิจหนุ่ม

เมื่อโจวเจ๋อหันไปมองก็พบว่า นักพรตเฒ่าแปะยันต์กระดาษไว้ที่หลังของเทศกิจหนุ่มคนนี้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ตาแก่คนนี้ติดนิสัยไม่ว่าไปที่ไหนก็ชอบแปะยันต์กระดาษไปทั่วแล้วใช่ไหม ยันต์กระดาษที่ได้รับการสืบทอดมาจากบรรพบุรุษถูกแปะมั่วซั่วไปทั่วเหมือนกอเอี๊ยะหนังสุนัขตามเสาไฟฟ้า

คราวที่แล้วติดบนชักโครก คราวนี้ติดคนที่เดินผ่านไปมา แต่โจวเจ๋อกลับมองเห็นในสิ่งที่นักพรตเฒ่าอยากให้เขาเห็น กระดาษยันต์ที่ติดอยู่ด้านหลังเทศกิจหนุ่มคนนี้ มีรอยฝ่ามือสีดำอันหนึ่งปรากฏขึ้นมา…

…………………………………………………………………………

[1]ยุทธศิลป์ยุครณรัฐ เขียนโดย หลิวเซี่ยง ขุนนางสมัยราชวงศ์ฮั่น ว่าด้วยกลยุทธ์การรบของรัฐต่างๆ ในยุคที่แผ่นดินจีนแตกออกเป็นนานารัฐ สู้รับกันพัลวัน