ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 295

ตอนที่ 295 มีวุ้นเย็นขาย

นักพรตเฒ่าปฏิเสธการช่วยเหลือของออตเตเซน เพราะนักพรตเฒ่ารู้สึกว่าออตเตเซนมีการกระทำที่แปลก ที่นี่เป็นถิ่นของคนจีน คนจีนทำของหายในพื้นที่ของตัวเอง แล้วตำรวจของพวกเราจะไม่ตั้งใจหาเหรอ ต้องให้ชาวต่างชาติอย่างเจ้าเข้ามายุ่งใช่ไหม หรือเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นชาวต่างชาติทำของหล่นหายแล้วตำรวจจะใส่ใจมากกว่าคนในประเทศตัวเองทำของหายใช่ไหม หลักการอะไรของเจ้า! ข้าต้องระวัง ข้าจะไม่หลงกลเด็ดขาด!

นักพรตเฒ่ากลอกตาใส่ออตเตเซนหนึ่งทีด้วยท่าทางที่ไม่แคร์ จากนั้นจึงวิ่งไปแจ้งความที่สถานีตำรวจด้วยตัวเอง

ออตเตเซนยักไหล่อย่างเก้อเขิน เมื่อเห็นโจวเจ๋อมองเขา เขาจึงได้แต่พูดอย่างจนใจ “ผมแค่อยากช่วยเท่านั้น”

“ขอบคุณ” โจวเจ๋อตอบ

“คุณเป็นเถ้าแก่ของร้านนี้ใช่ไหมครับ” ออตเตเซนนั่งลงข้างโจวเจ๋อ

“ครับ”

“ผมมีความฝันมาตลอดว่าอยากเปิดร้านหนังสือของตัวเอง และอยากจะเหมือนคุณ ใช้ชีวิตแบบนี้อยู่ในเมืองช่างวิเศษสวยงามจริงๆ”

“คุณลองดูก็ได้” ถ้าหากคุณไม่กลัวขาดทุน

ออตเตเซนเห็นโจวเจ๋อแสดงท่าทีเย็นชากับตัวเอง จึงรีบพูดว่า “ผมชอบวัฒนธรรมจีนของพวกคุณมาก”

“พูดแบบนี้เหมือนคนอังกฤษพูดเรื่องสภาพดินฟ้าอากาศเวลาที่เจอกัน”

“หมายความว่ายังไงครับ”

“ไร้สาระ”

“ผมชอบวัฒนธรรมจีนจริงๆ ผมไม่เหมือนคนอื่น” ออตเตเซนพูดเน้น ขณะเดียวกันเขาก็ลุกขึ้น หยิบหนังสือเรียนภาษาจีนเล่มหนึ่งของนักเรียนมัธยมที่อยู่โต๊ะข้างๆ แล้วเปิดอ่านให้โจวเจ๋อฟัง “ถ้าข้าโกรธ ก็จะมีคนตายสองคน เลือดกระเด็นไกลห้าก้าว คนใต้หล้าต้องใส่ชุดไว้ทุกข์ ซึ่งก็คือวันนี้” ออตเตเซนอ่านออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ ขณะเดียวกันก็กล่าวกับโจวเจ๋อว่า “ความหมายพวกนี้ผมก็เข้าใจ และผมยังนับถือตัวเอกอย่างถังจูเป็นอย่างมากที่มีนิสัยไม่หวั่นเกรงต่ออำนาจใดๆ เหมือนตอนที่บรรพบุรุษของพวกเราโจมตีต่อสู้กับคลื่นลมในตอนนั้น”

ชาวไอซ์แลนด์เชื่อว่าตัวเองเป็นคนรุ่นหลังของชาวไวกิง ซึ่งก็คือโจรสลัดนั่นเอง และที่ออตเตเซนเพิ่งจะอ่านไปจริงๆ แล้วเป็นตอนหนึ่งของ ‘ภารกิจของถังจู’ บทความนี้ถูกนำมาใช้ในการเรียนการสอนหลายแห่ง หลายคนที่เรียนหนังสือจะถูกคุณครูสั่งให้ท่อง เนื้อหาประมาณว่าจิ๋นซีฮ่องเต้บังคับถังจู ถังจูจึงชักดาบออกมาแล้วพูดกับจิ๋นซีฮ่องเต้ว่าถ้าบังคับข้าข้าจะฟันเจ้าให้ตาย จิ๋นซีฮ่องเต้จึงยอมอ่อนข้อให้พูดหนึ่งประโยคว่า ‘หอมจริง’

โจวเจ๋อจุดบุหรี่อีกหนึ่งมวน แล้วพ่นควันออกมา อืม ไม่ต้องสนใจเขา

“คุณครับ คุณคิดว่าผมไม่รู้วัฒนธรรมจีนใช่ไหม”

โจวเจ๋อส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ถ้าหากคุณเข้าใจจริงๆ น่าจะรู้ว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องโกหก”

“เรื่องโกหก? มันมาจาก ‘ยุทธศิลป์ยุครณรัฐ[1]’ นะครับ”

“เป็นเรื่องโกหกจริงๆ ลองใช้สมองที่ชาญฉลาดของคุณคิดดูสิ ตอนที่จิ๋นซีฮ่องเต้เรียกถังจูไปเข้าเฝ้า จะเป็นไปได้เหรอที่ถังจูจะถือดาบเล่มยาวเข้าไปในท้องพระโรง อีกทั้งก่อนหน้านั้นจิ๋นซีฮ่องเต้ได้รับบทเรียนจากจิงเคอลอบสังหารพระองค์แล้ว และถังจูตอนนั้นก็อายุเก้าสิบกว่าปีแล้ว”

“…” ออตเตเซน

โจวเจ๋อเขี่ยบุหรี่ในมือ พูดจริงๆ นะ ตอนที่ตัวเองเรียนหนังสือแล้วท่องบทความพวกนี้รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงก็ยังต้องท่อง ถ้าตอบผิดตอนสอบต้องโดนหักคะแนน

ออตเตเซนคืนหนังสือกลับไป แล้วนั่งลงที่เดิม จากนั้นบิเต้าหู้ปรุงรสใส่เข้าปากแล้วครุ่นคิด

พอถึงตอนบ่าย นักเรียนมัธยมเหล่านั้นกลับไปแล้ว ออตเตเซนก็เดินไปจ่ายเงินกับอิงอิงแล้วจากไปภายใต้สายตาที่จดจ้องของโจวเจ๋อ

“คนต่างชาติมีเงินเยอะใช่ไหม ชุดอาหารราคาแปดร้อยแปดสิบแปดหยวนยังขายออกไปได้จริงๆ” ไป๋อิงอิงรู้สึกทึ่งเล็กน้อย เพราะเต้าหู้ปรุงรส ขนมโก๋ชั้น และเหล้าเหลืองพวกนี้หากอยู่ในยุคของเธอก็ไม่ใช่ของหายากอะไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในยุคปัจจุบัน

“ไม่ว่าของอะไร พอเพิ่มความโดดเด่นของพื้นเมืองเข้าไปก็จะมีราคาแล้ว อย่างนี้เรียกว่าการเพิ่มคุณค่าทางวัฒนธรรม”

โจวเจ๋อจำได้ว่าชาติที่แล้วตอนที่ตัวเองเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยมีเพื่อนร่วมหอที่มาจากเมืองเสฉวน เขาเอามาพูดสนุกกับทุกคนว่า ที่หมู่บ้านของพวกเขาสั่งตัดชุดชาวพื้นเมืองล็อตหนึ่งแบบที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน เพื่อใช้พัฒนากิจการการท่องเที่ยว เวลาที่มีนักท่องเที่ยวเข้ามา แม่ของเขาจะไปเรียกพวกน้าๆ เข้ามาบอกว่า ‘นักท่องเที่ยวมาแล้ว ใส่ชุดไปหลอกเงินกันเร็ว!’

จากนั้นทุกคนจึงใส่ชุดที่สั่งตัดพวกนั้นแล้วไปที่หน้าทางเข้าหมู่บ้านเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว

จากนั้นโจวเจ๋อจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ใกล้จะพลบค่ำแล้ว อากาศร้อนข้างนอกเริ่มลดลง เถ้าแก่โจวจึงเดินออกมาหน้าร้านแล้วนั่งลงยองๆ ริมทางเท้าเพื่อสูบบุหรี่

นักพรตเฒ่าวิ่งกลับมาด้วยความดีใจ พลางชูโทรศัพท์ในมือให้สูงขึ้น

“หาเจอแล้วเหรอ” โจวเจ๋อถาม

“อืม หาเจอแล้ว ตำรวจที่สถานีตำรวจไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด ช่วยข้ายืนยันตัวผู้ต้องสงสัย จากนั้นจึงส่งเจ้าหน้าที่ออกไปเกือบครึ่งโรงพักเพื่อช่วยตามหาให้ข้า หาอยู่นานครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็จับหัวขโมยได้แล้วจึงหยิบโทรศัพท์กลับมาให้ข้า หัวขโมยก็โดนจับแล้วเช่นกัน ตำรวจมีจิตใจรักประชาชนจริงๆ บริการประชาชนอย่างจริงใจ!”

“อืม” โจวเจ๋อพยักหน้า

“วันพรุ่งนี้ข้าจะเอาธงที่ระลึกไปส่ง” นักพรตเฒ่าดีใจเป็นอย่างยิ่ง

“ได้”