ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 306

ตอนที่ 306 ชั่วนิรันดร!!!

“หมอหวัง ขอบคุณคำชี้แนะของคุณครับ ได้ฟังคำชี้แนะของผู้รู้ดีกว่าการอ่านหนังสือสิบปี ในเรื่องที่ปรึกษาทางด้านจิตวิทยา ผมยังต้องเดินทางนี้อีกไกล ผมหวังว่าจะได้เดินตามรอยเท้าของคุณเร็วขึ้นนะครับ”

จิตแพทย์หนุ่มในสถานพักฟื้นกำลังโค้งคำนับให้หวังเคออย่างจริงใจ นี่คือความเคารพนับถือที่ออกมาจากใจเพราะเมื่อครู่หวังเคอไม่เพียงแต่ตอบคำถามด้านนี้ที่ตัวเองงงมานานแล้ว ขณะเดียวกันได้ให้ตัวเองก็อปปี้ข้อมูลเคสตัวอย่างรวมทั้งการวิเคราะห์อาการคนไข้ที่เขาได้รวบรวมไว้ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา

ทุกวงการอาชีพ ไม่ว่าในประเทศจีนหรือต่างประเทศ จริงๆ แล้วมีประเพณีเก่าที่ยังอนุรักษ์ไว้ แต่ทัศนคติของหวังเคอที่จริงใจต่อรุ่นน้อง ประทับใจและพิชิตใจของเขาได้จริงๆ

“เกรงใจเกินไปแล้ว หมอจ้าว วันหลังถ้ามีโอกาส พวกเรายังพูดคุยกันได้อีก ไม่ว่ายังไงคุณก็เห็นแล้วว่าผมน่าจะอยู่ที่นี่นานหน่อย”

“เป็นเกียรติของผมมากครับ ขอบคุณครับ” หมอจ้าวโค้งตัวอีกครั้งจากนั้นจึงเดินออกไป

หวังเคอสูดลมหายใจลึกๆ และกลับไปนั่งที่เก้าอี้แล้ว หลังจากไอติดกันสองสามที เขาหยิบกล่องซิการ์ออกมาจากในลิ้นชักกะจะดูดซิการ์หนึ่งมวน เขามักจะให้ความรู้สึกผ่อนคลายกับคนอื่นเสมอ เพราะเป็นความเคยชินจากงานของเขา และเป็นหลักปรัชญาการใช้ชีวิตของเขาเช่นกัน เขายังไม่ทันได้จุดซิการ์ ก็มีข้อความส่งเข้ามาในโทรศัพท์ บนนั้นโชว์ว่าเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้ และมีเพียงสามคำเท่านั้น ‘ฉันมาแล้ว’ หวังเคอตอบกลับไปสองสามคำ ‘เข้ามาครับ’

ไม่นานประตูได้เปิดออก ระบบรักษาความปลอดภัยในสถานพักฟื้นมีความเข้มงวดเป็นอย่างมาก อีกฝ่ายสามารถเดินเข้ามาโดยตรง แสดงว่าฐานะของอีกฝ่ายต้องไม่ธรรมดา อีกฝ่ายใส่เสื้อคลุมสีดำ หลังค่อมเล็กน้อย เมื่อเดินเข้ามาแล้วก็ปิดประตูด้วยความคุ้นชิน จากนั้นจึงนั่งลงบนโซฟาแล้วรินน้ำชาให้ตัวเอง

เขามีอายุใกล้จะห้าสิบปีแล้ว คุณจะเรียกเขาว่าคนแก่ไม่ได้ เพราะอายุห้าสิบปีไม่ถือว่าแก่ และคุณจะเรียกเขาว่าชายวัยกลางคนไม่ได้ เพราะไม่ใช่แล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นอายุที่น่าอิหลักอิเหลื่อพอสมควร อิหลักอิเหลื่อจนถึงขั้นผมสีดำครึ่งหนึ่งสีขาวครึ่งหนึ่งเหนือศีรษะของเขากำลังบอกคุณทุกสิ่ง

‘โขลกๆ…’ อีกฝ่ายไอหนักๆ สองที หยิบขวดยาออกมาจากหน้าอก เทยาออกมาสองแคปซูลแล้วหยิบน้ำมาดื่ม ก่อนจะเงยหน้าและได้ยินเสียง ‘อึกๆ’ สองที แล้วจึงก้มหน้าต่ำหายใจหอบติดต่อกัน

“ผมใกล้จะตายแล้ว” เสียงของอีกฝ่ายมีความแหบเล็กน้อย แต่ความแหบแบบนี้ไม่ได้ให้ความรู้สึกอ่อนแรงต่อผู้อื่น ตรงกันข้ามกลับเหมือนเสือดุที่กำลังหมอบไม่มีใครกล้าดูถูกเขา เพราะกลัวจะโดนทำร้ายกลับ

“ผมรู้ครับ” หวังเคอพยักหน้า วางซิการ์ลง เพราะเขารู้ดีว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ ตอนนี้ดมกลิ่นบุหรี่ไม่ได้แล้ว ถ้าหากเขาอยากมีชีวิตต่ออีกสองสามวัน

ผู้ชายคนนั้นเงยหน้ามองซิการ์ แล้วจึงแสยะยิ้มออกมา ใช้ลิ้นเลียปากด้วยความอยาก จากนั้นจึงหาวแล้วก้มหน้าอีกครั้ง แบมือมองฝ่ามือที่หยาบกร้านของตัวเอง แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “สองปีก่อน ผมถามคุณว่าอยากให้ผมลงมือไหม คุณบอกรอก่อน คุณรู้ไหมตอนนั้นผมรู้สึกยังไง”

“รู้สึกอยากฆ่าผมมาก” หวังเคอตอบอย่างใจเย็น

ผู้อาวุโสยิ้มเล็กน้อย ยิ้มเหมือนได้ใจ “ลูกสาวลูกชายของผมรวมทั้งหมอส่วนตัวของผม บอกว่าผมสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงตอนนี้ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ทางการแพทย์แล้ว แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่าทำไม”

“ดังนั้น คุณต้องขอบคุณผม”

“ขอบคุณคุณ?” ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าทันที นัยน์ตาแดงฉานไปด้วยเลือด พร้อมกับคำรามเสียงต่ำ “ขอบคุณที่คุณทำให้ผมลำบากอีกสองปีเหรอ สองปีก่อนผมถูกวินิจฉัยแล้ว ตอนที่หมอบอกว่าเวลาของผมเหลือไม่เกินสามเดือน ผมโทรหาคุณแทบบ้า อยากจะคืนหนี้บุญคุณให้คุณ แต่คุณไม่ยอม คุณบอกว่ารออีกหน่อย! เป็นคุณที่ทำให้ผมติดหนี้บุญคุณอย่างไม่เต็มใจ เป็นคุณที่ปล่อยให้ผมป่วยทรมานมากถึงสองปี! ผมต้องขอบคุณคุณด้วยนะ ผมต้องขอบคุณคุณจริงๆ!”

“สองปีก่อน ไม่เหมาะสมจริงๆ” หวังเคอตอบ

“คุณกลัวเหรอ”

“ใช่ครับ ผมกลัว สองปีก่อน สองคนนั้นเพิ่งจะออกจากคุก ถ้าหากพวกเขาตายกะทันหัน จะถูกเชื่อมโยงมาถึงตัวผมได้ง่ายมาก ผมไม่สามารถเสี่ยงอะไรได้เลย และไม่อนุญาตให้ผมเกิดความเสี่ยงใดๆ!”

“เหอะๆ ผมรู้ เด็กที่ออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ต่อสู้มาถึงทุกวันนี้ไม่ง่าย ดังนั้นแม้แต่ความแค้นก็ยังต้องทนมาตลอด เพราะกลัวว่าตัวเองจะสูญเสียทุกอย่างไป คุณรู้ไหม จากประสบการณ์การครึ่งค่อนชีวิตของผมบอกผมว่าบางครั้งยิ่งกลัวการสูญเสียก็จะยิ่งเสียสิ่งนั้นไป นอกจากนี้คนที่ใช้ชีวิตแบบนี้จะเหนื่อยมากและไม่คุ้มค่าเลย”

“คุณผิดแล้ว ผมไม่ได้เสียดายเงินเและตำแหน่งฐานะของผม” หวังเคอส่ายหน้า

“ก็จริง ถ้าหากคุณไปเซี่ยงไฮ้หรือหน่วยงานอื่น น่าจะเจริญก้าวหน้าไกลกว่านี้ โขลกๆๆ…อย่างนั้นคุณกลัวเสียอะไร”

“ภรรยาของผม แล้วก็ลูกสาวของผม”

“ลูกนอกคอกก็นับเหรอ”

หวังเคอเบิกตาโตทันที เผยแววตาเป็นประกายลึกล้ำออกมา

“น้อยมากที่คุณจะโกรธ” ผู้ชายคนนั้นหัวเราะเสียงแหบ “สงสัยไม่ได้แกล้งเป็นพ่อผู้มีเมตตา คุณกล่อมตัวเองยังไง เอาเด็กที่ไม่ใช่ลูกสาวของคุณมาเลี้ยงเป็นลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง”

“เธอ เป็นลูกสาวของผมหวังเคอ ไม่ว่าเธอจะเป็นคน หรือว่าผี!”

“โอเคๆๆ เธอเป็นลูกสาวของคุณ เป็นลูกสาวสุดที่รักของคุณ”

ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนกัดฟัน “เสืออย่างผมฟันใกล้ฟันหลอแล้ว ผมกลัวมากจริงๆ กลัวว่าตอนที่คุณอยากให้ผมใช้หนี้บุญคุณ ฟันของผมจะกัดคนไม่ได้แล้ว” ขณะพูดผู้ชายคนนั้นหยิบปืนออกมากระบอกหนึ่ง ส่ายไปมาตรงหน้าหวังเคอแล้วพูดว่า “ตอนที่คุณติดต่อผม ผมหยิบมันออกมาด้วย คุณก็รู้ ในประเทศจีน ใช้ปืนมีความหมายว่าอะไร”

หวังเคอมองผู้ชายคนนั้น แล้วจึงใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ พลางพูดว่า “ตอนที่ผมติดต่อคุณ ไม่รู้สถานการณ์ของคุณ จนกระทั่งได้เจอกันก่อนหน้านั้น ผม…”

“ไม่ต้องพูดให้มากความ ผมติดหนี้บุญคุณของคุณ ก็คือติดหนี้บุญคุณของคุณ ของแบบนี้ ขอเพียงผมยังมีลมหายใจอยู่ ยังไงก็ต้องคืน! นี่คือหลักการที่ถูกต้อง ทั้งชีวิตนี้ของผม ผมเชื่อเรื่องนี้ ถึงแม้ผมจะรู้ว่า หากยิงปืนออกไป สิ่งที่ผมสะสมมาครึ่งค่อนชีวิตรวมทั้งสิ่งสะสมที่อยากทิ้งเอาไว้ให้ลูกสาวและลูกชายของผมอาจจะถูกทำลายไปเลย แต่ผมจะไม่เสียใจ”

หวังเคอยักไหล่ทำท่าเหมือนจะโน้มน้าว แต่ไม่ได้โน้มน้าวจริงๆ

“สองปีแล้ว สองคนนั้นตายไม่น่าจะไม่มีปัญหาอะไร อย่างน้อยก็ไม่ดึงดูดความสนใจของคนมากเกินไป และถ้าหากตรวจสอบขึ้นมา ผมสามารถแบกรับให้คุณได้ ไม่ให้ตกมาถึงหัวของคุณ”

ผู้ชายคนนั้นวางปืนกลับไปบนโต๊ะน้ำชา แล้วจึงนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง เขาลุกขึ้นแป๊บเดียวก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว

“หมอบอกให้ผมใช้ไม้เท้า แต่ผมไม่ใช้ของเล่นพรรค์นั้น ตอนผมเป็นหนุ่มเคยชี้คนแก่ถือไม้เท้าแล้วพูดกับลูกน้องว่า ต่อไปถ้าหากผมถึงวันที่ต้องถือไม้เท้าเดิน สู้เอาปืนยัดใส่ปากเหนี่ยวไกยิงตัวเองทิ้งดีกว่า”

“อืม”

“แต่พอมาถึงช่วงเวลาสุดท้ายจริงๆ ผมพบว่าตัวเองขาดทุนมาก”

“ทำไมครับ”

ผู้ชายคนนั้นยื่นมือลูบปากกระบอกปืนที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาแล้วพูดว่า “ใช้มันไม่ได้แล้ว”