ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 317

ตอนที่ 317 เกราะป้องกัน!

“เลวยิ่งกว่าสัตว์…” ผู้หญิงร้องด่า เธอแทบสลบตั้งแต่หลังเที่ยงคืน

ตอนที่เธอลุกนั่งขึ้นมาช้าๆ หันไปเห็นทิปหนาเป็นปึกวางอยู่ตรงหัวเตียง ความโกรธบนใบหน้าของเธอมลายหายไปทันที กระทั่งมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมา

ควรทราบว่า เขาได้จ่ายเงินค่าอาหารในร้านอาหารไปแล้ว ดังนั้นเงินค่าทิปนอกเหนือจากนั้น ไม่ต้องแบ่งเปอร์เซ็นต์กับร้านอาหาร เพราะร้านก็รับรู้

…

“เสี่ยวติง คุณมาสายสิบห้านาที” ทนายอันชี้ไปที่นาฬิกาทองของตัวเองแล้วพูด

“ขอโทษครับ ทนาย เกิดอุบัติเหตุบนทางด่วน ทำให้รถติดบนทางด่วนทั้งแถบเลยครับ” คนขับรถอธิบาย

“อ้อ โอเค อย่างนั้นคุณก็น่าจะรอผมที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานเย็น” ทนายอันเปิดประตูรถตรงที่นั่งคนขับ เพื่อบอกให้คนขับรถของตัวเองออกมา “คุณไปคิดเงินเดือนของเดือนหน้ากับฝ่ายบัญชี จากนั้นคุณก็ไสหัวไปจากตรงหน้าผมได้เลย”

“ไม่…เอ่อ…” คนขับรถยากที่จะยอมรับได้อย่างเห็นได้ชัด

ควรทราบว่าเงินเดือนของบริษัทนี้เยอะมาก สวัสดิการและประกันก็ดี เขาไม่อยากเสียงานนี้ไป

“เถ้าแก่ ครั้งหน้าไม่มีแล้วครับ”

“ครั้งหน้า ขอโทษนะ คุณไม่มีครั้งหน้าแล้ว อยากจะเอาคนที่ไม่มีนิยามเรื่องเวลาอย่างคุณโยนทิ้งลงนรกจริงๆ ถึงตอนนั้นคุณก็จะเข้าใจว่าคนที่ยังมีชีวิตมีอากาศหายใจเป็นเรื่องที่มีความสุขและสวยงามมากแค่ไหน! ลงจากรถของผมเดี๋ยวนี้ now!”

คนขับรถลงจากรถ จากนั้นทนายอันจึงเข้าไปนั่งเอง สตาร์ทรถ ทิ้งแว่นกันแดดไปที่เท้าของอีกฝ่ายแล้วขับออกไปสองมือจับพวงมาลัยพลางมองเข็มนาฬิกาบนนาฬิกาข้อมือของเขา “ให้ตายเถอะ!” เขาสบถด่า

…

“กรุณาสังเกตเวลาด้วย” พัศดีชี้ไปที่นาฬิกาอิเล็กทรอนิกส์ที่แขวนอยู่ข้างบนแล้วพูด

“ครับ เข้าใจแล้วครับ” ทนายอันยิ้มให้พัศดี จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องเยี่ยมนักโทษ

เมืองทงเฉิงเป็นเมืองที่สงบสุขเมืองหนึ่ง ด้วยเหตุนี้โครงสร้างของเรือนจำแห่งนี้จึงไม่ใหญ่มาก มีบางส่วนที่ค่อนข้างโล่ง อย่างน้อยก็ไม่มีบรรยากาศที่บีบเค้นอึดอัด

ทนายอันนั่งตรงหน้าต่างกระจก เขาวางกระเป๋าเอกสารของตัวเองบนโต๊ะ หยิบเอกสารปึกหนาออกมาจากข้างใน เขามองไปรอบๆ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง คนทั่วไปพูดว่าเมืองหรงเฉิงเป็นเมืองสงบน่าพักผ่อนหย่อนใจ แต่มันเป็นคำเล่าลือผิดๆ ที่โลกภายนอกมีต่อเมืองนี้เท่านั้น ลองดูจำนวนประชากรที่เบียดเสียดกันอยู่ในเมืองหรงเฉิงรวมทั้งถนนที่มีรถติดตลอดทั้งวันในปัจจุบันนี้ แล้วลองดูเขตพื้นที่พักอาศัยแต่ละแห่งที่แน่นขนัดเหมือน ‘ถ่านหินรังผึ้ง’ ใกล้จะเหมือนฮ่องกงเข้าไปแล้ว เมืองที่น่าพักผ่อนเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

แต่เมืองทงเฉิง ถึงแม้จะเป็นเขตสามเหลี่ยมเศรษฐกิจลุ่มแม่น้ำฉางเจียง แต่กลับสบายจริงๆ สบายถึงขนาดที่ว่ามีผู้ค้ายา ‘แหกคุก’ สำเร็จตอนที่กำลังถูกศาลตัดสิน จึงสามารถพิสูจน์ได้ว่าเมืองทงเฉิงมีความสงบสุขมากกว่าเมืองหรงเฉิง

ประตูเหล็กฝั่งตรงข้ามถูกเปิดออก ทนายอันจึงเก็บความคิดของตัวเอง พูดจริงๆ นะ เขาเริ่มคิดถึงบ้านแล้ว แต่เพื่องานสองสามงานที่นัดไว้ล่วงหน้าเมื่อครึ่งปีก่อน เขาถึงตั้งใจตั้งบริษัทใหม่ที่เมืองทงเฉิงเป็นพิเศษ

อีกฝ่ายเป็นผู้ชายวัยกลางคนตัวผอมสูง เขาค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าทนายอันอย่างเนิบนาบ สายตาค่อนข้างอึมครึม ทนายอันดีดนิ้ว หยิบไมค์ขึ้นมา แล้วพูดใส่ไมค์ว่า “ฮัลโหลๆๆ…” สายตาของอีกฝ่ายยิ่งบูดบึ้งมากขึ้น

“ฟังได้ยินไหม” ทนายอันชี้ไปที่ไมค์ อีกฝ่ายหยิบไมค์ขึ้นมาเงียบๆ แล้วพูดว่า “พวกเราไม่ต้องใช้ไมค์ก็ได้ยิน”

“ไม่ได้ ผมชอบความรู้สึกที่เป็นพิธีการแบบนี้ หน้าต่างเหล็ก กระจก โทรศัพท์ บวกกับตัวหนังสือสีแดงที่แปะอยู่บนกำแพงว่า ‘กลับตัวกลับใจ ตอบแทนสังคม’ พิธีการแบบนี้เป็นความสวยงามอย่างหนึ่ง”

“คุณคิดว่าสวย แต่คุณไม่บอกผมก่อน ปล่อยให้ผมเข้ามาอยู่ในร่างของนักโทษ!” อีกฝ่ายกำไมค์แน่นมากพลางกัดฟันพูด จากใบหน้าที่นิ่งสงบ ตอนนี้กลับบิดเบี้ยวน่ากลัวอย่างเห็นได้ชัด

“คุณช่วยควบคุมอารมณ์ของตัวเองด้วย ผมช่วยปิดบังลมหายใจของคุณ แต่ถ้าอารมณ์ของคุณขาดการควบคุมสมุดของยมทูตจะจับลมหายใจของคุณได้ จากนั้นคุณก็จะจบเกม” ทนายอันแบมือ

“พัศดีของที่นี่น่ารักกว่ายมทูตเป็นไหนๆ คุณคิดว่ายังไง”

“แค่ยมทูตเท่านั้น” อีกฝ่ายไม่สนใจอย่างสิ้นเชิง

“ฮู่ว…คุณรู้อะไรไหม เมื่อวานวิญญาณร้ายที่หนีออกมากับคุณอีกสองคนโดนจับแล้ว และถูกส่งกลับไปนรกแล้วด้วย” เมื่อได้ยินดังนั้นอีกฝ่ายจึงตัวสั่นทันที เห็นได้ชัดว่าคำว่ากลับไปสองคำนี้ สำหรับเขาเป็นความรู้สึกที่น่าหวาดกลัวอย่างใหญ่หลวง

“เขตแดนทงเฉิงหนึ่งปีที่ผ่านมามีความอัปมงคลเล็กน้อย เมื่อวานผมได้กินข้าวกับยมทูตท้องถิ่นโดยบังเอิญ”

“คุณได้กินข้าวกับยมทูตรู้สึกเป็นเกียรติเหรอ”

“เปล่าๆๆ คุณไม่เข้าใจ หมอนั่นไม่ธรรมดา”

“ไม่ธรรมดาตรงไหน”

“ผมสังเกตจากโหงวเฮ้ง ภรรยาของเขายังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่!”