ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 319

ตอนที่ 319 ครองตำแหน่งแต่ไม่ทำงาน

‘แอ๊ด’ ภายใต้ม่านราตรี ประตูถูกผลักออกเบาๆ เงาร่างหนึ่งเดินเขย่งปลายเท้าออกมาจากด้านใน ตอนที่เขากำลังเดินย่องเตรียมปิดประตูออกไปข้างนอก ไฟตรงระเบียงทางเข้าสว่างพอดี

ชายหนุ่มตกตะลึงยืนอยู่กับที่ เขาใส่หมวกแก็ป ใส่ผ้าปิดปากสีดำ ไม่สามารถมองเห็นสีหน้าทั้งหมดของเขาได้ แต่สามารถมองเห็นความตื่นตะลึงจากแววตาของเขา

‘พึ่บ!’ มีผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดนอนเอนกายอยู่บนเก้าอี้ยาวนอกลานบ้าน เขาจุดบุหรี่หนึ่งมวน ดูเหมือนจะรอเวลานี้นานแล้ว เขาหาวหวอด พลางเขี่ยบุหรี่แล้วพูดว่า “คุณโง่หรือเปล่า ถามใจตัวเองดู เป็นคุณจะนอนหลับไหม แล้วผมจะนอนหลับได้ยังไง ดังนั้นคุณคิดแอบหนีตอนกลางคืนตอนผมนอนหลับ สมองของคุณมีแต่น้ำซาวข้าวเหรอ!”

ทนายอันขึงตาใส่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังตัวเองอย่าไม่พอใจ ดูการแต่งตัวของเขาแล้วทั้งโกรธและขำ แล้วจึงพูดตามตรงว่า “ดูสภาพการแต่งตัวของคุณสิ คุณกลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าคุณต้องอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ หรือไง ถ้าหากเจอตำรวจสายตรวจบนถนน คุณจะต้องโดนสอบสวนเป็นพิเศษแน่นอน”

อีกฝ่ายถอดผ้าปิดปากออก เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา แล้วพูดอย่างไม่ถือสา “ตัวตนของผมมีปัญหาเหรอ”

“ตัวตนไม่มีปัญหาแน่นอน ไม่ว่ายังไงคุณก็ยืมศพคืนชีพ แต่คุณอย่าลืม ตัวตนของคุณคือผู้ป่วยในห้องที่ได้รับการเฝ้าระวังเป็นพิเศษของโรงพยาบาลบ้าฉางโจว!”

“นี่เป็นปัญหาของคุณไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงให้ผมเข้าร่างของคนป่วยโรคจิต ผมไม่เชื่อ ฉางโจวกว้างใหญ่ขนาดนี้ จะหาคนที่เพิ่งตายยากมากขนาดนั้นเชียว!”

“นี่คือการทดสอบชีวิตที่ผมจัดให้ลูกค้าของผมทุกคน เรือนจำและโรงพยาบาลบ้าเป็นสถานที่ทดสอบที่ดีของการใช้ชีวิต ถ้าหากคุณเกิดรู้แจ้งในชีวิตหรือขุดค้นเรื่องราวในชีวิตเจอ ไม่แน่หลังจากนี้คุณอาจจะเป็นนักเขียนได้ออกหนังสือก็เป็นได้”

“ไร้สาระ”

“อือฮึ รู้แล้วก็ดี ตอนนี้กลับเข้าไปเสียดีๆ นอนไม่หลับก็ต้องนอนลงไป รอฟ้าสางวันพรุ่งนี้ผมจะส่งคุณกลับไปที่โรงพยาบาลบ้า ช่วยคุณย้ายโรงพยาบาลอย่างลับๆ”

“ผมไม่กลับ”

“คุณตัดสินใจเองไม่ได้ คุณทำผิดสัญญาแอบหนีออกมา ถือว่าเป็นความประมาทของคุณ เมื่อวานถ้าหากผมปรากฏตัวไม่ทัน ตอนนี้คุณน่าจะโดนจับกลับไปอาบน้ำในกระทะน้ำมันที่นรกแล้ว”

“ผมแค่อยากเจอหน้าแม่กับลูกสาวของผมสักครั้ง พูดกับพวกเขาสองสามประโยค ถึงแม้จะไม่เปิดเผยตัวตน”

“ปัญญาอ่อน ก่อนหน้านี้คุณโดนยมทูตที่ฉางโจวคอยจับตาได้ยังไง เขาแกะเบาะแสร่องรอยของคุณได้แล้วจึงวิเคราะห์ตัวตนของคุณออกมา แล้วยังวางแผนให้คุณติดกับ ผลปรากฏว่าคุณก็โง่กระโดดเข้าไปจริงๆ!”

“ช่วยผมหน่อย”

“ขอโทษ ช่วยไม่ได้”

“ยมทูตตนนั้นโดนคุณทำร้ายบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ ช่วงนี้เขาไม่น่าจะออกมาอวดเก่งได้…”

“ยมทูตเมืองอื่นมาแล้ว อยากหาโอกาสกินข้าวให้อิ่มหมีพลีมัน มีอยู่คนหนึ่งเก่งพอสมควร ถ้าไม่จำเป็นผมไม่อยากต่อสู้กับเขา”

“ทำไม”

“เพราะว่าฉางโจวมียมทูตสามตน สองตนในนั้นวันๆ เอาแต่ลุ่มหลงมัวเมา ส่วนคนที่ทำงานเพียงคนเดียวถูกผมทำร้ายเมื่อวานแล้ว ดังนั้นยมทูตเมืองอื่นจึงอยากมาที่นี่เพื่อหาโอกาสทำผลงาน”

“จริงๆ แล้วชีวิตในโรงพยาบาลบ้า ก็ไม่ได้ทำให้รับไม่ได้ขนาดนั้น”

“หากเทียบกับนรกแล้วดีกว่าเป็นพันเท่าหมื่นเท่าแน่นอน”

“แต่ผมยังอยากเจอครอบครับของผม ต้องเจอให้ได้”

ขณะที่พูด ผู้ชายคนนั้นวิ่งออกไปข้างนอกโดยตรง ทนายอันจึงถอนหายใจ “คิดว่าตัวเองหนีออกมาจากนรกแล้วจะเป็นตัวเอกเหมือนจอหงวนนั่งขบวนแห่ติดยศกลับบ้านเกิดเหรอ ในนรก พวกคุณคือสัตว์ที่อยู่ต่ำที่สุด ในโลกมนุษย์ ก็อย่าลืมตัวตนของตัวเอง พวกคุณเป็น…หนูวิ่งข้ามถนน!”

มือของทนายอันที่หนีบบุหรี่อยู่เนื้อเริ่มหายไป เผยให้เห็นกระดูกสีขาวน่ากลัว วินาทีต่อมา เงาร่างของทนายอันพลันหายแวบไปจากเก้าอี้ตัวยาว จากนั้นปรากฏตัวอยู่ข้างหลังผู้ชายคนนั้น แล้วมือกระดูกขาวก็ทิ่มเข้าไปในหน้าอกของอีกฝ่ายโดยตรงด้วยความรวดเร็วและเด็ดขาด กระทั่งลากลำไส้ของอีกฝ่ายออกมา เสียดายที่ตอนนี้ไม่มีหม้อไฟอยู่ข้างๆ เลือดคนกับไส้คนน่าจะอร่อยกว่าต้มเลือดเป็ดและผ้าขี้ริ้วแน่นอน ผู้ชายคนนั้นมองหน้าอกที่โดนแทงทะลุเป็นรูอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“คุณ…ทำไม…กล้า…”

“ที่นี่เป็นโลกมนุษย์ ไม่ใช่นรก ต่อให้คนนั้นที่ส่งคุณหลบหนีมือยาวแค่ไหน ก็ยุ่งกับความเป็นความตายของผมไม่ได้”

‘ฉึก!’ เขาชักมือกระดูกขาวออกมาโดยตรง ผู้ชายคนนั้นตัวทรุดคุกเข่าลงกับพื้น เขาสัมผัสได้ว่าพลังชีวิตกำลังรั่วไหลออกมาจากภายในร่างกายของตัวเองอย่างช้าๆ ขณะเดียวกันวิญญาณของตัวเองก็เริ่มสลายหายไปเนื่องจากการทำงานของร่างกายได้สูญเสียพลังชีวิตอย่างต่อเนื่อง ครั้งนี้เขาไม่มีโอกาสกลับไปนรกอีก ได้แต่สิ้นสุดลงอยู่ตรงนี้

‘กึก…’ ผู้ชายคนนั้นลืมตาทันที เหงื่อเย็นชุ่มไปทั่วร่างกายของเขา ตัวเองยังอยู่ในท่าปิดประตู ราวกับว่าทุกอย่างเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ความฝันที่หายวับไปอย่างรวดเร็ว เขาหันกลับมา เห็นทนายอันนอนอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวด้านนอก เพิ่งจะใช้มือดับก้นบุหรี่ควันลอยวนหมุนเป็นเกลียวขึ้นไป “อย่าลืม ไม่มีครั้งหน้าแล้ว” เสียงน่าสะพรึงกลัวของทนายอันดังเข้ามา ผู้ชายคนนั้นสูดลมหายใจลึกๆ สองสามที จากนั้นเปิดประตูเดินกลับเข้าไปในห้อง