ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 337

ตอนที่ 337 ปฏิบัติการช่วยชีวิตเหล่าจาง

พวกเด็กๆ กลับไปแล้ว ตอนแรกมีเด็กแค่คนสองคนเท่านั้นที่ตกใจจนร้องไห้เพราะฉากที่เห็นในห้องผู้ป่วยหนัก จากนั้นเด็กคนอื่นๆ ก็พากันร้องไห้ตาม

แม้ว่าเด็กส่วนใหญ่จะไม่รู้ว่าร้องไห้ทำไม แต่ก็พากันร้องไห้ตามไปก่อน ถ้าไม่รู้ก็อาจคิดว่าเหล่าจางซี้แหงแก๋ไปแล้ว และเด็กเหล่านี้มาร้องไห้ร่วมไว้อาลัย

แน่ละว่าไม่มีใครที่จะเกิดความรู้สึกไม่พอใจเด็กเหล่านี้ ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังเป็นแค่เด็กเท่านั้น

สาเหตุที่โจวเจ๋อและลูกชายของเหล่าจางขำ ก็เพราะรู้สึกว่าเด็กเหล่านี้น่ารัก ใช่ พวกเขาน่ารักจริงๆ

เพราะเหล่าจางสละชีวิตช่วยพวกเขา เมื่อได้มาเห็นเด็กที่ไร้เดียงสาและอ่อนแอเหล่านี้ร้องไห้โหวกเหวกเสียงดังตรงหน้า ก็เป็นเรื่องที่มีความสุขอย่างหนึ่ง

ชายหนุ่มรู้สึกได้ทันทีว่าการเสียสละของพ่อเขานั้นมันคุ้มค่ามาก ดอกไม้ที่บอบบางเหล่านี้ต้องการพวกผู้ใหญ่คอยดูแลปกป้องจริงๆ

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียพ่อและการได้เห็นความน่ารักของเด็กๆ เหล่านี้ ทำให้เขาร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมๆ กัน อารมณ์นั้นช่างซับซ้อนเหลือเกิน

พวกพ่อแม่ของเด็กๆ ทำได้แค่เข้ามาดูลูกของตัวเอง จากนั้นเข้ามาแสดงความเสียใจและกล่าวคำอวยพรกับชายหนุ่มทีละคน ในขณะเดียวกันก็ยัดนามบัตรของตัวเองให้

ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้า คำที่พูดตอบออกไปคือ ‘เป็นหน้าที่ที่ควรทำ’

สำหรับเหล่าจางแล้ว เขาเป็นตำรวจ เสียสละเพื่อปกป้องความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินของประชาชน มันเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้วจริงๆ มันคือเกียรติยศอย่างหนึ่ง และยังเป็นเกียรติประวัติของครอบครัวตำรวจอีกด้วย หลังจากที่รอให้เด็กและพวกผู้ปกครองออกไปหมดแล้ว ทางเดินนอกห้องผู้ป่วยหนักก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

“หิวหรือยัง” โจวเจ๋อถาม

ชายหนุ่มส่ายหน้า

“จริงสิ ยังไม่ได้ถามเลยว่านายชื่ออะไร”

“จางเฟิง”

“อืม”

“เมื่อไม่นานมานี้พ่อโทรหาผมและเคยบอกอยู่เรื่องหนึ่ง”

“อะไรเหรอ”

“บอกว่าเขามีสมุดบันทึกอยู่ในตู้เซฟที่บ้าน ถามผมว่าอยากอ่านไหม”

“หืม”

“ตอนนั้นผมตอบไปว่าอยากอ่าน ผมคิดว่าในนั้นน่าจะเป็นบันทึกประวัติและประสบการณ์ในการจัดการคดีต่างๆ ของพ่อผมในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มันเป็นทรัพย์สินที่มีค่ามากสำหรับผม แต่พ่อบอกว่าห้ามอ่านมันตอนนี้ หากวันไหนพ่อไม่อยู่แล้วถึงจะอ่านได้”

โจวเจ๋อเผยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

“ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร เพราะอาชีพตำรวจอาชญากรรมมันหลีกเลี่ยงความเป็นความตายไม่ได้มาตั้งนานแล้ว พ่อเองก็มักจะพูดประโยคนี้ติดปากอยู่เสมอ”

โจวเจ๋อเหมือนจะจำได้ว่าช่วงก่อนหน้าที่ตัวเองอยู่ด้วยกันกับจางเยี่ยนเฟิงเคยพูดเรื่องที่เกี่ยวข้องกับสมุดบันทึก บอกว่าถ้าจางเยี่ยนเฟิงตายให้ทิ้งสมุดบันทึกเอาไว้ เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับร้านหนังสือและตัวเองเอาไว้เล็กน้อยด้วย ถึงเวลานั้นให้ลูกชายของเขาที่จะกลายเป็นตัวเอกคล้ายในละครโทรทัศน์แนวผจญภัยล่าสมบัติเอาสมุดบันทึกมาค้นหาโจวเจ๋อ

จางเยี่ยนเฟิงเจ้านั่นคงไม่ได้ทำอย่างนั้นจริงๆ ใช่ไหม นี่เขาแช่งให้ตัวเองตายไม่ใช่หรือไงเนี่ย

อีกอย่าง คุณตายไปแล้วก็แล้วกันไปสิ ทำไมยังต้องโยนลูกของคุณมาอีกล่ะ จะให้เขาอ่านสมุดบันทึกตอนดึกดื่นค่อนคืนแล้วมาคอยสังเกตการณ์ร้านหนังสือของผมหรือไง ร้านของผมไม่ใช่สถานรับเลี้ยงเด็กเสียหน่อย

โจวเจ๋อตัดสินใจรอให้เหล่าจางหมดลมหายใจสุดท้ายก่อนแล้วค่อยมานั่งจับเข่าคุยกับวิญญาณของเขา เรื่องช่วยดูแลลูกของเขานี่ โจวเจ๋อไม่ว่างมาสนใจหรอกนะ

ก่อนหน้านี้ที่คุณขยันหาคดีมาให้ผม ผมก็รำคาญมามากพอแล้ว อย่าถึงกับต้องรอให้ลูกคุณเรียนจบแล้วผมยังต้องมานั่งคิดวางแผนเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้เขาเลย อีกอย่างโจวเจ๋อก็ไม่ใช่คุณปู่ที่อาศัยอยู่ในแหวนมิติด้วย ไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอก

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของโจวเจ๋อดังขึ้น เป็นสายของทนายอัน

“ฮัลโหล”

“ฮัลโหล คุณอยู่ที่ไหนน่ะ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

“ผมอยู่ในโรงพยาบาล”

“โอเค ผมเดาถูกว่าคุณอยู่ในโรงพยาบาล รอก่อน ผมจอดรถเสร็จแล้วจะขึ้นไป”

โจวเจ๋อลุกขึ้นและเหลือบมองจางเฟิงที่ยังนั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น ไม่ได้ปลอบอะไรต่อเพียงแค่เดินออกไป

ได้เจอกับทนายอันตรงหน้าประตูลิฟต์แล้ว ท่าทางของทนายอันดูลุกลี้ลุกลน คล้ายกับเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น

“เป็นอะไร”

“คุณลองดูนี่สิ”

ขณะที่พูด ทนายอันก็ยื่น ‘คุกเดือด’ ในมือตัวเองให้โจวเจ๋อ

“ดูบทความสุดท้ายเรื่องนั้นสิ”

โจวเจ๋อพลิกเปิดไปถึงหน้าท้ายๆ และเจอเรื่องนั้นแล้ว หลังจากอ่านข้อความคร่าวๆ จนจบแล้ว เขารีบพลิกมาดูตรงหน้าปกอีกครั้ง หลังจากยืนยันสถานที่ตีพิมพ์วารสารเล่มนี้แล้ว โจวเจ๋อสูดหายใจเข้าลึกๆ ทันที

“คุณเองก็รู้จักคนคนนั้นเหรอครับ” ทนายอันประหลาดใจเล็กน้อย

โจวเจ๋อพยักหน้า พูดขึ้นทันที “แต่ก็ไม่มากนัก”

“ผมเองก็รู้ไม่มากนักหรอก เป็นเขานั่นละบอกให้ผมอ่านบทความนี้ จากนั้นผมก็คิดโยงมาถึงตอนนี้โดยสัญชาตญาณ” ทนายอันยื่นมือจิ้มๆ ทางห้องผู้ป่วยหนักตรงนั้น

“คนที่อยู่ในคุกเป็นน้องเขยของคนที่นอนอยู่ที่นี่”

“อ้าว”