ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 36
ตอนที่ 36 ผมเป็นผี!
“สงสัย ฉันไม่จำเป็นต้องใส่ให้คุณดูแล้ว”
หมอหลินเป็นผู้หญิงหัวโบราณจริงๆ แต่กลับไม่ใช่ผู้หญิงหัวโบราณที่ไม่กล้าโวยวายเพราะกลัวเสียชื่อเสียงจากการที่สามีมีภรรยาน้อยแบบนั้น
เธอรู้จักการประนีประนอมกับตัวเอง ขณะเดียวกัน เธอก็มีความเป็นตัวของตัวเอง
เธอสามารถบังคับตัวเองให้ยอมรับโจวเจ๋อที่ล่วงเกินตัวเองครั้งที่แล้วได้ และสามารถบังคับตัวเองให้ยอมรับอย่างช้าๆ ภายใต้เงื่อนไขที่ ‘สวีเล่อ’ (โจวเจ๋อ) นับวันยิ่งมีความคิดเป็นของตัวเองและมีพลังอำนาจมากขึ้น
แต่เธอไม่สามารถยอมรับโจวเจ๋อให้มีรักนอกสมรสได้ นี่คือเส้นขีดจำกัดของเธอ
เธอโกรธมาก
โกรธมากจริงๆ
กระทั่งอยากจะหมุนตัวเดินออกไปให้รู้แล้วรู้รอด
ตอนนี้ สาเหตุที่หมอหลินยังไม่ไปไหน เพราะกำลังรอการตอบสนองของโจวเจ๋อ ไม่ว่าอย่างไร โจวเจ๋อควรที่จะแสดงท่าทีอะไรบ้าง เรื่องระหว่างตัวเองกับเขา จะได้เป็นอันหลุดพ้นเสียที
ถึงแม้ว่ากลับไปจะต้องโดนแม่ตำหนิ ต้องเผชิญหน้ากับความโกรธของพ่อที่แต่งงานสร้างความอัปยศแก่วงศ์ตระกูล เธอก็ยินดีรับแต่โดยดี
ทว่า โจวเจ๋อกลับไม่มีการตอบสนองใดๆ
ไม่มีคำอธิบาย
ดูเหมือนจะยอมรับไปโดยปริยาย
ความสดใสที่อยู่ในนัยน์ตาของหมอหลินดูหม่นลงทันที
แม้แต่คำอธิบายก็ไม่จำเป็นแล้วใช่ไหม
แต่ในความเป็นจริง หมอหลินเข้าใจผิด ตอนนี้โจวเจ๋อไม่มีการตอบสนองอย่างสิ้นเชิง กระทั่งไม่ได้สนใจความรู้สึกของหมอหลินด้วย
เพราะในมุมมองของโจวเจ๋อ เขารู้สึกตกใจจนเส้นขนข้างหลังตั้งชัน
ศพผีสาวนี้…มีชีวิตแล้ว!
และไม่เหมือนการลงมาดื่มน้ำเหมือนเมื่อตอนกลางวันแน่นอน นางเดินมาอยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างมีมารยาท แล้วพูดกับตัวเอง มีปฏิสัมพันธ์กับตัวเอง!
พอลองนึกเชื่อมโยงกับตอนกลางวันที่ตัวเองอยากให้นาง ‘ตื่น’ จึงใช้ ‘ปลายเล็บวาดเล่น’ บนกายของนาง
โจวเจ๋อฉุกคิดขึ้นมาได้ ในใจอยากจะวิ่งออกไปจากร้าน หนีไปให้ไกลได้ยิ่งดี
ตอนนี้สามารถอธิบายได้แล้วว่า ทำไมสวี่ชิงหล่างถึงจับหนังสือกลับหัว แล้วนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนั้นเหมือนไอ้งั่งเพราะว่าเขาไม่กล้าขยับเลยด้วยซ้ำ!
สถานการณ์ตอนนี้ตกอยู่ในความกระอักกระอ่วน
“สวัสดีเจ้าค่ะ” ศพผีสาวยิ้มมุมปาก หลังจากเอ่ยทักทายโจวเจ๋อว่า ‘ท่านกลับมาแล้ว’ เหมือนกับผู้หญิงชาวเกาหลีและญี่ปุ่นที่ยืนรอสามีกลับบ้าน เธอจงใจมองหลินหวั่นชิวด้วยแววตาขี้เล่น
“สวัสดีค่ะ” หมอหลินตอบกลับอย่างเย็นชา
โจวเจ๋อตอนนี้สูดลมหายใจลึกสุด เขายื่นมือหิ้วสวี่ชิงหล่างขึ้นมา พยายามบังคับให้สวี่ชิงหล่างลุกขึ้น
“หวั่นชิว ขอแนะนำคุณก่อนครับ นี่คือสวี่ชิงหล่างเพื่อนรักของผมควบตำแหน่งเถ้าแก่ร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ข้างๆและยังมีห้องชุดอีกยี่สิบห้อง”
“สวัสดีครับ” สวี่ชิงหล่างพูดกับหลินหวั่นชิว แต่สายตากลับจ้องไปที่ศพผีสาวที่อยู่ข้างๆ
เขาตกใจเหมือนนกกระทาน้อยตัวสั่นระริก
“สวัสดีค่ะ” หลินหวั่นชิวตอบ
“นี่คือ…” โจวเจ๋อชี้ไปที่ศพผีสาว “คือคนรักของสวี่ชิงหล่าง”
“ใช่…ว่าไงนะ” สวี่ชิงหล่างตกตะลึงงัน แต่วินาทีต่อมา มือของโจวเจ๋อกลับใช้แรงผลักเล็กน้อย จนสวี่ชิงหล่างตัวเซ เข้าไปติดกับศพผีสาว
“อ้อ นี่คือคนรักของผม เธอแซ่ไป๋ ชื่อว่าไป๋ซู ซะ…ไป๋ซูซู “สวี่ชิงหล่างมองหลินหวั่นชิว ขณะเดียวกันก็ได้ใช้มืออีกข้างหนึ่งวางไปบนไหล่ของศพผีสาวเพื่อแสดงความสนิทสนม
ทันใดนั้น ความรู้สึกเย็นเยียบเหมือนเมื่อคืนส่งความเสียวซ่านไปที่จิตวิญญาณของเขาโดยตรง
“อา…โอ้วๆๆๆ…ฮู้ๆๆ…โอ้ย…”
สวี่ชิงหล่างหลังจากตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าสองสามครั้งจึงปล่อยมือ เอ่ยว่า “ฮ่าๆ ที่รัก ตัวเธอนุ่มมาก ผมชอบลูบคุณจัง
ฮ่าๆๆๆ!”
“พวกคุณเชิญตามสบาย หวั่นชิว คุณออกมากับผมหน่อย ผมมีเรื่องอยากพูดกับคุณ”
ขณะที่พูด โจวเจ๋อก็จูงมือของหลินหวั่นชิวโดยตรง ไม่สนใจว่าเธอจะยินยอมหรือเปล่าแล้วดึงหลินหวั่นชิวออกมาจากร้านหนังสือทันที
“อ้าว สวีเล่อ ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับคุณเหมือนกัน อย่างเช่นห้องของผมมีเยอะเกินไป อยากจะแบ่งห้องชุดให้คุณบ้าง”
สวี่ชิงหล่างโบกมือและแสร้งทำเหมือนจะเดินออกไปพร้อมกับโจวเจ๋อ
ศพผีสาวยืนอยู่ข้างๆ ไม่ขยับ ยืนอย่างสง่าสุภาพเรียบร้อยมีมารยาท
ทว่าสวี่ชิงหล่างกลับสัมผัสถึงความเย็นเยียบที่น่ากลัวบางอย่างกำลังวนอยู่รอบต้นคอของตัวเอง ดูเหมือนว่าหากตัวเองเดินออกไปข้างนอกหนึ่งก้าวก็จะถูกฉีกออกในชั่วพริบตา
สวี่ชิงหล่างเลือกที่จะหยุดเดินอย่างชาญลาด จากนั้นก็หัวเราะฮ่าๆ
“ที่รักอย่าโกรธสิครับ จะเอาห้องให้คนอื่นได้ยังไง รอให้ประเทศของพวกเรามีนโยบายมีลูกยี่สิบคนก่อนแล้วค่อยให้ลูกๆ สืบทอดมรดกต่อ ถึงตอนนั้นคุณก็จะได้รับเหรียญแม่ผู้กล้าหาญ”
สวี่ชิงหล่างสีหน้าขมขื่น กลับไปนั่งที่เก้าอี้พลาสติกอีกครั้ง
โจวเจ๋อเดินจูงมือของหมอหลินออกมาจากร้านหนังสือ เดินมาที่จอดรถของหมอหลินที่อยู่ข้างทาง
“มีเรื่องอะไร พูดมาค่ะ” หมอหลินถาม
“ช่วงนี้ดูเหมือนคุณจะอ้วนขึ้น ตอนเย็นอย่ากินอาหารมื้อดึกนะครับ”
พูดจบ โจวเจ๋อจึงผลักหมอหลินไปที่รถ
“รีบขับรถกลับไปเลยครับ ตอนเย็นถ้าไม่มีอะไรทำก็วิ่งหรือกระโดดเชือกนะครับ”
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่คะ” หมอหลินจับโจวเจ๋อที่กำลังหมุนตัวกลับไปที่ร้านหนังสือ
“ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น คุณรีบกลับไปดีกว่าครับ” โจวเจ๋อพูดเร่ง
หมอหลินไม่พูดอะไรอีก เข้าไปนั่งในรถของตัวเอง สตาร์ทรถ สุดท้ายจึงมองโจวเจ๋อด้วยแววตาลึกซึ้งหนึ่งที แล้วจึงขับรถออกไป
โจวเจ๋อถอนหายใจโล่งอก จากนั้นจึงนั่งอยู่ข้างทาง จุดบุหรี่หนึ่งมวน
พูดตามความจริง เขาไม่อยากกลับไปที่ร้านหนังสือ และสติสัมปชัญญะบอกเขาว่า การเลือกที่จะไปกับหมอหลินเป็นตัวเลือกที่ฉลาดที่สุด แต่จะทำเช่นไรได้ ศพผีสาวตัวเองเป็นคนขุดขึ้นมาจากที่ดินผืนนั้นเอง
โจวเจ๋อไม่ใช่พ่อพระ เขากลัวความยุ่งยากมากจริงๆ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ถึงแม้จะยังไม่มองฐานะปัจจุบันที่ตัวเองเป็นยมทูตชั่วคราว กล่าวคือถ้าหากศพผีสาวก่อความวุ่นวายขึ้นมาในเมืองทงเฉิงบ้านเกิดของตัวเองอย่างกำเริบเสิบสาน เขาเองคงรู้สึกแย่เหมือนกัน
ส่วนสวี่ชิงหล่างที่ยังอยู่ในร้านหนังสือ
อ้อ สวี่ชิงหล่างยังอยู่ในร้านหนังสือ เกือบลืมไปแล้ว
ยังอยู่หรือว่าตายไปแล้ว
หรือว่ายังอยู่?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล