ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 371

ตอนที่ 371 เพื่อนทางจดหมายของเถ้าแก่โจว

แมลงตัวเดียวไม่พอกิน อย่างมากก็แค่แก้อยากเท่านั้น

โจวเจ๋อโบกมือให้ตัวตลก เหมือนเรียกพนักงานว่าเอาอาหารมาเสิร์ฟได้แล้ว ตัวตลกเริ่มเดินถอยหลัง แต่ร้านหนังสือกว้างแค่นี้ เขาจะไปที่ไหนได้ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนร้านหนังสือให้กลายเป็นทะเลทราย แต่ตำแหน่งที่เขากับโจวเจ๋ออยู่กลับเป็นพื้นที่สีเขียวกลางทะเลทรายที่มีขนาดไม่ถึงสองร้อยตารางเมตร มีทรายดูดล้อมรอบ มาพร้อมกับอุณหภูมิที่ร้อนระอุ

ตัวตลกลองวิ่งออกไป แต่ทันทีที่เขาก้าวออกไป ทรายดูดตรงหน้าพลันเปลี่ยนเป็นกำแพงสูงทันที บดบังทางข้างหน้า สูงเสียดฟ้าบดบังแสงแดดและท้องฟ้า

โจวเจ๋อยืนอยู่ที่เดิม ยืนเท้าเอวมองตัวตลกดิ้นรนไปมา ตัวตลกลองเปลี่ยนอีกครั้ง ที่นี่กลายเป็นถนนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน เขากับโจวเจ๋อกำลังยืนอยู่ท่ามกลางถนน ทว่าตอนที่เขาเดินเข้าไปในกลุ่มฝูงชน ผู้คนตรงหน้ากลับหนาแน่นมากขึ้นในพริบตา บางคนเดิน บางคนคลาน ถ้าคุณอยากจะมุดเข้าไป ก็หาช่องว่างไม่ได้เลย!

ถ้าคุณอยากจะวิ่งขึ้นไปด้านบน ทันทีที่คุณกระโดดขึ้นไป กลับมีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากด้านล่างดึงคุณกลับไปที่เดิมอีกครั้ง ออกไปไม่ได้เหมือนเดิม ไม่ว่าคุณจะเปลี่ยนฉากสักกี่ครั้งก็ออกไปไม่ได้!

โจวเจ๋อหันหน้าหรี่ตาเล็กน้อย เขาไม่รีบร้อนลงมือ แต่กลับมองตัวตลกทำหน้าที่ของเขาด้วยความสนใจ ถ้าหากสามารถออกไปได้ ตัวเองคงออกไปนานแล้ว แต่ปัญหาคือมีปากกาที่ชื่อเจ้างั่งอยู่ด้วย ทำให้ภาพย้อนกลับไปสู่จุดตั้งต้นของความอลวน ใต้เท้าของตัวตลกกับโจวเจ๋อเป็นพื้นสีเทา และรอบๆ ถูกปกคลุมไปด้วยสีดำทั้งหมด เหนือศีรษะของพวกเขามีตัวหนังสือคำว่า ‘ผนึก’ ขนาดใหญ่ลอยอยู่

ตัวตลกหมดหวัง เขาออกไปไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเขายอมแพ้แล้ว โจวเจ๋อจึงรู้สึกหมดสนุก เขาเดินเข้าไปช้าๆ จากนั้นหมอกสีดำเป็นสายได้กระจายออกมาจากตัวของเขา แล้วยึดแขนขาของตัวตลกไว้ ด้วยเหตุนี้ ถึงแม้เขาจะเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ตัวตลกยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่สามารถขยับได้

โจวเจ๋อยื่นมือดึงหน้ากากของตัวตลกออก ภายใต้หน้ากากนั้นเป็นใบหน้าที่น่าหลงใหลที่สุด ทำให้เขานึกถึงแม่ครัวสาวในร้านหนังสือของสุนัขเฝ้าประตูของตัวเอง หน้าตาดูดีไม่เบาแต่กลับเป็นผู้ชาย ไม่หยินไม่หยาง ถือเป็นลูกครึ่งเลือดผสมที่โดดเด่นที่สุด

ตัวตลกเผยความหวาดกลัวออกมาจากแววตาของเขา เขากลัวมาก กลัวมากจริงๆ เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกระต่ายน้อยสีขาว ตั้งใจวิ่งเข้าไปในถ้ำเสือแล้วถามมันว่ากินข้าวกลางวันหรือยัง

“ไม่ต้องกลัว…” โจวเจ๋อยื่นมือแตะแก้มของตัวตลกเบาๆ ตัวตลกยิ่งกลัวเข้าไปอีก กระทั่งเริ่มมีน้ำตาคลอและน้ำตาก็ไหลลงมาไม่น้อย

โจวเจ๋อโน้มตัวจับมือของตัวตลกมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง ทำท่าจูบอย่างเป็นสุภาพบุรุษ แต่ตัวตลกไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งจากสิ่งนี้ ตรงกันข้ามกลับยิ่งรู้สึกตกใจกลัว และภาพต่อไปคือการพิสูจน์การคาดเดาของตัวตลก ถ้าหากบันทึกเสียงไว้สามารถนำไปใช้ทำเป็นเสียงโฆษณาของขนมมันฝรั่งทอดหรือเนื้อติดกระดูกปิ้งก็ยังได้

โจวเจ๋อเคี้ยว ‘ตีนไก่’ ที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกำลังเล่นของเล่นที่น่าสนุกบางอย่าง หลังจากนั้น…

“คุณดูวิปริตมากขึ้นเรื่อยๆ” มีเสียงหนึ่งดังเข้ามา โจวเจ๋อตกตะลึง จากนั้นสายตาของเขาเต็มไปด้วยสีแดงฉานเขาเงยหน้ามองตำแหน่งที่อยู่เหนือศีรษะ มีผู้ชายคนหนึ่งนอนหมอบอยู่บนคำว่า ‘ผนึก’ และมองลงมาข้างล่าง

ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนตัวเองทุกอย่าง

เวลานี้ศีรษะของเถ้าแก่โจวเต็มไปด้วยคราบเลือด น่าอนาถจนทนดูไม่ได้ เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองซวยแน่ ใครจะไปรู้ว่าสิ่งที่ให้ความใส่ใจเขามากที่สุดก็คือเจ้างั่งปากกาที่อยู่ข้างกาย

ตัวตลกคนนั้นน่าจะเป็น ‘ผี’ ตัวนั้น ปากกาได้จับตัวตลกมาอยู่ตรงหน้าจิตสำนึกที่อยู่ภายในร่างกายของเขา และจิตสำนึกที่อยู่ภายในร่างกายของเขาก็ไม่ทำให้เขาต้องผิดหวัง สิ่งที่เรียกว่าบาปเจ็ดประการสำหรับเขาแล้วไม่มีอิทธิพลใดๆ เลย เพราะไอ้หมอนี่ก็คือศูนย์รวมของความดุร้าย

แต่ภาพที่ค่อยๆ กัดกินอย่างช้าๆ แบบนี้ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกชาหนังศีรษะ เขารู้สึกสนิทสนมคุ้นเคยกับการที่คนผู้นั้นกลืนเข้าไปทั้งตัวในคำเดียวเหมือนเมื่อก่อนมากกว่า

โจวเจ๋อที่กำลังกินอาหารอยู่ด้านล่างเริ่มเต้นเร่าๆ ด้วยความโกรธจัด ความรู้สึกแบบนี้เหมือนเด็กหนุ่มกำลังช่วยตัวเองอยู่ในห้องแล้วจู่ๆ คุณครูกับเพื่อนนักเรียนได้บุกเข้ามาเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เขา

ฉากที่น่าอับอายที่สุดของตัวเองถูกสุนัขเฝ้าประตูมาเห็นเข้า ทำให้เขาโกรธสุดๆ! เขากระโดดขึ้นมาตะโกนด่าคำว่า ‘ผนึก’ ไม่หยุด เขาคำรามและเคาะอย่างแรง

คำว่า ‘ผนึก’ สั่นไม่หยุด เริ่มมีขีดอักษรค่อยๆ หายไป แต่ปากกาที่อยู่ข้างกายได้เขียนทับเข้าไปอีกสองขีดทันที จึงกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

เถ้าแก่โจวเช็ดเลือดบนหน้าผากพร้อมกับยิ้มไปด้วย “ความรู้สึกแบบนี้ดีเหมือนกัน วันหลังถ้าใครคิดจะใช้ภาพลวงตาหรือสิ่งที่คล้ายกันแบบนี้กับผม ผมจะซัดตัวเองให้สลบ ถึงตอนนั้นคุณก็มาจัดการ”

“เจ้า…ฝันไปเถอะ…”